Op non-actief !!

We gaan deze week voor wat rust, zij het noodgedwongen vanwege lichamelijke ongemakken voor elk van ons.

Jappie wordt op dinsdag geopereerd en we worden in het ziekenhuis van Riom verwacht om half acht 's morgens. Dat betekent vroeg op en we stappen om kwart over zes in de auto en rijden rustig door het - door ons zo geliefde - landschap waar flarden mist uit de dalen optrekken tijdens de zacht-oranje-gekleurde zonsopkomst. Het belooft prachtig weer te worden, maar zal dat ons op zo'n dag wat kunnen schelen?

We komen aan in het ziekenhuis, een heel oud gebouw dat toe is aan een grondige renovatie, waar men - zo te zien - al mee begonnen is. We nemen plaats in een wachtkamer waar oude vintage bankjes van ijzer en hout staan van verschillende makelij en een stoel uit een ander tijdperk met een iets zachter zitting, die ik uitkies omdat mijn hernia de versleten houten zittingen van de bankjes niet zal accepteren en staan is helemaal geen optie. De stoel lijkt speciaal voor mij te zijn neergezet in een nisje in de wachtkamer.

Jappie wordt opgeroepen en we verplaatsen ons naar een oud kamertje met een bijpassend bureau waarop stapeltjes papieren liggen, waarschijnlijk voor de te opereren patiënten van vandaag, want de infirmière - verpleegkundige - pakt één van de stapeltjes op en opent het mapje wat er bovenop ligt. Er staat duidelijk op dat het voor mr. J. Waringa is, dus dat komt goed. Er worden nog wat administratieve handelingen verricht, hoogstwaarschijnlijk ter controle en Jappie moet zijn handtekening zetten onder zijn akkoordverklaring om door dokter T. te worden geopereerd. 

Na dit administratieve gebeuren neemt een andere infirmière ons mee naar een kamertje dat in tweeën verdeeld is in een gangetje met ijzeren lockers met allemaal verschillende sleutels met gekleurde sleutelhangers en een soort van kleedhokje. Jappie krijgt locker nummer 16 toegewezen om zijn kleren in te bewaren en hem wordt een stapeltje operatie-kleding in de handen gedrukt met het verzoek om zich om te kleden en vervolgens naar zijn kamer te gaan, waar hij zal worden opgehaald. Het operatie-tenue bestaat uit een blauw operatiehemd dat van achteren dichtgestrikt moet worden, met daar overheen een soort van overhemd in wit met blauw, gecompleteerd met een blauwe muts en blauwe sloffen. Ik moet even een lach wegslikken als Jappie pontificaal in dit operatie-bestendig tenue plaatsneemt op zijn bed... 

Het moderne bed past totaal niet in het vintage interieur, de metalen roltafel waar de randen van afgebrokkeld zijn, de ouderwetse bruine skai leren fauteuil waar je heerlijk in kunt zitten en die een voortdurend gekraak laat horen als je er in zit passen daarentegen heel goed bij de sfeer. 

De kozijnen zijn wél door nieuwe kunststof exemplaren vervangen en de muren zijn rood met wit geverfd. De plafonds zijn afgerond, net zoals bij ons thuis en heel hoog. Lang hoeven we niet te wachten; Jappie wordt, met het moderne bed en al opgehaald door een broeder die met moeite het grote ding door de smalle gangen manoeuvreert, maar je ziet dat hij het vaker doet.

De infirmière neemt de sleutels van de locker over van Jappie, evenals zijn bril. Zij zal er vast goed op passen! Daarna moeten Jappie en ik afscheid nemen en ik loop langzaam naar buiten, waar de temperatuur aardig omhoog geschoten is. Het wordt een warme dag en een beetje onwennig stap ik alleen in de auto en rij naar het winkelcentrum waar ik een kop koffie bestel in een café waar meer tafeltjes staan waaraan maar één persoon zit. 

Om maar in beweging te blijven, loop ik met mijn stijve en pijnlijke lichaam wat door het winkelcentrum, hier en daar geef ik wat geld uit, haal ik aspirine bij een pharmacie, vind een paar leuke stoeltjes voor onze gastenkamer en koop ik een superleuk lampje voor de slaapkamer. Een telefoontje van het ziekenhuis vertelt mij dat Jappie weer "en bloc" is en dat alles goed gegaan is. Ze bellen wel als ik hem mag ophalen. Het is nog steeds ochtend, dus dat gaat allemaal best snel. Ik neem nog ergens een kopje sterke koffie en probeer wat in "La Montagne", de regionale krant hier, te lezen. Een verhaaltje over de op handen zijnde vakanties, kinderen die - net zoals in Nederland - niet allemaal kans hebben op vermaak thuis of elders. Een puzzel...zal ik eens proberen? Iemand heeft er al wat letters in gezet maar er zijn nog blanco vakjes. Terwijl ik in mijn tas rommel om een pen te zoeken, schrik ik op van de telefoon die voor de tweede keer gaat. Ik mag Jappie ophalen! Nog maar half twaalf! Mooi op tijd!

