'

Eén september, kwart voor acht in de ochtend, Jappie en ik ontvangen tegelijk een appje...de makelaar appt ons dat onze woning verkocht is! De spanning breekt en het dringt langzaam tot ons door dat we stappen kunnen zetten! 

Die laatste week uitstel naar de kopers van onze woning heeft best een stuk spanning gebracht en de makelaar heeft nog steeds niets gehoord, maar de tijd van wachten en voorwaarden is voorbij. Ja, echt, voorbij!!

We gaan verhuizen, ik ga vervroegd stoppen met werken, Jappie gaat met pensioen en we gaan emigreren. We gaan naar Frankrijk! 

Tijdens een diner bij het Polderhuis in De Veenhoop overdenken we de laatste weken. Eigenlijk biedt één diner daar niet voldoende tijd voor, maar onze vakantie en zoektocht in Frankrijk staat voor de deur! Nog één half dagje werken en dan is het vakantie; tijd genoeg om de laatste weken tot in minuten te overdenken. Hopen we. Misschien.

Wellicht krijgen we het daar te druk voor en vinden we ons droomhuis tijdens één van de al geplande bezichtigingen. We zullen het zien. Spannennnnd....

Onze belevenissen zal ik, voor zover mogelijk, hier bijhouden. Iedereen die het leuk vindt om mee te lezen, doe dat! Leuk!!

 

Achter een kasteel, in het bos en totaal verwilderd vonden we tijdens een wandeling, een enorm en griezelig gebouw achter onze camperplaats. Het nodigde niet uit om naar binnen te gaan, alhoewel hier en daar een open venster of deur ons daar wel toe uitdaagden. Zin om spinnen, slangen of spoken tegen te komen ontbreken vandaag, dus we lopen door.

Na de nacht verblijf op de camperplaats in Givet zijn we doorgereden naar deze camperplaats in Chaumot. Daar bevindt zich ook een haven, waar je via het kanaal du Nivernais binnenvaart. Wij rijden er naartoe via Chitry les mines.  

Wij hebben nu weinig tijd en rijden de volgende dag door naar Villapourçon, waar wij onze eerste woning zullen bezichtigen.

 

Villapourçon, hier bezichtigen we de eerste woning. 

De avond vóór deze enerverende gebeurtenis zoeken we een plekje op de camping Municipal ter plaatse. 

De volgende dag dan numero uno....spannend!

Een uitzicht om te zoenen, leuke woning, met een steil aflopende tuin.... uhmmm....is dat wat we zoeken? Kan onze camper hier staan? Lastig! Dit wordt hem niet :-( 

Je ziet dat niet op de foto's van de makelaar, we zijn blij dat we besloten hebben om elke woning live te bekijken, zodat je dus ter plaatse achter dit soort dingen komt. Hoe belangrijk!!

 

We staan op de camping Vuedulac aan het Lac de Donjon. Het meer ziet er niet erg helder uit, het is warm en er zwemmen toch nog mensen in het troebele water. Ons trekt het niet echt aan... We blijven lekker op het droge op deze ruime camping. 

Na enkele onweersbuien gaan we na een poging tot barbecuen onder de luifel maar binnen zitten eten. En slapen! Morgen hebben we weer bezichtigingen. 

De eerste is in een oude fermette in een gehuchtje in de buurt van de camping. Het uitzicht is geweldig, maar de fermette moet van onder tot boven en van achter naar voor worden gerenoveerd. Ook hier een dikke NEEN! 

De tweede bezichtiging daarentegen geeft een heel ander gevoel. Weer een fermette, met een vlakke tuin en een prachtig uitzicht naar de Morvan. Is dít wat we zoeken? Er kunnen wel tien campers staan, dus dát is in orde. Er kan een gite verbouwd worden in de schuur en er is zelfs een fietsenhokje. Ohh, er staat ook nog een zwembad op het erf en een waterput die het water naar het zwembad kan pompen. 

Pompoenen, tomaten en boerenkool groeien in de tuin, de appels hangen aan de bomen. 

Moeten we nog verder kijken? De afspraken staan allemaal gepland, natuurlijk gaan we ze allemaal bezichtigen!!

 

Vandaag zijn we vertrokken uit de Bourgogne en we hebben voor één nachtje onze camper neergezet op camping Les Soleils in Mérinchal. 

Hier in de buurt gaan we twee onroerende goederen bekijken, waarvan één woning met een schuur en wat land en een ander met twee aparte huizen onder één kap. 

Een regenachtig begin van de dag, de paraplu's komen tevoorschijn. De sfeer van een bezichtiging wordt dan toch ineens wat somberder, minder licht, minder warm.

Echter, de aanblik van de woning en het interieur laten die sfeer volledig naar de positieve kant uitzwaaien. Een hele leuke woning, mooi ingericht en in heldere kleuren geschilderd.

Helaas valt ook deze woning af, het woongedeelte is te klein maar de schuur is enorm, er moet teveel gebeuren om hier onze familie wat te ontvangen.

Op onze leeftijd moet je hier wel realistisch mee omgaan; je wilt geen jarenlange verbouwing aangaan om dan daarna, of zelfs gedurende een verbouwing er tussenuit te knijpen. We gaan hier naartoe om lekker te leven en te genieten. Althans, dat willen we proberen!!

De andere set, ofwel het "ensemble" gaat hem evenmin worden. Als je het al over een "klik" kunt hebben in een woning, dan mist die hier - voor óns in ieder geval - volledig.

Een vruchteloze dag helaas, maar onze zoektocht gaat nog door!

Morgen weer verder :-)

 

Na een week en zo'n acht bezichtigingen hebben we wel een beetje een indruk gekregen van wat we leuk vinden en wat persé niet!

We duiken maar weer eens in ons pakket met wensen en eisen en gebruiken het weekend om dit bij te stellen, aan te vullen en te kijken naar haalbaarheid en realiteit. Bijzonder genoeg verandert er niet zoveel, behalve dan dat we nog een nieuwe bezichtiging toevoegen aan ons lijstje. 

Concessies doen is nog niet heel erg nodig, behalve dan dat we hellende tuinen liever vermijden, de camper moet een plekje krijgen.

Is nog wél een issue, zo leren we, om onze camper ingevoerd te krijgen in Frankrijk. Direct mee beginnen, zodra we een woonadres hebben, kan tijden duren voordat het klaar is, áls het al lukt. Aangezien we vre-se-lijk graag met de camper op pad gaan, is dat dus nog wel een ding. 

We hebben het over het eventueel verkopen in Nederland en een andere kopen in Frankrijk, om onze hobby vooral te kunnen en mogen voortzetten. Wordt vervolgd. 

Het weekend gebruiken we natuurlijk ook om te genieten van de omgeving, het prachtige weer, het uitnodigende landschap. Een bezoekje aan een stadje, een fietstochtje, of even een kerkje bekijken. 

Daarvoor heb je toch ook vakantie, nietwaar? 

 

Tijdens de tweede week van onze zoektocht rijden we naar nog een aantal plaatsen om woningen te bekijken. Vanwege de privacy van de eigenaren ervan zullen we onduidelijke foto's van de woningen plaatsen waar wél de sfeer uit spreekt. Of hooguit wat details of een korte omschrijving.

Voor of na een bezichtiging nemen we de tijd om het dorp, de stad te bekijken waar wij in de toekomst misschien onze boodschappen gaan doen, waar onze auto naartoe moet voor reparatie, waar we onze post en bankzaken kunnen regelen en waar we de benodigde medische voorzieningen vinden. 

De ene keer moet je daarvoor een halfuur in de auto zitten, de andere keer is het vijf minuten lopen. Beide mogen wat ons betreft, alhoewel we uiteraard wél een sterke voorkeur hebben. Toch is het fijn ergens in het midden uit te komen, zodat je niet te afgelegen komt te wonen, maar liever ook niet bij buren op de lip zit.

Uitzicht en frisse lucht zijn wel bepalend, alhoewel 's morgens een verse baguette bij de bakker om de hoek kopen ook weer zoiets heerlijk Frans heeft... Lastig hoor, keuzes maken!!

 

Op de terugweg naar Nederland besluiten we een laatste stadje eens wat beter te bekijken. Het wordt Prémery, niet ver van de plaats waar wij een bod zullen doen op een leuke woning. 

In Prémery staan we op de camping Municipal, met ruime plekken, sanitair wat al even meegaat, maar schoon! 

Er is een meertje met een aangelegd strandje en een toilet en douchehokje.

We wandelen het stadje in en halen een stadswandeling bij de plaatselijke VVV, het office de tourisme. Dat aan ons te zien is waar wij vandaan komen, blijkt als de medewerker ons een Nederlands beschreven stadswandeling aanbiedt. 

De wandeling is niet heel lang, leidt ons langs alle bezienswaardigheden in het stadje en we genieten van de wandeling. We lopen langs het riviertje de Nievre d'Arzembouy, een aangelegd pad met bruggetjes en achter de oude huizen langs. We zien een oude verdedigingstoren, een boogbrug en een aantal romantische huizen bij een watermolen, een heel idyllisch plekje. 

Het dak van de kerk zit vol met duiven, in de rivier en de vijver bij de molen zwemmen traag flinke vissen. 

In het park tussen de doorgaande weg en het meer vinden we een oud badhuis. De uitleg is summier, er rijzen wel wat vraagtekens, wie hebben van dat badhuis gebruik gemaakt? Het water voor het bad komt uit de grond en in het dak zit in het midden een grote opening voor het doorlaten van regenwater. 

We lopen rond het meertje weer terug naar de camping. 

Morgen de laatste bezichtiging. De tweede keer dat we bij deze woning gaan kijken. Een leuke fermette met een heerlijke tuin en wijds uitzicht. Er moet daar nog best wat gedaan worden, maar de prijs is er dan ook naar. 

Gaan we een bod doen??

 

We verblijven op een ruim bemeten stuk natuur in het prachtige Frankrijk waar we twee weken in rondtoeren om onze potentiële toekomstige woonplek te zoeken. 

De keuze is reuze en het is een heerlijke tocht waarbij we rondstruinen door veel stadjes, dorpjes en gehuchtjes om te kijken of wij ons er thuis zouden kunnen voelen.....

Lastig als het bijna overal best goed voelt, je zou maar bijna in je camper gaan leven en van A naar B naar C naar D.....etcetera...!

Dat is een natuurlijk een optie, maar hoelang hou je dat vol?

Zo'n kleine ruimte om je heen, elke nacht op je bed "klimmen", om maar niet te spreken van water koken voor een bakkie "snel" en dan die áfwas met de hand.....  Op de afwas na best te doen voor een tijdje, maar voor - hopelijk - nog jaren??? 

Nee, we blijven maar zoeken naar onze stek, we willen onze familie ook kunnen ontvangen, en het liefst in een gewoon huis, met een dak, in een lekker bed en een frisse douche. Liefst een mooi uitzicht en een lekker flesje rood, rosé of wit in de kelder! 

 

Ja, we hebben een bod gedaan op een boerderijtje in Arzembouy, ten westen van de Morvan in Bourgondië. We hebben een tijdje gewacht op antwoord, helaas hebben we tot vrijdag geen enkele reactie van de makelaar ontvangen, wat ons geen goed gevoel geeft. 

Er zit ook nog eens een huurder in, en wat voor verrassingen kom je voor te staan als je een woning koopt met huurder? Ook in Frankrijk kent men huurdersbescherming, dus we zijn dan ook niet verder met deze woning gegaan en hebben het bod ingetrokken. 

We gaan vanaf nu de zoektocht naar een woning weer oppakken!

Wordt vervolgd....

 

Als je dan zo'n eerste keer intensief naar woningen op het door ons zo geliefde Franse platteland aan het zoeken bent geweest op internet, dan is het de tweede keer toch wat makkelijker. Je leert kijken naar schaduwen op foto's, naar stukjes onverzorgde grond, onafgewerkte renovaties in en rond een woning en je vraagt je altijd af, wat staat rond de woning, maar is op foto's niet te zien. Eigenlijk word je best een beetje "ervaren". 

In veel van de huizen staat veel rommel, tassen, afwas, uitgeschopte schoenen hier en daar.... Of neerhangende stukken behang, loshangende gordijnen, en vaak - heel vaak - dichte luiken! 

Dat laatste snappen wij nog steeds niet! Waarom niet wat licht in die kamers, die troep die er ligt zie je tóch wel. Je wilt je huis verkopen? Troep opruimen en licht erin!! 

Toch zie je daar doorheen, op een gegeven moment. Tenminste...wij proberen dat wél, want soms vind je achter al die troep, afwas en dichte luiken een superleuk huis als het opgeruimd en licht zou zijn. 

Wij hebben weer wat afspraken voor bezichtigingen staan. Deze keer zijn we maar een paar dagen in Frankrijk, dus we houden het bij vier huizen. We hebben ons zoekgebied iets verlegd naar de Creuse, waar we een fermette bekijken die we eerder ook bezichtigd hebben. Deze vonden we tóen al leuk, maar we waren een beetje bang van het werk wat er zou kunnen komen. Een groot stuk land waar je niet zoveel mee kunt...maar waar dan ook niemand woont en je houdt het uitzicht dus vrij. Heeft ook wel weer wat. 

Ennuh....worden we wat ouder, dan zetten we er gewoon wat schapen, geiten en ezels in. Kan ons het schelen...

We gaan er gewoon nog een keer naartoe! 

In dezelfde regio vinden we nóg twee fermettes en een woning met fantastisch uitzicht.

We dromen van mooie vergezichten, bossen met brandhout voor de open haard, ganzen, geiten en kippen, schuren met afgebrokkelde muren, septic tanks die nooit op norm zijn, moestuinen met grote oranje pompoenen, op te ruimen troep en achtergelaten meubels, flessen rood, rosé en wit... en niet te vergeten álles wat je nog moet regelen. Het houdt je bezig!

 

En weer is het puzzelen om alle huizen-bezichtigingen in een - voor ons - meest voordelige route in te plannen, op een manier die voor de betreffende makelaars ook soepeltjes in hun agenda's in te passen is. En het is gelukt! Zelfs beter dan de vorige keer, waarin we in twee weken nogal wat heen en weer moesten van A naar D, terug naar B, verderop naar E en terug naar C en dan keer twee!

De keuze voor een veel kleiner gebied is daar natuurlijk debet aan, maar ook ons brutaler insteek richting verkopende partij, met voorstellen die voor ons beter uitkomen. 

Zes woningen staan op de planning, waarbij we er nu achter willen zien te komen of een goedkoper opknapper meer bij ons past dan een duurder alternatief wat goed bewoonbaar of "af" is. 

Gelukkig doen we niet moeilijk over het feit of het vinden van ons droomhuis nog niet slaagt. Lukt het deze keer niet, dan kijken we in december rustig in Frankrijk rond en wonen we in onze camper. Dan hebben we de tijd, maar onze voorkeur heeft het niet, we hebben liever een doel, zodra we na 2 december echt richting zuiden vertrekken!

 

Na een paar jaren gespeeld te hebben met het idee om een huis in Frankrijk te kopen, hebben we een paar maanden geleden de knoop doorgehakt! Geen vakantiewoning, maar we gaan permanent in Frankrijk wonen! De zoektocht is gestart en de voorbereidingen van ons vertrek zijn al gaande. Er zijn wat kleine stappen te zetten, maar ook enórme, die impact hebben op méér dan alleen ons tweetjes...  Dan heb je het over de verkoop van je woning, pensioen aanvragen voor hem, prépensioen aanvragen voor haar, ontslag nemen, opslagruimte voor je inboedel zoeken, nadenken over de verhuizing van alle spullen, en hoe onbelangrijk het ook lijkt..... wie past er zolang op onze planten, die ik met liefde en geduld opgekweekt heb.... Nog een keer naar de tandarts, een ingelaste operatie aan het neustussenschotje (ja, dat kon ook nog mooi voordat we vertrekken), afspraken maken voor het inleveren van de leaseauto, tijdelijk adres regelen voor post- en bankzaken, zolang we nog geen woning in Frankrijk hebben. Adreswijzigingen sturen, abonnementen opzeggen, spulletjes die je niet meer nodig hebt proberen te verkopen, wat trouwens meestal uitloopt op weg géven... want wie wil die ouwe zooi nou kopen??  Je komt er achter dat de oude spulletjes van mijn overleden ouders gretig aftrek vinden bij de kinderen, terwijl onze eigen spullen belanden in dozen en zakken in de opslag, want we kunnen niks zomaar weggooien. Vooral Jappie, hij kan maar moeilijk afscheid nemen van stukken hout, tweedekans spijkers, schroeven en ander oud ijzer.  De stukken hout zullen in de beide regentonnen worden opgeslagen en mee verhuisd naar het franse land!

Er kan misschien ooit nog een boomhut van getimmerd worden door kleinkids die zich op die manier bij pake en oma kunnen vermaken. Je weet het maar nooit! Maar ook ikzelf kan moeilijk iets wegdoen wat mijn hele leven al bij mij is en wat elke keer (inmiddels 12 keer) weer mee verhuist naar wéér een andere woning. Vooral mijn oude spijkerjack met herinneringen aan motortreffens die ik bezocht tijdens mijn wildere levensjaren toen ik nog jong en onbezonnen Europa door crosste op twee wielen, samen met gelijkgestemde wilde en minder wilde gasten. Maar ook de fotoalbums die ik altijd volplakte met foto's van wat dan ook. Die kan ik maar niet wegdoen, en nostalgie gebiedt me deze herinneringen op papier te bewaren in plaats van te digitaliseren. Ik moet gewoon regelmatig verhuizen, dan krijg ik alle albums weer een keer in handen, plof ik op de rand van een bed en vergeet de tijd.... herkenbaar?

Er is ook een rood met wit bedrukt blik, waar een fles champagne in opgeborgen is. Een bijzonder item van Mumm's en gekocht in de champagnekelders onder de stad Reims, ergens eind vorige eeuw. Hoe vaak ik dat blik al in de handen heb gehad, ergens neergezet met het idee om de inhoud een keer burgemeester te maken tijdens een zeer bijzonder moment. Blijkbaar is mijn leven te saai om tot een dergelijk moment te komen. Wellicht doet de kans zich voor als ik het blik met fles de volgende keer weer uit een doos tevoorschijn tover. Zou het nog te drinken zijn? 

 

We vertrekken vanuit onze woonplaats richting Frankrijk in onze camper, die de komende vier dagen weer ons onderkomen zal zijn. Een beetje spannend is het wél deze keer omdat de brandstof in Frankrijk door stakingen steeds minder voorradig zal zijn... We zullen echt ergens moeten tanken om weer terug naar - in ieder geval - België te kunnen komen. 

Vlak voor de Franse grens wordt onze tank nog een keer flink volgegooid, en ik slik een paar keer als ik het bedrag op de teller zie stijgen...en stijgen... poeh! En dan zijn we ook nog de snelweg afgegaan om in een stadje een goedkoper tankstation te zoeken, want € 2,48.9 per litertje diesel is toch wel heel schandalig!

We hebben ook nog afgesproken dat we de péage voor de verandering maar eens nemen om het tempo wat op te krikken, vergeleken met onze vorige reizen. Tsja, het schiet wel wat op, maar een twee uur durend oponthoud in Parijs vanwege een ongeluk, doet die winst direct weer teniet. 

Als we aankomen op onze plaats van bestemming in de Auvergne zijn we toch echt niets sneller dan binnendoor, maar wél 79 euro kwijt aan tol! We hoeven niet lang na te denken en besluiten de terugweg weer lekker door het mooie landschap binnendoor te banjeren. 

Maar eerst huizen kijken! We zijn er kláár voor en hebben er zin in!

Ons eerste bezoekje is in Ménat en al rijdend daar naartoe worden we weer helemaal blij van het prachtige landschap. De eerste woning is in een hooggelegen gehucht wat uitkijkt op de bergen met daarbovenuit torenend de prachtige Puy de Dôme! Zou het huis daar op uitkijken??? 

Helaas niet, er staan andere huizen voor en het valt allemaal niet zo positief uit. De makelaar, een jonge meid nog, komt wandelend naar ons toe, ze heeft de auto thuisgelaten en heeft lekker een paar kilometer in de benen.  Ze geeft ons een klavertje vier, wat ze onderweg heeft geplukt. Lief!!  En ze spreekt Engels!

Dan naar onze afspraak, in het volgende stadje, met de volgende makelaar, naar het volgende huis... nu moet ik mijn beste Frans tevoorschijn halen. Het gesprek stokt nergens en ik ben natuurlijk trots dat we het gesprek konden voeren zonder onbegrip. Omdat dat goed gaat, wil meneer hier en daar ook best een engels woordje er tussendoor persen, ook hij doet zijn best! We mogen mee in meneer zijn bolide, een stevige Range Rover, en meneer houdt best van een flink tempo en trapt het gas tot aan het eind over de bochtige wegjes, naar het huis. 

En helaas, de drukke weg, een rotonde, een in elkaar gezakt schuurtje, en een prachtig uitzicht. Daartussen een huis, wat we ook direct kunnen afvinken, een NEEN.

We komen veilig bij onze camper terug en zetten deze op de camperplaats in St. Eloy les Mines. Een heerlijk plekje aan het meer, waar we niet al te lang van zullen genieten omdat het al donker wordt. 

De dag daarna staan er drie bezichtigingen op het program, iets verderop in de Creuse. Dit deel valt ook binnen de natuurlijke en culturele streek waar wij zo dol op zijn. 

We bekijken met weer een andere makelaar een fermette. We mogen met deze meneer meerijden in zijn autootje. Door de voordeur plof ik op de achterbank, waar ik me direct afvraag hoe ik met mijn krakkemikkige rug hier ooit weer uit kom.... Maar we kunnen met de camper niet bij de boerderij komen, aldus meneer, wat natuurlijk al geen punten scoort! Na een kort ritje zet meneer de auto bij een pad, met hoog gras. Hierover lopen we een eindje en komen dan bij de fermette, gebouwd met granieten blokken, omringd door een heerlijke tuin, op zíjn beurt weer omringd door met bolstenen opgebouwde muren, die hier en daar afbrokkelen en waar rozen en hortensia tegenop groeien. En daaromheen zien we een uitzicht op de groene heuvels en bossen, de witte koeien grazen tevreden en ik ben bang dat ik dit droom...

Ik wordt wakker als we de woning binnenstappen. Bah, vies en het stinkt er naar rook..., wat een ontnuchtering... Er ligt op de vloer een laagje vleermuizenpoep... Wat jammer dit! Want wat een leuke buitenkant, met serre, prachtig gebouwd, alles al in nieuw dubbel glas, zelfs glasvezelinternet, en dan valt het binnen zo tegen dat een positieve benadering van een eventuele opknapbeurt gewoon niet op gang komt. Als dan ook nog blijkt dat de camper niet bij het grondstuk kan komen, dan is het duidelijk; ook deze fermette valt af.

Volgende! Hier zijn we al eens eerder geweest, we zijn dus voorbereid. De tweede bezichtiging bevestigt dat we dit een hele leuke woning vinden, met zijn blauwgeverfde luikjes, prachtige bomen in een heerlijke tuin met atelier en het zo gewenste uitzicht! Een grote natuurstenen schuur met stal en garage en een stukje weiland completeren het geheel. 

Hier voelen we ons erg op ons gemak en we besluiten ter plaatse dat dit tot nu toe de nummer één is op onze lijst. Het is echter ook meteen de duurste, mét hier en daar een plukje asbest en een fosse sceptic die, net zoals bij bijna alle andere huizen, niet op norm is. Er komen dus nog kosten, de komende jaren. 

Bij een eventueel bod, zullen we daar zeker rekening mee houden. 

Door naar de laatste bezichtiging van deze dag. We treffen een bekende meneer, die ons al eerder een woning heeft laten zien. Hij is nogal verbaasd dat wij deze woning willen zien, en wij zelf ook wel een beetje, maar misschien hebben we dit bezoekje aan een  vervallen woning voor een kleine prijs nodig om een beslissing te nemen.

Maar, hoe verrassend, we raken, al dwalend door het huis steeds enthousiaster! De basis is zeer degelijk, het uitzicht weer geweldig en de marmeren vloeren en de teakhouten deuren zijn heel mooi. 

De ramen hangen losjes in hun verrotte kozijnen, waar vliegen massaal doorheen konden om de herfstkilte te ontvluchten. Ze hebben zich binnen enorm voortgeplant, waardoor de vloer zwart ziet van de beestjes. 

Het lukt ons om daar doorheen te kijken. Meneer brengt ons over de marmeren trap naar de eerste verdieping en daarna naar de enorme zolder, de tweede verdieping. Dan weer naar beneden, en nog lager, naar de kelder. We kijken onze ogen uit! Wát een ruimte, wát een mogelijkheden. Hier zou je je eigen ideeën de ruimte kunnen bieden. Je eigen huis, zoals jíj het wilt. Voor zo'n prijs kan dat! Dit biedt zeker perspectief, en we gaan deze woning niet zomaar afvinken. Hij blijft erop!!

De makelaar vraagt of we nog mee willen naar een andere - ook laaggeprijsde - woning. De eigenaresse, een oud vrouwtje, is een tijdje terug overleden en de nabestaanden willen de woning verkopen. 

De aanblik vinden we niet zo bijzonder. Luidruchtig loeiende koeien in het weiland naar de woning zijn nieuwsgierig aan komen lopen. De één loeit nog harder dan de ander en het is bijna komisch.

We stappen de woning binnen, en ik zie een paar pantoffeltjes van mevrouw staan. Ik slik. Dit soort dingen kan ik nooit zo goed tegen. Haar sfeer hangt vast nog helemaal in het huis en ik wil alleen maar naar buiten. Dit zal ons huis nooit worden. 

Na een nachtje op een camperplaats even buiten onze geliefde Combrailles bekijken we nog twee huizen, beide krijgen ook een NEEN. De ene, in een vervuild en rommelig en brokkelig gehucht lijkt totaal niet op de foto's en de andere, die dan wél in een heerlijke omgeving met fantastisch uitzicht ligt, is het ook helemaal niet. Geen klik, dus geen koop. 

Hierna rijden we richting huis. Wat hebben wij veel te bepraten onderweg, al rijdend over de doorgaande wegen door het heerlijk afwisselend Franse landschap. 

Thuis aangekomen weten we het, er is een nummer één en er is een nummer twee. We gaan bieden!!

 

Een tijd van wachten is altijd spannend!

We hebben een week geleden een bod uitgebracht op een woning, zoals te lezen is in mijn vorig blog.... En dit is niet geaccepteerd! Wat betekent dat voor ons? We laten het erbij, want de eigenaar heeft laten weten dat de vraagprijs ook meteen zijn vaste prijs zal blijven!

Huis nummer twee komt nu in beeld, een heel andere woning dan huis nummer één en we moeten hier wel even over nadenken, want hoe klaar de eerste woning is, die zit ook aan de top van ons budget.

De tweede woning is bepaald níet klaar, maar deze zit dan ook op de helft van ons budget.... Hier kun je met de andere helft van je budget een woning maken die past als een jas...

Maar weer moeten we wachten, ook voor de verkopende partij is het nogal wat, vooral als het de ouderlijke woning betreft, die nu erfenis is geworden.

We gunnen het maar wat tijd en storten ons ondertussen op het sorteren van ons huisraad, onze kleding, vazen, potten, planten, fotoalbums en prullaria. 

Mijn energie die ik steek in het stekken van kamerplanten, is vervlogen als ik die planten maar zo weg doe en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Ik ga aan de slag met het zoeken van kamerplantenoppassers voor de komende tijd.

De familie die mijn planten een tijdelijk asiel willen bieden, druk ik op het hart dat, wanneer ze het niet overleven, ik dat dapper zal accepteren! Toppers, dat ze dat voor mij en Jappie willen doen!

Het huisraad wat nog steeds in verhuisdozen zit na de vorige verhuizing gaat weg, zo besluiten we. Vier jaar lang staat het al op zolder en we hebben de inhoud ervan niet gemist. Totdat je tóch voor de zekerheid één doos opent en je jeugd zich voor je uitstalt... Fotoalbums, mijn leren motorbroek, drie maten te klein, zwemdiploma's en het rapport van de lagere school. Zelfs een door mijn moeder gebreid geel met bruin wollen jurkje waarmee ik op de foto sta bij de eerste kerstboom van mijn leven...

En het trouwtasje van mijn moeder, wat ze zelf gemaakt heeft van lichtblauwe stof en een oud zilveren beugeltje. 

Zo hard kan je niet zijn, dat die zaken weggegooid worden. Ze gaan na een vertederend moment terug in de doos waarop met grote letters nog "BREEKBAAR" staat geschreven van een nóg eerdere verhuizing. 

De leren motorbroek is overigens wél in de zak beland met andere tweede kans kleren voor de kledingbak op de hoek van de wijk. Ik hoop dat een andere dame er nog wat plezier aan mag beleven.

We hopen de volgende keer wat meer zekerheid te hebben en dat we kunnen melden dat ons bod is geaccepteerd! 

 

Na weer een week van afwachten en nog meer afwachten komt er dan eindelijk een tegenbod. Een heel acceptabel tegenbod en wij hoeven hier dan ook niet heel lang over na te denken, wij zeggen JA, oh nee...OUI!

We hebben een compromis!! Het moet even dalen, maar dan besluiten we toch maar om het even te vieren met zijn tweetjes, een glaasje rood en een glaasje rosé klinken als een klok . 

Een klok.... de radertjes gaan draaien aan de Franse kant! Er wordt een notaris gezocht, die ook nog Engels spreekt, en de verkopende partij, die nou niet bepaald haast had, is door de makelaar waarschijnlijk even toegesproken en er staat ineens een afspraak bij monsieur of madame le of la notaire gepland over vijf dagen!! VIJF DAGEN!! En een overdracht over twee maanden!! 

Het kán dus wél snel...

Aan alle kanten waren wij al voorbereid op een traag notarieel apparaat, wat wij gemakkelijk de Franse slag noemen en we hadden al een beetje een tussentijdje in Spanje ingecalculeerd, maar dat gaan we dan later maar eens inhalen. 

Vrijdag. Vaccinatiedag voor covid voor ons beiden. Helemáál geen zin in, want elke keer na een vaccinatie breng ik één of twee dagen in bed door, koortsig, rillerig en beroerd. Jappie is zo'n dag ook altijd wat rillerig en hangt dan het liefst in zijn fauteuiltje voor het raam. Tot weinig in staat en energieloos. Bah, niks aan! 

En dan komt er ook nog een telefoontje uit Frankrijk met het verzoek om documenten op te sturen, formulieren in te vullen, machtigingen te verzorgen omdat je over vijf dagen niet aanwezig kunt zijn. 

We slepen ons achter de computer om alles bij elkaar te zoeken, gelukkig hadden we voor onze reis naar Amerika afgelopen voorjaar heel veel kopieën gemaakt en opgeslagen, die we nu weer kunnen gebruiken wat er voor zorgt dat we binnen no-time onze mail naar Frankrijk klaar hebben.

Dan is de zaterdag dus inderdaad een bed- en fauteuil dag en komt ons niks uit de handen. Weinig nieuws. 

Dan krijgen we op zondag drie mails van de notaris. Al met al zo'n tachtig pagina's Franstalige notariële tekst proberen we door te spitten, maar alles wat we kunnen vertalen is niet zo heel veel nieuws en weinig anders dan de Nederlandse versie, die we nog niet zo heel lang geleden onder ogen kregen toen we ons huis verkochten. En eerlijk gezegd....hebben we díe wel helemaal doorgelezen? Uhm...neu...

Bij ons staat niets over seismische metingen, niets over radon (en dat is toch wel iets om rekening mee te houden, zo lezen we...), dan weer wél over asbest, geen sceptic tank en niets over de elektrische installatie. Tenminste, niet in de sfeer die in het Franse rapport staat. Dat hebben wij hier in Nederland allemaal niet, of, in ieder geval in Friesland niet. 

Last van mijnen hebben we daar niet. En overstromingsgevaar ook niet. Termieten zijn ook niet gevonden, ook best belangrijk! Uit het rapport blijkt ook dat het huis goed is en het dak ook. Er is water en elektra. En internet! 

Ik denk overigens wel dat we moeten gaan wennen aan internet via de telefoon, totdat er glasvezel is aangelegd. Daar is men mee bezig in heel de Combrailles, maar ja, de Franse slag hè...

De Franse slag.... daar gaan we vast aan wennen! We worden tenslotte pensionado's :-)! Alhoewel....veel rust zullen we de komende tijd niet ervaren, denk ik! Er is nog wel wat te doen, hier nog, maar vooral ook dáár!

We ondertekenen de benodigde papieren na ze te hebben geprint en doen ze vandaag nog op de bus. Een wandeling op deze warme herfstdag na de kater van de covid-vaccinatie is een welkome afwisseling op deze zondag. We genieten nog even van de natuur en nemen al een beetje afscheid van het dorp waar wij vier jaar hebben gewoond. 

Morgen de officiële handtekeningen laten vastleggen en alle stukken opsturen! De voorbereidingen voor de aankoop van onze woning in Montel de Gelat zijn begonnen!!

 

Een enerverend weekje! Nadat het tot onszelf is doorgedrongen dat we een overeenkomst hebben met betrekking tot een woning in Montel de Gelat in het door ons zo geliefde Les Combrailles in de Auvergne realiseren we ons dat het nu écht is....écht echt. 

We waren natuurlijk al druk bezig met het opruimen van allerlei wel of niet te bewaren zaken, groot of klein, zwaar of licht, breekbaar of van papier of hout. Dingetjes met een emotionele waarde, die liefdevol door je vingers gaan en daar nét iets langer doorheen bewegen dan dingetjes die je minder liefhebt. 

En mán oh mán, wat verzamel je wat, zo door de jaren heen! Je zou toch denken dat we na al die weken alles wel een keer door de handen hebben gehad, maar er lijkt geen eind aan te komen. 