Jappie ligt helder en wel op zijn bed en vertelt me dat het goed gaat. Hij is helemaal wakker en heeft honger! Ik haal zijn kleren uit de locker en de infirmière verwijdert zijn infuus, vertelt knipogend dat het "time to going to home" is, en we vertrekken. Ze zijn hier allemaal aardig en voor mijn gevoel minder haastig dan we gewend zijn in Nederland. We hebben geen vervolgafspraak maar men wijst ons op de stapel papieren in het mapje waar we ons thuis maar even over moeten buigen....

Eerst langs een Aldi om broodjes en drinken te halen. Twee verse broodjes en twee verpakkingen met sandwiches, kip met mosterd en ham-kaas. Daarnaast nog twee flessen drinkyoghurt uit de koeling erbij en onze lunch is geregeld. In de hele Aldi is één medewerkster wat aan het scharrelen en naast mij nog één klant! En er is airco! Je zou híer maar gaan zitten lunchen!

Dát doen we natuurlijk niet; we rijden naar een picknickplek die we al kennen, met uitzicht op een kasteel en genieten van de lunch, met prachtig uitzicht, onder de groen-bebladerde bomen. Even tijd nemen voor wat rust...

Uh...rust? Er stopt een camper waar een gezin uit stuitert, waarvan wij denken dat ze té lang zijn doorgereden. Verhitte gezichten, ruziënde, vechtende kinderen waarvan het ene kind roept om Mamááá en het andere om Papááá'..... Papa en mama zijn echter in de camper en doen iets anders dan lunch voor de kinderen maken. Zij ruziën temperamentvol samen in de camper, maar hoorbaar is het zeker! Wát een lol! Vakantie...joecheeeee!

Thuis! Jappie pakt het mapje met papieren er maar eens bij en samen kijken we naar eventuele vervolgstappen die gemaakt moeten worden, door wíe dan ook.... Er zit een brief bij waarop staat dat een "IDE", een soort van wijkverpleegkundige gebeld moet worden voor het geven van de tromboseprikken de komende tien dagen en voor het vervangen van verband en wondcontrole. Een bezoekje aan de Pôle de Santé is onvermijdelijk en daar aangekomen laten we de stapel papieren zien. We krijgen een telefoonnummer van de IDE en voor de rest moeten we naar de apotheek. Die is niet ver en het blijkt dat Jappie daar een tas vol pijnstillers krijgt in verschillende soorten en maten. Tot zover gaat het allemaal goed.

Later blijkt dat men is vergeten de trombose-spuiten en de verbandmiddelen mee te geven. In de avond komt er nog een wijkverpleegster langs voor de spuit en zij neemt de papieren met ons door. Zij haalt de spuiten en de verbandmiddelen op bij de apotheek en zegt dat we zelf nog even langs moeten gaan om onze eigen bijdrage te betalen! 

We beginnen het te begrijpen.... de operatie is in het ziekenhuis en bij een dergelijke ingreep - een liesbreuk - ga je thuis herstellen met hulp en controle van de wijkverpleegkundige. Hebben we vragen dan kan dat elke dag als zij komt, tussen half vijf en vijf uur. Hoe makkelijk kan het zijn? 

We realiseren ons dat het voor ons wel een stuk makkelijker is dan voor mensen die geen huisartsenpraktijk en apotheek in de buurt hebben. In ons dorp is dat dan wél, maar in deze tijd is dat best een luxe! Het is tegenwoordig niet zo makkelijk meer om huisartsen te vinden die op het platteland willen werken. Prachtige, nieuw gebouwde praktijkruimtes, gefinancierd door hoopvolle Mairies, voor huisartsen, tandartsen en therapeuten - welke soort dan ook - staan leeg. Er is bijna niemand die een praktijk op het platteland ambieert. Onze huisarts stopt ook binnen een paar jaar en wat gaat er dan gebeuren met onze Pôle de Santé?? Is er dan een vervanger of moeten wij ook een uur rijden voor een arts?Voor nu zien we nog maar even de voordelen van de luxe die we mogen ervaren. Mocht dat later veranderen, nou dat zien we dán wel weer. 

Een rustig weekje. Jappie mag niet veel, zit wat in de mappen met de Franse lessen en houdt zich opmerkelijk rustig. Hij mag niet tillen en werken. Een paar weken rustig aan is niet zo erg.

Het weer is heerlijk en we zijn veel buiten. We kijken minutenlang naar torretjes die smullen van een gevallen pinda, we genieten van de prachtige blonde koeien die vredig in het land lopen te grazen of liggen te herkauwen, allemaal - behalve één dwarsligger - met de kop dezelfde kant op en achter alkaar aan, vogels fluiten dat het een lieve lust is! Onkruid zet de gang er in ondanks de droogte. Bloesems van de lindeboom dalen als helikoptertjes naar de grond, ze vallen op onze tafel of op onszelf. Duizenden blaadjes maken een tapijt onder de boom en we laten ze voorlopig lekker liggen! Behalve dan de dagelijkse klusjes als koken en wassen doen wij NIKS!

Het lijkt wel vakantie!