Herken je het, dat als je objecten terugziet na jaren, je deze de volgende keer weer wilt gaan gebruiken, tentoonstellen of alsnóg een keer op marktplaats wilt proberen kwijt te raken? Nou, vergeet het maar!!

Het gaat weer in dozen of kratten, en die komen opnieuw ergens op een zolder, een kelder of een kast en blijven daar vast verstopt tot je weer eens gaat verhuizen.... tenzij je natuurlijk nooit verhuist. 

Bij de vorige verhuizing waren daar de elpees! Die ronde vinyl-schijven die al een tijdje weer helemaal hot zijn... Dan heb je geen enkele mogelijkheid meer om die prachtige oude muziek weer eens af te spelen, want je hebt toch helemaal geen pick-up meer?

Totdat er een stel van de kinderen zo lief is om ons te verblijden met zo'n ouderwets apparaat met een ingebouwde radio en zelfs nog ergens een ongelooflijk klein openingetje met een usb-aansluiting....jawel! Alle elpees zijn gedraaid en beluisterd en wat heb ik meegezongen; alle teksten vond ik nog ergens terug in het jeugdig deel van mijn herinneringen! GE-WEL-DIG!

Dan wordt het woensdag en wordt het voorlopig koopcontract getekend, zo'n duizend kilometer ten zuiden van waar wij ons bevinden. Menig pagina paraafjes zetten en hier en daar een handtekening om één en ander juridisch vast te leggen bij de Franse notaris. 

Nou gaat dat in Frankrijk toch ook weer anders dan hier, want na dit moment gaan voor ons tien dagen bedenktijd in. Zonder boete kunnen we ons gedurende deze tien dagen plus weekend nog bedenken en van de aankoop van de woning af. 

Er wordt een datum geprikt voor de overdracht van de woning in december en we horen van de makelaar dat we onszelf met kerst een woning cadeau gedaan zullen hebben!  Pffff....wat gaat dat nou ineens snel! 

Het betekent dat we na de overdracht van onze woning hier in Friesland maar twaalf dagen dakloos zullen zijn en het betekent ook dat we helemaal geen tijd gaan overbruggen in het zonnige Spanje! Nee, we kunnen direct los! 

Maar eerst nog een week of vier werken en voorbereidingen treffen voor de verhuizing.

Als één van de leukste gebeurtenissen in deze tijd is een familiedag van mijn kant met de kinderen, hun aanhang, broer en zijn vrouw en hun kinderen. Een bont gezelschap op een donkere regenachtige zondag, verdeeld over vier felgekleurde antieke dafjes, al toerend door het Friese land en onze lach zal nog lang naklinken daar! Wát een leuke activiteit, om nooit te vergeten! Tijdens het etentje kunnen we mooi eens peilen wie waar en wanneer wil helpen met het verhuizen. 

Nou is dat niet een kleinigheid, want alles moet eerst in boxen en dan een maand later naar het midden van Frankrijk. En dat in deze donkere tijd... 

Gelukkig is er ook nog de kant van Jappie. Daar komt later eens een familie-dagje, als we terugkomen met vakantie in Friesland. Ook zij helpen met sjouwen, regelen, op bloemen passen en ook hén zullen we vast over niet al te lange tijd kunnen verwelkomen in ons nieuwe habitat. 

Nog vier weken werken en wonen op onze huidige stek!

 

Hoe lang moet je nog? 

Deze vraag heb ik vandaag op mijn werk meerdere keren voorbij horen komen en er komen associaties voorbij van situaties zo tussen vijfendertig en veertig jaar geleden toen ik gedurende vijfenhalf jaar drie keer met een dikke buik rondliep en mij die vraag destijds ook regelmatig werd gesteld...

Hoe lang moet ik nog...of is het geen kwestie van móeten, maar mogen, of kunnen... Ik mag nog drie weken werken en daarna gaat mijn baanloze leven een start maken... Baanloos ja, want werkeloos zal het zeker niet worden!

Mijn collega's vertel ik dan maar hoe lang (of kort) ik nog mag of moet en hoe snel dat gaat... Voor mijn gevoel dacht ik enkele dagen geleden dat ik nog zes weken werken voor me had liggen, maar dat zullen ongetwijfeld meer dan enkele wéken geweest zijn. De tiid hâld gjin skoft... le temps passe!

Nog drie weken! De afgelopen weken stonden al enigszins in het teken van afscheid nemen, een familiedagje, een bezoekje hier en daar, mensen die nog even willen langskomen, maar ook een crematie van een zwager. Afscheid. 

Afscheid nemen van de omgeving waar je woont, een laatste wandeling door het dorp, een laatste fietstochtje in de regio, vergezeld van heerlijke blauwe luchten en een novemberzonnetje. Het maakt de omgeving die je achterlaat mooi en we besluiten later op vakantie terug te komen om er zonder "moeten" van te genieten. 

Afscheid nemen van de woning waar we zo in geklust hebben dat het een "plaatje" werd uit één of ander gewild woon-magazine. Afscheid nemen van een tuin die we helemaal naar onze eigen ideeën aangelegd hebben, compleet met vijver, waterval en vissen. De pergola met de daaraan hangende vetbollen voor allerhande soorten mezen, mussen, eksters, vlaamse gaaien, maar ook roeken en zelfs spechten zullen we achterlaten. 

Al die zaken zijn echter op een nieuwe plek opnieuw in te richten, en eerlijk gezegd, een woning als een plaatje hoeft nou ook niet persé nóg een keer, maar een vijver graag wel en een pergola met bijbehorend vogelvoer kan ook best overal geplaatst worden! 

Drie weken nog tijd om de woning leeg te halen, de boxen tijdelijk vol te zetten, verhuizers en bakwagens regelen, maar dát is dan weer meer de taak van Jappie. Ik heb daar niet zoveel tijd voor.....

Ik "moet" nog even werken ;-)

 

Sinds afgelopen zaterdag kamperen wij in ons eigen huis! 

Met man en macht komt de familie ons helpen, zoons van beide kanten, dochters van beide kanten en zelfs kleinkinderen helpen mee! Wat een heerlijk stel zo met elkaar... en ik? Ik loop met een muisarm door de kamer en moet met mijn verkeerde arm de catering verzorgen! 

Amy, de kleine meid die ijverig meehelpt, neemt mijn werk gewoon over! Ze sjouwt en poetst en is zo trots als een pauw als we haar complimenteren met haar aandeel! En dan Tije, te jong om met zware meubelen te sjouwen maar helemaal in voor het leeghalen van kasten en het halen van spullen uit de camper die de komende tijd onze meubelen en kookspullen tijdelijk zullen vervangen.

Na een paar keer teleurgesteld te zijn wordt Tije eindelijk beloond met ritjes in de bakwagen, waar hij zo graag ook even in meerijdt. 

Het huis wordt steeds leger en de boxen steeds voller. Het wordt duidelijk dat een enkele rit naar Frankrijk niet voldoende zal zijn om alle grote meubels over te brengen, ze geven niet mee en de ruimte is maar beperkt. Je wilt ook geen bekeuringen of ander ellendig gevolg riskeren met een overladen bakwagen. 

Moet er dan toch afscheid genomen worden van bijvoorbeeld een oude kast? Een oude tafel? Of huren we nóg een keer zo'n bakwagen? Weggooien van spullen kan altijd nog maar daar zijn we - gek genoeg - nog steeds niet aan toe!

Voorlopig staan ze goed en droog in de boxen, dus deze beslissing stellen we nog maar even uit!

Als we in de namiddag, huiverend van de kou, de kinderen uitzwaaien, zijn we stil van alle enerverende belevenissen van de dag. Nog een kop koffie drinkend op de klapstoel rond de campingtafel kijken we eens rond... Een kale kamer, rommel op de vloer, inpakmateriaal, een gevallen rol plakband die we al een week kwijt zijn, een bed op de grond in de kamer, lampen zonder kap en overal tassen, dozen en zakken. Met mijn goede arm gooi ik alles maar op een bult, dan lijkt het in ieder geval al iets minder erg!

Als ik dan de foto's aan het uitzoeken ben voor het blog van vandaag, zie ik dat zelfs de kamerplanten die er nog staan wat unheimisch kijken... ze lijken niet zo tevreden met de nieuwe plek in de vensterbank. Snel even troosten en een liefdevol straaltje water met een extra drupje voeding doen wonderen. Een dag na de foto zijn ze alweer wat opgefleurd!

De zondag staat nog in het teken van de tuin. Alle potten met planten, struiken en boompjes gaan een tijdelijk plekje krijgen bij hun oppas in Jelsum. Schoonzus en broer hebben plaats genoeg voor ons groen, de komende tijd. 

 

We hebben het laatste weekend in Nij Beets doorgebracht in ons oude huis! 

Wat hebben we het druk-druk-druk... allemaal niet bij te houden, we springen van de hak op de tak en zitten het ene moment mails te verwerken, adreswijzigingen te sturen of hebben andere onzinnige zaken bij de hand...  het andere moment zijn we bezig met sjouwen, dozen inpakken en doen we aan voldoende beweging om de week kantoorwerk te compenseren!

Elk koffiemoment dat we even gebruiken om de inwendige mens te versterken, wordt ook benut als een soort van werkoverleg, waar alleen maar uitkomt dat we nóg maar een bak koffie nemen. 

We nemen de dagen die nog voor ons liggen op het oude adres iedere keer weer door, elke keer acties doorstrepend of toevoegend... Er moet een extra ritje naar de box op donderdag, oh nee, niet nodig, dat kan ook op woensdag. Oh nee, dan moeten we de lease-auto inleveren en we bedenken tijdens zo'n koffiestop ook even dat we een autootje gaan huren van woensdag tot vrijdag omdat we anders alles in de camper mét aanhanger moeten doen en dat is niet handig als je door kleine straatjes moet manoeuvreren of dat je met de hele combi bij een notaris op zijn parkeerplek de hele zaak blokkeert, nee, niet handig.

We zijn aan het rommelen in ons steeds legere huis en de door afgevallen bladeren bedekte tuin. De vissen in de vijver gaan naar buren verderop, we willen voorkomen dat ze door de wc worden gespoeld door de volgende bewoners, die niets moeten hebben van de prachtige oranje knapen waarvan sommige inmiddels bijna dertig centimeter lang zijn. In de vijver wonen niet alleen vissen; kikkers, salamanders en oesters hebben er hun plekje gevonden en het leeft er als een lust. Jammer dat we dit stukje natuur niet mee kunnen nemen!

Dat het rommelt blijkt wel als we in het lamplicht buiten een hagedis ontwaren, in de koude avondlucht. Gelukkig loopt hij de tegels af naar het bladerdek. Hij leeft nog!

Een laatste wasje wordt nog snel gedraaid en gedroogd voordat beide apparaten naar de box verdwijnen voor enkele weken. 

De vriezer wordt geleegd, het bakje met ijsklontjes gaat op de kop in de gootsteen waar ze rustig wegglijden naar status vloeibaar. Hoe smeltende ijsklontjes me weer even doen grijpen naar de camera...ze zijn eigenlijk best fotogeniek tijdens het smeltproces en ik krijg plotseling heel veel zin om weer met de camera op pad te gaan! Zou ik daar straks weer wat meer tijd voor hebben??

Zoon Ronald en zijn vriendin Annelies komen langs om ons te helpen door de restanten heen te "wrotten". Annelies vindt een plekje op de grond in de bijkeuken en ziet zich omringd door schoonmaakmiddelen die mee gaan of naar de opslag kunnen. Tubes, knijpflessen, sponsjes, doekjes, rollen folie in een verscheidenheid aan materiaal, plastic wegwerphandschoenen die je altijd pas vindt als de klus geklaard is...en een verdwaald mondkapje hier een daar...

Voor mij liggen nog drie werkdagen waarvan de laatste middag het afscheid van mij zal zijn. Op mijn werk staat een spaarpotje voor het door mij uitgekozen goede doel in onze eigen gemeente.

 

"Multi colors" speelt op radio 100% NL terwijl ik mijn foto's van de afgelopen dagen aan het bewerken ben. De foto's van vandaag zijn inderdaad nogal multi colors; wij zijn vandaag namelijk naar de kerstmarkt in Aken geweest.  We hebben voor een paar dagen een plekje op een camping  in Slenaken en van daaruit ben je natuurlijk in no-time in Aken. We parkeren de camper op de park + ride en nemen de bus naar de binnenstad. Goed geregeld en goedkoop! Het is al een aantal jaren geleden dat wij ons zonder gedoe, zonder testen, zonder mondkapje en zonder paspoortcontrole over een kerstmarkt kunnen bewegen. 

Het is genieten van muziek, kleur, geur en smaak! En koud dat het is!!! Muts, sjaal en handschoenen heb je vandaag wel nodig om wat warm te blijven! We doen heel traditioneel een currywurst mit pommes en natuurlijk een glühwein in een jaarbeker, die we deze keer weer eens meenemen. Het is een super vriendelijk modelletje in rood en wit en precies het maatje voor thee! Wat komt dat goed uit, nu onze theebekers behoorlijk ingekort zijn, de laatste weken. Wij zullen de komende tijd thee drinken met de groetjes uit Aachen! En waarschijnlijk zal er ook best eens een glühweinchen in bereid worden....

Nu zitten we dus in de kerstsfeercamper en overpeinzen we de laatste dagen. Enerverende dagen, behoorlijk enerverend zelfs, kan ik wel zeggen! 

 

Op dertig november leveren we, na een intensieve poetsbeurt onze Captur in. We nemen deze knalrode kar niet mee naar Frankrijk, er zal ongetwijfeld een Franse voiture komen. Dan kunnen jullie allemaal lekker schelden op ons. We zijn natuurlijk helemaal van plan om de Franse rijstijl aan te nemen! Lekker makkelijk toch :-

Dezelfde dag nemen we nog even afscheid van wat familie en onze kamerplanten die bij dezelfde familie achterblijven! Ik heb hen op het hart gedrukt dat, mochten ze het niet overleven, dan ga ik dat hen vergeven! 

Een bezoekje aan de begraafplaats waar mijn onlangs overleden mam is begraven is een volgend stapje. Er staat sinds vorige week een steen op het graf van mijn ouders. Natuurlijk moeten we daar even langs om dag te zeggen!

We doen ook nog een laatste keer een menuutje kibbeling bij Hollanders Nieuwe in Leeuwarden...een zaak waar ik mezelf, toen ik nog in Leeuwarden woonde elke vrijdag op een menuutje trakteerde! Wat een nostalgie..!

Om 14 uur op 2 december stappen we in onze camper voor de reis naar het zuiden. Na een heel drukke week met elke dag wel een paar keer "dingen voor het laatst doen" hebben we afscheid genomen van ons leven in Friesland. Afscheid van onze woning en mijn werk en alle collega's. Jappie zijn pensioen gaat deze maand in en mijn pensioen volgt volgende maand.

Op één december heb ik genoten van een afscheidsmoment met collega's die het aandurfden om een geweldig zelfgeschreven lied ten gehore te brengen. Prachtig en enorm bedankt lieve collega's!! Het valse gezang van sommigen van jullie is je vergeven hoor! En mijn teammanager super-bedankt voor de leuke afscheidsspeech! 

Het bedrag wat de afgelopen weken gespaard is voor de Fûgelhelling in mijn vogelspaarpot hebben we overgemaakt naar dit goede doel. Er is maar liefst 245 euro ingebracht. Een heel mooi bedrag!! TOP en nogmaals dankjewel toppers!!

Na heel veel zwaaien, knuffels, kusjes en handen-schudden nemen we ook tijdelijk afscheid van familie en vrienden.  Hen zien we over niet al te lange tijd weer terug en ook een aantal collega's zullen vast langskomen op onze nieuwe stek in Les Combrailles.

En toen was het zover; de overdracht van onze woning aan de volgende eigenaren. Na een fotorondje, een laatste inspectierondje en een kort bezoekje aan de notaris is het voor ons afgesloten! Veel tijd om daarover na te denken hebben we niet! De huurauto moet terug, de opbrengst voor de Fûgelhellling moet gestort en daarna ploffen we op onze zetels, luisterend naar de top 2000 in de camper waar de kachel op vol staat om de buitentemperatuur van 2 graden te trotseren.

 We rijden rustig aan richting zuiden met hier en daar een tussenstop. De eerste stop hebben we gepland in Zuid Limburg met een bezoek aan de kerstmarkt in Aken.  Zo bedacht en zo gedaan dus...

 

Even vakantie!

In een heerlijk verwarmde kamer in onze gîte in Le Montot, een klein halfuurtje van onze nieuwe stek, zit ik deze keer mijn blog te maken. De komende weken zitten we hier warm, schoon en droog en voorzien van alle noodzakelijke huishoudelijke luxe. 

Morgen gaan we onze handtekening zetten onder het koopcontract  van onze woning in Montel-de-Gelat in Les Combrailles (Auvergne). Daarna gaan we ons verder oriënteren op alles wat we nodig zullen hebben. 

Voordat het zover komt, genieten we nog een beetje van onze vakantie, nadat we onze woning in Nij Beets vaarwel hebben gezegd en ik afscheid van mijn baan heb genomen. 

Een wit besneeuwd heuvellandschap van Zuid-Limburg gaf een nostalgisch tintje aan de kersttijd, zeker heel idyllisch en met een beetje een melancholisch gevoel zijn we na drie dagen Nederland uitgereden over de met zout bestrooide wegen.  

De Maas volgend komen we via Givet Frankrijk binnen waar we ons een nachtje installeren op de camperplaats in Vireux-Molhain, waar we in ieder geval stroom hebben. Na ons komt er nóg een camper het terrein oprijden, verder is er niemand op deze rustige plek aan de Maas. Boodschappen en een wasje draaien bij de Intermarché op loopafstand, wat handig is dat! Hier is het weer groen, wél rond het vriespunt, dus koud, maar de meeste sneeuw is weer weg hier. Hiervoor in de plaats is de mist gekomen! Je kunt redelijk doorrijden, maar het is erg kil en mistig. 

Pontigny in de Bourgogne is onze volgende plek, ook hier weer een mooi aangelegde camperplaats in het centrum van het stadje, tegenover een abdij uit de 12e eeuw, verborgen door een kille en vette laag mist. 

Ondanks het mistige weer willen we deze abdij bezoeken de volgende dag, want een stukje cultuur en geschiedenis hoort er toch ook een beetje bij als je onderweg bent! Voor ons in ieder geval wél. Er hoort nog een park bij, wat helaas is gesloten momenteel, maar niet getreurd, we komen er vast wel eens weer langs. De mist geeft het geheel een mystieke sfeer en het is er niet minder mooi om, in ieder geval is het wél behoorlijk fotogeniek! 

Twee dagen later rijden we een camping op, die speciaal voor ons even "open" gaat. We zijn hier eerder geweest en we kunnen hier stroom gebruiken en het vriest nog nét niet te hard, zodat we nog gebruik kunnen maken van een toilet ook! Als we twee dagen later vertrekken, moet alles wel worden afgesloten op de camping want de temperatuur zakt naar minus 10 graden en de boel wil je uiteraard niet bevroren hebben. Het is voor ons dan ook tijd om de gîte te betrekken. 

En nu zitten we in de gîte en het eind van de vakantie komt in zicht! We hebben een paar dagen genikst, nou ja, we hebben wel gewandeld en nog meer gewandeld, want het weer was práchtig, wel KOUD, maar zonnig en bladstil. Om heerlijk van te genieten! 

Eigenlijk waren we uitgenodigd door de zoon van de eigenaar van de gîte om biefstuk met wijn te komen eten en drinken om negen uur zondagochtend en eerlijk gezegd keek ik daar wel tegenop want op dát tijdstip aan het rundvlees (wat ik nooit eet) en aan de wijn...??? Maar nee zeggen tegen zo'n uitnodiging is "Not Done", dus hebben we de uitnodiging maar geaccepteerd! Wij hebben ons netjes gemeld zo rond die tijd, maar monsieur was er niet! De auto was weg en alles gesloten!! Hadden wij het wel goed begrepen?? Hij moest wél om half twee naar de Marche de Noël met zijn koets en paard, waar wij ook weer voor uitgenodigd waren, en wat ons best erg leuk leek! 

We zijn maar gaan ontbijten en wandelen en later die ochtend kwam hij aan met een zak vlees en duizend excuses, want we hadden om negen uur afgesproken en het was dus niet gelukt... Of wij dat nou heel erg vonden??? Hmmm... 

Morgen dus de overdracht en daarna zullen ook twee van de kinderen komen met een verhuiswagen met meubels. Eén van de boxen waar we alles in hebben opgeslagen, is alweer leeg!!

Woensdag worden water en elektra aangesloten en gaan we ook beginnen met schoonmaken want na enkele jaren leegstand zal er zeker stevig aangepakt moeten worden.... 

 

Precies een week geleden hebben wij het koopcontract getekend bij de notaris in Marcillat sur Combrailles. Een frans-engels-nederlands getint gebeuren waarbij we ontelbare signatures moesten zetten. Mijn linkerhand was er moe van! 

De sleutels werden van de ene kant van de tafel naar de andere geschoven en toen waren we plotseling eigenaar van een woning in Montel de Gelat, in de Combrailles, Puy-de-Dôme, Auvergne in Frankrijk!

Diezelfde dag komen ook twee van de kinderen, Ingrid en Erwin naar ons toe met een bakwagen vol meubels en wat andere zware huishoudelijke apparaten. Zij kunnen bij ons slapen in onze gîte, die wij voor een maand gehuurd hebben, een paar dorpen verderop. 

Nadat een dag later in de vrieskou de bakwagen is geleegd, kan deze met behulp van een stel oude matrassen, die we de woning al hebben uitgegooid, weer uit het drassige gras achter de woning worden weggereden.

Ja. die oude matrassen! Er lag nog van alles in de woning, zoals in Frankrijk klaarblijkelijk normaal is. Meubels, oude wasmachines, gereedschap, snoeren, megaveel jutezakken, kapot en jaren geleden weer hersteld, maar nu toch redelijk vergaan. Verder nog meer dan honderd lege wijnflessen, waterflessen met bronwater met een houdbaarheidsdatum uit 2015, schoonmaakmiddelen bedekt onder een laag stof, en niet te vergeten, een paar miljoen muggen, dood en levend, maar elke mug is er één te veel.... bah!!!

Een groot deel van een dag houdt Ingrid zich bezig met het opzuigen van de muggen en het legen van de stofzuiger in een zak, die daarna direct dichtgaat om te voorkomen dat de muggen en larven deze weer verlaten in een poging hun vrijheid weer terug te krijgen! Nogmaals bah!

Onder luid getoeter nemen Ingrid, Erwin en de verhuiswagen de volgende dag afscheid van ons stukje Frankrijk, zij rijden terug naar Friesland, waar ze zich kunnen voorbereiden op een weekendje schaatsen!  Hier kan dat ook, de temperatuur is dik onder nul, maar schaatsen doet hier niemand! Nee, wij ook niet!! Het is klaar met die bottenbrekende allescheurenvoormij en ijskoude zogenaamde liefhebberij. Hoe heb ik dat ooit leuk kunnen vinden? Vroeger wél, maar de laatste twintig jaar aan mij niet meer besteed! Jappie schaatste een paar jaar terug nog over de Deelen in Friesland, maar hij kan zich niet meer herinneren wat er met zijn schaatsen is gebeurd! !!

Voorlopig gaan wij ons bezighouden met onze nieuwe woning! Opruimen en schoonmaken zijn de komende tijd wel kerntaken! 

Tussen deze taken door gaan wij kijken naar benodigdheden die het leven een ietsiepietsie aangenamer maken, voor zover dat ons lukt...

Een auto kopen staat bovenaan het lijstje, want heen en weer in de camper is wel te doen, maar je bewegingsvrijheid is toch wel wat beperkt. Máár .... een auto kopen in Frankrijk is nog niet zomaar een geklaarde klus op dit moment. Onze voorbereiding op wat wij kunnen tegenkomen aan beren op de weg was grondig, maar er zijn gewoon geen auto's!! Géén auto's! Ja, als je 20 keer je maandloon meeneemt zou je nog weleens kunnen slagen, maar helaas is dat voor ons geen optie, net zoals voor de Fransen zelf, ook zíj kunnen geen auto kopen, die er niet is!

De nieuwe auto's worden niet geleverd, waardoor iedereen in zijn of haar oude of iets minder oude bak blijft rijden, en er komt dus niets op de markt momenteel. Geen nieuwe auto verkrijgbaar en dus ook geen tweedehandsjes! Vive la France! Een auto invoeren vanuit Nederland is een optie, adviseert een verkoper.... Ruik ik hier iets van een grensoverschrijdend handeltje??

Deze week staat in het teken van doen, regelen en nadenken, maar ook eens even rustig aan doen! We zijn tenslotte net met pensioen en willen dat ook zo nu en dan wat "voelen". 

Een zondags tochtje rond het Lac des Fades Besserve doet ons beseffen dat we ons op een prachtige plek bevinden, met spannende uitzichten op dieptes, waar de rivier de Sioule zich door een steil dal kronkelt, maar ook op hoogtes, de Puy-de-Dôme en de Mont-Dore, die oude vulkanen, die elke keer opnieuw de aandacht opeisen aan de horizon in de Auvergne. 

Watervalletjes waar de ijspegels aan hangen, waterlopen en vijvers die bevroren zijn, een prachtig gezicht! Wij kunnen daar enorm van genieten. 

Nu zitten we in onze gehuurde gite, het eten staat op en ik zit mijn blog te typen, in de hoop dat het internet vanavond eens wat mee wil werken. Dát is hier iets, INTERNET.... glasfiberkabels hangen hier van de elektriciteitspalen buiten naar de woning, maar mijn internetbundel op mijn mobiele telefoon werkt beter! Maar daarmee is het bloggen nog wel een dingetje! 

Ook dingen die je moet regelen via internet zijn soms om gek van te worden als INTERNET het niet doet! En wát moet je nou eerst.... een online bankrekening openen, of aanmelden bij de departementale belastingdienst, of aanmelden bij de Cpam, zodat ik verzekerd ben van ziektekostenverzekering, of uitschrijven bij de huidige gemeente in Nederland, of toch eerst maar zorgen dat we een frans telefoonnummer krijgen... oh ja, en water aansluiten, verwarming is in de winter ook wel lekker en uhh, de camper moet worden ingevoerd máár .... volgens ons moeten we ook gewoon, nét als de Fransen, denken dat het morgen ook nog wel kan.... of anders volgende week!!

 

Eerste kerstdag 2022.

Vandaag heb ik mijn donkerrode trui met capuchon aangetrokken, tsja, met kerst moet een mens toch wát nietwaar? En rood vind ik wel bij kerst passen!

Voor mij dit jaar geen nieuwe jurk of schoenen, evenmin een nieuw vestje of panty, neen, een spijkerbroek met trui kan het voor mij wel doen! Mijn oude stappers, lekkere leren lopers, die er niet meer zo bijzonder goed uitzien... die kunnen het nog wel even doen voor nu!

De trui! Die is voldoende vandaag, want de jas hoeft niet aan! Het is 15 graden en het zonnetje heeft de overmacht. Hier en daar een wolkje, maar de blauwe lucht is overheersend!

Een heldere lucht biedt ook direct een prachtig uitzicht op de bergen en we besluiten vandaag, eerste kerstdag, maar eens rustig aan te doen en te genieten van deze heldere dag!

Toerend door dit mooie, door ons zo geliefde landschap, genieten we van de heerlijke uitzichten op de bergen, de uitgedoofde vulkanen, de lieflijke dalen en we ontdekken prachtige verstilde en verstopte bijzondere plekjes! 

Een waterval, aangegeven als mooi uitzichtpunt, maar méér nog een geweldig klein natuurwondertje, zo klein, dat het onbekend is, maar desalniettemin prachtig om te zien, te beleven! Meer dan honderd boomstammen leiden ons trapsgewijs naar het geruis daar beneden ons, een waterval, onbeduidend en helemaal niet toeristisch, maar zó mooi! Vele boomstammen, vele stappen naar beneden... die moet ik straks ook weer omhóóg! 

Daar beneden vinden we, zijn weg zoekend tussen met mos begroeide rotsblokken, de rivier de Say, die daar enkele meters naar beneden stort en er zijn weg vervolgt, al ruisend en kabbelend de bochten vormt tussen manshoge rotsblokken! Het is een plek om te blijven, er is gewoonweg niemand verder en het is er, op het lawaai van het vallend water na, volkomen stil! Qua sfeer kan de Niagara daar nog wat van leren.... Mijn camera wordt er zelfs stil van! Wat een mooi plekje!

Al verder rijdend door dit gebied, waar constant je oog valt op de hoge Puy de Dôme, kom je steeds meer plekjes tegen die je verder wilt onderzoeken. We besluiten dat er nog wat moet overblijven voor ons volgende ritje, maar op een heel klein weggetje, waar we tussen twee huizen tweeënhalve meter ruimte hebben om de camper doorheen te manouvreren, stoppen we toch maar even op een plek met een prachtig uitzicht op de vulkanenketen, deel uitmakend van het werelderfgoed, om de benen nog even te strekken. 

Verderop is een uitzichtpunt, op een kleine vulkaan, een butte, waarop drie kruisen en een kapel te vinden zijn. Het is een eindje lopen en vooral ook een behoorlijk stukje omhoog, maar het is de moeite waard!

Drie kruisen op eerste kerstdag op een heuvel die doet denken aan Golgotha..., het zou eigenlijk meer bij Pasen passen, ook qua temperatuur, maar het is een innemend plekje, wat je tot bezinning brengt. Het uitzicht op het landschap rondom deze hoogte is prachtig. 

Op de weg terug vinden we sporen van een wild zwijn, die wat heen en weer lijkt te hebben gelopen op het pad. Het herinnert ons even aan het feit dat wij hier toch niet écht alleen zijn!

Hierna rijden we rustig terug naar onze gîte om nog even na te genieten met een Frysk slokje, wat ik van mijn collega's heb meegekregen om hen niet (direct) te vergeten!

Santé, lieve ex-collega's! Deze is op jullie!

 

En dan is de jaarwisseling van 22 naar 23 alweer geweest! Niet helemaal onopgemerkt, maar wat een rust, hier in la douce France! We hebben geen enkel knalletje gehoord, geen enkele flits heeft ons bereikt en drukke straten gaan aan ons voorbij! En vind ik dat erg?? Uhh... nou dat geknal vind ik niks, dat geflits evenmin, maarrr het BOEMMM van het carbid schieten vind ik altijd wel wat hebben! Dat mis ik wel een beetje, want elke oudejaarsdag die gewerkt moet worden, fiets ik langs een weiland waar het een drukte van belang is en waar de tonnen klaarstaan om hun BOEMMM te laten horen... Dát kan ik meestal wel waarderen. Traditie, zo het al járen ging en nog steeds gaat. 

Vandaag zijn wij, na twee iets luiere dagen, maar weer aan de slag gegaan. De afgelopen twee weken is er nogal wat te doen geweest in het huis maar ook geregel van administratieve zaken! Dacht ik dat ik dat wel zo'n beetje had gehad, na al die jaren administratief en secretarieel werk....

En nu dan in een andere taal nog óók! Maar dat is onze eigen keuze en we zijn er dan ook dapper mee bezig! 

Zo dat hier gaat...je belt of stapt ergens binnen. Dan probeer je uit te leggen wat je voor elkaar probeert te krijgen bij deze organisatie. Meestal snappen ze dat. Joepie!

Dan krijg je een afspraak voor over een dag of tien. Toe maar, gelukt! Dan zorg je dat je op tijd op je afspraak bent, en je merkt dat dat op prijs wordt gesteld! Tijdens deze afspraken krijg je vaak formulieren mee, die je thuis moet gaan invullen, én ... jawel, een nieuwe afspraak!! En vaak wordt er gekeken of er dan te zijner tijd iemand beschikbaar is die wat Engels spreekt, maar men heeft in deze periode vaak vakantie. Minimaal tot ergens in de tweede week van januari, wat inhoudt dat we ons de weken rond kerst en oud-en-nieuw maar niet al te druk moeten maken over afspraken die toch al staan!

In de werkbare tussentijd renoveert Jappie het toilet beneden in de kelder. Een nieuwe WC pot, een mooi houten wandje erachter, een stevig tegelvloertje en gewitte muren. Een succesvolle eerste opknap-stap!

Zelf ben ik bezig om één van de slaapkamers gebruiksvriendelijk te maken. Dit vraagt best energie en ik moet zeggen, schoner ben ik er niet van geworden, maar de slaapkamer wél!! Na een stevige sop-en poetsbeurt moet ik het plafond tweemaal sauzen voordat duidelijk wordt dat er wat verandert in de kamer. Als ik in de kelder kom kijken hoe het mijn lief vergaat bij de wc-werkzaamheden, krijg ik te horen... wat sjochst der ût!! 

Het huis is koud! Er is geen verwarming, geen warm water en in de helft van het huis is helemáál geen water. Maar er is stroom en de elektricien Jacky is al een paar keer langs geweest. Een vrolijke frans, en hij geeft aan dat hij zo gauw mogelijk bij ons aan de slag gaat, want het is gevaarlijk! We hebben metalen knopjes om het licht aan te doen en er zijn wandcontactdoosjes uit het begintijdperk, toen de stroom nét uitgevonden was... Daarnaast is het soms erg vochtig in huis en zijn ogen draaien vervaarlijk in het rond als hij naar de knopjes kijkt en schudt dan meewarig zijn hoofd.

Hij vindt mijn frans leuk en roept GOOD GOOD, zijn enige woordjes engels die hij kent. We denken en hopen dat we het met hem wel treffen. Hij zorgt er tevens voor dat we eindelijk contact krijgen met de loodgieter, die maar nooit de telefoon opneemt en niet reageert op onze  sms'jes.  Jacky komt nog een keer op de deur bonzen en roept dat als we NÚ bellen, de loodgieter zal opnemen, en dat klopt!! 

Tijdens een uitstapje naar de Bricomarché zoek ik tijdens een onderonsje met een verkoper een zestal rollen behang uit. Hij vindt het dessin te druk om alle wanden ermee te behangen en ik geloof dat ik hem gelijk geef, als ik één wandje klaar heb; een opvallend dessin in meerdere kleuren overheerst de kamer dusdanig dat ik blij ben dat ik de rest een effen kleurtje mag geven. Helaas kan ik het niet afmaken, want de elektricien komt nog en die moet nog gleuven frezen in de wanden, en ik ben bang dat ik het hem niet in dank zal afnemen als hij mijn, met moeite beklede wandjes, weer verruïneert! Nee, die stukjes plak ik er later weleens op. 

Een tweede afspraak bij de plaatselijke bank staat gepland op de één na laatste dag van het jaar. Daar stáán we op, want we hebben 3 januari een afspraak waar we ons bankrekeningnummer moeten opgeven en het is niet aan de orde om ook díe afspraak om te zetten. Bij de bank voelen ze onze druk goed aan, want het gaat dus door, nog vóór de jaarwisseling. We openen een rekening en moeten daarvoor minstens evenveel 'signatures' zetten als bij de notaris, toen we onze woning kochten. Na anderhalf uur hebben we een rekeningnummer en een belofte dat ze ons gaan sms'en als de pas klaarligt om te worden opgehaald. Er moet overigens nog wél een leidinggevende akkoord geven op alles wat de bankmedewerkster heeft ingegeven op - in eerste instantie - haar tablet, daarna alles overgetypt op de computer en vervolgens in tweevoud uitgeprinte circa twee centimeter dubbelzijdig bedrukt papierwerk, voorzien van onze initialen en handtekeningen! 

We vragen ons af of die bewuste leidinggevende alles gaat doorlezen.... 

We hebben een Frans bankrekeningnummer vóór het eind van het jaar! Nu kunnen we met dat nummer naar de organisatie die ons (hopelijk) gaat voorzien van onze zorgverzekering. Mocht ook dát lukken, dan kunnen we ons uitschrijven bij de oude gemeente en Nederland. Maar éérst .... voor iedereen vakantie voorbij!!

 

Miremont, een smal weggetje, steil - niet een beetje, maar érg steil naar boven, volgen wij  het - hier nog goed begaanbare weggetje naar ons nieuwe tijdelijke verblijf; een tiny house. Dit is een verbouwd schuurtje in een groepje huizen en schuren in een gehuchtje in de middle of no-where.

We kunnen onze camper precies kwijt bij het kleine huisje waar we ons de komende maand nog kunnen douchen, koken, slapen en genieten van alles wat het platteland iemand kan bieden... het ultieme platteland, compleet met koeienvlaaien voor de deur!

De eerste avond moeten we leren hoe om te gaan met een ouderwetse houtkachel. Het is een kachel in de kleuren mokka verlopend naar bruin en deze kleuren doen me denken aan de oude BK-pannen en de Brabantia keukenspullen van mijn moeder die dezelfde kleuren hadden. Ik stel mij zo voor dat dit mode was in de jaren 70 van de vorige eeuw. Aannemend dat onze houtkachel uit diezelfde periode stamt, en nog steeds brandt als een zonnetje, kan ik zeggen dat die ouwe meuk van toen het nog best doet en dat warmte vanuit zo'n oude bron heerlijk is. Niks mis mee en je hebt mooi niets te maken met gasprijzen of elektra.... gewoon even een zondagmiddagwandeling en sprokkelen in het bos!

Nou is dát ook weer overdreven, want de gekloven stammetjes liggen gewoon opgestapeld naast de gîte en een paar meter rond het huisje wandelen is genoeg voor een avondje heerlijk haardvuur. 

In ons huis in Montel de Gelat is het over het algemeen koud, niet gewoon koud, maar KOUD!

In twee kamers staat een elektrisch kacheltje constant aan om ervoor te zorgen dat de meubels niet ten prooi vallen aan vocht en schimmels. Dan staat er nog een ventilator warme lucht onze reeds opgeknapte WC in te blazen, zodat je daar niet met kippenvel op je billen op de bril zit te rillen...

Eenzelfde ventilator staat in de cuisine te blazen, een kwartiertje vóór onze koffie - of schafttijd. 

Toch valt het allemaal wel een beetje mee, want winter is het niet! Het was koud, maar dan ook écht koud, toen we hier aankwamen, maar nu is het 's nachts drie graden en overdag soms zelfs zo warm dat een trui of vest buiten voldoende is. Dusss, waar hebben we het over... in huis is het trouwens vaak kouder dan buiten...!

En als je stevig aan de slag gaat met schoonmaken, opruimen, troep naar buiten sjouwen, behang scheuren, oude tegels van de wand verwijderen, of ander poetswerk, dan blijf je warm! 

We hopen dat, zodra we hier gaan wonen, de temperatuur in huis wat aangenamer zal zijn als nu.

Deze week moet er ook gesjouwd worden, maar dan weer eens van buiten naar binnen! Ronald en Annelies, zoon en schoondochter, komen met een bakwagen vanuit Nederland naar ons toe om spullen te brengen. Beide boxen waar allerlei spullen in opgeslagen stonden en waar we maar geen afstand van kunnen doen, hebben ze leeg getrokken en in de bakwagen gezet. 

Vier douaniers vinden het nodig om het stel van de weg te halen als ze nét Frankrijk inrijden en de boel maar eens grondig te controleren.... wellicht vinden ze nog smokkelwaar als drugs en sigaretten in de gehuurde verhuisbus.... Annelies vindt dat de mannen niet bijzonder vriendelijk naar hen toe komen en Ronald vindt de actie eigenlijk nogal lachwekkend, maar ja...wees maar eerlijk en normaal, het norse viertal kan je vriendelijkheid en glimlach zomaar verkeerd opvatten en dan vergaat je het lachen wel... Uiteraard vindt men niets van belang en Ronald en Annelies worden weer netjes de snelweg opgemanoeuvreerd, weer een (Franse) ervaring rijker.

Voordat de verhuisbus met zoon en schoondochter aankomt leggen Jappie en ik de - eerder in de kelder gevonden - jutezakken uit als pad van voor naar achter en naar de voordeur, zodat je schoon met de spullen naar binnen kunt. We zijn bijna trots op deze uitvinding, blij dat we die oude zakken nog niet weggedaan hebben. Jappie zijn "weggooien kan altijd nog" komt deze keer goed van pas!

Die dag halen we een frisse neus tijdens een wandeling in de buurt, naar een uitzichtpunt en een stuwmeertje, waar verder bijna geen mens te bekennen is. Wat een rust! 

Een aantal nieuwsgierige koeien kijkt ons wat meewarig aan. Misschien hebben ze honger, want veel gras staat er niet meer in hun stukje land. De koeien staan overal gewoon buiten en worden bijgevoerd. Zij hebben blijkbaar geen last van de koudere dagen.

Als Ronald en Annelies vertrokken zijn, verlaten wij onze vakantiewoning nummer één en gaan richting huisje nummer twee.

En nu zitten we dus met ons knapperend haardvuur in ons tiny house, een blog typend onder begeleiding van een You-tube playlist met muziek uit de sixties.  Bob Dylan, Jim Morrison, Joan Baez, Procol Harum, ZZ Top, the Doors en vele anderen komen voorbij. Die horen wel bij dit sfeertje met mokka-bruine kachel, geen internet, geen TV, geen CV, maar wél een wijntje met een stuk âlde mosterdtsiis uit Fryslân. 

Kan het beter?  

 

Wéér een week voorbij...

Wat gaat dat toch ontzettend snel....zo is je verblijf in vakantiehuisje La Goutelle en zo is dat weer in een gite in Miremont...

Voor allebei geldt dat het een eind omhoog is, dus heuvel op.. en niet zo´n beetje...het percentage omhoog en naar beneden is niet aangegeven, maar geloof me, het is steil....!

De laatste gite ligt aan het eind van een klim naar boven, waar blonde koeien zich bewegen in  het modderige weiland waar onderaan een waterbak staat, waar ze hun dorst kunnen lessen. Ik vind het lastig  om te zeggen dat ik het best zielig vind om die koeien zo in het koude water te zien staan, zelfs tot aan hun buik toe. Ik kan het niet anders dan kil en koud te vinden voor die beesten, die tot hun buik toe door het ijskoude water moeten waden om hun dorst te lessen. Of ben ik nu te sentimenteel en maak ik me druk om niks??

Een weiland waar helemaal niks groens meer te vinden is en waar "verwrotten" klei en aarde zichtbaar is, maar groen of gras helemaal niet meer vindbaar is? Wat moet ik daarvan vinden? 

Ik hoor dat dat dus de Auvergne is. Koeien en drek, modder, kou en vocht. Laat die koeien maar, ze zijn het gewend, zo wordt me verteld. Dat ze niet meer blond zijn maar grijs van de modder? Laat ze maar, het hoort zo, het is normaal....Loslaten maar!

En nu zitten we dus weer in de camper. Er is sneeuw op komst en je wilt geen problemen in de camper, zo steil omhoog. Dus staan we nu op 750 meter hoogte zo naast ons eigen huis op de oprit.  

Keuzes! Kiezen we voor een verblijf in onze camper, zeker wetend dat we het warm hebben en ons eigen bedje tot onze beschikking hebben, of kiezen we voor een verblijf in ons eigen huis, koud, maar ruim en warm water op kleine afstand in de camper, of toch liever naar de gite daar hoog in het gebergte? Daar omhoog kunnen we wél warm douchen en dat kan dan weer niet in ons eigen huis of in de camper....

We gaan toch voor de camper. Lekker warm, knus en een muziekje via de telefoon van de Mighty Mo, een Amerikaanse zender waar we tijdens onze reis door Amerika helemaal aan verknocht raakten. Luister maar eens mee... 107.3 The Mighty Mo.

Het huis ligt op vijf meter. De kachel is nog aan het branden en de wakkerende oranje gloed kun je door de ramen nog zien.

Denkend aan de laatste week denk je aan je herinneringen aan het bezoek van je kinderen, je denkt aan alle acties die je hebt lopen, ziektekostenverzekering, de omzetting van je Nederlandse camper naar een Franse camper en de daaraan vastzittende acties, de uitschrijving uit je vorige gemeente, die nog steeds niet afgerond kan worden omdat je nog steeds geen duidelijkheid kan vinden over de huidige ziektekostenverzekering. In Frankrijk is de Cpam de verzekering die je nodig hebt als je gepensioneerd bent. Maarrr, helaas! De eerste stap zette je al vier maanden geleden en de laatste stap in dus nog steeds niet gezet. Alle papieren gaan van je eigen departementaal Cpam-kantoor in Riom naar het regionaal Cpam kantoor in Clermont Ferrand. Nu is dat hemelsbreed een afstand die je kunt befluiten. 

Maarrrr... Als het gaat om dossiers, dan is het toch zeker iets meer dan dat!

Als je dan belt of alles in orde is en hoever ze zijn met het behandelen van je dossier, dan blijkt dat het maar goed is dat je belt, want er komt een dossiernummer voorbij wat we nog niet hadden. We krijgen een nummer en als we dan dát nummer noemen horen we dat het dossier naar Parijs, in weer een ander dossier wordt veranderd.... We krijgen weer een ander nummer en mogen dat bellen als we willen weten hoever ons traject gevorderd is. Tsja....maar één voordeel: het is een nummer waarbij je een keuze kunt maken voor een engelstalige hem of haar, die jou verder zal kunnen helpen....

Je kunt twee dingen doen: Je ontzettend druk maken om de franse bureaucratische instelling óf je er bij neerleggen, hoe moeilijk dat ook is. Mijn lief en ikzelf zijn het hierover nog niet helemaal eens, maar ik heb het idee dat het wel komt...

Zondag, nieuwjaarsbijeenkomst in Montel de Gelat, ons dorp. We zijn hiervoor uitgenodigd, en men heeft ons voorbereid om deel te nemen aan één of andere ceremonie waarbij wij voorgesteld worden aan "het dorp".

De avond van tevoren gaat ons nog even door het hoofd...hoe wil men ons voorstellen? Moeten we dat wellicht zélf doen? Voor de zekerheid zet ik toch nog maar even wat op papier in mijn beste frans....

En OMG... wat ben ik blij dat ik dat heb gedáán!! Als de burgemeester onze namen opnoemt, krijg ik zijn microfoon in de hand gedrukt en móet ik dus wel.... Als op een moment de aanwezigen in lach uitbreken, denk ik maar, het is goed zo. Een lach is altijd beter dan een schamper elkaar aankijken.  Ik weet dat het goed is, zo. We zijn geaccepteerd, we horen erbij. Daarbij dan opgeteld dat wij er wél waren, en alle nieuwe Franse inwoners níet, dan hebben we best een goeie beurt gemaakt, volgens mij.

Dat blijkt als we ons een dag later aanmelden bij de huisarts voor een kennismaking. Hij was aanwezig bij de receptie en herkent ons. Wij herkennen hem nog niet, maar het is een aimabele man, hij spreekt zijn woordje engels en zet zelfs Google translate in om mij te laten weten dat ik besmet ben met iets heel vervelends en waarvoor hij dan ook vriendelijk iets voorschrijft, zo ongeveer tegelijk met zijn factuurtje, aangezien onze zorgverzekering dus nog niet in orde is. Pfff.

Hoe vervelend kan het zijn dat alle instanties te maken hebben met personeelstekorten en een beroep doen op je begrip en je vragen om coulance te hebben met hun personeel, die al werken voor twee en ook hun portie ontspanning nodig hebben voordat zij jou verder kunnen helpen - maar niet nú - dus wacht aub nog even een weekje of twee, of wellicht drie....

Leg je er maar bij neer. Vanaf nu gaat het zo, wen er maar aan....

Maar we kennen wel ondertussen een aantal mensen in de buurt, voelen ons hier lekker op onze plek, hoe onaf ook, hebben afspraakjes met gelijkgestemden en we redden ons met de franse taal, die nog steeds lastig is door het gesproken tempo, maar we weten ook dat van de franse kant onze inzet wordt beloond met hun, met moeite geproduceerd, engels antwoordje, zonodig. 

C'est ça!

 

Er is sneeuw op komst! Dat geeft stof tot nadenken, op meerdere vlakken. Vlak is het hier zeker niet en het weggetje naar de vakantie-gîte is nogal steil, en vlak ernaast is een soort van afgrond, met bomen, maar toch zeker niet een plek waar je graag met je camper en al naar beneden glijdt...

De gîte hebben we nodig om te douchen omdat er in onze woning nog geen warm water is. Alles is aangevraagd, maar het wachten is op de uitvoerder, of - in ieder geval in eerste instantie - zijn offerte. 

We hebben inmiddels geleerd dat men graag even komt om te kijken naar een eventuele klus, men loopt eens door de kamer heen en weer, krabt dan eens aan zijn kin, kijkt nogal bedenkelijk, loopt nog een keer heen en weer en krabt nogmaals aan zijn kin, glimlacht dan es even, loopt met een iets gezakt gezicht nóg een keer door de ruimte en krabt dan vervolgens een laatste maal aan zijn kin en zegt dan "ça va". Wát nu! Ca va! Natúúrlijk gaat dat! WWWW >>> Wij Willen Warm Water!!

Meneer vindt dat we eerst een offerte moeten krijgen. Oké, dat is normaal, zo ging dat in Fryslân ook.

En dat duurt even, maar eind van de week is er een offerte die ons best bevalt, dus actie!! Een aanbetaling is prima, maar men wil een cheque! Een CHEQUE!! Ja, die bestáán hier nog en het blijkt dat twintig procent van de betalingen door Fransen nog met cheques worden voldaan....

Wij denken niet dat onze volwassen kinderen nog weten wat een bankcheque is... ik herinner me de bankcheques nog en de groene eurocheques, maar man, hoe lang is dát geleden??

We worden nu min of meer gedwongen om bij onze bank cheques aan te vragen, maar bij onze bank in Pontaumur zijn we gauw klaar. Acht dagen, we krijgen een SMS als ze klaarliggen en dan kunnen we onze cheques ophalen en de offerte bekrachtigen.... Dit gaat dúren!! De gîte hebben we nog twee weken, en dan is ook het warm douchen afgelopen... 

De keuken voor het gastenverblijf wordt afgeleverd! We hebben een eigen keuken besteld bij een keukenzaak en een goedkopere variant bij een online-soort-warenhuis....heel goedkoop en zal dan waarschijnlijk heel erg meevallen.... Het hele weekend staat in het teken van... keuken in elkaar zetten! En hoe leuk, dit gaat lukken! Nergens ook maar één schroefje te kort - eerder te veel - alles past en het is nog waterpas ook! De helft van dit pakket is voldoende voor één weekend en we houden het dan ook maar even bij een kast, een bovenkast en een - soort van - leuk plankgedoe boven kast nummer één. 

Eerlijk gezegd denk ik dat ik mijn roeping ergens op de rails rechtsaf, per abuis linksaf heb genomen en de verkeerde richting heb genomen... Mán wat vind ik dit leuk! Kasten en keukens in elkaar zetten! Heeft iemand nog hulp nodig? Call me! Helaas, voor grote, zware kasten moet je bij iemand anders zijn, maar de minimaten zijn mij wel toevertrouwd. Wát is dit toch leuk om bij elke handeling iets mooier te zien worden. Heel wat anders dan die telefoontjes en mailtjes verwerken op mijn voormalige werk....  Lieve collega's, ik moet dit echt even zeggen....denk ná, voordat je besluit je werk nog jaaaaaarenlang voort te zetten, en lieve baas, sorry...

De temperaturen zakken....er valt een laagje sneeuw van 10 centimeter, waar ook elke nacht nog wat bij komt. Prachtig om te zien, maar in huis wordt het wel steeds kouder nu. De weg op gaan wordt ook minder makkelijk met onze camper met zomerbanden.... Die zomerbanden.... een issue tussen mijn lief en mij.... Ik wil winterbanden, had die eigenlijk allang gehad willen hebben, maar Jappie vindt het allemaal niet zo belangrijk...vroeger hadden we die ook niet! 

Maarrrr, het is hier in ons departement verplicht en als je tussen de bomen naast het weggetje naar onze gîte belandt, trekken ze allemaal een lange neus naar je en gelijk hébben ze en daar hang je dan. Ik zie het voor me, maar Jappie lacht het weg, hij kan heul goed rijden....

Ik win, we gaan winterbanden bestellen in Auto Dôme Vulco, een soort van Kwikfit of Euromaster in de dichtstbijzijnde plaats. We worden er prima geholpen en volgende week zal ik tevreden kijken naar onze nieuwe winterbanden! Voorlopig zal het toch winter blijven, denk ik wel.... En, onze inmiddels frans gekentekende camper kan een winterstootje hebben. Benieuwd ben ik wél, als we in Nederland onze stroomkabel uitleggen, zullen onze Nederlandse campinggenoten dan nog nét zo makkelijk als voorheen een praatje maken? Wij vast wel...

Het weggetje naar onze gîte is nog begaanbaar, maar een boer heeft er een vieze blubberboel van gemaakt. Parkeren wordt ook al een dingetje, we komen er nu nog weg, maar als er meer sneeuw valt dan is dat óók niet meer te doen.

We staan nu dan ook op de oprit naast onze ijzige woning en slapen en eten in de camper. Dat is bést te doen, maar je blijft bezig met oplossingen zoeken voor de problemen die de vorst met zich mee brengt. Een uitdaging! 

De houtkachel in de kamer snort. Het hout van de buurvrouw mogen we gebruiken, dus dát is dan toch weer een voordeel. We hebben om dat hout op te halen echter alleen een plasticbakje en een steekwagen...de kruiwagen staat nog in Fryslân.... Jappie kan al warmlopen door alleen het hout van A naar B te brengen, terwijl ik behang in een kamer sta af te stomen... ook warm!

Een nieuwe kruiwagen is besteld, die wordt zaterdag afgeleverd... niet dus! 

Maandag komt de schoorsteenveger (hopen we). Afspraak is hier lang niet altijd afspraak zoals wij dat in Fryslân gewend waren, dát weten we inmiddels!

Als de schoorsteenveger wél komt, dan kunnen we de houtkachel in het andere deel van de woning óók aanmaken en zal het overal wat warmer worden. 

De gastank in de camper raakt nu snel leeg en LPG  tanken in Frankrijk kan meestal niet naast de deur, wat ook voor ons geldt. Wij moeten 45 kilometer rijden om ons tankje weer te vullen. 

Wellicht handig om ergens in de buurt van de LPG tank te gaan kamperen om zodoende enkele dagen enigszins warmte om je heen te blijven houden en dan overdag wat moois te gaan bekijken. 

Blijft het feit dat ons verteld is dat het hier eigenlijk nooit langer dan twee weken echt winter is.

Voor nu wachten we op onze kruiwagen, onze schoorsteenveger, onze elektricien en onze loodgieter/sanitairman.... en een zonnetje zo nu en dan?? 

 

Tsjonge jonge!! Wát een week! Er is zó veel gebeurd dat het bijna niet bij te houden is...

Herken je dat... je zit al wekenlang te wachten op verschillende acties - tanden op elkaar - ergerniswekkend gedrag van zowel Franse als Nederlandse kant en je moet het maar accepteren! Leg maar naast je neer, of nog een stukje verder - maar pak je telefoon en bél, bél en bel nóg een keer!

Je geduld wordt gewoon enorm op de proef gesteld maar ééns komt het goed! Daar heb je vertrouwen in en dat wordt beloond!

En deze week is er bijna elke dag een stap gezet, écht waar! Nou, zul je zeggen, vertel vertel!

 

Stap 1: De schoorsteenveger is geweest en heeft zijn certificaat van veilige schoorstenen afgegeven! Dit houdt in dat we beide houtkachels aan kunnen maken met het hout van de buurvrouw wat we voor een vriendenprijsje konden kopen! En het brandt lekker!

Volgens mij houdt het ook in dat we onze verzekering een kopie moeten sturen dat ons huis veilige schoorstenen heeft.

 

Stap 2: We hebben een auto gekocht! Eindelijk, geslaagd! Een Renault Kangoo, die voldoet aan ál onze eisen. Een bank achterin voor eventuele gasten die we mee kunnen nemen naar al die leuke plekken hier, of familie die we moeten ophalen van het vliegveld of station. En daarachter een laadbak die nog lang niet vol is met twee koffers... En hij heeft al winterbanden! Een blauwgekleurde rakker! Hopelijk kunnen we daar even mee vooruit! We hebben in ieder geval een nieuwe distributieriem en grote beurt bij aflevering. En dus een Frans kenteken. 

 

Stap 3: Winterbanden zijn hier in de Auvergne verplicht en ik heb hier best al meerdere keren  geschreven dat het voor mij een issue is! Voor Jappie niet zo... als je gewoon rustig over de weg toert, dan kan er volgens hem niet zoveel gebeuren. Op zich ben ik het daar wel mee eens, maar áls je een keer gaat glijden, dan beland je hier niet gewoon naast de weg, maar zorgt het hoogteverschil voor toch iets meer schade dan een Nederlands glijertje! Bovendien ben je niet verzekerd als je je niet houdt aan de winterbandplicht.  

En dus hebben we winterbanden onder de camper laten zetten. De oude zomerbanden kunnen er voor de zomer weer om, aldus de monteur (want dat zou hij zelf óók doen, zo zegt hij eerlijk). Deze eerlijkheid zorgt er natuurlijk voor dat we in april wéér bij deze zaak staan om voor een paar centen de banden te laten verwisselen.  Hij geeft overigens wél aan dat dan de remmerij vervangen moet worden...tsja! De camper wordt momenteel veel gebruikt, niet alleen als kampeermiddel maar óók als vervoer, zolang de auto er nog niet is.

 

Stap 4: De tijdelijke zorgverzekering is geregeld! Dit is een stap die we bijna met hoofdletters moeten schrijven, want MAN MAN MAN!, wat kostte dat zweetdruppels.. (en dát in deze kou!!)

Wat overigens niet betekent dat het kláár is, want het is een tijdelijke verzekering, vóórdat de Cpam hier in Frankrijk de verzekering overneemt.

Als je alle verhalen moet geloven, kan het bij de Cpam wel een jaar duren voordat het klaar is...

En dat willen wij maar graag genoeg aannemen.... We hebben - denk ik - wel honderd A4-tjes aangeleverd. We vragen ons nog steeds af wat ze met ons volledige jaaroverzicht van uitgaven moeten...en dan hebben we hen nog niet eens de afschriften van álle rekeningen gegeven. Jemig...wat gaat het hén aan wat wij in onze vakanties besteed hebben aan cola of een ijsje. En waarom moeten zij weten wat wij aan gas, water en elektra hebben uitgegeven toen wij nog in Nederland woonden?

Waarom willen ze onbedingd weten wat wij aan autokosten hebben gemaakt vorig jaar? En, om nog maar te zwijgen over de bestellingen die we online hebben gedaan en via Ideal hebben betaald....

Dan denk je dat je alles hebt ingeleverd en dan krijg je een simpel mailtje dat sommige zaken niet leesbaar zijn in kleur en of je alles even (!) in zwart-wit wilt aanleveren.....GRRRR

Wat denken ze daar nou eigenlijk...dat we op kantoor zitten, WIFI voorhanden hebben en een printer, oh en niet te vergeten een scanner en enveloppen in verschillende maten met bijbehorende postzegels??

Het is makkelijker om er maar naar toe te rijden, veertig kilometer verderop, alles te overhandigen en vragen om een bewijs van afgifte. Wel zo snel en je combineert het met de bouwmarkt. 

Alleen....dan blijkt het kantoor van de Cpam dicht te zijn die dag....een briefje op de deur vertelt ons en meerdere wachtenden dat men vandaag een rendez vous heeft, ergens op de hei..!!!

GRRRR.

Gelukkig hebben wij in de camper altijd een niettang en we nieten het hele boekwerk bij elkaar en gooien het in de brievenbus. WEG! 

Eigenlijk was dat dan Stap 5!

 

Stap 6: Uitschrijving uit de oude gemeente! 

Omdat eindelijk de zorgverzekering is geregeld, kunnen we ons uitschrijven uit de oude gemeente, tevens mijn oude werkplek. We nemen nu echt afscheid. We zijn nu ingezetene in Frankrijk, maar houden natuurlijk de Nederlandse nationaliteit. En It Fryske bloed blijft uiteraard  stromen.

 

Stap 7: Warm water!

We hebben vorig weekend de offerte van de sanitairman/loodgieter/etc bij hun kantoor door de bus gegooid. Ik heb er een nogal zielig mailtje achteraan gestuurd dat wij binnenkort uit onze vakantiewoning moeten, en in onze eigen woning gaan wonen. En daar is nog geen warm water...terwijl we natuurlijk wel graag willen douchen als we zulk stoffig werk moeten verrichten en de woning in acceptabele staat van bewoning moeten brengen...dat kost zweetdruppels en wat al niet meer....

 

Een telefoontje van de loodgieter! Le plombier! Hij vraagt of we thuis zijn, dan komt hij NU!!

JA, we zijn thuis! Even later komt hij voor rijden, samen met twee van zijn werknemers in nóg een bus met materiaal. Monsieur le plombier draaft, al wijzend naar leidingen, buizen en afvoeren, zo nu en dan een glimlach naar ons toe zendend, zijn personeel instruerend, door ons huis. Hier en daar moet iets extra's gebeuren en beide medewerkers knikken instemmend "Ja baas, goed baas"! Ik hoor monsieur zeggen dat we goede klanten zijn en dat het werk goed gedaan moet worden. 

Monsieur vraagt of Jacky, de elektricien, nog niet is geweest. Op mijn "Nee, hij komt in februari" zegt le plombier dat hij hem NU gaat bellen, met zijn telefoon al in de hand. Zo loopt hij, al bellend de deur uit, mij nog even toezwaaiend en roepend dat we 's avonds warm water zullen hebben...!!!

PFFF... 

En nu ben ik bezig om de badkamer te soppen, want die gaan we natuurlijk zo gauw mogelijk gebruiken nu we warm water hebben! 

 

Stap 8: Tijd voor ontspanning. Een wandeling rond onze eigen stek. Vandaag is het zondag en de lucht is open. De - al dagenlang - overheersende koude noordoostenwind, samen met een ondoordringbaar wolkendek heeft de zon vandaag vrije doorgang gegeven en de wind heeft zich er bij neergelegd dat het vandaag vriendelijk weer zal zijn. 

We gaan er op uit! 

Na al die enerverende dagen, waarbij nog lang niet alles is verteld, hebben we behoefte aan rust. 

We trekken de laarzen maar aan, want er ligt best een laag sneeuw en natte koude voeten hebben we niet zoveel zin in. 

Het is heerlijk om te wandelen en we genieten van onze omgeving. Er zijn veel paden en je kunt alle kanten op. Een mooie stap als eind van deze drukke week! 

Als deze dag dan ook nog wordt afgesloten met een prachtige zonsondergang, dan is deze week toch méér dan geslaagd. 

 

Had ik de illusie al niet gehad dat ik na de start van mijn prépensioen rustig aan zou kunnen doen...nou ik kan zeggen dat ik dat goed had! De tijd gaat nog sneller als toen ik nog werkte, "betaald" werkte, bedoel ik uiteraard, want wat hebben we het druk!! 

Als we al gedacht hadden dat we de tijd hebben en niet al het werk binnen bepaalde en gestelde grenzen af zouden moeten hebben, doet ons leefpatroon het tegenovergestelde lijken. 

Niet dat wij ´s morgens om half zeven door een wekker geroepen worden om op te staan hoor, wij wachten het ochtendlicht af en denken dan eens aan opstaan. We hebben niks te klagen, maar tijd voor koffie is er nauwelijks en ik moet ook eerlijk zeggen dat onze koffie smaakt naar alles behalve koffie en de beslissing om het bij één bakje te houden ligt dan ook niet puur aan tijd-te-kort.

Deze week was een week van allerhande klussen. Die kwamen gewoon achter elkaar voorbij. Ben je bezig met het ene, komt het volgende al aankloppen. En zoeken - ZOEKEN - want wáár hebben we nou dat éne stuk gereedschap gelaten wat we NU nodig hebben? Hoeveel tijd we besteden aan ZOEKEN naar wat voor dingen dan ook, nou dat is echt onvoorstelbaar! 

Voordat je dat benodigde gereedschap hebt gevonden, zie je dat de wasmachine klaar is en doe je de was in de droger. Bij de droger staat een afvalemmer, die ook meteen maar legen... Waar was je ook alweer mee bezig?? 

De afvalzak klaarzetten om naar de container te brengen. Dan kom je door de kelder, waar je plotseling het tafeltje ziet staan waar je gisteren álles voor hebt afgezocht...

Dan eerst dat tafeltje maar even dáár naartoe zetten, waar het gisteren al gestaan moest hebben.... Als je dan in de slaapkamer komt, met het tafeltje, ligt daar nog de oude lamp van de vorige bewoners, die je wilt opknappen. Die kan mee naar beneden en terwijl je een emmer zoekt om de lamp in schoon te maken, valt je oog op de afwas, die er ook al sinds die ochtend staat! Die toch eerst maar even doen?

Waar was je ook alweer mee bezig??

Eind van de week is dan toch de slaapkamer gebruiksklaar. Ik heb het oude bed en de lamp die door de vorige bewoners zijn achtergelaten opgeknapt en gebruikt om de slaapkamer in te richten. Het plafond is drie keer gesaust, de aangrenzende badkamer heb ik schoongemaakt en tijdelijk ingericht en we hebben gordijnen opgehangen. 

En het stuk gereedschap is gevonden! Gewoon op tafel waar we even hebben zitten koffiedrinken...

De elektricien kwam voorbij om te zeggen dat hij in februari bij ons aan de klus gaat. Nou is dat een breed begrip, want wanneer precíes dan? Het wiebelen met zijn handen geeft aan dat dat niet zeker is en ongeveer een week kan duren, maar ook twee of drie. 

Als hij komt, zullen wij de woning moeten verlaten, er is dan geen stroom en dus geen warm water en licht. Wat een gelukje toch dat we de camper hebben! 

We hebben de sleutel van de gîte ingeleverd, dus een plekje om je te douchen hebben we niet meer achter de hand. Niet meer douchen is geen optie, dus er zal ongetwijfeld een oplossing komen. 

Dan is het vrijdag en staan er meerdere afspraken gepland! We gaan eten met een groep gelijkgestemde, in Frankrijk wonende (allemaal in de buurt) Nederlanders. Deze groep gaat eens per maand met elkaar lunchen en we hebben ons aangesloten. Ook handig om wat meer wegwijs te raken in dit doolhof wat de Franse bureaucratische wetgeving is. 

De vrijdag is ook de dag dat we onze Renault Kangoo kunnen ophalen. Dan is het eindelijk afgelopen met álles met de camper doen. Fietsen is het te koud voor geweest en de wegen te glad. Met de camper boodschappen doen, met de camper heen en weer naar de gîte, naar de bouwmarkt - een voordeel voor die keren dat je grotere bouwspullen haalt! Maar oh, wat een gedoe als er alleen heel kleine parkeerplaatsen voorhanden zijn. 

Op zaterdag hebben we - op verzoek van broer Sytze - gekeken bij een camping om te checken of dit een geschikte plek kan zijn voor de MegaRun 2023. Wat is het dan mooi als je daar even kunt gaan kijken en foto's of filmpjes maken. Het geeft een beetje beter beeld dan alleen Google Maps. 

Zondag, een zondag zonder mooi weer! Geen wandeldagje!

Tijd voor het wassen van dekbedden in de grote wasmachines bij de supermarkt. Wat is dat toch handig, die grote machines. Dat vinden meer mensen, de machines zijn allemaal aan het draaien.  

Ook tijd voor het verwerken van de deze week gemaakte foto's en het schrijven van het blog. Bij het maken van de foto van de auto kijk ik op de achtergrond onze "hangar" in. Hangar noemen ze hier dit bouwwerk; een overkapping met zolder en daarachter ruimte voor al je rommel. Ik zie wat rommel staan en ik besluit ook hier eens wat uitgebreider te gaan sneupen als het weer iets beter is, ik ben toch wel nieuwsgierig naar die groene oude ton die er staat en ik zie ook een oud tractorzadel...kunnen we daar nog iets mee?

En nu zit ik in de camper te schrijven. Muziekje erbij via de app die we tijdens onze reis door Amerika op de telefoon hebben gezet en waar we vaker van genieten, die heerlijke bluegrass-, rock- en countrymusic. 

Drankje en hapje erbij, santé!

 

Achter mij port Jappie het haardvuur nog eens op, terwijl ik bezig ben met schrijven en met foto's. Deze week heb ik veel foto's gemaakt omdat we tijd gemaakt hebben, min of meer noodgedwongen, maar daarom niet minder leuk!

Het weer is deze week winters, maar droog en zonnig! Prachtige dagen met heldere nachten met volle maan en bevroren landschappen. In de ochtenden komt de zon over de heuvels oranje op, terwijl het land nog wit bevroren is. De kou dampt van de bomen, die de zon van gisteren nog in de takken dragen... Hier en daar wat mist maar het is stil... Dít is waarom we hier zijn! 

Het landschap hier in de Combrailles is heel afwisselend. Heuvelachtig met kleine weggetjes, begrenst met heggetjes of paaltjes met prikkeldraad. Koeien staan in de winter gewoon in de wei, soms met hun poten in de losgetrapte modder, wat ik soms best zielig vind. Als ze met die dunne poten het ijs los moeten lopen om bij hun ton met water te komen, lijkt me dat dat best pijnlijk is... Het ijs is soms best dik bevroren in een nacht. Het zijn geen melkkoeien, zoals in Nederland, maar vleeskoeien. Hun kalfjes blijven ook vaak bij de moeder, na de geboorte, wat ik dan wel weer mooi vind. 

Als je hier richting zuiden gaat, dan zie je na de zoveelste bocht vaak de Puy de Dôme oprijzen achter de heuvels. Ik noem het magisch want elke keer als je de berg ziet, lijkt het anders. Alleen de vorm blijft hetzelfde, maar de kleur, de helderheid, het wel of niet zichtbaar zijn, soms dichtbij, soms ver weg... Ongrijpbaar! De bergketen rond de Mont Dore is nog hoger en momenteel ligt er een flinke laag sneeuw op te glinsteren. Op die hoogte blijft het ook liggen, zodat er mogelijkheid is om wintersport te beoefenen. Voor de kinderen hier, die nu krokusvakantie hebben, heel bijzonder!

De grote stad is onvermijdelijk. Clermont Ferrand is hier in de buurt de grootste stad en vanaf hier rijd je er door de bergen naartoe, als de passen tenminste geopend zijn, want anders ben je veroordeeld tot de tolweg; een eind om en je bent negen euro kwijt. Maar ook dát is een prima route, zo hebben we inmiddels wel ervaren. We hopen binnenkort eens tijd te maken voor een kennismaking met deze stad, want er doorheen rijden geeft natuurlijk geen goed beeld. De Michelinstad biedt in ieder geval een museum, gewijd aan Michelin, wat we graag eens willen bezoeken. 

Vlakbij liggen mooie abdijen en kerken die we graag bezoeken. Vaak liggen er tuinen of parken omheen waar je heerlijk kunt wandelen. 

Dan is daar, net ten noorden van Clermont Ferrand ook Riom, volgens reisgidsen een "elegante" stad! Daar gaan we vaker naartoe, want er is een tankstation waar je LPG (hier heet dat dan weer GPL) kunt tanken. Er is veel onduidelijkheid over deze brandstof. Soms is het niet verkrijgbaar, en je schijnt het voor je camper niet te mogen gebruiken... Onze camper heeft het nodig voor de verwarming, en dus  rijden we er regelmatig naartoe. Tot nu toe heeft dit nog geen problemen opgeleverd, maar wat niet is, kan nog best komen, aldus kennissen hier. Je camper, die LPG gebruikt voor de woonfunctie, wordt niet goedgekeurd bij de APK in Frankrijk. Maar het kan best zijn dat óns keuringsstation dat wél doet.... Het hangt er maar nét vanaf hoe de wind waait en hoe hun baretje staat...

In Riom bevindt zich een centre commercial. Een groot, nee... een enorm winkelcomplex met alle grote gangbare winkels en je kunt er echt álles kopen. 

Daar, ook in diezelfde stad is het kantoor van de  CPAM gevestigd. Ik heb de neiging om hier maar niet te veel over te schrijven, want hier leer je jezelf behoorlijk kennen! Heb je nog geen last van stress...NOU! Dan krijg je het hier wel! En dan gaat het om een zorgverzekering!!! Je hebt de CPAM nodig om je zorg voor elkaar te krijgen, je carte santé, je groene kaart, die je nodig hebt om naar je huisarts, je tandarts enzovoort te mogen gaan. Men wil alles, maar dan ook echt ÁLLES van je weten. En niet één keer, maar intussen zijn we daar vier keer geweest om documenten voor de tweede, derde of vierde keer te brengen. En dan kom je daar langs om wat te brengen, moet je eerst weer een afspraak maken om de documenten in te leveren! ONGELOFELIJK!!!! Een kopie van een paspoort?? Nee, beide kanten, maar niet in kleur. Dus nóg een keer heen om een zwart-wit versie in te leveren....NEE, dat kan niet zomaar! EERST EEN AFSPRAAK MAKEN!!!!!

Nee hoor, ik ben niet gestresst....

Montel de Gelat. Daar wonen wij nu en inmiddels hebben we onze woning betrokken. Twee gîtes en de camper hebben ons bijna twee maanden lang onderdak geboden, maar nu zijn we verhuist naar het huis.

Vanuit het huis kun je lopend naar ons dorp. Het is een steile wandeling door het dorp, waar zich een bakker, een klein winkeltje, een pharmacie, een pôle santé, een mairie en een postkantoor bevinden. De basis is er, nou ja, als het open is! Want de bakker is alleen in de ochtend open, en we houden er rekening mee dat het brood om elf uur ongeveer wel op is! Het winkeltje heb ik één keer open gezien, het postkantoor hebben we pas net ontdekt. De mairie en de pôle santé hebben we inmiddels bezocht. 

Er staan ook nog een kasteel, een kerk en een standbeeld, een monument voor alle gevallenen van de eerste en de tweede wereldoorlog. Elk dorp heeft bijna wel zo'n monument en er wordt altijd met veel respect en tijd aandacht aan besteed. 

In de buurt vind je veel étangs, meertjes, waar je kunt wandelen. Op heerlijk zonnige dagen is het daar een drukte van belang. Je kunt er picknicken, vissen en volgens de borden er naartoe ook zwemmen. Bén je daar, dan staan er weer borden die je het zwemmen verbieden. Hmmm..

Zwemmen is voor nu niet aanlokkelijk, er ligt best nog veel ijs op het wateroppervlak, zelfs nog zo dik dat grote keien er op blijven liggen. 

Voor nu zal het weer nog zo blijven, neem je schaatsen mee of een zwembroek? Wij houden het de komende week maar even bij werkhandschoenen!!

 

Tweet tweet links, tweet tweet rechts als antwoord op links...langzaam dringt het tot me door dat ik wakker aan het worden ben. Hoe laat is het eigenlijk?

Nogmaals hoor ik het getweet en het is níet mijn wekker... Knipperend van het zonlicht open ik voorzichtig mijn ogen en ik kijk recht de blauwe lucht in, dooraderd met takken van de nog kale bomen.

Dotten maretak groeien bewegingloos op hun gastheer, een populier die verder ook nog asiel verleent aan het sphagnum wat zijn volledig takkenstelsel bedekt. 

Het getweet komt vanuit de boom, zijn het mussen? Ik hoor ze alleen maar, ik denk het wel. Hogerop boven mij, in de blauwe lucht zweven twee buizerds om elkaar heen. Eén van de twee vouwt plotseling zijn of haar vleugels langs het lijf en schiet naar beneden, waar vast een muisje zo meteen een hartverzakking van schrik krijgt..

"Wolst thee?" hoor ik Jappie naast me zachtjes vragen. Dat wil ik!

We zitten naast de camper op een plek met een geweldig uitzicht op de rivier de Dordogne, Site de Saint-Nazaire. Een wandeling heeft ons vanmorgen al naar het monument gebracht met een beeld van Sint Nazaire, bovenop een rotsachtige heuvel die uittorent boven de rivier. 

De stoeltjes en een tafeltje hebben we na de wandeling lekker buiten gezet, we hebben gepicknickt en daarna heb ik de rugleuning van de stoel achterover gekieperd en ben ik weggedommeld in het zonnetje.

We hebben een paar dagen vrijaf van ons huis genomen en zijn met de camper een stukje de Auvergne uitgereden en we hebben de afgelopen twee dagen in de omgeving van Bort les Orgues verbleven. 

Het weer is fantastisch, de zon schijnt, de lucht is blauw en het waait nauwelijks. De camperplaats in Bort les Orgues ligt aan de rivier de Dordogne en het uitzicht is prima! Vanaf onze plek kijken we zo naar de "Orgues", de zogenaamde orgelpijpen, waar het stadje naar genoemd is en die door de natuur daar boven in de bergen zijn geboetseerd. 

Dat schouwspel hebben we gisteren al uitvoerig van dichtbij bekeken en we hebben een wandeling bij het stuwmeer gemaakt, naar Chateau de Val. Dat omhoog - en omlaag lopen moet ik wel aan wennen, mijn knieën hebben het vlakke Nederlandse land nog in de benen en diezelfde knieën zijn de jongste ook niet meer. Maar opgeven is er nog niet bij, gelukkig!

Bort-les-Orgues is in de zomer een toeristisch stadje, maar het is nu erg rustig. We lopen op vrijdagmiddag door een uitgestorven winkelstraat, bezoeken de kerk waar op dat moment iemand op het orgel speelt. Het is een mooi sfeervol gebouw met prachtige glas in loodramen. Koud en donker is het er ook, de organist zit in winterjas met een sjaal om zijn liederen te spelen. Het is er zo donker dat foto's maken met de telefoon niet goed lukt. Toch toon ik ze even vanwege de sfeer maar helaas zijn de orgelpijpen niet goed zichtbaar.

Nu zit ik te typen in de camper, met het allerlaatste beetje stroom wat nog in de laptop zit. Na mijn middagdutje in de zon en de kop thee hebben we besloten dat we de bergen nog een dagje doen. Dit is alweer wat richting eigen huis en vanuit ons huis kun je deze bergen - waar nog sneeuw op ligt - zien glinsteren in de verte, als het helder is. We hebben een camperplaats bij het bergstation op de Puy de Sancy in de planning. Het is er een levendige en kleurige drukte; er wordt geskied, gesleed, gewandeld en gespeeld met sneeuw! Wat een heerlijke krokusvakantie hebben die kinderen! De ouders niet minder, zo te zien!

We vinden de camperplek, maar die staat vol met wintersportminnaars, er is nog een plekje, maar Jappie ziet het kamperen in de sneeuw toch niet zo zitten en we rijden de berg weer af. We belanden in La Bourboule, een heel oud stadje  met grote oude statige huizen en hotels en is ook een bronnencomplex.  La Bourboule is een wintersportoord, met een bepaalde grandeur die je niet vaak meer ziet. Het lijkt wel wat vergane glorie. Veel panden zijn dicht, dichtgeverfde ramen, panden zonder daken en bouwvallig.

Zelfs nu in de winter hebben de restaurantjes die open zijn al hun tafeltjes al bezet. Buiten zitten kan nog net, maar het wordt nu wel heel snel kouder, nu de zon onder is. Diehards in skikleding durven de uitdaging aan te gaan, zij zitten buiten aan tafeltjes en het lijkt alsof ze daar voorlopig nog niet weggaan...

Verbaasd kijken we naar de winkeltjes die hun deuren nog open hebben op deze zondagavond. Restaurants gaan om zes uur dicht, maar de winkeltjes zijn nog open, hoe bijzonder. Souvenirs, afgeprijsde kleding en schoenen zijn volop te verkrijgen. Een lange rij mensen staat voor de verhuur van ski's en toebehoren. Wij vinden geen tafeltje in een restaurant, maar halen een pizza bij een alleraardigst klein keukentje waar de kok ijverig staat te pizzabakken. 

Omhoog lopend - terug naar de camper - met de pizza's, zie ik de oranje gloed van de ondergaande zon weerkaatsen op de bergen. Wat een mooi gezicht!

Morgen rijden wij weer naar huis en pakken we weer op wat we een paar dagen geleden maar gewoon hebben laten liggen. Kent skele juh! Weer aan het werk! 

 

We zitten voor het raam en er stopt een zwarte Ford voor ons huis. In de auto zitten dochter Ingrid met man Anne en hun kinderen, die enthousiast zwaaien. Behalve Ingrid zijn ze hier nog niet eerder geweest en vast heel nieuwsgierig naar waar oma en Jappie nu wonen. 

Duizend kilometer hebben ze gisteren afgelegd vanuit Friesland en ze verblijven een weekje in een gîte in de buurt. Gezellig dichtbij en we zullen ze deze krokusvakantieweek vast vaker zien en samen wat leuke dingen doen! Daarnaast zijn er ook een paar klusjes die Jappie heeft laten liggen omdat ze voor hem alleen te zwaar zijn; boven op de zolder staan een aantal loeizware oude radiatoren, die naar beneden moeten worden gebracht. Het is ons een raadsel hoe men die dingen op de zolder heeft gekregen, de trappen op... Dit oud ijzer laten we later wel eens ophalen. 

Na de rondleiding, bijkletsen en het verorberen van een grote pan fusilli met verse groente en gehakt gaan de (klein)kinderen weer terug naar de gîte. Ik stel het schrijven van de blog maar even uit tot morgen. 

Eerder hebben we de kachels maar flink opgestookt want het is koud, ERG KOUD!! Er waait een noordooster kracht 7 en het vriest. Een wasje met werkkleding van Jappie hang ik buiten te drogen en het wappert er op los, maar als ik het later binnenhaal, kan ik de spijkerbroek rechtop zetten, deze is stijf bevroren. Zo zie je maar; de ene week zit je voor je camper te dommelen in het zonnetje en de andere week heb je aan drie lagen kleding niet genoeg en zit je je te warmen bij het vuur! Dat is de Auvergne!

Deze week hebben we schoongemaakt en spierpijn gekregen van het behangstomen in de laatste kamer waar het behang nog op zat. Allemachtig, ik heb nog nooit zulk behang verwerkt, dat moet destijds behoorlijk kwaliteitsbehang zijn geweest, het is er bijna niet af te krijgen. Het is ook de enige laag behang die erop zit en het bestaat uit drie lagen, een basislaag, een tussenlaag en een soort van afwerkingslaag die keihard is en deze combinatie laat zich niet zomaar verwijderen. Het heeft er waarschijnlijk vanaf het begin op gezeten en voelt zich er prima thuis, denk ik. 

Na de halve kamer geef ik op. Mijn armen willen niet meer omhoog en mijn  kracht is er volkomen uit! Jappie neemt het over, hij doet het laagje voor laagje, wat inhoudt dat er nu nog steeds een basislaagje op de muur zit. Dat zal zich deze week ongetwijfeld moeten overgeven aan stoom en krabber. 

Na ons maandelijks etentje met andere nederlandstaligen die in deze regio wonen, maken we nog een toertje door de omgeving omdat het aan het eind van de dag nog prachtig weer wordt. We stoppen bij Etang de Chancelade om een wandeling te maken en we genieten van de zonsondergang. Een plek waar Ingrid met het gezin vlakbij in een vakantiewoning verblijven en waar wij ook zeker vaker zullen gaan wandelen. 

 

We zitten te wachten op J. de elektricien. Zou hij komen?

Vorige week woensdag is hij bij ons begonnen en donderdag en vrijdag is hij lange dagen geweest maar nu is het maandag en hij is er nog niet....

Nou hebben we al veel gehoord en zelf ervaren over hoe het hier in Frankrijk kan gaan en we wachten dan ook maar even rustig even af. Al zijn gereedschap, inclusief overall ligt hier nog, klaar voor gebruik. Overal ligt gruis en stof - echt óveral - door het boren en sleuven frezen. 

J. maakt het overigens ook allemaal weer netjes dicht, zo zien we en we hebben er best vertrouwen in. 

Het gruis en puin wat er lag, nadat de boor en frees hun werk hebben gedaan, heeft Jappie in emmers naar buiten gebracht, waar we een plek hebben uitgezet om te verharden, zodat gasten met een camper of caravan daar kunnen staan. Op die plek zullen de in stukjes geslagen wc-pot en wastafels ook worden gedeponeerd. Dat zijn we dan alvast mooi kwijt. Een toplaag zal het in de loop van dit jaar afmaken.

 

Omdat het tot me doordringt, dat oude elementen in dit huis deels gaan verdwijnen, heb ik ze vastgelegd op foto. Overal door de woning zitten van die kleine details die de aankoop ervan interessant maakten, toen wij op woningzoektocht waren. 

In de loop van dit jaar zullen de oude ramen met enkel glas gaan verdwijnen en komen er nieuwe dubbele ramen in. Het hang- en sluitwerk van die oude ramen zal ik bewaren en gaan we gebruiken voor een kas. 

De ramen in de binnendeuren blijven, evenals de terrazzovloer. 

Op de achterwand van de insertkachel vinden we bij het schoonmaken een wapen, gegoten in het gietijzer. Ik bedoel uiteraard een soort van familiewapen! Geen schiettuig of zo!

De elektriciteit bedienen we hier met metalen knopjes, waar ik elke keer als ik een lamp aan of uitzet, met spanning afwacht of ik geen schok krijg. Het gaat nog steeds goed, maar dat we de komende weken een elektricien aan het werk hebben, is niet voor niets!

Het gaat door de kou en het stof niet allemaal heel snel, maar hadden we eerder al niet eens gezegd dat we de tijd aan onszelf hebben??

Oh...J. is er inmiddels en hij is alweer begonnen om een nieuwe laag stof, gruis en puin te fabriceren!

 

Ssst....even niks zeggen....niks, je hoort niks, helemaal niks! Dan plotseling wat gescharrel, een vogeltje vliegt op en tsjilpt even. Dan is het weer stil tot in de verte een kerkklok drie uur slaat.

We lopen verder, stoppen weer even en luisteren nóg een keer...stil.... je hoort een beekje zachtjes ruisen, verder is het stil. Geen blaadje aan de boom beweegt, een buizerd zweeft door de blauwe wolkeloze lucht. 

We lopen verder. 

Een tractor doorbreekt de stilte terwijl de bestuurder ervan een hooibaal op het land voor zijn koeien verspreidt. Ze staan er in een groepje omheen en wachten rustig af tot het voer klaar ligt. Onbewogen kijken ze ons met een nieuwsgierige blik aan, terwijl we door het rustige landschap wandelen. De boer zwaait naar ons en wij zwaaien terug.

Dit is de zondagmiddagwandeling, die we er graag inhouden, als het weer wat meewerkt. En dat doet het vandaag zéker! 

De ochtend begint heel mistig en erg koud, maar als de mist optrekt en de zon tevoorschijn komt is het heerlijk buiten. 

 

De hele week is het al erg koud en bewolkt. Jammer voor Ingrid, Anne en de kinderen die een weekje vakantie hebben en een gîte in de buurt gehuurd hebben. Ik had hen graag wat mooier weer gegund! Neemt echter niet weg dat we, samen met hen toch een erg leuke week hebben gehad en wat mooie uitstapjes hebben gemaakt!

Een brocante bezoeken in de buurt stond al een tijdje op mijn to-do-lijstje, maar nu ik dat met mijn dochter kan doen, pak ik toe! Samen struinen we er rond; er liggen, hangen en staan veel leuke spullen, maar de prijzen rijzen de pan uit en we laten de spullen dan ook onaangeroerd. 

 

Er wordt een dagje "Stad" ingepland en we gaan naar Clermont-Ferrand, de stad waar we regelmatig doorheen rijden, maar waar we nog niet echt de tijd hebben genomen om deze te bezichtigen. 

Kathedraal, kerken, fonteinen met ijspegels, pleinen en terrasjes wisselen elkaar af en ze worden door smalle straatjes verbonden. Mutsen, sjaals, dikke jassen en wanten zijn nodig om een warm lijf te houden en zo nu en dan gaan we even een winkel in om de rode neus weer wat op te warmen. 

Ik vind de stad, boven verwachting, leuk en gezellig. Vanuit de smalle straatjes kijk je naar beide hoge torens van de kathedraal en zo nu en dan vang je een glimp op van de in de verte liggende Puy de Dôme, die wat wazig door de wolken gluurt. Later op de dag wordt het weer beter en schijnt de zon, die we van harte verwelkomen!

Deze dag wordt afgesloten met een bezoekje aan de Cascades de Say, waar Jappie en ik eerder zijn geweest. De kinderen vinden het ook een toffe plek, het water klettert er naar beneden, verder hoor je niets (als er geen straaljagers overvliegen). De vrieskou heeft prachtig beeldhouwwerk van het vallende water geboetseerd en het is dan ook een heel ander gezicht als toen wij er eerder waren.

 

J., de elektricien komt dagelijks bij ons thuis om ons huis qua elektriciteit up-to-date te maken. Tijdens de koffiepauze leren we frans van hem, daarnaast weet hij hier in de buurt álles. (Behalve dan bovengenoemde cascades, díe kent hij dan weer niet...) Vragen over straatverlichting die het niet doet, vragen over waar we moeten zijn voor grind, voor grond en gravel. Een discussie over de vervanging van de fosse sceptique en een agenda voor alle marktjes in de buurt....werkelijk álles is bespreekbaar met hem. Hij fluit en zingt door ons huis en lust graag chocola, wijst daarbij op zijn duidelijk aanwezige buik, maar neemt het tóch maar aan!

 

We poetsen, we stomen het laatste behang af, hakken haardhout, vullen gaten, verven wat en we maken plannetjes voor ons huis. Kijken wat we willen en wat we kunnen. En waar we zin in hebben, want dát staat voorop!

Had ik ooit verwacht dat ik zin in poetsen heb?? Ik overtref mezelf en poets, poets en poets! Het mooiste daarvan is, dat het hier acht jaar heeft leeggestaan en dat elke poets een behoorlijk opvallend resultaat geeft! 

Waarschijnlijk maakt dát het nou juist leuk!

 

Bzzzzz....Treeeelaleeela....treeeelaleeela....

Een wekker nadoen die eerst zachtjes trilt en daarna zijn deuntje afspeelt valt nog niet mee... Bovenstaand uitgetypt zinnetje is dan ook bij benadering het geluidje wat ons elke doordeweekse dag om zeven uur wekt. 

Het daglicht komt de ene dag wat helderder naar binnen dan de andere dag, afhankelijk van de hoeveelheid zonnelicht die door de kieren rondom de gordijnen naar binnen gluurt in onze slaapkamer. Naarmate het lichter lijkt, voelen de benen ook lichter aan om naast het bed te zetten, richting badkamer. 

 

Onze elektricien J. komt rond acht uur aanrijden, omgeven door een wolkje rook van zijn sigaret, die hij waarschijnlijk thuis heeft aangestoken en bij ons, een kilometertje verderop uitdrukt in de asbak van zijn auto, want een uitgedrukt peukje hebben wij nog nergens gevonden!

Hij drukt op de bel, voordat hij met de sleutel die hij van ons huis heeft, de deur open maakt.

"BONJOUR!" Ca va?

Fluitend of zingend gaat hij aan de slag. Afgelopen week was hij in de gloria. Kerstliedjes kwamen voorbij en of hij dat zelf in de gaten had, betwijfel ik, maar feit was wel dat het liedje me dagenlang in het hoofd zat... en bedankt!

J. maakt een gatenkaas in ons huis, in plafonds, in muren en in vloeren, maar smeert het daarna ook vakkundig weer dicht, de gaten voorzien van buisjes, beginnende wandcontactdozen en ventilatieslangen. Door het hele huis hangen kleurige plasticbuisjes van links naar rechts en van boven naar beneden of net andersom... Dikke ventilatiebuizen lopen van onze vliering, met verschillende tussenstops naar de woonverdieping...tot nu toe. Of dit nog naar de kelder zal gaan is ons nu nog niet duidelijk, maar daar komen we deze week vást wel achter! We vertrouwen er maar op!

Een kleurig kluwen van snoeren en elektriciens-toebehoren vindt een plek op de marmeren terrazzo-vloer van de kamer, onze toekomstige zit- en eetkamer. Zolang de helft van de kamer bedolven is onder deze wirwar van kleur, zullen we er niet aan de slag kunnen gaan. We zullen daarom maar rustig afwachten wanneer J. (die overigens keurig gevraagd heeft of zijn voorraadje daar mag liggen) de spullen gaat gebruiken of opruimen.

 

Tijd voor koffie! Eerder kon je lezen dat onze koffie niet in te nemen was, maar we hebben een Café de Maison gevonden waar een ieniemienie klein logootje van "D.E." op staat!! JAWEL!

Je ziet het bijna niet, maar het staat er echt! Vier pakken D.E.-koffie voor acht euro! Bij de LeClerc! We zijn inmiddels met het tweede pak begonnen, want we hebben wat in te halen!!!

Een lekker bakkie is rond half tien een MUST! J. komt ook een bakkie doen, met twee scheppen suiker, want zoet is hier nog normaal!

Na de koffie gaan we bezig met dát wat ons voor de voeten ligt. Buiten of binnen, overal ligt wel wat op te ruimen, schoon te maken of te verbouwen! Voor nu is het vooral opruimen en schoonmaken, maar de tijd van weer opbouwen staat voor de deur te trappelen!!

 

Steevast om twaalf uur gaat J. om pauze. "Bon appetit en tot straks!". Wij eten ons baguetje met smaak, soms nog van de vorige dag omdat die nog niet op was, aanvullend een stukje fruit, als dat lukt... Vaak is het fruit hier niet zoals we in Nederland gewend waren. Geloof je het als ik zeg dat we vandaag vijf mandarijnen op de composthoop hebben gegooid? Volgens mij vergaan die echt niet meer, als je er op gaat staan, blijven ze heel! Ze zijn keihard en verdroogd, ze lijken wel van plastic. Zonde!

De appels zijn ook niet zo geweldig, melig, droog en bruine plekken! Ik hoef ze niet! Misschien moeten we de plaatselijke marktjes maar eens proberen! Het fruit uit de supermarkt is niet wat je ervan zou verwachten!

 

In de middag gaat het weer los! Er wordt hevig geboord, gehamerd en gezongen. Zelf neurie ik mee met het oeuvre van onze J.! Het werkt aanstekelijk en het is vrolijk!

Jappie heeft het elke dag druk met hakken en zagen van haardhout! Elke dag is hij daar een uurtje zoet mee, maar tot nu toe vindt hij het leuk werk! Het is wel een beetje sneu werk als je bedenkt dat al dat werk diezelfde avond nog in vlammen opgaat...!

Zelf heb ik pijnlijke handen van het schoonmaken, het soppen van de ramen en het verwijderen van het behang! We verslijten heel wat werkhandschoenen!

Soms, als het mooi weer is, trekken we de wandelschoenen aan en nemen we het er even van! We zijn met pensioen tenslotte en moeten ook denken aan onze vrije tijd!

Graag verkennen we hier de omgeving, wat is het hier toch mooi! We merken op dat het naambord van het dorp in twee talen wordt vermeld, net zoals in Fryslân, bijzonder! Navraag leert ons dat ook hier sprake is van tweetaligheid, in een klein gebied. Zodra ik meer tijd heb, wil ik me daar eens in verdiepen! 

 

Deze week is er een ommekeer van afbreken naar opbouwen. J. is zover dat we weer wat aan de slag kunnen met verf en behang. De keuken komt over twee weken en de voorbereidingen zijn voor J. aan de ene kant van de woning zowat afgerond en wij kunnen nu verder met de isolerende laag kurk en we gaan rustig aan beginnen met behangen. 

Behangen, verlaagd plafond en de kurkwand op de buitenmuren plaatsen, dat is deze week aan de orde. Bezoekjes aan de Brico-winkels en werken aan onze keuken is dagelijks werk. 

Werkkleding wordt vaak toevertrouwd aan de wasmachine. Afhankelijk van het weer hang ik het buiten of stop ik het in de droger. Beide keren kan ik het aan het eind van de middag opvouwen en opruimen. Aangezien het deze week soms heel hard waait, droogt het als een malle, daarbuiten in de tuin! J. lacht zich een breuk bij de gedachte dat mijn was door de lucht in Parijs terechtkomt. Ik wijs hem er losjes op dat de stormachtige wind, die de was horizontaal laat drogen, niet in Parijs terecht zal komen, maar vanwege de richting, eerder in Lyon.... Hij moet me gelijk geven, nadat hij zich drie keer in de rondte heeft gedraaid!

 

Aan het eind van de middag is het tijd om te stoppen met werken. Ik moet eerlijk zeggen dat J. er niet bepaald met de pet naar gooit! Hij gaat meestal pas rond kwart voor zes naar huis, dat is voor ons dan ook het teken om de werkdag af te sluiten, een wijntje in te schenken en met de warme maaltijd te beginnen. 

We koken op ons campinggasstel, waarbij we een combinatie van pannen uit de camper, de keuken en een snufje gerei uit de dozen gebruiken. Tot nu toe is het behelpen, maar elke dag smaakt het eten toch weer prima! Dat er daarna weer handmatig moet worden afgewassen....een crime!! Vreselijk vind ik het, en manlief vind het vreselijk dat ik het zo vreselijk vindt en hïj doet het dan ook meestal, omdat ík dan kook... Een goede afspraak, zolang we de luxe van de vaatwasser moeten missen. 

 

Na dit ceremonieel gedoe nemen we plaats in onze chill-hoek! Deze hadden we in ons vorige huis al en we hebben deze gewoon meeverhuisd, uitgepakt en in de tijdelijke woonkamer neergezet, vóór de houtkachel! Tsja....je moet het jezelf een beetje genoeglijk maken, nietwaar?

We hebben geen TV!

Wél een laptop! Maar daarentegen dan weer niet internet.... 

Middels een hotspot met een lading gigabytes van zowel de Nederlandse als Franse telefoons kunnen we 's avond NL-Ziet aanzetten en zien wat we willen! Als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan!

En gezellig is het! Het hout in de kachel brandt lekker, kaarsjes geven glans en licht en de laptop geeft ons de programma's of films die we graag kijken. 

Floortje, Gort en Waes zijn onze lievelings, maar het nieuws, muziek en een Britse of Zweedse crimi doen het hier ook goed! We genieten er van, vooral als Gort over de grens voorbij komt in onze eigen Auvergne!! Wat wil je nou nog meer!

 

Ja, daar kan ik maar één ding op zeggen: "Slapen en niet midden in de nacht naar het toilet hoeven, twee verdiepingen lager..."!

 

Na weken van leven in gîtes, de camper, een deel van de woning waar we het leefbaar hebben gemaakt, komt er nu tijd van opbouwen.

Weken zijn we al bezig met de voorbereidingen, uittekenen en uitmeten waar wát komt en hoe. Weken lopen we al met kloofjes in de handen van het schoonmaakwerk, waarbij de rubberen handschoenen niet voldoende bescherming bieden, of zelfs stuk gaan. De handcrème biedt wat verzachting en de tubes moeten bijna tweewekelijks worden vervangen.

Werkelijk wekenlang zoeken we dingen die we daarnet nog in de handen hadden en ergens hebben neergelegd, zonder er bij na te denken... omdat iemand iets vroeg of om een ander te helpen zoeken...

Ook al weken zoek ik mijn fietsjassen, waar ik er twee van heb, maar wáár?? Ik heb ze nog steeds niet gevonden en nu het minder koud wordt, wil ik niet in mijn dikke winterjas lopen of fietsen. Ik ben bang dat ze ergens in dozen beland zijn die natuurlijk hé-le-maal achterin en onderaan ergens in de kelders opgeslagen staan.

 

Wekelijks rijden we naar Clermont-Ferrand of naar Riom om hout, verf, behang uit te kiezen en om LPG te tanken in de camper. De LPG is nodig om de camper wat op temperatuur te houden. De warme periode van weken terug is allang geweest en we zitten nu al een tijdlang in een behoorlijk koude golf. We hebben dagelijks ons houtkacheltje aan om onszelf en het huis wat warm te houden. 

Deze week is het drie maanden geleden dat we ons huis hier in Montel de Gelat hebben gekocht en al die weken zijn we bijna dagelijks druk bezig in de woning. Daarnaast maken we natuurlijk tijd voor leuke dingen, want dáár was mijn vervroegd pensioen natuurlijk in eerste instantie om begonnen.... tijd voor leuke dingen! 

Schoonmaken hoort daar NIET bij! Opruimen evenmin! 

Verven en behangen daarentegen doe ik met plezier, maar ik merk dat mijn ouderwordend lijf daar toch wel eens wat tegen in verweer begint te komen. Trap op, trap af,  zo vaak dat Jappie en ik tijdens een pauze elkaar eens aankijken met in de hand een kop thee of koffie en tegen elkaar zeggen "Ik ben blij dat ik even zit hoor".....

 

Weken van behangen en verven staan nu voor de deur. J. de elektricien is na vier weken aan de ene kant van de woning bijna klaar, zodat wij daar verder kunnen met het werk en opbouwen. 

Deze week wordt ook de keuken afgeleverd en de week daarná geplaatst! De wand achter de bestelde keuken hebben we beplakt met kurk voor een isolerende werking. Jappie heeft een balkenplafond geplaatst en ik heb behang geplakt. J. heeft alle wandcontactdozen geplaatst en netjes afgewerkt! We zijn er kláár voor! 

 

De komende weken zullen in het teken staan van behangen, plafonds sauzen, schoonmaken en inrichten van ons woongedeelte in de woning. Eindelijk kunnen we dozen uit de kelder halen en met spanning kijken wat er uit komt. Altijd weer een verrassing omdat het dozen zijn die meerdere keren zijn gebruikt de afgelopen jaren en ik heb op nieuwe lege stukken plakband geschreven wat er zo ongeveer in de dozen zit, maar vaak hebben we er ook nog weer iets bij ingepropt wat we elders nog tegenkwamen en wat er nog nét bij paste...

Oh...zo komen mijn jassen vast ook weer tevoorschijn vanuit een doos met pannen of zo...

 

Afgelopen week hebben we besloten dat we niet langer wachten met het vervangen van de oude sceptic tank. Deze is niet op norm en de boetes voor het niet op norm hebben van je sceptic tank worden steeds hoger en we vinden het zonde van het geld om jaarlijks vijfhonderd euro boete te betalen. Je kunt het maar beter in een nieuwe tank investeren. 

De eerste stappen zijn gezet en deze beslissing geeft wat reden en ruimte voor uitstel van aanleg van de tuin. Het zou zonde zijn als zwaar geschut en vrachtwagens onze tuin weer omver ploegen als je daar net rozen, een pruimenboom en clematis zou hebben geplant. We mogen daar nu rustig en zonder schaamte mee wachten!

Alles op zijn tijd!

 

Nu is het tijd voor mijn wekelijks blog!

 

De lente begint hier met nachtvorst, een betoverende, wit bevroren zonsopkomst vleit zich over het landschap, zachtroze-oranje gekleurd met daaronder witte weilanden omringd en onderbroken door flarden mistige bomen en heggen. 

Het belooft een mooie dag te worden, wat ons prima uitkomt, want er wordt vandaag een begin gemaakt met het opknappen van de tuin, of in ieder geval dát deel buiten, wat door ons bedacht is om in de toekomst tuin te wórden!

Een kennis komt met zijn machines helpen om de oprit vlak te maken. De oprit, met ingang naar de overkapping waar de camper in het vervolg mag slapen, is de afgelopen jaren niet - of mondjesmaat - gemaaid, waardoor dikke pollen gras het lopen bemoeilijken en her en der komen mollenbulten de graspollen afwisselen, wat zorgt voor zwikgevaar. Je moet goed uitkijken waar je loopt met dit

mini-berglandschap in ons stukje grond. 

Een vrachtwagen brengt een lading gravier, een soort van gravel met lava en stukjes steen, die na inrijden zo hard wordt als beton en wat ideaal is om de oprit te versterken. De bult wordt door Jappie en Hans gevlakt met hand en machine en over het - eerder deze dag gelegd - antiworteldoek geschoven. 

Met de Renault rijdt Jappie heen en weer over de oprit om het gravier in te rijden. Weer een keer wat anders!

 

Mezenbollen hangen voor ons raam aan de stangen waar de luiken tussen zitten, nou....zo lang het duurt, want koolmeesjes en pimpelmeesjes eten ervan alsof het een lust is! De vogeltjes vormen een constante beweging, vlak voor ons raam, in het verlengde van onze eettafel en ze smullen ervan alsof hun leven er vanaf hangt! Als de bollen op zijn, trekken ze aan het touwtje, zodat het touwtje met de lege zakjes op de grond valt en vervolgens tikken ze met hun snaveltje op het raam!! HALLOOO, ETENSTIJD!!!

Brutale vlerkjes zijn het, maar ze brengen ons ook veel amusante momenten, daar zo vlak voor het raam.

 

Werkkleding voor buiten en werkkleding voor binnen. Nette kleding zit nog in koffers en tassen, en wellicht in dozen, waar het om breekbare spullen heen gewikkeld zit. De werkkleding hangt bijna dagelijks aan de lijn te drogen, na de zoveelste wasbeurt van de week. 

Soms denk ik weleens van wie die wás allemaal wel niet is... Kan ik me ergens nog herinneren dat ik in mijn iets jongere leven van een gezin met drie kinderen de kleding, verschoning en douchebeurten schoon moest wassen..., komt me daar die herinnering toch wel bijna dagelijks binnensluipen...

In ieder geval, het wappert lekker, en morgen kan het weer áán!

Wel moet ik altijd opletten of er geen regen-, natte sneeuw- of donderbuien langskomen, want  zulk weer kan plotseling opsteken en als mijn - inmiddels gedroogde - wasje dan nog buiten hangt, moet ik rennen, de mollenbulten en graspollen ontwijkend. 

 

Het is maart en lente, dus bijna groei en bloei tijd. We hebben een kas te plaatsen! Een simpel - do it yourself- geval van plastic en aluminium buizen. J., onze elektricien vraagt hoelang we verwachten daar plezier van te hebben.... nouuu, uhhh... een jaar of drie toch zeker! Hij knikt bevestigend...langer dan drie jaar zal zo'n ding vast niet staan, hij is tevreden dat we daar geen hoopvollere verwachtingen van hebben. Hij streelt echter goedkeurend over de buizen, zegt een paar keer 'good good" en vraagt waar we de kas gekocht hebben. 

Een dag later staat de kas en we zijn bezig met de afwerking als J. ook het plastic komt bevoelen en goedkeuren. Hij is verrukt van de opengaande luikjes, die stuk voor stuk opengezet kunnen worden en met klittenband vastgezet worden. De kas is goedgekeurd!

 

Het mag dan lente zijn... de winter is sterk en duwt de lente even terug. Terwijl ik dit blog schrijf, dwarrelen de natte sneeuwvlokken voor de ramen langs, terwijl mijn laatste wasje nog aan de lijn hangt... 

Dit weer nodigt niet uit om buiten aan de slag te gaan maar binnen is ook werk genoeg te doen. We gaan binnenkort verhuizen naar onze kant van de woning, J. is daar bijna klaar en we kunnen de slaapkamer en de werkkamer gaan inrichten. De keuken zal maandag geïnstalleerd worden en de kamer zullen we volgende week mee beginnen te behangen. 

Jappie en ik hebben afgesproken dat we volgende week ook gaan beginnen met het verwerken van de verhuisdozen. 

Ik hoop dat dan eindelijk mijn fietsjassen tevoorschijn komen (of in ieder geval één daarvan), waar ik nog steeds naar zoek....

 

Er komen wat berichten binnen, waarvan ik denk... is dit een grap? 

Eén april en ik kan me niet direct een grap herinneren, behalve een grap vanuit mijn vroege jeugd, waar een schoolvriendinnetje het leuk vond om mij bang te maken voor een straf van de juf omdat ik mijn inktpot niet goed had afgesloten en dat er daarom een inktvlek was ontstaan op ál mijn schriftjes..... Het vak onder mijn schoolbankje zou ónder de blauwe vlekken zitten en ik kon me maar voorbereiden op een waardige straf....

Of dit meisje zich daarna nog schoolvriendin mocht noemen weet ik niet meer maar mócht ze dit ooit lezen, hééft ze zich ooit schuldig gevoeld over míjn schuldgevoel??? De opluchting die ik voelde toen ik mijn vakje inspecteerde en mezelf kon overtuigen van een schoon en opgeruimd vak, zónder blauwe inktvlekken, heeft zíj in ieder geval niet gevoeld, wat ze later wél zal hebben gevoeld...een blauwe inktvlek op haar jurkje, linksonder de lintjes aan het rugpand... Ik weet nog dat de vlekjes een vlindertje vormden en ik denk niet dat haar moeder er blij mee zal zijn geweest...

 

Eén april, en het is geen grap; wij gaan verhuizen van onze tijdelijke kamer en aansluitende keuken naar onze permanente kamer met aansluitend een nieuwe keuken, waar we al sinds eind december naar uitkijken. 

De afgelopen week is de keuken geïnstalleerd en we zijn al een aantal dagen bezig de dozen met keukenspullen te vinden, te openen en alles wat we kunnen gebruiken er uit te halen, schoon te maken en er een goed plekje voor te zoeken in de gloednieuwe keukenkastjes. 

En....ik heb mijn fietsjassen gevonden (!!!) tussen het vergiet en de hapjespan, verpakt in een plasticzak, waarschijnlijk ter bescherming van beide gebruiksvoorwerpen. 

 

De eettafel is verhuisd naar de eigen huiskamer en op dit moment zit ik mijn stukje te typen in onze nieuwe leefkamer. Het is nog een beetje onwennig, na een tijdje camper, een aantal weekjes in twee verschillende gîtes en een maandje in een tijdelijke rommelige kamer met vergelijkbare keuken, waarin we ons best thuis voelden bij het houtvuur, ons eigen chillhoekje wat we er hebben bedacht en ons koffiehoekje waar we dagelijks onze Franse kwartiertjes met J., de elektricien, konden beleven. Wat hebben we veel in het Frysk en in het Frans besproken aan de tafel en wat was het er soms een rommeltje met telefoons, een laptop, een sjaal, wat was om op te vouwen of op te ruimen, lampen die we even niet op een andere plek wisten te plaatsen, een franstalige krant om van te leren, een vergeten koffiekopje, onze agenda, de suikerpot, een haarelastiekje en gebruiksaanwijzingen of garantiebewijzen van nieuw aangeschafte zaken, wel of niet al in gebruik genomen, en altijd, maar dan ook echt ALTIJD een doosje tissues voor alle voorziene en onvoorziene ongelukjes, niespartijtjes van het vele stof en van tranen, wel of niet van het lachen en een verlengsnoerdoos waarin alle noodzakelijke apparatuur zijn voeding of lading ontvangt.

Hier aan de tafel zijn aan heel wat zaken besproken, noodzakelijke, minder noodzakelijke, en -  aan gekkigheid grenzende en hilarische - zaken. 

Goede herinneringen aan gesprekken aan deze tafel zullen vast nog komen en hoopvolle toekomstige gesprekken zullen zich ontwikkelen en uiteraard ook weer de eerder genoemde gekkigheden zullen aan deze tafel plaatsvinden. Maar goed dat het een tafel is met ruime afmetingen.... 

 

Het licht is in de nieuwe kamer wat zachter en helder. De radio doet het eindelijk en we hebben een zender gevonden met muziek die wij kunnen waarderen. Veel zenders hier vinden wij niks, alleen gepraat en gereutel over dingen die wij niet - of niet volledig - kunnen of willen volgen. Muziek terwijl u werkt valt hier toch wat beter op zijn plek en op dit moment - hoe toepasselijk - speelt "I'll be home soon" Lekkerrrr. "Que sera, sera", "what ever will be, will be" volgt en hiermee besluit ik mijn sentimentele gedachtengang maar eens even af te sluiten.

 

Een dag van inkopen in Clermont Ferrand is een welkome afwisseling. Het is altijd een prachtige rit, afhankelijk van het weer, maar ook met slecht weer is het een bijzondere rit. Vandaag is het lente en dat merk je. De kleur geel overheerst hier vandaag. We stoppen op een parkeerplaats waar je een prachtig overzicht over de omgeving hebt en waar het lentegevoel je een boost geeft. Alles groeit en bloeit, terwijl het toch nog best koud is. Hier is het leerzaam; een groot aantal jeugdige leerlingen staat te wachten om hun touringcar in te stappen. Zij zijn hier vast iets wijzer geworden over de omgeving waarin zij wonen en leven. Ook voor ons zal dat de komende tijd gelden. We hebben nu niet veel tijd, maar we maken hier zeker wandelplannen. Verschillende borden met info kunnen ons voldoende triggeren om de wandelschoenen aan te trekken en op onderzoek te gaan.

 

Er staat ons nog een werkzame dag te wachten, restantjes werk en opruimdingetjes zullen we - naarmate de dag zich vordert kunnen afvinken. De komende dinsdag en de rest van deze week staan in het teken van een retourtje Jelsum in Fryslân om onze (bijna) laatste maar onmisbare spullen richting de Auvergne te halen. 

 

Pasen! 

Chocola! 

De winkels staan de afgelopen weken, net zoals voor de kerst, vól met chocola in alle vormen die je maar kunt bedenken! Goedkoop is het hier niet, dus we hebben het maar lekker laten staan! 

Fransen zijn gek op chocola; het zit ook zowat in de helft van de broodjes die je koopt. Ik wil nou best in alle eerlijkheid vertellen dat ook wíj zo'n broodje zo nu en dan in onze winkelkar leggen en daarvan thuis lekker eens eentje oppeuzelen. 

Soms denken we een pakje krentenbroodjes gekocht te hebben, dan smaakt het toch wat verrassend zoet als de donkere stukjes weer chocola blijken te zijn. Het is oppassen geblazen dus! 

Gelukkig hebben we rozijnenbroodjes in de gehuurde bakwagen liggen. De bakwagen huren we om de laatste spullen op te halen uit Fryslân, die nog opgeslagen zijn in de aanhanger van mijn broer. Deze spullen hebben we nodig om te kunnen beginnen met de werkzaamheden in tuin, kas en aan de boom in onze tuin die nodig gesnoeid moet worden. Ook onze tuinmeubelset nemen we mee, dan kunnen we buiten zitten, zodra de temperatuur en het zonnetje ons dat toestaan. 

 

We rijden de - door ons zo geliefde - route binnendoor. Elke keer blijkt dat dit toch bijna net zo snel gaat als over de tolwegen, die duurder, maar ook langer zijn. We vinden het ook prettig om voor een pauze even te kunnen stoppen op een rustig en fraai plekje, zonder dat je van de sokken wordt gereden door anderen met haast. 

Daarnaast tank je een stuk voordeliger langs deze route die voert langs aantrekkelijke landschappen, fotogenieke dorpjes en stadjes met ruïnes, vervallen of opgeknapte kasteeltjes, eeuwenoude kerkjes, straatjes met daarlangs geknotte bomen, gezellige pleintjes die omringd zijn door platanen waarvan de bladeren langzaam hun prille voorjaarskleurtje de lucht insteken en mensen met baguettes op straat. Hoe Frans kun je het hebben.... Dat vind je nergens aan de tolweg. Echt niet!

 

De heenweg genieten we van het prachtige weer, de blauwe luchten en de lente. Onderweg nemen een hotelletje in Troyes waarna we - nadat Jappie het ijs van de ramen heeft gekrabd - de laatste etappe naar Jelsum, waar broer en schoonzus met hun gezin wonen, door Belgie en Nederland overbruggen. 

We verbazen ons over het razend tempo waarin in Flevoland het bos met windmolens groeit, tsjonge, toen we in december richting Frankrijk reden, stond dat er allemaal nog niet en nú... 

 

Er is nogal wat over te stapelen van aanhanger naar bakwagen en ook niet álle opgeslagen spullen kunnen mee... keuzes maken! Er moeten alsnog spullen weg! Spullen, waarvan ik dacht dat die al gerecycled waren of nog ergens op de stort liggen te wachten op vernietiging.... We maken een deal, dát kan weg, dát nog niet, dát zeker, dát zeker niet! We staan even in tweestrijd of de oude kruiwagen meegaat of de oude driedelige miniset, gekocht voor bijna niks in de Estafette en die ik met veel geduld heb ge-mozaïekt...

Ze vinden beide een plekje in de bakwagen...

Na het ophalen van Fryske post slapen we in een hotel in Heerenveen, nabij Thialf. Welke beroemde schaatsers zouden er al in ons tijdelijk bed hebben geslapen? 

 

Na het opruimen en inladen van de laatste spullen is het tijd voor de terugreis. Een stuk minder leuk in de regen, donkere lucht en met de kachel op vol. 

Halverwege, in Châlons-en Champagne nemen we nog een keer een hotelletje, een superleuk als chalet ingericht maar verder nietszeggend gebouw waar een binnenhuisarchitect met liefde voor Oostenrijk of Zwitserland zich met alle energie en enthousiasme heeft mogen uitleven en dit gevoel spat er ook vanaf! Wát leuk gemaakt en supergezellig ingericht en zeker een plek die we kunnen aanbevelen. 

 

Het wordt weer mooi weer en we rijden lekker door, op naar huis. Thuis aangekomen wordt de bakwagen uitgeladen en een blik op de kilometerteller leert ons dat we de gereserveerde kilometers exact hebben opgebruikt. Drieëntwintighonderd kilometer, met wat heen en weer rijden in Fryslân en nog wat omrijden vanwege een déviation - een omleiding in België.

Hoe raar, maar wij ondervinden ALTIJD hinder, omleidingen, lange files en andere minder leuke

rij-ervaringen in België. 

Vroeger al was ik niet bijzonder gecharmeerd van het doorkruisen van dit onvermijdelijk tussen Nederland en Frankrijk liggende land en wil je niet stukken omrijden dan ben je genoodzaakt om deze beproeving te doorstaan.  Wegwijzers staan soms zo vreemd of schuin geplaatst dat je nooit zeker weet of je rechtdoor of afslaan moet. Wegdek is bijna overal slechter dan elders en je mag er honderd rijden waar rijen huizen aan de weg staan.... 

Vooral Charleroi vind ik een drama maar ook Luik kan ik maar moeilijk aan wennen, terwijl ik daar waarschijnlijk al honderden keren ben langsgekomen.... De weg die ik daar wél ken, kent Tomtom niet, maar Google weet de weg daar ook niet, óf pas op het laatste moment... Of zou het aan mij liggen, misschien?

Vorig jaar kwamen we - juist dáár - met pech aan de snelweg te staan. Tweeënhalf uur wachten op de hulptroepen in het - door ongedierte vergeven - stukje berm, waarin je alleen maar kon zitten omdat het heel steil was...  Op een jasje zittend, naar beneden glijdend, beestjes van je slaand tussen het oorverdovend langsrazend verkeer... België...België...Bélgiuhh uhh.... Het Goede Doel kon het mooi bezingen, maar laten wij het maar op Frankrijk houden!

 

Het vest kan uit, we zitten buiten in het zonnetje met een bak koffie in onze pas neergezette tuinstoelen en kijken tevreden naar onze tuin, waar het meeste meegebrachte spul uit Nederland al een plekje heeft gevonden. De ladders liggen er nog en de planten moeten nog een plekje vinden maar de rest is opgeruimd en deels al in gebruik! 

Onze tuinkas hebben we opnieuw opgebouwd nadat het plastic door een storm van zijn geraamte was getrokken en nu ik dit weer heb kunnen herstellen, hebben we de kas opnieuw ingericht en met mijn pas opgehaalde gerei ben ik aan de slag gegaan. Ik heb gezaaid en nu is het afwachten of tomaten, radijs, diverse plantensoorten en groentes het willen oppakken. 

Jappie heeft met grond en ankertjes het geheel versterkt en we hopen dat de kas de harde wind die hier soms waait kan weerstaan.  

Pasen, even rust, even tijd voor de belastingaangifte en natuurlijk voor mijn blog!

 

 

Een week van klussen! En een heel koude week ook! Dus perfect om binnen aan de slag te gaan!

Wat valt er veel te doen... je zou denken dat er wel eens een eind aan komt, maar voorlopig zit dat eind er nog niet in. 

Afhankelijk van allerlei factoren steek je dáár werk in, waar dat mogelijk is en wat er aan de beurt is. Een beetje energie en zin zijn natuurlijk ook - in mindere mate - best belangrijk. 

Tot nu toe was er van verminderde energie bepaald geen spoor te bekennen, maar als er sprake is van wat lichamelijk ongemak, dan word je gedwongen om daar rekening mee te houden en in een andere versnelling verder te gaan. 

Deze week bleek bij een bezoekje aan de huisarts dat mijn sterke man zich letterlijk een breuk vertild heeft;  hij heeft een liesbreuk opgelopen waaraan hij geholpen moet worden. Het leidt geen twijfel dat hem dit is gebeurd toen hij oude gietijzeren radiatoren met Anne naar beneden heeft gebracht en deze dingen even later nogmaals door de handen had toen de oud-ijzerhandelaren de spullen kwamen ophalen.

Gezondheid gaat natuurlijk vóór alles en hij moet een stapje terug doen. Mijn waarschuwingen aan hem dat hij geen twintig meer is, hoef ik momenteel niet meer te geven. Hij gelooft me eindelijk!! (Voorlopig, denk ik...)

De klussen die deze week op de planning staan zijn voor een groot deel binnenshuis en dat is geen straf, want buiten is het zo vreselijk koud en guur dat het geen pretje is om naar buiten te gaan. Temperaturen rond nul zijn deze week normaal, een ijzig koud windje, donkere wolken waar zo nu en dan regen of zelfs sneeuw uit valt.... Felle regenbogen tekenen zich soms af voor prachtige donkere wolkenluchten.

Maarrrr... wij bikkelen door, inmiddels redelijk gewend aan het weer wat zich deze week presenteert. Konden we vorige week nog genieten van een paar uurtjes zon in onze - toen net opgehaalde-  tuinstoelen, nu hebben we te maken met het zo nu en dan warmen aan het vuur in de houtkachel. 

 

Aan het eind van de week worden er twee radiatoren afgeleverd en J., onze elektricien legt uit hoe ze werken en hoe we ze kunnen instellen, nadat hij ze heeft geïnstalleerd. Warmte in huis, zonder dat Jappie met brandhout moet slepen! Heerlijk, maar toch laten we het houtkacheltje 's avonds maar lekker branden; het is zo lekker warm en gezellig! 

 

We zitten nu aan onze eigen kant in de woning en zijn nog druk bezig om de hoek bij de kachel met steenstriptegels te beplakken en de rest van de muur met kurk te bekleden. Beide hebben een isolerende werking aan deze koude kant van de woning en wat staat het mooi en natuurlijk! We zijn blij met deze keuze. 

Ook slapen we nu aan onze kant van het huis in ons eigen bed... eindelijk! Niks mis met alle bedden die we het laatste halfjaar hebben beslapen, maar niets zo fijn als een goede nachtrust in je eigen - destijds met zorg uitgezochte - bed! 

De door ons als werkkamer bestempelde kamer wordt deze week leeggehaald, schoongemaakt en ingericht. Tijd om de gestapelde dozen in deze kamer en op de overloop eens open te maken en - zo mogelijk - leeg te halen en op te ruimen. Na deze actie is er een stuk ruimte! Een heel verschil!

 

Dan is er nog papierwerk....over het algemeen frans-talig en onvermijdelijk! Je moet! Er moeten vergunningen aangevraagd worden voor de aanpassingen aan de woning. Zeventien pagina's met vragen, niet allemaal relevant, maar doorlezen moet je ze uiteraard wél!

Foto's moeten erbij van de huidige situatie en daarnaast nog documenten, tekeningen en uitleg van hoe wij graag willen dat het gaat worden... Ramen, deuren, een balkonnetje, een ander kleurtje op de gevels en misschien...heel misschien nog een carport voor ons autootje waar we dan tegelijk klimop, wilde wingerd en kamperfoelie bij kunnen laten opgroeien. 

Dat soort wensen, om ergens - wáár dan ook - iets te kunnen laten groeien, wordt door J. altijd direct de grond in geboord. Tomaten, ook al staan ze in de kas, groenten, kruiden, bloemen, plantjes of een appelboompje....nee, het zal hier niet lukken, aldus J. Je woont hier in de Auvergne en het is te ruig voor al die lieftallige plantjes, de grond is te droog als het vochtig moet zijn en te nat als dat juist niet moet.... Er zullen rupsen komen om alles te vervreten, of een storm zal alles ontwortelen.... Een forsythia gaat lukken, een narcis hier en daar ook nog wel en brem. Een naaldboom, een eik of een linde, ja, die blijven staan, maar dit land zou niet geschikt zijn voor veel ander groeiend en bloeiend moois.

Ik wil het eerst zien en dan pas geloven. In onze kas komt radijs al op en er zijn puntjes te zien in de wortelbak, dát terwijl het zo koud is, geeft me hoop. Het appelboompje echter heeft er tot nu toe nog niet zo veel zin in, er zit één blaadje aan te komen... We gaan het wel zien, we rekenen maar nergens op!

Er zijn paardenbloemen, madeliefjes, blauwe druifjes, paarse dovenetels en een hazelaar aan het bloeien in onze eigen tuin, dus dát hebben we in ieder geval. Daar genieten we dan maar alvast van. Trouwens... wat is er mis met onkruid? Dát hebben we in ieder geval in overvloed ;-)

 

Drie dagen klussen en vier dagen camperen!

Drie dagen thuis dozen leeghalen en ze, nadat ze geleegd zijn, bij de container met oud papier brengen die in ons dorp staat. De container in het dorp is na drie dagen inmiddels ook vol, dus we brengen nog maar een auto vol met oud papier naar de dechetterie, het stort. 

Drie graden overdag, terwijl het 's nachts nog vriest... Maar de lente is in aantocht!

Drie dagen wasjes draaien, wasjes ophangen en opvouwen omdat lakens, slopen, jassen, sjaals, handdoeken en plaids uit al deze dozen tevoorschijn kwamen als bescherming voor glazen, vazen, klok, lampen en ander kwetsbaar huisraad. 

Drie dagen bezig met het voorbereiden, invullen en aanleveren van aanvragen van vergunningen voor onze woningaanpassingen.

Drie dagen druk achter de laptop om de wijzigingen aan de woning die we voor ogen hebben op papier te zetten en de daarvoor benodigde documenten bij elkaar te schrapen. 

Drie dagen druk met photoshoppen om ons huis een andere kleur te geven, de kozijnen met drie raamdelen in plaats van vier.... Zou de mairie daarmee akkoord gaan? De luiken geef ik een ander kleurtje, ik teken er een balkonnetje bij en een carport... ach ja, zet die er maar op, kan geen kwaad. Niet dat we nou direct een carport willen, maar als dat nou toch allemaal in één keer kan?

Onze elektricien heeft ons geadviseerd om alles, maar dan ook echt álles en misschien nog wel wat extra's nu in één keer aan te vragen op hetzelfde document, dan hoef je misschien niet weer. Nou uhh, heul misschien dan. Proberen maar, het kan geen kwaad.

Vier winterbanden onder de camper laten vervangen door vier zomerbanden. Omdat we moesten wachten hebben we het park en de kerk in Pontaumur bezocht. Deze hooggelegen kerk kijkt uit over de stad en vanaf het plein voor de kerk heb je een prachtig uitzicht over de beschutte stad, het dal en de omliggende bergen. In de kerk vinden we een bijzonder orgel! Het is een exacte replica van het Bach-orgel in Arnstadt in Duitsland, waar Bach als jonge componist zijn eerste werken op componeerde. Elk jaar is in deze regio een Bach-festival waar uit heel Europa organisten op af komen. 

Dag vier is vertrekdag voor ons geplande weekendje er even uit. 

Toen we vorig jaar bedachten dat het wellicht leuk zou zijn om vrij te zijn, vrij te leven als God in Frankrijk, hadden we ook in gedachten om er regelmatig met de camper op uit te gaan. 

Na ons bezoekje aan Bort les Orgues in februari hebben we de camper in onze schuur - in het frans "hangar" - gezet en hij is er niet meer uit geweest. 

Tijd dus voor een uitstap. Even weg van onze klussen, onze schoonmaak, onze was, ons thuis. 

Want dat is het inmiddels wél! Thuis in Montel de Gelat! 

Het naar de mairie brengen van onze aanvragen voor vergunningen is een mooi brugje naar ons lang weekend weg! Alles is compleet en het pakketje wordt allervriendelijkst in ontvangst genomen. Nu maar afwachten wat le maire ervan vindt. 

Dan rijden we door, richting het zuiden van Frankrijk, met als doel Nîmes. Vier dagen in een wat zuidelijker gebied in Frankrijk! We zien we waar we uitkomen, we reserveren niets. 

Na een lange rit halen we ons doel en we installeren ons op een camperplaats even buiten de stad Nîmes op een Domaine. Een statige oprijlaan met aan het eind daarvan een gesloten hek is niet echt uitnodigend, maar reviews geven aan dat het hek altijd gesloten is en dat je gewoon even moet aanbellen en een plekje vragen. Dát doen we dan ook maar en binnen no-time zitten we tussen gele, paarse, witte en rode bloemen op een veld aan de koffie. Wát een rust en ruimte! Heerlijk! Vier dagen vrij! Ik heb stiekem een paar bloempjes in het veld geplukt en in een glas water op tafel gezet. 

Met de eigenaar spreken we af dat we de dag daarna op de fiets naar Nîmes willen gaan en na wat tips van zijn kant ontvangen we een afstandsbediening voor het hek, zodat we onszelf binnen kunnen laten als we terugkomen uit Nîmes. 

 

Met een glas wijn zitten we een dag later weer tussen de geurige en kleurige bloemen op het camperveld en bij het bekijken van de foto's overdenken we onze prachtige dag in Nîmes. De verplichte bezoeken aan de enorme Romeinse arena waar het spektakelstuk over Vercingetorix wordt geoefend, de antieke tempels en de Romeinse overblijfselen uit de eerste eeuwen na Christus, fietsen we door de stad en stappen af waar we iets leuks zien. 

We dwalen door parken waar mensen, jong en oud op het gras liggen of op bankjes zitten, we lopen door het voetgangersgebied in het centrum van Nîmes en eten een hapje op het Place de l'Horloge in de zon, genietend van de zuidfranse sfeer. Een man met gitaar zingt liedjes uit de oude doos; voor ons kan deze dag niet meer stuk! 

Een enorme groep motorrijders laat weten het niet eens te zijn met de nieuwe wet, die verplicht dat ook motoren moeten worden gekeurd, net zoals auto's. Als oud-motorrijdster zou ik dat ook niet oké vinden, maar ik zou dat dan weer moedig accepteren, terwijl in Frankrijk protesteren heel normaal is! Met z'n allen er tegenin! Laten weten dat je het er niet mee eens bent! Opkomen voor wat voor jou telt! En dan sta je hier niet alleen, nee, zo te zien is elke - in dit departement wonende motor-eigenaar of liefhebber - hier aanwezig, met of zonder teken van protest op het nummerbord. 

En daar gaan ze dan, de stad door, met zijn allen, toeterend en door police en gendarme begeleid naar - hopelijk - hun doel. Mensen kijken glimlachend naar het enorme en lawaaierige tafereel, niet boos, niet kwaadsprekend, maar begripvol, want protesteren mag, protesteren moet!

Als het weer rustig wordt in de straat, komt iedereen weer in beweging en vervolgt zijn of haar weg, net zoals wij weer op onze tweewieler klimmen, richting ons doel...

 

We zitten in de camper, hebben net een bord couscous met salade gegeten en ik zit vast mijn blog te schrijven, althans een deel ervan. 

Pont du Gard bezoeken we vandaag. We lopen er een keer overheen en later, met de fiets aan de hand, nóg een keer, zodat we aan de overkant van de rivier de Gardon verder kunnen fietsen. Google Maps stuurt ons paden op waar wij niet langs kunnen. Tenminste....het kán wel, als je twintig bent, een All Terrain Bike onder je ... hebt en daarnaast een getraind lijf....

Aangezien we aan alle drie punten niet voldoen, moeten we ergens onderweg een alternatieve route zoeken, die ons - heel verrassend - terugbrengt naar het begin van de tocht.... Terwijl Google Maps ons instrueert om HIER óm te keren, slaan wij die raad volledig in de wind en we fietsen de verkeerde kant op, die ons - tegen het alwetend google maps in - netjes op ons eigen gevoel terug naar de camperplaats brengt! Onderweg fietsen we nog langs een aantal interessante plekjes die de moeite waard zijn om te stoppen en te bekijken. Deze plekken hadden we zeker gemist als we - over het algemeen door ons vertrouwde - Google hadden gevolgd! 

Maar heggen, muurtjes, door rotsen gevormde trappen en plotseling in één stap te overbruggen hoogteverschillen van een meter is naar onze mening géén fietspad! Haal dan maar voor een paar centen of vaak zelfs gratis een routekaart in het plaatselijke office de tourisme. 

Wij weten inmiddels beter!

 

Een rit door de Cevennen en de Ardèche brengt ons via een geweldige picknick met een magnifiek uitzicht en in een heerlijk zonnetje naar het Lac de Naussac, waar we nog één nachtje blijven om de vier nachten vol te maken. Het vest kan weer aan en de lange broek ook, wat mij betreft. Jappie is een bikkel en houdt het bij zijn korte broek, maar hij geeft toe aan het vest!

Nog één nachtje aan het meer en dan weer naar huis waar de rollen behang en het te plaatsen plafond voor de WC op ons liggen te wachten!

We hebben in ieder geval flink wat energie op gedaan en kunnen er weer tegen! 

 

 

Telefoon!

Alló?

Alló, ton frère ici!

Hahaaahaa... Mijn broer Sytze met schoonzus Ria zijn ook in Frankrijk en dan praten hij en ik samen ons gekke beetje Frans met elkaar, gekkigheid die al járen geleden zijn oorsprong heeft. Ze komen deze week langs in de camper, tijd om bij te kletsen!

Frans spreken, Frans begrijpen, Frans lezen, Frans verstaan..... Het is niet altijd makkelijk, maar zo langzamerhand wordt het beter en meer uitgebreid en niet alleen met mon frère maar ook met de rest van Frankrijk. Jappie gebruikt zijn tijd hoofdzakelijk aan alle noodzakelijke klussen die op dit moment belangrijker zijn dan de Franse taal leren spreken en verstaan. Petit ã petit is wat J. onze elektricien ons leert...beetje voor beetje, dan komt het goed!

Ja...die elektricien leert ons best veel, van kennis van de Franse taal en de uitspraak van sommige woorden of namen van steden tot vogelnamen en van openingstijden van de bakker tot marktdagen in de omliggende plaatsen. Onze arrondissementshoofdstad is Riom en als ik aan J. vertel dat we daar naartoe gaan kijkt hij me eens aan en zegt: "Dat is geen goede uitspraak, je spreekt het uit als Riong". Oh...pff weer wat geleerd... Riong dus. 

Mon frère en zijn vrouw gaan naar Gerardmer, wat hij uitspreekt als Zjeerarmèr, maar broerlief, het moet zijn Zjeerarmee! Heb je ook weer wat geleerd ;-)

 

Tsja, die J., onze elektricien is nog steeds continue in de weer in ons huis met kabeltjes, stekkers, leidingen in alle kleuren van de regenboog en hij maakt ook best veel lawaai. Naast zijn geboor door beton, ijzer en steen zingt en fluit hij zijn - niet al te grote - repertoire. Zo nu en dan hoor je een "merde",  wat betekent dat een kleinigheid of iets groters hem wat tegenzit. 

Hij heeft onze "salon" volledig in beslag genomen en de kamer vol gezet met gereedschap en - een soort van - voorraadje spullen die hem voorzien van materiaal zodat hij door kan gaan met zijn werkzaamheden bij ons. Voorlopig kan hij nog vooruit, maar het eind van zijn werkzaamheden komt in zicht en aan de ene kant is het wel lekker als wij niet meer persé om zeven uur ons bed uit moeten, maar aan de andere kant is het jammer dat wij zijn lesjes, zijn gefluit en zang en zijn aanwezigheid in huis moeten missen. Het is echter ook wel weer mooi geweest met de lagen stof die door ons huis dwarrelen. Schoonmaken is geen optie, tot de klus geklaard is zullen we kunnen tekenen in het stof, op de plaatsen waar nog gewerkt wordt!

De loodgieter is deze week ook gekomen om onze badkamer en WC te vernieuwen en te zorgen dat beide vertrekjes eindelijk gebruikt zullen kunnen worden. Hij is met zijn werkzaamheden begonnen toen wij nog genoten van ons lang weekend weg. Ik vraag hem of we de wasmachine kunnen gebruiken, want van vijf dagen weg hou je ook vijf dagen was over... Hij geeft aan dat we mogen wassen, maar morgen sluit hij wel het water af! 

Ook de loodgieter maakt kabaal...tsjonge jonge, we zijn weer thuis,  wát een lawaai wordt er in ons huis gemaakt...we vragen ons af of we niet wat langer weg hadden moeten blijven... Maar ons verantwoordelijkheidsgevoel zegt ons dat dát niet zo hoort. Bovendien zijn wij nu aan de beurt om onze werkzaamheden weer op te pakken, zodat beiden daarna ook weer verder kunnen. 

 

Ondertussen groeien in onze kas de tomaten, wortelplantjes en de radijs! Het is warm en vochtig in de kas, een goed klimaat voor mijn probeersels, zo te zien. Het voorjaar is nu echt los, het land ziet geel van de paardenbloemen, boterbloemen, speenkruid en koolzaad. Een prachtig gezicht, vooral als je op de achtergrond de keten van vulkanen ziet liggen. Een genot om door dit landschap te rijden, het verveelt nooit en is elke keer weer anders!

 

De vrijdag is een dag van inkopen doen voor de badkamer en de gastenkamer  en we hebben een etentje met de groep 2363, Nederlanders die wonen in postcodegebieden 23 en 63. Hoe zakelijk kan het klinken en hoe gezellig kan het zijn! En lekker ook! Deze keer is de lunch in Fontaniere en het is wederom gezellig en bijzonder lekker! Deze gaan we onthouden voor het geval we een keer geen zin in koken hebben! 

 

Dan volgt er een weekend en aansluitend 1 mei, dag van de arbeid, een dag waarop iedereen in Frankrijk vrij is, winkels en kantoren zijn gesloten, wat betekent dat wij drie dagen kunnen doorgaan met de WC, de badkamer en het behangen van kamers die "behang-klaar"  zijn. We worden deze drie dagen niet gestoord door loodgieters of elektriciens!

We krijgen bij de bouwmarkt een tegoedbon van 45 cent als we een artikel met een verkeerd maatje omruilen naar hetzelfde artikel met de juiste maat. Nog geen halve euro maken we ons helemaal niet druk om, maar waarom ze het bedragje niet direct even teruggeven? Verwacht men dat we terugkomen om iets te kopen en dat dan - onder andere - betalen met dat bonnetje met 45 cent? Hmm..we blijven natuurlijk - naast Frysk - Nederlanders! Jappie zegt blij te zijn dat we er ter plaatse achter kwamen dat er een verkeerd aangekocht item  tussen onze aankopen zit en dat hij daar dan best 45 cent voor over heeft... en zo is het!

Het tegoedbonnetje van 45 cent doe ik toch maar even in mijn portemonnee, je weet het nooit! Wie het kleine niet eert?

Met de ingekochte tegels, behangplaksel, latjes, voegsel en behang gaan we energiek aan de slag! We maken meters gedurende deze drie lange-lange dagen. 

Terwijl ik het concept voor deze blog opsla, slaat de klok twaalf, het is mooi geweest, morgen wéér een dag!

 

 

Koningsdag, Dag van de Arbeid, Dodenherdenking, Bevrijdingsdag én broer Sytze en schoonzus Ria komen langs!

Koningsdag merken we hier natuurlijk niets van! Koninginnedag was vroeger - in mijn herinneringen - een feestdag met een oranje tintje. Als kind deed je mee in je dorpje aan de optocht met je feestelijk en veel kleur versierde fietsje, later werd dat meer een dag van opruimen en de kinderen met een kleed op de grond zetten en hen de spullen en hun eigen - niet langer leuk - speelgoed laten verkopen... want iedereen deed dat toch? Vonden ze het leuk? Vinden kinderen dat überhaupt leuk? Hmm...
Zelf slenterde je langs de kraampjes en je kocht hier en daar wat, want dat deed ook iedereen, als tenminste de handelaren die vroeg in de ochtend eerste klanten waren, niet alle nog verhandelbare en bruikbare waar al hadden opgekocht.
Nog later ging je zelf maar ergens heen om de sfeer wat op te pakken, keek je op tv waar onze koningin  - of later koning - zich zo'n dag mee moesten vermaken, maar de laatste jaren heeft het me eerlijk gezegd niet zo geïnteresseerd. Je rekende samen met collega's uit hoe je uitkwam met feestdagen en wat extra vrije dagen zodat je aaneengesloten een dag of tien lekker vakantie kon nemen!

Dit jaar heb ik alleen meegekregen dat men gewaarschuwd werd voor kou op de grond. Men kreeg advies om kinderen niet met hun kleedje op de grond te laten zitten.... Te koud!

Dag van de Arbeid heb ik weinig echte herinneringen aan. Hier in Frankrijk hebben veel mensen vrij, winkels en kantoren zijn gesloten en de slachtoffers van de oorlog(en) worden ceremonieel herdacht. Waarschijnlijk heb ik mijn aandacht voor 1 mei niet leren ontwikkelen... In mijn geheugen mis ik bijzonderheden rond de Dag van de Arbeid. In mijn idee heeft deze dag altijd een politiek getinte aard gehad, maar of dat klopt??
Vrij was ik nooit, volgens mij. Of was dat misschien om de vrije Koninginnedag te compenseren?

Bevrijdingsdag heb ik door de jaren heen heel verschillend gevierd, films gekeken, culturele festivals bezocht, markten afgestruind, maar lang niet altijd was ik vrij. Voorheen moest er gewoon gewerkt worden en besteedde je je aandacht aan de dodenherdenking, de avond daarvóór!
Als klein kind ging ik met mijn vader naar de herdenking in Jelsum en ik herinner me de tocht rond de kerk met begraafplaats met extra aandacht voor de witte kruisen waar een aantal - in de oorlog gesneuvelde - Amerikaanse soldaten begraven liggen. Nu liggen mijn ouders daar beiden vlakbij begraven. Bij een bezoek aan hen zal ik vast ook stilstaan bij die vroegere herdenkingen op 4 mei. Deze datum blijft natuurlijk heel belangrijk, in mijn gedachten zal ik er altijd even stil bij zijn, daar of hier. 

Hier in ons dorp Montel staat op het plein voor de kerk een mooi monument waar rond deze tijd altijd ceremonies plaatsvinden waarbij de gevallenen in oorlogen worden herdacht. 

 

"Jullie hebben dit weekend wel heel veel werk verzet", roept onze elektricien als hij maandag een rondje door onze woning maakt. Dat klopt!
Jappie betegelt, voegt, timmert een balkenplafond - compleet met afzuiging en verlichting - en plaatst een wastafel met kastjes. Zelf plak ik behang in kamers en wc en verwijder ik een dag lang stof van meubels, deuren, plinten en wat al niet meer. Inmiddels ligt hier en daar alweer een laagje....

Dinsdagavond komen Sytze en Ria voorrijden in hun camper. Zij zijn onder meer in Frankrijk voor de organisatie van de MegaRun die plaatsvindt in juni, routes correct in kaart te brengen en contacten te versterken.

Ze blijven daarna twee nachten bij ons en we hebben dus een dag tijd om hen onze omgeving te laten zien. Het mooiste weer van de wereld begeleidt ons naar Puy de Mouffle waar we ons aan een picknicktafel tussen de bloemen installeren met brood, paté, kaas en worst uit de Auvergne, melk en een fles rosé! Hoe Frans kun je het (s)maken? Een fantastisch uitzicht op de Chène des Puys en de nog besneeuwde Puy de Sancy maakt het compleet!
Na een bezoek aan het Lac des Fades-Besserve en een etentje in een restaurantje met uitzicht op het meer praten we na over deze zeer geslaagde dag. Broer en schoonzus rijden de volgende dag weer naar Nederland terug.

 

Buiten in de tuin breng ik wat orde in de chaos van welwillend (on)kruid. Bloeiende paardenbloemen geef ik nog wat ruimte om door te bloeien tot er pluisjes aan komen.
Terwijl ik wat door de tuin banjer om te kijken of er nog wat te redden valt voordat men volgende week met groot materieel aan de slag gaat om een nieuwe sceptic-tank te plaatsen, vind ik in een gegraven gat een egel, bewegingloos... Als blijkt - na zachte aanraking - dat het beestje nog leeft, halen we hem voorzichtig met een schep uit het gat. We zetten hem onder een bankje en na een minuut loopt hij van ons weg, een spoor achterlatend door het lange gras. Gered!
Jappie schept het gat dicht om herhaling te voorkomen.

De lucht is deze week een schouwspel. Van helderblauwe zomerluchten tot door de volle maan beschenen nachtluchten, van zachtroze ochtendluchten tot dreigende donderwolken, wolken waar hagel uit valt, door bliksemflitsen doorbroken luchten en feloranje avondluchten. Al deze luchten zien we deze week en als je de vooruitzichten voor de komende twee weken bekijkt, dan word je daar niet echt vrolijk van.... het zullen hoofdzakelijk grijze luchten zijn, als we het moeten geloven!
Mooi weer om binnen te klussen....

 

 

We hebben een vulkaan en rotsen en zelfs afgronden in onze tuin nadat Hans, de man die onze nieuwe  "fosse sceptique" bij ons zal aanleggen, met zijn werk begonnen is. 

Tjongejonge, wat ziet de tuin er uit...! Hans heeft met zijn kraan een diep gat gegraven waar de sceptic-tank in geplaatst is. Van daaruit is er een netwerk met grind en buizen aangelegd om alle nattigheid die wij binnenshuis produceren af te voeren naar het zogenaamde vloeiveld.

Drainagebuizen laten het gefilterde vocht de grond in sijpelen, de vaste stoffen die we produceren blijven als restsubstantie achter in de sceptic-tank waarna allerlei bacteriën de strijd ermee aangaan. Veel zou er niet moeten overblijven, als we een beetje rekening houden met de middelen die we gebruiken. 

De soorten schoonmaakmiddel en toiletpapier kunnen daarbij het proces vertragen of versnellen, dus daar valt nog wat uit te zoeken. Gekleurd toiletpapier en chloor zijn een crime, dus niet aanschaffen of weg ermee!

Drie vrachtwagens vol gravier (grind) en sable, een soort zand worden naast ons huis gestort, waarna Hans zich er verder over ontfermt. Hij verzet letterlijk bergen!

Wat is het jammer dat het weer niet zo meewerkt, de kraan en het ander gebruikte materieel laten sporen achter waarin het regenwater een vieze drab van maakt. Deze, maar ook volgende week zal het weer niet veel beter worden en helaas (of gelukkig maar) kunnen we er niets aan doen. 

 

Wij zijn zelf binnen druk bezig, elke dag, ook in het weekend werken we door....pensioen, retraîte...stoppen met werken?? Wat is dat? 

Ik heb dagelijks spierpijn aan spieren en pezen waarvan ik het bestaan jaren geleden onbewust al vergeten ben... Zelfs de spieren in mijn handen voel ik na weken behang en kurk plakken...

Had ik een paar jaar geleden niet gedacht dat ik ooit nog weer makkelijk uit de hurkstand kon komen, weet ik nu dat ik na elke baan behang afgesneden te hebben net boven de plint gewoon weer zonder hulp ga staan... Dag hernia! Niet tot ziens!

 

Hans heeft ook een paar regels veel te lang gras weggeschoven met de shovel, zodat ik daar wortels, uien, radijs en aardappelen kan gaan planten. In de kas heb ik alvast wat voorgezaaid, zodat het een kwestie is van verplanten van de beginnende plantjes. 

Wát een grond hebben we in onze tuin.... met mijn laarzen wadend door de vette klevende bruine klei die doornat geregend is de afgelopen week ben ik bezig om alles netjes in de regels te planten, maar het lopen met de steeds zwaarder wordende laarzen is geen pretje... ik denk dat er om elke laars ongeveer drie kilo extra klei hangt wat er niet zomaar af geveegd wil worden en elke stap met dat extra gewicht maakt dit tuinieren minder leuk! 

Ik vraag Jappie de tuinslang uit te rollen om mij te verlossen van die extra kilo´s aan mijn laarzen, wat hij, als hij mij zo eens van top tot teen bekijkt, graag doet! Deels ook ín mijn laarzen...hoe leuk is dát! 

 

Binnenkort gaan wij (na de afspraak van Jappie in het ziekenhuis in Clermont-Ferrand waarbij we zullen horen wat men met zijn liesbreuk gaat doen), vertrekken richting Friesland. We laten hier de boel de boel, wat best lastig is als er zoveel werk is en anderen het er ook maar druk mee hebben. Naast J. de elektricien hebben ook de loodgieter en Hans een sleutel van onze woning, zodat in en rondom het huis het werk van hen kan doorgaan. Wij zullen er niet bij zijn en moeten het maar wat loslaten, terwijl anderen in en rond ons huis bezig zijn.... Zouden we dat kunnen??  We gaan het beleven :-)

Er wordt in ieder geval goed op ons huis en tuin gepast! 

In de tussentijd hopen we dat de vulkaan de vorm van een heuveltje heeft aangenomen, dat de afgronden zijn volgestort en de rotsen een plekje hebben gevonden in onze tuin waar we op kunnen zitten kijken naar de nieuw uitgegraven vijver die gevuld gaat worden met hemelwater wat in de toekomst op onze daken terecht gaat komen.

Want dat komt vást!

 

 

De boel de boel!

 

Jazeker! We laten alles even achter in handen van J, de electricien, Hans, die de tuin op zijn kop zet om daar de sceptic tank met alles wat daarbij hoort te plaatsen en de loodgieter, die onze badkamer en de WC zal gaan afmaken.

Hoewel we van deze laatste nou niet bepaald zeker zijn dat die ook daadwerkelijk komt; hij heeft voorlopig nog niet gereageerd op ons bellen, appen en sms'en en mailen heeft tot nu toe geen contact opgeleverd.... De komende week gaat er weer een mail naar toe met daarin nogmaals het verzoek om de zaken af te maken, waar ze mee begonnen zijn!

C'est la France!

 

Een afspraak, de volgende dag, in het ziekenhuis in Clermont Ferrand stuurt ons aan het eind van de middag daarvóór alvast op pad, zodat we de dag erna niet enorm vroeg hoeven op te staan om er op tijd te arriveren. We zoeken een camperplaats in de buurt van het ziekenhuis, maar Clermont Ferrand biedt deze plaatsen niet in grote hoeveelheden aan maar we vinden na een tijd zoeken een mooie parkeerplaats bij een Aire des Loisirs buiten de stad, waar nóg een camper staat.

Mensen rijden af en aan om met hun hond te wandelen of komen met auto's aan in sporttenue om te gaan draven.  Een boer met verse groenten sluit op dat moment zijn kraam, parkeert deze ook op de plaats en vertrekt naar huis. 

De dag was koud en bewolkt, maar in de avond breekt de lucht en nadat de zon haar felle stralen naar beneden stuurt, die de gebouwen in de stad Clermont in het dal scherp in contrast zetten, kleurt de avondlucht  achter de zachte contouren van de Chaine des Puys oranje en purper. 

Wát een prachtig plekje hebben we hier gevonden! Als de zon onder gaat en de stadsverlichting in Clermont-Ferrand de stad in het licht zet worden we getrakteerd op een geweldig schouwspel. 

De donkere lucht met in het dal de duizenden lichtjes van de grote stad en op de achtergrond de bergen, waar het avondlicht nog net niet helemaal gedoofd is... dat uitzicht moet op de foto! Een harde, koude wind stuurt me helaas weer naar binnen als ik even buiten bezig ben geweest, de rillingen lopen over mijn rug, het lijkt wel winter!

 

Na het bezoek aan het ziekenhuis, waar we nog verplicht mondkapjes moeten dragen, vertrekken we rustig aan naar Nederland met een agenda vol afspraken. 

Afspraken met tandartsen, mondhygiëniste, orthopeed, pedicure, een trouwerij en niet te vergeten bezoekjes aan familie, ex-collega's en vrienden. Een bezoekje aan de stort om restanten spullen die nog bij familie zijn achtergebleven staat óók op de planning. 

 

Een mooie route, die we ad hoc nog even in elkaar peuteren, brengt ons naar onze eerste stop in Montbard, waar we eerder zijn geweest. We zijn er welkom, het is er beslist niet druk als je bedenkt dat het hemelvaartweekend voor de deur staat!

Datzelfde geldt een dag later op een camperplaats in Verdun. Plaats genoeg en als we de stad inlopen om wat geschiedenis en cultuur te snuiven, blijkt dat het ook daar nog redelijk rustig is. Het prachtige weer heeft mensen nog niet massaal naar het centrum gelokt om op de promenades langs de Maas en op de terrasjes plaats te nemen. 

We halen een ijsje in een ijssalon, waar het dan weer wél druk is, gaan zitten op een bankje in de zon en we genieten.

We bezoeken oorlogsmonumenten en de kathedraal met de kloostergang. We lopen langs de promenade langs de Maas en bekijken de citadellen. Een mooie stad waar je in twee uurtjes heerlijk door het centrum kunt slenteren, waarna je jezelf trakteert op de beroemde Verdunse dragées in de fabriekswinkel die voor de fabriek staat waar de lekkernij gefabriceerd wordt. Achter diezelfde fabriek bevindt zich de camperplaats, waar later die avond nog meer campers een plekje vinden. 

 

Tanken in Luxemburg is een verademing voor de beurs.... zoals gewoonlijk. Later blijkt dat de diesel in Nederland maar twee centen meer kost per liter, voorlopig. We horen echter dat dit over enkele weken ook weer geschiedenis is, de belasting gaat dan weer omhoog!

 

Onze pogingen om in Nederland nog ergens een kampeerplek te bemachtigen voor één nacht in het hemelvaartweekend zijn vergeefs.... we geven het op en rijden door naar Friesland. Op de jachthaven in Heerenveen zijn ook plaatsen voor campers en we hebben geluk! Er is plaats genoeg met uitzicht op de haven en we kunnen er de volgende dag ook nog douchen! Een plek om te onthouden!

 

De bezoekjes aan en van kinderen en kleinkinderen zijn begonnen. Lekker bijkletsen en afspraakjes plannen! 

We krijgen het nog druk in onze vakantie!!

 

 

Waar is mijn petje... Mijn lange haar wappert voor mijn ogen als ik door de harde wind fiets en een drukke weg moet oversteken. Ik kan zo niet veilig oversteken, dus op zoek!

Waar is mijn petje... de felle zon schijnt en mijn zonnebril ligt in de camper... Ik wil liever geen zonnesteek oplopen, mijn neus is sinds gisteren al behoorlijk roodgekleurd door de zon, dat is reden genoeg om dan maar op zoek te gaan naar mijn petje, ooit gekocht bij - jawel - de Action - en versierd met een pin van Route 66, vorig jaar gekocht aan de route met dezelfde naam. 

Ik stop mijn haar door de band van het teruggevonden petje en stap weer op! 

Fietsen door Dokkum, de bolwerken en de Bonifatiuskapel bezoeken. Helaas zijn we te vroeg bij de kapel; deze opent pas op 1 juni. We kunnen het processiepark bezoeken en om het indrukwekkende - met gele kloostermoppen opgemetselde - bouwwerk heen lopen. We bezoeken de Bonifatiusbron, die geneeskracht schijnt te bezitten en waar fluoriserend groen in het water de aangroei van algen doet vermoeden. 

 

Gedurende deze week brengen we bezoekjes aan familie, heeft Jappie een controle in het ziekenhuis, krijgt onze camper een beurt, ruimen we onze laatste oude spullen voor het grootste deel op die nog bij mijn broer op het terrein liggen, vieren we een verjaardag van een kleindochter, gaan we naar een bruiloft van oud-collega's (waar Jappie oud-dorpsgenoten treft en ik zelf bijklets met ex-collega's), kijken we even op begraafplaatsen waar onze overleden geliefden hun laatste rustplaats hebben. Ik ga naar de orthopeed en we krijgen een aantal keer visite van de kinderen. 

Hoezo...niks doen? 

 

We zoeken natuurlijk mooie plekjes om te picknicken als het weer dat toelaat, want er staat soms best een harde koude wind, die lang niet altijd uitnodigt om buiten te zitten. 

We verblijven met veel plezier op camping De Koppenjan in Jubbega, waar we de camper op een beschut plekje zetten en waar we redelijk uit de wind kunnen zitten. Kinderen en kleinkinderen die ons bezoeken kunnen heerlijk buiten zitten en spelen in de speeltuin en genieten van de aanwezige dieren. Een heerlijk plekje!

Van hieruit fietsen we wat rond door het Fryske lân en ik maak foto's van boeren-sloten waarlangs  fluitenkruid en lisdodden uitbundig bloeien. Koeien komen nieuwsgierig kijken naar wat ik uitspook bij hun sloot. 

We picknicken tussen het gele koolzaad, boterbloemen, klaver en wilde margrieten en plukken stiekem een bos veldbloemen op een pauzeplek, die ik in een papieren wegwerpbekertje, omwikkeld met een plasticzakje op wat water op ons tafeltje zet in afwachting of ze het daar even kunnen uithouden. 

Nu ik mijn blog schrijf beginnen de eerste boterbloemblaadjes te vallen en de rest kan nog een nachtje blijven staan. 

 

In Dokkum zetten we onze camper op een ruime camperplaats aan het water, net buiten de stad, waar we over de open vlakte op een koude wind getrakteerd worden, die ook alle wolken verjaagt en de lucht schoonveegt, zodat de zon volop ruimte krijgt! 

Dát is het petjesmoment!

 

 

Ik hoor een meisje tegen een ander meisje zeggen dat haar ouders gaan scheiden, dat ze gaan latten en dat het nu plotseling veel gezelliger is thuis.....

Een jongen vertelt verdrietig aan een meisje dat zijn vriend is mishandeld en dat de jongen zelfs is aangereden, waarna het meisje een kreet van schrik uitstoot... NÈÈÈ...

Een man vertelt een andere man dat hij is uitgenodigd voor de paardenrennen in York....

We horen een klein kindje tegen zijn of haar moeder roepen: "Máámm, ik zie de búffels!!! Het kindje ziet de Schotse Hooglanders in het weiland naast de camping!

Er loopt iemand op het pad naast onze camperplaats, aan de andere kant van de dichtbegroeide en als afscheiding geplante heg, hij laat zijn medewandelaar weten het jammer te vinden dat de heg de laatste jaren zo hoog en dicht is geworden.... Wij vinden dat helemaal niet jammer, want wij zitten zo heerlijk vrij aan de andere kant van de heg; niemand merkt ons op vanaf het pad!

We horen daarentegen dan wél weer alles wat wandelaars op enkele meters afstand van ons in vertrouwen aan elkander vertellen. Verstáán doen we het niet altijd; vele talen komen voorbij.

Dezelfde heg biedt ook bescherming tegen de frisse - zo nu en dan zelfs koude - noordoostenwind, zodat we heerlijk in het zonnetje voor de camper kunnen zitten. 

 

Noordoostenwind is al sinds onze aankomst in Friesland onze trouwe metgezel. Geen dag hebben we zonder hem moeten doorbrengen, hij is er altijd, elke dag! De ene keer is hij wat meer aanwezig dan de andere keer, maar hij verlaat ons niet! Altijd als je buiten wilt zijn, moet je rekening met hem houden; beschutting zoeken, een vestje aan of ergens anders fietsen dan je van tevoren had bedacht. 

Hij zorgt ook dat er geen drup regen valt en voor ons is dat dan wel oké, terwijl anderen de tuinslangen tevoorschijn halen om hun verdroogde gazon of tuin te besproeien.

In Frankrijk is het al lange tijd droog, het land is dor en rivierbeddingen worden droger en droger. Op plekken is het verboden om de tuin te sproeien, je zwembad (mocht je dat hebben) te vullen en de auto te wassen. Betrappen ze je... een bekeuring is je deel. Bij ons in de Auvergne is het best nog groen, er is zelfs heel veel water gevallen in de tijd dat wij hier in Fryslân zijn. Bij bakken is het op sommige plaatsen uit de lucht gevallen. Wát een verschil binnen duizend kilometer!!

 

Deze week brengen we op verschillende plekken in Fryslân door. 

Een uitstapje met bijna alle kinderen en kleinkinderen brengt ons naar Duinenzathe in Appelscha waar we met elkaar een dagje pret hebben, spelen kleinkinderen en doen we stoer mee in de achtbaan, spookhuis en een soort van blauwe golf die met zijn onvoorspelbare golvende bewegingen ons uitdaagt... Hoezo 64+? Instappen en niet aanstellen, méé doen!!

Ik verwacht enigszins misselijk en met rugpijn uit al die gekke bewegingen te komen, maar niets is minder waar! Nergens last van! Nóg maar een keer, het kind in mij is los...

Patat eten, een broodje met ham of kaas, een hamburger, koffie of fris zoveel je wilt, een frikandel of kroket, hoe lekker! En wil je twee of zelfs drie? Dat mág!! 

 

We fietsen een paar dagen door Fryslân. Langs de Tjonger, de Linde en de Dokkumer Ee... Door velden met fluitekruid, klaprozen, margrietjes, boterbloemen, klaver en nog veel meer!

Over grote bruggen en over hele kleine waar je van je fiets moet afstappen om de steile op- en afgang te overbruggen en waar je over het heldere water uitkijkt waar kikkers kwaken en libellen rondscharrelen en waar de bermen uitbundig bloeien. 

 

Familie komt langs, of wij gaan naar hen toe, we maken nog wat afspraakjes met deze en gene, praten met buurtjes en we vermaken ons om de mensen die ons begroeten met "Bónjour"! Wij hebben nu een frans kenteken op onze camper en zijn dus toeristen!!

Dat wij daarna blijken goed Nederlands - en zelfs frysk - te spreken, brengt over het algemeen makkelijk een gesprekje tot stand.

 

Tijdens onze fietstochten lunchen we hier en daar, op plekken die we kennen, maar waar we nog nooit geweest zijn. 

Lunia in Oldeberkoop, waar we op een plank een grote rij vogelhuisjes - zonder vogeltjes helaas - spotten. 

In Burdaard, bij de brug, die ik in het verleden al meerdere malen zag lonken, eten we mosterdsoep met Fryske woarst met Fryske brúne bôle met krûdebûter, héérlijk en weer eens wat anders dan Baguette!!

In mijn eigen ouwe Liwwadden, Ljouwert oftewel Leeuwarden eten we het "Skeve Uurke" een soort van "twaalfuurtje" met de blik op de andere "Skeve" en eerlijk gezegd...daarvoor kom je terug!! 

We bezoeken het Gevangenismuseum in Veenhuizen, wat sinds de laatste keer wij dat bezochten behoorlijk veranderd is en dus goed voor een tweede bezoekronde. 

Klokkentorens hebben altijd al mijn interesse getrokken, en de klokkentoren met de oudste gegoten klok in Noordeuropa bekijken we in Langedijke. Kleine juweeltjes op onze fietsdagen!

 

Een barbecue bij broer Sytze, die samen met zijn gezin in ons ouderlijk huis woont, zal vanaf nu vást deel uitmaken van onze bezoekjes aan Fryslân. Uit de wind en in de zon, op het terras waar ik als kind ook al in de zon zat.... 

Waar mijn motor in het hok stond, eten zij nu in de serre... Waar ik vroeger mijn Opel Manta Berlinetta 2400 parkeerde, staan nu broer zijn auto's. Waar ik vroeger in de woonwagen, op het erf naast mijn ouders woonde toen ik net achttien jaar was... daar staat nu broer zijn autobedrijf, waar ook neef Luca zijn werkplek heeft gevonden. 

Op de plek waar mijn vader een plekje zocht voor mijn zelf-gefabriceerde molentje, mét draaiende wieken (waar ik nu wéér trots op ben), staat nu de tuintafel met stoelen van broer en gezin. 

Ik vraag me af waar dat diy molentje gebleven is.... 

 

We doen een dagje Leeuwarden, waar ik zo'n beetje ben geboren en getogen, maar dan vanuit toeristisch oogpunt.  Natuurlijk, de Oldehove, maar ook de Blokhuispoort, alwéér een oude gevangenis, waar je fantastisch kunt fotograferen en van streetfood kunt genieten, de kunst op straat, in steegjes en op muurtjes. 

Street-art! Mooi en verrassend! We bekijken er zo veel mogelijk van. Wat is dit leuk!

Om nog een keer het kind in mij naar boven te halen, fietsen we langs mijn oude lagere school, de "Maria Louiseschool", die nu vast een andere, nieuwe naam heeft. Ik zie nu de schoonheid van het gebouw wat gebouwd is in de stijl van de Amsterdamse School. 

 

Leeuwarden. Vroeger dacht je er niet aan om ook maar `iets` in of met de grachten te doen.... vies, vol met troep, ouwe fietsen, flessen, lege patatbakjes en ander stinkend spul. Nu varen er pramen met toeristen, bootjes met vaders met vooroverbuigende kinderen die met hun handjes golfjes in het water maken, er zijn terrasjes op het water en ik zie er zelfs pompeblêden bloeien en eenden met jonkies zwemmen. Het is anders, beter en veel mooier! 

Straten waar je je vroeger beter niet begaf zijn nu leuke steegjes geworden. Vroeger leek alles groter dan nu... straten zijn straatjes geworden en straatjes lijken steegjes te zijn.... Herkenbaar? Ik vraag me af hoe ik het voor elkaar kreeg om in het straatje waar ik destijds woonde mijn auto keer op keer probleemloos en schadevrij achteruit in te parkeren tussen straatlantaarn, hekje, buurhekje en hun auto.... Onvoorstelbaar ....

Het Fries Museum, waar ik ooit werkte in mijn schoolvakanties is niet meer wat het was. Dát vind ik. Het moderne gebouw, op het moderne plein, met een vreselijk ongezellig en leeg winkelcentrum erbij... het trekt me van geen kant. Toen ik er werkte was het een oud gebouw aan de Turfmarkt, waar de historie vanaf straalde en waar je de museale sfeer kon ruiken... De krakende oude houten trappen met houtsnijwerk versierde leuningen, het skelet van de vrouw met het gebroken been, het prachtige zilverwerk, de poppen met de klederdrachten waar ook ik ooit in paste en waar destijds nog foto's van gemaakt zijn die op ansichtkaarten afgedrukt werden...  De mystieke kelders, het prachtig beschilderde behang en niet te vergeten de oude DoKa, waar ik alleen binnen mocht komen als het rode lampje niet brandde.... Daar tussen de oude apotheek en de koperen destilleerketel.... In de schilderijenzaal hing Saskia, geschilderd door haar man Rembrandt.... De zware fluwelen gordijnen die je scheidden van kamers uit vroegere eeuwen..... de zolder met het rotan bankje waar menigeen even zat om op adem te komen, ook ik!  Waar is al dat oude prachtige spul gebleven??

 

Hier, op de camping, net boven de stad Leeuwarden hoor je mensen praten over hun leven, fladderen pluisjes van de bomen in het zonlicht,  zie je de stoere Schotse Hooglanders grazen, het zwanenechtpaar zwemmen, vader en moeder fuut met hun vierling op het nest, vader of moeder beschermend om het nest heen zwemmend, hoor je de koekoek "koekoek" roepen en staan aan de slootkant reigers op scherp om hun slag te slaan. 

 

Vandaag, ach vanmorgen....afspraak met tandarts, mondhygiëniste, pedicure en orthopeed. Oh.... wat heb ik zin in morgen!!

 

 

We zitten in de camper en zijn onderweg richting het zuiden, naar huis, thuis, naar La Douce France.

Al rijdend in de omgekeerde richting als dik drie weken geleden, probeer ik mijn blog te typen met mijn laptop op schoot op de bijrijdersstoel, mijn schoot bedekt met een theedoek over mijn blote benen, want het is geen weer voor een lange broek!

Bijna 30 graden geeft de telefoon aan als we in de buurt van Pesse rijden, aan weerszijden de ramen opengedraaid omdat de airco nog wel kan als het nóg warmer wordt.

 

We blikken terug op de afgelopen 24 dagen, dagen in Fryslân die voorbijgevlogen zijn! Heerlijke bezoekjes aan en van de kinderen, de kleinkinderen, broers en zussen, ex-collega's met of zonder aanhang, een dag naar het Schoolplatenmuseum in Deinum met neven en nichten van Jappie's kant.

Deze laatste week waren er nog afspraken met de tandarts, de monghygiëniste, de pedicure en de orthopeed. Een andere tandarts dan de gebruikelijke vindt dat er eens wat moet gebeuren met mijn tandvlees, ze wil daar in snijden... Overbluft hoor ik het aan maar vandaag neem ik me voor dat ik daar nog maar eens goed over moet nadenken. Dat gesnij in je tandvlees? Is dát nou nodig, nee hoor. laat maar!

Ook de mondhygiëniste is een nieuwe jongedame, pas de stage afgerond hebbende, probeert zij op en met  ons haar nieuwe geleerde kunstjes uit! Op een belerend toontje krijg ik les in ragen... met kracht probeert ze een veel te dikke rager tussen mijn tanden te porren, ze duwt en trekt naar links, rechts, schuin en van boven naar beneden, wat echter bij de meeste tanden en kiezen niet lukt en wat mijn tandvlees verwondt!! JAAA, roept ze, bloedend tandvlees! Zie je wel!

Ik wordt hier achterdochtig van, ik heb nooit bloedend tandvlees... Ik vermoed een samenzwering tussen tandarts en monghygiëniste en krijg het gevoel dat men ons als melkkoe wil strikken. In Frankrijk is een enorm tekort aan tandartsen, preventieve controles zijn daar niet zo gewoon als in Nederland, je gaat naar de tandarts als je ergens last van hebt, net als bij de huisarts.

Als ik de afgelopen dagen met anderen nog eens deze ervaringen bespreek, wordt mijn vermoeden alleen maar méér bevestigd. Zouden deze tandarts en mondhygiëniste mij tijdens ons volgende verblijf in Fryslân wel weer in hun stoel zien? Honderdtachtig euro kosten deze twintig minuten in de ene stoel en vijf minuten in de andere stoel mij....!!! 

Gelukkig kom ik altijd wat tot rust in de stoel bij de pedicure, terwijl zij mijn teennagels legergroen verft, kletsen we bij over van alles en nog wat! Gelukkig kan dat wél bij háár in de stoel ;-)

 

We fietsen deze week door Gaasterland. Vanaf de camperplaats Mirnserheide fiets je heerlijk door bossen, landerijen, langs meren en oude stadjes en gezellige dorpjes. Terrasjes ontwaken uit de winterslaap, de koude noordooster die ons nog steeds vergezelt maakt plaats voor een wat minder koude oostenwind en het uitbundig schijnende zonnetje zet mensen aan om op de eerder genoemde terrasjes plaats te nemen. Je ziet dat mensen voorzichtig hun vest of jas uittrekken en op de  pakjesdrager van de fiets knopen. In plaats van warme chocomel en dampende glazen thee staan er glaasjes fris en biertjes op de tafeltjes waar mensen met zonnebrillen en petten op praten en lachen.

We eten een sorbet op een terras en als we afrekenen blijkt deze bijna negen euro per persoon te kosten. We beloven elkaar dat dit éénmalig is, dergelijke uitspattingen laten wij ons normaliter nooit toe verleiden! En als het nou héééérlijk is...neuhh, het is maar heel gewoontjes en ontzéttend zoet! Nee, niet weer!

 

Een bezoekje aan het Woudagemaal is iets wat ik al jaren op mijn To-Do lijst heb staan. Omdat we nu niet meer in Fryslân wonen, hoort het bij onze vakantie-activiteiten. Een informatief uurtje met film en achtergrondinformatie wordt in het nieuwe gebouw naast het oude gemaal aangeboden. Als we dit alles hebben doorgelopen, gaan we in de rij staan voor de rondleiding in het prachtige oude gebouw wat nog werkt als een jonge geoliede machine. Onze gids vertelt ons dan echter dat de rondleiding helaas niet door kan gaan omdat er een huwelijksplechtigheid in het gemaal plaatsvindt en we kunnen dus niet naar binnen!!! Jammerrrr! We krijgen ons entreegeld terug, doneren een klein deel aan de vrijwilligers-pot en vertrekken dan maar weer, een teleurstelling rijker. Volgende keer beter, want Gaasterland staat zeker nog een keer op de route als we weer in Fryslân zijn. 

 

Vandaag is het dan tijd om via Duitsland af te zakken naar het zuiden. De laatste afspraken komen we na, we halen onze aanhanger op, zetten de fietsen er boven op en brengen de rommel die er nog in zit naar Tijnje, waar een schoonzoon het bij de stort zal dumpen. Dat is dan ook meteen het laatste spul uit de oude woning wat nog weg moest. 

We halen onze kamerplanten op die uit logeren waren bij een zus van Jappie en die zich daar prima verzorgd moeten hebben gevoeld! De laatste lidcactus halen we nog op bij een andere zus en na afscheid van iedereen te hebben genomen, rijden we onder het luisteren naar muziek die de laatste tijd populair is in Nederland. We hebben in Frankrijk ook prima muziek op de radio, maar het is leuk om de nieuwe hits in Nederland te horen

Donny en Chantal brengen ons "Schültenbrau" (hoe verzin je het) als we de grens met Duitsland passeren!

Proost en Zum Wohl!

 

Tot Santé!

 

 

Het is gedaan met het camperen; we zijn terug in Montel de Gelat en in ons huis is vier weken niets gebeurd, behalve dan de werkzaamheden die de elektricien  nog moest doen. 

In de tuin daarentegen is het een volkomen ander verhaal.... we zijn enigszins voorbereid op een chaos in de tuin, maar eerlijk gezegd valt dat nog wel wat mee. Wel is er veel gedaan, de sceptic-tank is aangesloten, een buis voor de regenwaterafvoer is gelegd met het doel om de - inmiddels gegraven - vijver met water te vullen. 

Er ligt een - noemenswaardig - hunebed rondom de boom en we hebben bergen aarde in de tuin die nog moeten worden verzet en verschoven.  

De komende weken zal er iemand komen met een machine die dit werk goed aankan. 

De betonnen waslijnpalen liggen plat, ergens in het hoge gras en de was van de laatste week hang ik te drogen aan een tijdelijk gespannen lijntje, wat zich als elastiek gedraagt en wat dus niet slaagt voor dát waar het voor bedoeld is. 

Jappie gaat op zijn knieën aan de slag om een gat te graven voor de droogmolen, die nog werkeloos in de kelder ligt opgeslagen. Tien minuten later:...de droogmolen stáát!

 

Helaas wordt het slecht weer en de was kan in de droger....

Donkere wolken pakken samen boven ons deel van het land, soms regent het, de ene keer harder dan de andere keer maar gelukkig krijgt de zomer de overhand na donderdag. Blauwe lucht, zon en licht nemen de regie over en daar zijn wij best blij mee!

 

Broer Sytze en schoonzus Ria komen na het voltooien van de organisatie van de Megarun, die dit jaar in Frankrijk plaatsvond, naar ons toe. We hebben een paar mooie dagen samen, toeren wat door het prachtige gebied waar we wonen, bekijken de met lava opgebouwde kathedraal, de Notre-Dame-de-l'Assomption in Clermont-Ferrand en pakken tussen de buien door een terrasje op het plein. 

We barbecuen vanuit onze kelder, zitten bij de Etang de Chancelade aan het water met koffie en koek en eten heerlijk en zeer betaalbaar op een terras bij een goed restaurant, uitkijkend over het Lac des Fades. Dit houden wij wel vol!

 

Maar, omdat zo de woning en de tuin natuurlijk niet af komen, gaan we tussendoor bezig met het opbouwen van de gastenkeuken, halen we onkruid van het terras, maaien we het gras wat er nog staat, krijgen we bij een bezoekje aan de mairie bericht dat we alle vergunningen krijgen die we nodig hebben en bestellen we dan ook maar snel de benodigde kozijnen en deuren, nu daar tot komend weekend nog 15 procent korting op zit!!

Verder zijn de badkamer en wc door de loodgieter afgemaakt, nadat ik heb gebeld waar ze nou blijven... Ze zouden vóór onze vakantie al....toen ín onze vakantie....maar het werd dus ná onze vakantie! 

 

Fietsen! Ja, dat hebben we hier nog niet vaak gedaan omdat we het erg druk hebben gehad en omdat het bepaald geen fietsweer was. Tijdens onze trip naar Nederland hebben we uiteraard weer geoefend en we gaan ook rond onze woonplek fietsen nu de zomer is aangebroken!

We genieten volop van de kleine weggetjes, de geweldige uitzichten, leuke gehuchtjes met oude huizen en boerderijen, de witte koeien in de wei kijken ons nieuwsgierig na, de zwart-bonte doen dat niet! Zij zijn fietsers gewend vanuit de genen, blijkbaar...

We ruiken het pas-gemaaide gras en zien een slang over de weg kronkelen. 

 

Frankrijk, de Auvergne, Puy de Dôme, Combrailles en ten slotte ons dorpje Montel de Gelat.

Er is een kroeg, die meer gesloten dan open is, er is een restaurant waarvan de website het kerstdiner van 2022 aanbiedt...er is een prima bakker die een behoorlijke omtrek voorziet van baguettes en - niet te vergeten - tarte de pomme de terre - een soort van gebak die in de wijde omtrek bekend is en die niet aan te slepen is. Als je dit gebak wilt hebben dan moet je het tijdig bestellen. Helaas....ik hou niet van aardappelen dus dit gebak is aan mij niet besteed.... Wellicht wordt mijn lief er blij van, hij houdt wél van aardappelen! Maar taart met aardappelen klinkt voor mij meer als hartige taart en deze zal de koffietafel bij mij dan ook resoluut overslaan!

 

Montel de Gelat. Er is een postkantoor, van waaruit we regelmatig een kaartje of poststuk verzenden. Best duur hoor! Een kaartje naar Nederland kost minimaal € 2,50 en een officieel poststuk met diverse kopieën kost zo € 2,32 per enveloppe... Feit is dat hier nog volop gebruik gemaakt wordt van de fysieke post. Mail is nog helemaal niet zo ingeburgerd en ik moet er best aan wennen... Een mailtje naar deze of gene genereert vaak geen reaktie! Een sms kan soms helpen, maar een telefoontje.... Ja dát is het! Voor mij echter niet! Als ik - voorbereid op het gesprek - iemand bel, een instantie, een leverancier of wát dan ook - dan krijg ik een waterval van woorden terug waar ik gewoonlijk niets mee kan.... 

Als ik dan vraag of het een toontje lager, een ietsiepietsie langzamer, of wat duidelijker kan, dan krijg ik meestal een kortdurende, maar tevredenstellende reactie die over het algemeen maar één vraag betreft en daarna gaat het weer met dezelfde vaart door als waar men mee begon. 

Mocht het dan zo zijn dat je weet hoe het zit, dan is het goed, maar soms weet je maar de helft....Men komt morgen, waarschijnlijk....of overmorgen misschien....of anders volgende week!

Dan weet je in ieder geval dat je de maandag ná volgende week maar weer eens moet bellen!

 

Montel de Gelat. Er is een winkeltje, wat eigenlijk geen winkeltje mag heten. Meer een garagebox waar diverse zaken zijn uitgestald ter verkoop.  Ik moet zeggen dat er best een goede uitstraling van uitgaat en - zou ik een dergelijk winkeltje willen runnen - dan zou ik het niet beter kunnen. 

Vers fruit, verse vleeswaren, frisdrank, bier en wijn, crackers, koekjes, wasmiddelen, inlegkruisjes, zeep en kadootjes.....alles is verkrijgbaar en de prijzen zijn normaal! Niet laag, maar ook beslist niet hoog! De eigenaar vertelt ons nogmaals dat we bij hem geld kunnen opnemen met een maximum van dertig euro.... Als ik hem lachend vertel dat hij dit al vaker gezegd heeft, tikt hij zichzelf tegen zijn hoofd en zegt "ach wat stom ja" 

Tot de volgende keer!!

 

Montel de Gelat. Er is een drogist, oftewel apotheek. Het groene knipperende kruis aan de gevel geeft aan dat het een actief bedrijf is, waar je te allen tijde terecht kunt met pijntjes en andere lichamelijke overlast gevende irritaties. In gedachten hoop je dan maar dat deze apotheek maar mag blijven, evenals de dokterspost en dat je er maar niet al te vaak gebruik van hoeft te maken. 

 

Montel de Gelat. Containers voor glas, oud papier en plastic flessen, restant vuilnis in zakken vind je in het centrum van het dorp. Zo-nodig brengen we er wat naartoe, zodat er thuis nooit afval ligt. Flessen weg, oud papier weg en alles waar we genoeg van hebben of wat gewoon weg kan.... even naar ons centrum! Kleding waar we geen heil meer in zien? In een zak en weg ermee!

Veel gebruiken we weer. Groen, koffiefilters, theezakjes en groente-en fruitafval gaan op onze composthoop en na onze trip naar Fryslân is de bult nogal geslonken. Er zijn zelfs aardappelplanten gegroeid uit een paar weggegooide en min-of-meer verloren en met blauwe plekken gekleurde aardappelen waaruit al enkele spruiten groeiden! De planten hebben we een nieuw plekje gegeven waar ze zich verder kunnen ontwikkelen. Wat een grap eigenlijk!

Zouden er koffieplanten groeien uit onze gebruikte filterzakjes?? Mwah...

 

 

Wat een week! Bijzonder is deze week zeker! Dat moet toch wel zo zijn als je deze week 463 procent meer hits op je website hebt dan het gemiddelde van het afgelopen jaar...!

 

Deze week is het online een drukte van belang, mede door mijn interview bij Omrop Fryslân, waar presentatrice Diana de Groot mij in het radioprogramma Goeiemiddei spreekt over onze emigratie naar Frankrijk. Tijdens dit interview wordt onze website met blog genoemd, waarna het los gaat! 

(https://www.omropfryslan.nl/nl/nieuws/1213466/tilja-jansma-van-nij-beets-naar-frankrijk-zonder-kachel-was-het-eerst-wel-fris)

Oud collega's, kennissen en zelfs iemand die bij mij op zondagsschool heeft gezeten, die nu - wel heel toevallig - hier niet ver vandaan woont en die ik tref tijdens een etentje met ons netwerk-clubje. Mensen die elkaar appen of chatten om na te gaan of dit over ons gaat en die wel of niet contact zoeken, via wat voor weg dan ook.

 

Het is natuurlijk niet alleen online drukte, maar in en om huis ook!

We plaatsen een keuken in ons gasten-appartement, Jappie betegelt en voegt wandjes met leuke witte tegeltjes en ik vraag me af of ik dit keukentje niet veel leuker vind dan die in ons eigen appartement.... In één van de slaapkamers behang ik de laatste muur, wat menig zweetdruppeltje kost vanwege het warme weer...

De kamer waar onze eventuele logees kunnen verblijven moet ook nog in het behang en ik maak er een begin mee, waarna de bank en de kast ook hun plekje vinden. 

 

Schoonmaakwerk.... Al dat werk van maanden heeft lagen stof opgeleverd, wat zich overal in huis heeft laten neerdwarrelen... Eerder heb ik pogingen gedaan om hier en daar wat bij te houden, maar dat is onbegonnen werk en bovendien schuif je het stof van A naar B en vervolgens naar nog meer plekken waar het eerst nog niet lag. Niet te doen en dus niet doen!

Nu de rust wat wederkeert, moet ik toch zo tussendoor maar eens wat aan de poets. De eerste actie is een zoektocht naar een schone emmer! Ik vind een emmer met afval uit de keuken, een emmer met afval uit de tuin, een emmer met afval uit de kelder, twee kapotte emmers en een emmer met behangplaksel... Ik ga eerst maar eens emmers poetsen!

 

Planten waar door zussen van Jappie liefdevol voor gezorgd is, die we de laatste reis vanuit Fryslân weer meegenomen hebben naar huis, hebben aandacht nodig. Door heen en weer schuiven in de aanhanger hebben niet alle potten de reis overleefd en de planten zijn niet allemaal meer heel vrolijk. Ik praat met ze, geef ze wat extra aandacht en een frisse douche, knip hier en daar wat bij, en ik geef ze een plekje waar ze - hopenlijk - weer gelukkig worden!  Het groen in huis doet mij in ieder geval goed! Het wordt er een stuk levendiger van! 

 

Onze elektricien heeft zich ook weer gemeld, er moeten nog wat stopcontacten en wat lichtpunten op de zolder aangelegd worden en hij heeft even iets koeler weer afgewacht. Alhoewel... echt koel is het niet en de reactie van J. op ons voorstel om een raam open te zetten is weer hilarisch! Als we het - nogal gammele -  kozijntje met twee ramen voorzichtig open zetten, kijken we uit over de bergen, ons dorp en verder.

J. leunt uit het raampje en roept dat hij de Méditerranée ziet op rechts en de Eiffeltoren op links. Ik grap maar mee dat de Mont Blanc en de Mont Ventoux recht voor ons ook ergens in mijn fantasie kan zien liggen .... Lol om niks, maar wat doet het ertoe? 

 

Een Nederlands stel nodigt ons uit voor de thee. Zij wonen vlakbij en wij gaan er op de fiets naartoe, hoe Hollands kun je het hebben? Er liggen nog wat uitnodigingen te wachten en zodra ons huis helemaal toonbaar is, zullen we hen ook eens vragen op de thee of koffie. Ik kan me zo één - twee - drie niet herinneren dat ik in Nederland ooit mensen uitnodigde voor thee of koffie.... Een full-time job, een huishouden, een tuin en niet te vergeten een aantal kinderen met aanhang en kroost en een moedertje dat ook haar aandacht nodig had. Dan heb je geen behoefte aan nóg meer! 

Nu de full-time job passé is, de tuin nog een maanlandschap, het huishouden past in de Franse routine; komt het vandaag niet, dan morgen wel en anders volgende week maar! - de kinderen hun aandacht van ons krijgen als we in Fryslân zijn of zij hier bij ons verblijven - en mijn moeder een jaar geleden van ons heengegaan is, kunnen we kiezen voor een kop thee of koffie (of als dat zo uitkomt een glaasje pastis of een glas wijn) bij nieuwe vrienden en / of kennissen. 

 

Buiten zitten doen we ook zo nu en dan. Een vaste plek is er nog niet, het weer vraagt ook om een flexibele zit. We ontdekken een heerlijk plekje onder onze lindeboom, een enorme boom met een prachtige schaduwrijke plek onder het groene loof en de bloesem ervan ruikt heerlijk. Volgend jaar ga ik zeker iets doen met de lindebloesem, je moet er heel smakelijke thee van kunnen zetten! 

Ik kijk nu alvast uit naar een kop lindebloesemthee zittend op onze nieuwe tuinstoelen in de schaduw onder een heerlijk geurende lindeboom. 

 

Een dagje naar Clermont-Ferrand en Riom breekt de week en het is altijd weer heel plezierig om door dit deel van Frankrijk te toeren, door bossen, langs bergen en dalen en het uitzicht op de vulkanen is geen enkele keer hetzelfde! We vinden het hier zo mooi, het verveelt nooit. Een lunch in de stad is altijd een traktatie die we onszelf voorheen nooit gunden. De lunch in Frankrijk is vergelijkbaar met de warme maaltijd bij ons. Ergens uit lunchen houdt dan ook steevast in dat we ons niet druk maken over het avondeten; een baguetje met iets van kaas of ham is voor die avond meer dan voldoende.

Vanavond heeft onze nieuwe oven zijn vuurdoop gehad! En oh....een maand of drie lang heb ik de knoppen ervan niet durven aanraken. Ik heb áltijd, echt ALTIJD ruzie met ovens, grills en aanverwante apparaten! Ze doen nooit wat ik denk wat ze zouden moeten doen en de tekentjes die iedereen schijnt te kennen, die kan ik niet onthouden. Elke keer als ik een dergelijk apparaat moet bedienen, heb ik de gebruiksaanwijzing nodig die na zoveel keren gebruik vaak vettig en onleesbaar wordt. 

Vandaag zet ik pizza's in de oven en - hoe geweldig - draai ik de enige knop naar de pizzastand, draai de temperatuur die op de dozen staat op de goede stand, waarna de oven zichzelf inschakelt, zonder dat er weer automatisch allerlei extra zaken ingetoetst moeten worden. Ik wordt er helemaal gelukkig van! 

Ik hoef alleen maar even de kookwekker op de juiste tijd te zetten en als die aangeeft dat de pizza klaar is, zet ik de draaiknop weer op "uit", waarna de ventilator volautomatisch gaat blazen en na een paar minuten wordt het stil.... Niks geen half uur na-koelen,  zodat de oven nog lawaai maakt als je de maaltijd al op hebt! Dat is verleden tijd!

Deze oven ga ik zeker vaker gebruiken!

Morgen....ovenschotel??

 

 

Tetteretèèè tu-u-uut tetteretèè tututuut....

 

We zijn op de fiets naar Saint Avit gegaan en hebben onze krukjes aan de kant van de weg gezet in het dorpje. We gaan de Tour de France meemaken! Het is er nog redelijk rustig, de sfeer is goed en het zonnetje schijnt. De thermometer tikt net de dertig graden niet aan. 

De meeste mensen staan of zitten bij de rotonde, wij kiezen een wat rustiger plekje na een bocht vlak achter die rotonde en hebben een mooi vrij zicht op alles wat langsrijdt. 

Na een tijdje komen de eerste auto's en motoren de bocht om en na een halfuurtje komt er een auto met de tekst "la caravane arrive - 5 minutes"!  De camera en telefoon liggen klaar om te fotograferen en wat te filmen. Mijn telefoon geeft aan dat het apparaat eerst moet afkoelen, want het is te warm! Gelukkig duurt die karavaan wel even en filmen lukt dan ook, even later. 

We "vernuiveren" ons om de mensen naast ons; opa, oma, zoon en een met vlagje zwaaiende kleinzoon en ze willen alle prullaria verzamelen die naar ons toegeworpen wordt. Het is bijna hilarisch als er een petje naar óns wordt geworpen en Jappie pakt het op. Oma is niet snel genoeg en kijkt misprijzend naar mijn lief, die met een prachtig gebaar het knalgele petje in mijn rugzak laat glijden!  Ze krijgen echter voldoende aandacht, T-shirts, petjes, tasjes, bekertjes, kauwgum, vlagjes, snoepjes en wat al niet meer! Wij komen er maar karig af met ons petje, een pakje kauwgum en een bekertje... je zou er bijna jaloers en hebberig van worden!!!

Teleurgesteld stappen oma en consorten met een tas vol promotiemateriaal op als de karavaan is geweest. Zij wachten niet op de renners ... 

Wij wél! En dat duurt...en duurt...en duurt, op ons krukje in bijna dertig graden in de zon. Je moet er wat voor over hebben!

Ons geduld wordt beloond! Een kopgroep komt voorbij met alle belangrijke hotemetoten die bij hen horen. Voordat je het weet zijn ze voorbijgeflitst, richting Puy de Dôme, de vulkaan van 1465 meter hoog, waar de finish is. 

Na nog een tijdje wachten volgt het peloton. Wat een prachtig gezicht en wat gaan ze ontzettend snel! Eenlingen fietsen tussen twee auto's, het lijkt ons nogal gevaarlijk, maar we rekenen er maar op dat ze weten wat ze doen!

Dan is het voorbij, het getoeter klinkt nog na in de bergen en de helikopters kun je nog horen en zien in de verte. De rust in het dorp is nog niet teruggekeerd maar veel mensen keren alweer terug naar huis. Wij fietsen naar huis en dan is het tijd voor foto's, blog en een biertje in de schaduw van onze grote lindeboom! In Fryslân is het weer eens code oranje, zo lezen we.

 

Het weer in onze omgeving is deze week heerlijk. Buiten zijn, korte broek en hemdje aan en ja, er moet ook gewerkt worden. 

Jappie heeft het druk met het afmaken van diverse klusjes, de gastenkeuken komt af en de slaapkamers aan de gastenkant zijn bijna af en schoon. Ik maak de trappen schoon en behang hier en daar nog wat. 

Er is bezoek van een ex-collega met haar man die vakantie vieren in Frankrijk. Gezellig even bijkletsen! 

Onze elektricien neemt voorlopig afscheid. In oktober of november komt hij het allemaal afmaken, als wij ook zover zijn. 

De berg grind oftewel "gravier" wordt ook lager; Jappie loopt elke dag een keer of wat met een kruiwagen vol naar onze camperplaats. Volgende week komt er iemand met een machine om de vulkanen in onze tuin te reduceren naar bultjes, waar we volgend jaar bloeiend spul op willen laten groeien. Hopelijk kunnen we vóórdat Jappie wordt geopereerd aan zijn liesbreuk nog wat aan de tuin doen. Zo niet, nou, jammer dan. Gras-zaaien zal vast nog wel lukken, maar zwaar werk zal er een week of zes niet bij zijn! Zelfs fietsen mag niet en tillen is uit den boze. Over tien dagen is de operatie en we zullen blij zijn als dat achter de rug is!

 

Als je het maar wilt zien, dan zie je nu ook al heel veel bloeiend spul op ons vreselijk rommelig erf. Roze, geel, paars, wit wisselen elkaar af tussen plukken groen gras en wuivende korenaren die zich staande hebben weten te houden in de woestenij die onze tuin momenteel nog is. Bramenstruiken aan de rand van het erf bloeien roze en in - wat wij bedoeld hadden als moestuin - staan boven verwachting uien en wortelen te groeien. De aardappelstruiken die uit zichzelf zijn gegroeid uit - door ons weggegooide - veel te zachte aardappeltjes, hebben het moeilijk. Zij zullen het vast niet redden. 

 

Vlinders, vogels, duizend soorten insecten, wantzen en slakken bewegen zich in grote getale in onze tuin. Een hermelijn zien we lopen, nadat het gedrag van de vogels onze aandacht trekt. Een merel is onrustig aan het fluiten, waarna een kwetterend klein vogeltje daar op reageert. Verschillende vogels reageren op elkaar en ze vliegen van dak naar tak en weer terug. Zwaluwen vliegen in stelletjes onrustig heen en weer en het zingen van de vogels stopt. Zodra de hermelijn weg is, begint het gezang rustig aan weer op gang te komen. 

Dat wij tijd hebben voor dit soort theater is toch wel heerlijk. Als dat theater zich dan ook nog op ons eigen erf bevindt, nou....

 

Het is altijd weer lastig om vanuit de luie stoel aan de slag te gaan. Eten koken in onze mooie nieuwe rode keuken, was opvouwen en opruimen, administratie doen.

Dat laatste is helaas nog best een klus. Zorgverzekering, belastingzaken en bankpassen die het niet doen zoals wij gewend zijn en alle apps - die volgens alle Franse instellingen onontbeerlijk zijn - installeren (en dan merken dat ze niet willen werken op een nederlandse telefoon...grrr). Je blijft bezig met regelen en er gaat best veel tijd in zitten. Mails sturen heeft in Frankrijk zo goed als géén zin. Er komen geen reacties op! Telefoneren levert een waterval aan woorden op, waar we nog niet zo goed wijs uit worden. Post sturen genereert over het algemeen ook geen vlotte acties, het beste werkt een gang naar het betreffende kantoor in een stad, die meestal niet naast de deur ligt. Een bezoekje aan het belastingkantoor in Riom heeft deze week dan toch weer iets opgeleverd; wij mogen volgend jaar in mei terugkomen, verder hoeven wij niets te doen! Het wil ons bijna niet aan!! We wachten af en nemen de Franse modus maar aan!

 

Voor nu genieten we nog maar na van de Tour, kijken nog wat beelden van de spannende finish op de Puy de Dôme en gaan slapen.

 

Trusten!

 

 

Geen verveling mogelijk, deze week!

 

We gáán ervoor, want er moeten werkzaamheden worden afgerond voordat de vakanties beginnen en voordat Jappie wordt geopereerd. De tuin wordt aangepakt door Hans; met zijn machines verzet hij letterlijk  bergen in onze tuin. Vulkanen reduceert hij naar heuveltjes met een acceptabele hoogte, waar wij later dit jaar, of wellicht volgend jaar, proberen een mooi begroeid en kleurrijk heuvelrugje van te maken, midden in onze tuin. 

De laatste hobbels moeten worden aangepakt en de vraagtekens die rijzen met betrekking tot onze sceptic tank worden grotendeels omgezet in uitroeptekens! 

We komen best veel bijzondere eigenaardigheden tegen met betrekking tot het afvoerwater. Zo is het normaal dat afvalwater hier in fosse sceptiques wordt opgevangen, waarin overtollig water in het vloeiveld wordt gestort. Vaste stoffen daarentegen worden door bacteriën in diezelfde fosse sceptique verorberd, voor zover er zich genoeg hongerige bacteriën in bevinden.

Wij komen er deze week achter dat wij niet één, maar twéé fosses sceptiques in onze tuin hebben liggen. Het is een hele zoektocht - zo niet doolhof - naar afvoerbuizen nieuw en afvoerbuizen oud. Putjes worden buiten bedrijf gesteld en andere worden weer doorverbonden naar de nieuwe fosse sceptique. Dit water belandt in ons eigen vloeiveld in onze eigen tuin. 

Hemelwater wordt later rechtstreeks naar onze vijver afgevoerd, maar daarvoor moet nog best wat werk worden verricht, zoals nieuwe dakgoten plaatsen, zonder gaten liefst, en pijpen die van dakgoot, via regenton naar de vijver worden geleid. Dit snap ik dan nog, maar het doolhof - half binnen en half buitenshuis - van afvoerwater wat van links naar rechts, van boven naar beneden ( gelukkig niet andersom) en van voor naar achter loopt, daar steek ik geen energie in. Dat is hogere wiskunde en dat laat ik graag over aan de mannen die hier rondlopen. Het komt vast goed!

 

Voor de boompjes die we hebben meegenomen uit Nederland wordt een plekje gezocht en ze worden geplant. Ze zien er nog best gezond uit en we hopen dat ze zich hier ook weer thuis gaan voelen. Wat water zullen ze lusten, want man man man, wat is het hier droog! De Auvergne is één van de roodgekleurde gebieden waar het op zijn droogst is en water geven met de slang is eigenlijk not done! Net zoals auto poetsen met de waterslang of een zwembad vullen is verboden. Doe je dat soort dingen wél, en wordt je betrapt, dan kan je dat een best hoge boete opleveren. Dus, denk erom dat je niet wordt betrapt!! 

 

De kamers aan de gastenkant maak ik zo goed als mogelijk af. Een hernia plaagt me weer eens een keer. Niet leuk, vooral als je nog zoveel werk te doen hebt. In beweging blijven houdt me op de been, maar lastig is het zeker! De laatste wanden plak ik behang op, we zetten bedden neer en hangen gordijnen op. Wat schilderijtjes en lampjes maken het (bijna) af. Door het warme weer hebben we ramen en deuren openstaan, waardoor vliegen en stof door de kamers heen dwarrelen en wat me elke dag dwingt om de stofzuiger te pakken. Ja, zo blijf ik wel in beweging....

Jappie en ik proberen de - eigenlijk veel te grote - bank van onze kamer naar de gasten zitkamer te verhuizen, maar dit is nog wel een uitdaging! De helft van deze hoekbank staat aan de ene kant en de andere helft aan de andere kant van het huis. Na veel extra demontage en daarna noodzakelijke her-montage staat de complete bank na twee uren dáár waar we hem willen zetten! 

Daarmee is de inrichting van de gastenkamer afgerond en zijn we bijna klaar voor de kinderen die bij ons vakantie komen vieren. In de keuken moeten nog wat kleine klusjes gedaan worden en in de slaapkamer hangen nog snoeren op een stuk muur wat ik nog niet kon behangen. Deze snoeren blijven hangen tot het najaar, als ook de tweede badkamer onder handen wordt genomen en de ramen en kozijnen worden vervangen. 

De oude stoeltjes die we op de zolder vonden, heb ik opgeknapt. Het hout en de leren zittingen bewerk ik met olie en leervet en wat worden de stoeltjes daar weer mooi van! Wat een gelukje dat ze niet bij het oud vuil beland zijn!

 

De grote werkzaamheden die nog op stapel staan zetten we door naar het najaar. Jappie zal een tijdlang weinig mogen doen en ik wil ook graag even tijd nemen voor leuke dingen zoals een boek lezen in de tuin, plantjes verzorgen, vide-greniers en brocantes bezoeken en misschien.... héél misschien eens lekker niksen?

 

De zomer is begonnen, maar de dagen korten alweer en de zonsondergangen zijn hier soms zo mooi. Ik ben heel blij dat ik dit vanuit ons eigen erf kan zien en fotograferen. Je hoeft er niet op uit, je hoeft alleen maar even naar buiten te lopen voor de mooiste schouwspelen en kleuren!

Vanavond hangt er ook weer een kadootje in de lucht. Ik ga ervan genieten!

 

 

We gaan deze week voor wat rust, zij het noodgedwongen vanwege lichamelijke ongemakken voor elk van ons.

Jappie wordt op dinsdag geopereerd en we worden in het ziekenhuis van Riom verwacht om half acht 's morgens. Dat betekent vroeg op en we stappen om kwart over zes in de auto en rijden rustig door het - door ons zo geliefde - landschap waar flarden mist uit de dalen optrekken tijdens de zacht-oranje-gekleurde zonsopkomst. Het belooft prachtig weer te worden, maar zal dat ons op zo'n dag wat kunnen schelen?

We komen aan in het ziekenhuis, een heel oud gebouw dat toe is aan een grondige renovatie, waar men - zo te zien - al mee begonnen is. We nemen plaats in een wachtkamer waar oude vintage bankjes van ijzer en hout staan van verschillende makelij en een stoel uit een ander tijdperk met een iets zachter zitting, die ik uitkies omdat mijn hernia de versleten houten zittingen van de bankjes niet zal accepteren en staan is helemaal geen optie. De stoel lijkt speciaal voor mij te zijn neergezet in een nisje in de wachtkamer.

Jappie wordt opgeroepen en we verplaatsen ons naar een oud kamertje met een bijpassend bureau waarop stapeltjes papieren liggen, waarschijnlijk voor de te opereren patiënten van vandaag, want de infirmière - verpleegkundige - pakt één van de stapeltjes op en opent het mapje wat er bovenop ligt. Er staat duidelijk op dat het voor mr. J. Waringa is, dus dat komt goed. Er worden nog wat administratieve handelingen verricht, hoogstwaarschijnlijk ter controle en Jappie moet zijn handtekening zetten onder zijn akkoordverklaring om door dokter T. te worden geopereerd. 

Na dit administratieve gebeuren neemt een andere infirmière ons mee naar een kamertje dat in tweeën verdeeld is in een gangetje met ijzeren lockers met allemaal verschillende sleutels met gekleurde sleutelhangers en een soort van kleedhokje. Jappie krijgt locker nummer 16 toegewezen om zijn kleren in te bewaren en hem wordt een stapeltje operatie-kleding in de handen gedrukt met het verzoek om zich om te kleden en vervolgens naar zijn kamer te gaan, waar hij zal worden opgehaald. Het operatie-tenue bestaat uit een blauw operatiehemd dat van achteren dichtgestrikt moet worden, met daar overheen een soort van overhemd in wit met blauw, gecompleteerd met een blauwe muts en blauwe sloffen. Ik moet even een lach wegslikken als Jappie pontificaal in dit operatie-bestendig tenue plaatsneemt op zijn bed... 

Het moderne bed past totaal niet in het vintage interieur, de metalen roltafel waar de randen van afgebrokkeld zijn, de ouderwetse bruine skai leren fauteuil waar je heerlijk in kunt zitten en die een voortdurend gekraak laat horen als je er in zit passen daarentegen heel goed bij de sfeer. 

De kozijnen zijn wél door nieuwe kunststof exemplaren vervangen en de muren zijn rood met wit geverfd. De plafonds zijn afgerond, net zoals bij ons thuis en heel hoog. Lang hoeven we niet te wachten; Jappie wordt, met het moderne bed en al opgehaald door een broeder die met moeite het grote ding door de smalle gangen manoeuvreert, maar je ziet dat hij het vaker doet.

De infirmière neemt de sleutels van de locker over van Jappie, evenals zijn bril. Zij zal er vast goed op passen! Daarna moeten Jappie en ik afscheid nemen en ik loop langzaam naar buiten, waar de temperatuur aardig omhoog geschoten is. Het wordt een warme dag en een beetje onwennig stap ik alleen in de auto en rij naar het winkelcentrum waar ik een kop koffie bestel in een café waar meer tafeltjes staan waaraan maar één persoon zit. 

Om maar in beweging te blijven, loop ik met mijn stijve en pijnlijke lichaam wat door het winkelcentrum, hier en daar geef ik wat geld uit, haal ik aspirine bij een pharmacie, vind een paar leuke stoeltjes voor onze gastenkamer en koop ik een superleuk lampje voor de slaapkamer. Een telefoontje van het ziekenhuis vertelt mij dat Jappie weer "en bloc" is en dat alles goed gegaan is. Ze bellen wel als ik hem mag ophalen. Het is nog steeds ochtend, dus dat gaat allemaal best snel. Ik neem nog ergens een kopje sterke koffie en probeer wat in "La Montagne", de regionale krant hier, te lezen. Een verhaaltje over de op handen zijnde vakanties, kinderen die - net zoals in Nederland - niet allemaal kans hebben op vermaak thuis of elders. Een puzzel...zal ik eens proberen? Iemand heeft er al wat letters in gezet maar er zijn nog blanco vakjes. Terwijl ik in mijn tas rommel om een pen te zoeken, schrik ik op van de telefoon die voor de tweede keer gaat. Ik mag Jappie ophalen! Nog maar half twaalf! Mooi op tijd!

Jappie ligt helder en wel op zijn bed en vertelt me dat het goed gaat. Hij is helemaal wakker en heeft honger! Ik haal zijn kleren uit de locker en de infirmière verwijdert zijn infuus, vertelt knipogend dat het "time to going to home" is, en we vertrekken. Ze zijn hier allemaal aardig en voor mijn gevoel minder haastig dan we gewend zijn in Nederland. We hebben geen vervolgafspraak maar men wijst ons op de stapel papieren in het mapje waar we ons thuis maar even over moeten buigen....

Eerst langs een Aldi om broodjes en drinken te halen. Twee verse broodjes en twee verpakkingen met sandwiches, kip met mosterd en ham-kaas. Daarnaast nog twee flessen drinkyoghurt uit de koeling erbij en onze lunch is geregeld. In de hele Aldi is één medewerkster wat aan het scharrelen en naast mij nog één klant! En er is airco! Je zou híer maar gaan zitten lunchen!

Dát doen we natuurlijk niet; we rijden naar een picknickplek die we al kennen, met uitzicht op een kasteel en genieten van de lunch, met prachtig uitzicht, onder de groen-bebladerde bomen. Even tijd nemen voor wat rust...

Uh...rust? Er stopt een camper waar een gezin uit stuitert, waarvan wij denken dat ze té lang zijn doorgereden. Verhitte gezichten, ruziënde, vechtende kinderen waarvan het ene kind roept om Mamááá en het andere om Papááá'..... Papa en mama zijn echter in de camper en doen iets anders dan lunch voor de kinderen maken. Zij ruziën temperamentvol samen in de camper, maar hoorbaar is het zeker! Wát een lol! Vakantie...joecheeeee!

Thuis! Jappie pakt het mapje met papieren er maar eens bij en samen kijken we naar eventuele vervolgstappen die gemaakt moeten worden, door wíe dan ook.... Er zit een brief bij waarop staat dat een "IDE", een soort van wijkverpleegkundige gebeld moet worden voor het geven van de tromboseprikken de komende tien dagen en voor het vervangen van verband en wondcontrole. Een bezoekje aan de Pôle de Santé is onvermijdelijk en daar aangekomen laten we de stapel papieren zien. We krijgen een telefoonnummer van de IDE en voor de rest moeten we naar de apotheek. Die is niet ver en het blijkt dat Jappie daar een tas vol pijnstillers krijgt in verschillende soorten en maten. Tot zover gaat het allemaal goed.

Later blijkt dat men is vergeten de trombose-spuiten en de verbandmiddelen mee te geven. In de avond komt er nog een wijkverpleegster langs voor de spuit en zij neemt de papieren met ons door. Zij haalt de spuiten en de verbandmiddelen op bij de apotheek en zegt dat we zelf nog even langs moeten gaan om onze eigen bijdrage te betalen! 

We beginnen het te begrijpen.... de operatie is in het ziekenhuis en bij een dergelijke ingreep - een liesbreuk - ga je thuis herstellen met hulp en controle van de wijkverpleegkundige. Hebben we vragen dan kan dat elke dag als zij komt, tussen half vijf en vijf uur. Hoe makkelijk kan het zijn? 

We realiseren ons dat het voor ons wel een stuk makkelijker is dan voor mensen die geen huisartsenpraktijk en apotheek in de buurt hebben. In ons dorp is dat dan wél, maar in deze tijd is dat best een luxe! Het is tegenwoordig niet zo makkelijk meer om huisartsen te vinden die op het platteland willen werken. Prachtige, nieuw gebouwde praktijkruimtes, gefinancierd door hoopvolle Mairies, voor huisartsen, tandartsen en therapeuten - welke soort dan ook - staan leeg. Er is bijna niemand die een praktijk op het platteland ambieert. Onze huisarts stopt ook binnen een paar jaar en wat gaat er dan gebeuren met onze Pôle de Santé?? Is er dan een vervanger of moeten wij ook een uur rijden voor een arts?Voor nu zien we nog maar even de voordelen van de luxe die we mogen ervaren. Mocht dat later veranderen, nou dat zien we dán wel weer. 

 

Een rustig weekje. Jappie mag niet veel, zit wat in de mappen met de Franse lessen en houdt zich opmerkelijk rustig. Hij mag niet tillen en werken. Een paar weken rustig aan is niet zo erg.

Het weer is heerlijk en we zijn veel buiten. We kijken minutenlang naar torretjes die smullen van een gevallen pinda, we genieten van de prachtige blonde koeien die vredig in het land lopen te grazen of liggen te herkauwen, allemaal - behalve één dwarsligger - met de kop dezelfde kant op en achter alkaar aan, vogels fluiten dat het een lieve lust is! Onkruid zet de gang er in ondanks de droogte. Bloesems van de lindeboom dalen als helikoptertjes naar de grond, ze vallen op onze tafel of op onszelf. Duizenden blaadjes maken een tapijt onder de boom en we laten ze voorlopig lekker liggen! Behalve dan de dagelijkse klusjes als koken en wassen doen wij NIKS!

 

Het lijkt wel vakantie!

 

 

Post!

 

Het gele autootje met onze vriendelijke, spontane roodharige postbezorgster stopt niet zo vaak voor onze woning, maar deze week komt ze een paar keer langs om ons wat post te brengen.

De allereerste week dat wij hier de sleutel van de woning hadden, kwam ze melden bij dochter Ingrid dat we, mochten we hier gaan wonen, wél even een brievenbus moeten plaatsen, want zónder dat kan ze haar werk natuurlijk niet doen! 

Met enige regelmaat zit in die brievenbus een brief, een factuurtje, een kaartje, maar niet vaak iets waar we nou bijzonder blij van worden. Brieven zijn gewoonlijk kopieën van mails die we eerder al in onze mailbox voorbij zagen komen en dus niet heel verrassend, kaartjes krijg je dan weer minder vaak, dan moet er vaak wel een reden voor zijn en factuurtjes komen ook steeds minder vaak omdat we liever alles automatisch laten afschrijven!

 

Maar deze week..?? Mijn Carte Vitale valt in onze brievenbus!!! Wow! Eindelijk! Mijn groene Carte Vitale in een enveloppe waarop de afzender CPAM in niet al te grote letters afgebeeld staat! Ik kan niet wachten en voel al voordat ik de enveloppe open scheur dat er een hard kaartje in zit.... zou het?? JAJAHAAA!!! 

Geduld is in dezen een schone zaak! En je instellen zoals Fransen dat doen, dus geen gedoe, rustig afwachten, bellen om te vragen waar één en ander blijft (liggen)...?? Neee, niet doen, het kómt vanzelf.

Niet vandaag, niet morgen, niet volgende week en ook niet volgende maand. Acht maanden heeft het geduurd en als je de geluiden mag geloven is dat nog heel vlot!!! 

Jappie zijn carte vitale is allang binnen, helemáál razendsnel en vreemd genoeg tegelijk met die van mij aangevraagd, maar ja.... de Franse slag hè!

Bij mijn afspraak volgende week bij de huisarts kan ik vol trots mijn eigen prachtig groene stukje plastic tonen, wat poorten opent! Een gedenkwaardig moment! De afspraak met een huisarts, tandarts of fysio is hier niet van vandaag op morgen gedaan, drie weken heeft het geduurd voor ik met mijn hernia terecht kan bij de huisarts. Een afspraak met een fysiotherapeut zal waarschijnlijk de volgende uitdaging voor mijn geduld betekenen. We wachten maar rustig af!

 

Terwijl ik het envelopje met het hierboven beschreven kaartje uit de brievenbus haal, zie ik daar een spinnetje een web maken en ik besluit dat het beestje dat ergens anders maar moet voortzetten. Het spinnetje geeft mij een boost.... een schoonmaakbeurt van de brievenbus heeft tot gevolg dat ik de deurpost, de hele deur en de hal daarachter ook maar eens aanpak. Dat niet alleen....de trap voor de woning krijgt ook een veegbeurt en het onkruid onderaan de trap haal ik weg! Ik besluit een begin te maken met het opknappen van de grote kast in de gang. Schuren, verven en nieuwe greepjes aan laden en deurtjes. Lekker in beweging!

Wat zo'n ijverig beestje al niet veroorzaakt!!

 

Een dag later.... Post! Daar zijn de tolbadges! En opnieuw een spin aan het werk in de brievenbus....

De post en de spin verwijder ik uit de box en eindelijk kunnen we serieus kijken naar hoe we om zullen gaan met tolbadges, tolwegen in eigen land, in Italie, Spanje en Portugal. Niet dat we nu direct van plan zijn om over tolwegen te gaan rijden, maar mócht het voorkomen, dan zijn in ieder geval de badges aangeschaft! 

Het liefst rijden we binnendoor, op D-wegen, waar je meestal geen file's treft, hooguit eens een tractor en waar je langs of door leuke dorpjes komt waar je - als je dat wilt - kunt stoppen. Deze rust, deze luxe kunnen we ons nu veroorloven want we hebben de TIJD! 

 

Mail!

We krijgen mail van een aanbieder van bollen, de aanbieder waar wij in Nederland ook meestal bestelden en waar we nog nooit klachten over hadden. En wat blijkt? Ze leveren in Frankrijk!

Zo volgt er een bestelling voor onze - nu nog kale - tuin en we krijgen de bollen in oktober zodat we volgend voorjaar van wat fleur en kleur in de tuin zullen kunnen genieten! 

We genieten voor nu van de bloembakken bij de trap die ik gevuld heb met bloeiende plantjes en van alles wat door onze tuin kruipt of vliegt en wat wij nooit eerder hebben gezien. Grote vlinders, gekleurde wantsen, metallic torren, enorme wespen en gestreepte reuzenmuggen. 

 

Jappie ontvangt de hele week mails met betrekking tot zijn herstel na de liesbreukoperatie. Moesten we vorige week nog wennen aan de gang van zaken in Frankrijk, na een operatie, dát went snel. Deze week krijgen we dagelijks mails dat er weer documenten aan de "Digitale Gezondheidsruimte" van Jappie zijn toegevoegd, onder andere de uitslagen van het bloedonderzoek dat elke tweede dag wordt afgenomen. Een dag erna staat de uitslag dan al online en daaraan kun je dan zien dat Jappie vooruit gaat! Voor ons is het even googlen om er achter te komen wat die waarden betekenen, maar als je het eenmaal weet kun je het zelf aflezen. 

 

Afleveringen

Donderdag volgt er wat groffer geschut! Een grote blauwe vrachtwagen rijdt voor om de kozijnen en ramen voor onze woning af te leveren! De chauffeur rijdt de wagen achteruit het erf op en laadt een deel van onze bestelling ramen en kozijnen uit. 

Een pallet vol met ramen en kozijnen, klein, middel en groot. Ze blijven voorlopig maar even op de oprit staan want de timmerman komt pas in oktober. Tot die tijd zullen er nog een paar keer afleveringen komen, want alles is nog niet compleet. 

 

Bezoek!

Onze neef Luca en zijn vriendin Esparanza komen langs, ze zijn onderweg naar huis in Fryslân na een vakantie aan de Middellandse Zee en vandaag zal mijn zoon Ronald met vriendin Annelies en haar dochter Noa komen, eveneens na een week verblijf aan la Méditerranée. Zij zullen hier een paar dagen verblijven in de kamers die we de afgelopen weken zo goed als klaar hebben kunnen maken. Zo leuk dat we nu onze familie kunnen ontvangen en dat daar ruimte voor is! 

 

Mensen vragen weleens of we geen zin hebben om het appartement te verhuren, maar daar komt dan ongetwijfeld weer werk uit voort en hadden we van "moeten werken" nou juist niet afscheid genomen?? 

Het moet maar een beetje blijven bij wat klusjes, wat creatief bezig zijn en hier een daar wat poetsen en dan is dat voor nu mooi genoeg!  We luisteren naar ons lijf!

 

We willen ook graag erop uit met de camper en daar gaan we de komende week maar weer eens even over nadenken! Bestemming? Frankrijk!! ;-)

 

 

Het ruikt hier naar eten koken. "Hier" is in de camper op Camping Ferme de Campagne vlakbij Rocamadour.

De camping staat zo goed als vol en we kunnen eerlijk zeggen dat we een mooi plekje hebben met veel ruimte en groen om ons heen.

Een allegaartje van kampeerders,  van piepjong tot stokoud en alles daar tussenin. 

Een hoodie met lange zwarte baard en een husky, drie stellen met één camper en één auto, Friezen met een caravan met Frysk vlagje (waar heb ik dit eerder gezien? ;-)), veel Fransen met luxe campers en een scooter, Engelsen met UK bij hun kentekenplaat als vervanging van GB? 

Zowat alle Europese landen zijn hier verenigd op deze boerderijcamping met 85 zeer ruime plaatsen en heerlijk rustig!

 

De afgelopen week zijn zoon Ronald met vriendin Annelies en dochter Noa bij ons. Heel gezellig en zij kunnen mooi proefdraaien in ons gastenverblijf.  Het gaat gelukkig allemaal prima en ze hebben het erg naar de zin. Er komt wel naar voren dat het door mij opgeknapte antieke bed niet geschikt is voor mijn lange zoons en we zullen het één en ander moeten verschuiven. 

 

Samen met hen doen we de Velorail, vijf-persoons elektrische fietsen op rails over de Viaduc de Fades, hoog boven het meer met dezelfde naam. Een snelle heen-roetsj naar het eindpunt en iets zwaardere tocht terug brengt ons een prachtige 15 kilometer heen en terug over de rails en door tunnels en is beslist voor herhaling vatbaar!

Ik wil wel vast iedereen waarschuwen dat Jappie en ik altijd de heenweg zullen "trappen"... ;-)

 

Onderweg daar naartoe komen we langs de Boeddhistische tempel Dhagpo Kundreul Ling, vlakbij Biollet, waar we naar binnen mogen om de sfeer te proeven. Een overweldigende kleurenpracht verwelkomt ons en talloze kleine boeddha-beeldjes omringen een enorm grote Boeddha die de tempel bewaakt, zo lijkt het. We zijn onder de indruk van de grootte van de tempel en ook hier zullen we vaker naartoe gaan, want we hebben het park, het bamboebos en de vijver nog niet bekeken.

Vanaf het voorterrein heb je op deze hoogte een prachtig uitzicht op de bergen en de Puys. 

 

Samen met Ronald, Annelies en Noa maken we een begin met het verhuizen van ons haardhout wat nog bij de buren staat.

Dat buurhuis is verkocht en het hout wat van ons is moet daar weg. We hebben zo'n dertig kub hout gekocht van wat voorheen de buurman was, maar het huis is verkocht en het hout moet daar weg. We hebben ruimte in onze hangar, maar of dat voldoende is?? We zullen het zien, de eerste stapel hout is een feit!

 

Deze week staat ook in het teken van ons herstel naar meer en beter functioneren.  Jappie gaat redelijk goed en kan na zijn liesbreuk-operatie weer bijna los en ik kan na een bezoek aan huisarts en aansluitend apotheek ook weer wat beter en makkelijker in beweging.  Een bezoekje aan de kinesthésitherapeute is ook een stap in de goede richting. 

 

Onze zitkamer wordt door Annelies en mij aangepakt en we kunnen na interventie van Ronald ook tv kijken! Een kabeltje hier, een instellinkje daar, en het werkt! Een kabeltje van 2 euro van de Action brengt ons een verlenging van wat we al konden met onze laptop!

Dit is genieten, de subwoover en de soundbar brengen het geluid en onze franse mobiele telefoon biedt voldoende gigabyte voor de op haar hotspot draaiende tv.

Lekkerrr....B&B vol liefde kijken met Annelies en Ronald, met op tafel hapjes en drankjes! 

 

We besluiten een weekje vakantie te nemen en reserveren voor de komende week twee campings, wat iets is dat wij nooit doen; we gaan eigenlijk altijd op de bonnefooi. 

Zwarte zaterdag is de dag dat wij vertrekken, maar we merken er helemaal niks van. Bijna 200 km brengen ons via een prachtige route binnendoor naar Rocamadour waar we een Camping à la Ferme hebben gereserveerd. Reserveren doen we normaliter nooit, maar het is hoogseizoen en we willen niet moeten zoeken om een plekje. We zijn camperaars en we verblijven  vaak op camperplaatsen, maar nu we echt een weekje vakantie willen hebben, kiezen we voor campings, met stroom, met uitzicht en wc en douches beschikbaar. Twee sterren is voor ons voldoende en het blijkt dat er in augustus nog genoeg keus is!

Aangekomen bij de camping staan er meerdere kampeerders te wachten, waaronder een heel grote camper en een volgepropt autootje met een jong stel. 

Een man komt vragen of we gereserveerd hebben, wat dus zo is..... en dan mogen we dóór....hij zwaait ons rechtstreeks door naar de receptie, de rij wachtende kampeerders voorbij,  waar we onze komst bevestigen en ons brood bestellen voor morgen en dan rijden we naar onze plek en we zetten stoeltjes en tafeltje buiten, maken een kop koffie en settelen ons. Vakántie!!!

 

De grote camper met het UK-kenteken komt langs als wij al lang en breed aan een wijntje zitten onder onze luifel.... Hij mag blij zijn nog een vrije plek te hebben bemachtigd! 

De camping is heel ruim opgezet en jonge mensen met een twee-persoonstentje staan tussen de campers, en dát is wat ik zo leuk vind! Geen grenzen, gewoon alles en iedereen door elkaar! Het jonge stel zit - als ze niet in het tentje liggen - gewoon op grond, koken op een primusje en doen alles met één pannetje.

Ik krijg spontaan warme herinneringen aan mijn vroegere vakanties op de motor, geen stoeltje mee, witte bonen in tomatensaus met blik en al op de primus en alles wat niet goed lukt gewoon met een dot mosterd bedekken.... heerlijk!

 

We gaan naar Rocamadour....!!! 

Een middeleeuwse stad die gebouwd is tegen de rotsen. Het is niet zo warm, half bewolkt en perfect voor een dergelijk bezoek. We bekijken de abdij, het kasteel en slenteren door de winkelstraat tussen de oude middeleeuwse huizen. We kopen nieuwe koffiebekertjes met "Rocamadour" er op, reuze toeristisch en nemen lui de liften die hier aangelegd zijn voor mensen zoals wij. 

We bewonderen het uitzicht vanaf een plateau aan de andere kant van de berg en genieten. 

Na een paar boodschappen fietsen we terug naar de camping. We zitten buiten en in de zon is het heerlijk maar zodra er wolken voor schuiven moet het vest weer aan.... een kwestie van vest aan, vest uit, vest aan, vest uit.....etc...

 

Nu zijn we maandag en het zonnetje schijnt! Het is heerlijk weer en vandaag ga ik mijn blog afmaken en verder houden we vakantie!

 

 

Op de eerste camping staat bij de ingang een klein bord met opvallende rode letters wat aangeeft dat de camping `COMPLET` is.

Daaraan kun je merken dat het hoogseizoen is, de camping is voor ons gevoel rustig, open groen en biedt grote plaatsen. Door de ruimte lijkt het dan ook niet vol te staan. 

We zitten de eerste dagen van ons weekje vakantie op een kleine kilometer van Rocamadour, een prachtig middeleeuws stadje wat steil tegen een bergwand aangebouwd is. 

We hebben de stad al bezocht en bekijken - al fietsend - de aantrekkelijke omgeving. Al met al is dit nog wel een dingetje, fietsen in deze omgeving vraagt nogal wat van onze accu's en het eindpunt wat wij in gedachten hebben, halen we niet omdat het te ver bergafwaarts gaat; dat stuk moeten we ook weer omhoog en willen we nog dezelfde dag eindigen op de camping, dan dwingt gezond verstand ons om om te keren en rustig bergop de terugtocht te aanvaarden. 

We moeten fietsen op de weg waar ook de auto's, tractoren en motoren ons voorbij razen en ik vind dat eerlijk gezegd wat minder prettig en ik ben dan ook blij dat we weer bijna terug zijn in het stadje. 

Een uithangbord van een bedrijf dat ganzenlever maakt nodigt ons uit om te komen kijken en eventueel te kopen! Een grote groep ganzen in een omheind stuk land zoekt schaduw onder een grote boom. Ze zien er goed-gevoed uit, maar ik heb hier altijd een heel dubbel gevoel bij. Als je weet hoe hun voedsel - zo véél mogelijk - hen letterlijk via een trechter of buis door de strot geduwd wordt, dan is mijn honger wel over. Ganzenlever zal ik dan ook nooit kopen! Je weet natuurlijk nooit hoe het voeren bij dit bedrijf plaatsvindt, maar ik blijf het maar niks vinden!

Toch nemen we een kijkje bij het bedrijf omdat men ook wijnboer is. En ja, dát is een ander verhaal want een wijntje vinden wij (bijna) altijd lekker en hier in Frankrijk betaal je er soms minder voor dan voor een fles frisdrank! Dan heb je uiteraard niet een goed wijntje, daar betaal je echt wel wat meer voor! 

Zo ook bij deze wijnboer. Een mooi flesje rood en een rosé zien er aantrekkelijk uit en voor een tientje voor beide flessen kun je je heerlijk laven aan deze plaatselijke lekkernij! 

 

Een prachtige route voert ons langs bossen, rivieren met oude stenen boogbruggen, oude stadjes, bergen en meertjes naar Vic sur Cère, waar onze tweede camping gelegen is.

Deze camping staat niet vol, wél staan er enkele kampeerders te wachten tot ze de camping op kunnen.

Wij sluiten aan, want het hek is nog dicht. De "accueil", de receptie gaat om vier uur open, wat betekent dat we rustig afwachten. Wij hebben gereserveerd en hebben dus plek.

Als wij inchecken staat er toch best een rij achter ons te wachten die allemaal nog een plekje zoeken. 

Een plekje - deels in de schaduw van de bomen - is voor de komende vier dagen ons thuis. Weer een ruim opgezette gemeente-camping, goed onderhouden en groen! We hebben ook hier heerlijk de ruimte en settelen ons onder een boom, met uitzicht op rotsen en bergen.

Het riviertje de Cère loopt langs de camping. Veel water zit er momenteel niet in, het kabbelt wat door en verderop, waar het water onder de weg door loopt is de stenige bodem bijna droog. 

Stroomopwaarts valt het water meters naar beneden bij de Cascades de Roucolle. Daar kun je best nog wel goed nat worden, maar onderweg naar het stadje is het alleen natte-voetenwerk.

 

Een uitdagend fietstochtje naar boven (eerst omhoog is wel zo handig, want dan kom je in ieder geval weer terug...), leidt ons naar een gehuchtje bovenop een berg. Het gaat soms zo steil dat we moeten afstappen omdat standje hoogst niet voldoende ondersteuning biedt en dan duwen wij de fiets maar omhoog, voor zover dat gaat met hernia's en de poriën staan dan ook wijd-open!

Jappie fietst vast vooruit om te kijken hoe het pad verdergaat en of we niet beter kunnen stoppen om van de omgeving te genieten. Als mijn lief uit beeld is zegt mijn fiets "bekijk het maar, doe 't lekker zélf!!"

Ik druk wat op mijn aan/uit knop, sjor wat aan mijn accu, kijk wat rond, herhaal deze handelingen nog een keer, zonder succes...

Ik zet de fiets aan de kant en ga er naast zitten. Jappie zal toch wel in de gaten hebben dat ik niet volg?? Duurt lang! Ik geniet al wachtend maar even van het geweldige uitzicht op het dal, de bergen en alle bloemen die om mij heen bloeien en waar vlinders in verschillende kleuren en groottes doorheen fladderen, geen vervelende plek om te wachten. 

Als ik nog een keer probeer om mijn fiets weer aan de praat te krijgen, zonder succes, komt ook Jappie van bovenaf scheuren...en.....roept hoi en fietst mij voorbij!! 

 "Hey, WACHT EVEN!!"

Hij hoort me, komt terug en vraagt waarom ik daar sta. Ook hij probeert hetzelfde als ik, prutst aan knopjes, haalt de accu er vijf keer af en plaatst hem net-zo-vaak terug, maar ook dit levert geen oplossing. Er zit niks anders op dan dat ik maar opstap en gebruik maak van de zwaartekracht, van het dalende pad over de  berghelling, zoals we van tevoren al hadden bedacht - voor de zekerheid. 

Hier en daar moet ik wel weer wat omhoog maar met voldoende vaart kom ik ongeschonden beneden aan. Op de camping blijkt dat mijn accu niet meer goed wil laden, dat worden dus geen lange fietstochten meer....

 

We bezoeken Château de Pesteils, een kasteel zoals je dat verwacht van een kasteel, prachtig gelegen op een berghelling op zo'n zes kilometer vanaf de camping, dus we gaan - heel brutaal mijn accuprobleem negerend - op de fiets!

Met een halfvolle accu zou dat moeten lukken en ook deze keer is de heenweg omhoog dus de terugweg zou tot aan het dal in ieder geval goed moeten komen. 

We volgen deze keer de "fietsroute" die aangegeven staat op Google en dat zijn in  Frankrijk lang niet altijd goed begaanbare - laat staan befietsbare - paden, mijn voorgevoel (DOE DAT NOU NIE-IET!) blijkt uit te komen. Een mountainbike of ATB zou hier beter op zijn plaats zijn dan onze toerfiets. Het asfalt maakt plaats voor een pad voor tractoren en ligt vol keien, maar wij zetten dóór!!

Het tractorpad maakt vervolgens plaats voor een bospad, met naast keien ook uitstekende boomwortels en rechts naast  ons rotsen en links een flinke afgrond.... maar wij zetten dóór! 

Als ik het gevoel krijg dat de afgrond wel erg trekt, stap ik maar af en ga lopend verder, met de fiets aan de hand. Jappie volgt, hij blijft langzaam fietsen, hij vindt afgronden iets minder eng.

Dan wordt ons doorzettingsvermogen beloond! Het pad gaat weer over in een asfalt-achtig weggetje en na enkele bochten staat er een wegwijzer naar de P-plaats van het kasteel!! We hebben het gehaald!!!

 

Het bezoek aan het middeleeuwse kasteel korten we iets in omdat een enorme groep met gids, gekleed in een passend tenue compleet met zwaard, voor ons uit gaat. De gids is nogal langdraderig met zijn uitleg en wij keren om, eten een ijsje op het terras en we bekijken de tuinen bij het kasteel. 

De terugweg nemen we de route voor auto's en we zijn dan ook binnen no-time terug op de camping. 

 

Ook op deze camping staan veel campers, over het algemeen Fransen. 

Een Nederlandse caravan met tent en drie stellen met een baby en vier grote honden staan op ons veldje en ze gebruiken de waterslang voor echt álles, ze douchen er mee, staan er bij te tandenpoetsen en spoelen er de afwas mee.... Wij beperken het gebruik van dit soort waterpunten omdat we zagen dat iemand met de waterslang zijn WC-bak er van binnen mee doorspoelde.... bwaaahh.

Een Franse jongeman met een zeer goed afgerichte hond en een klein tentje pakt alles elke ochtend in (ook zijn tentje) en vertrekt. In de avond komt hij dan terug, zet de tent weer neer, doucht en settelt zich.

Elke dag hetzelfde. We vragen ons elke dag af waarom, tot wij hem zien, zittend op het trottoir naast de bakkerswinkel, leunend tegen zijn rugzak, met naast zich zijn hond en bedelend om geld voor eten.... 

Wij eten macaroni en er is nog wat over, maar onze buurjongen is er niet... Het restant gaat weg vlak voordat hij aan komt lopen... bijna negen uur en al donker aan het worden. Het zal zijn keus zijn en we gaan ons er niet al te druk over maken. Hij ziet er verder netjes uit, zijn spullen zijn keurig en de hond ziet er heel verzorgd uit. Maar bijzonder vinden we het wél een beetje!

 

Het was een heerlijk weekje vakantie en vanaf nu gaan we er weer tegenaan met haardhout, de was, het  huishouden en alvast kijken wat er nog moet gebeuren voor volgende week als er weer kinderen en kleinkinderen komen logeren! 

Voetballen, badmintonsetje en zwembadjes opzoeken en mooi weer bestellen!

 

We zijn weer thuis! 

 

 

 

Als je dan net een weekje vakantie achter de rug hebt, ben je natuurlijk goed opgeladen voor de tijd die komt!

Althans, dat geldt voor ons! De rust op de plekjes waar wij gekampeerd hebben, heeft ons goed gedaan en we kunnen er weer tegenaan! 

 

Deze week staat voor Jappie in het teken van haardhout verplaatsen uit de schuur van het naastgelegen huis, dat verkocht is, naar onze eigen opslag. Al het hout wat we niet onderdak kwijt kunnen, stapelt Jappie op aan de rand van de tuin. Het wordt op deze manier een mooie houten en natuurlijke schutting, waar binnen no-time vogeltjes in- en uit vliegen, hagedissen een beschutte plek vinden en waar ongetwijfeld ook talloze insekten en spinnen hun stekje kunnen vinden.

Deze week komen er meer dieren voorbij, maar daarover later meer!

 

Elke dag sleept manlief hout van A naar B en na een aanhangertje of twee-drie ziet hij er niet meer uit als Jappie. Ik sta niet te popelen om hem binnen te laten en vraag hem zijn doorweekte en vreselijk vieze kleding bij de deur uit te doen, uit te spoelen en daarna zichzelf van top tot teen af te spoelen.

Daarna herken ik hem weer en mag hij naast mij aan tafel gaan zitten voor de welverdiende kop koffie of de lunch. De vieze kleding wordt nog dezelfde dag gewassen en gedroogd en klaargelegd voor de vólgende tropisch warme, zweterige en stoffige dag. 

 

Een verjaardagsbezoekje aan kennissen biedt wat afleiding en breekt de week. We zitten gezellig in de schaduw van hun heerlijke plek in een Frans gehucht op een halfuurtje rijden. We verbazen ons over de (on)mogelijkheden om hier in de buurt een attentie, een bos bloemen of iets dergelijks te scoren, een geschenk-waardige attentie voor iemand die je met snoeperij of drank geen plezier doet. We moeten het doen met een plant, gevonden bij een tuincentrum, waar men geen inpakpapier- of folie heeft. Een gekleurd lintje zoals we dat in Nederland kennen is helemáál teveel gevraagd en we nemen de plant dan ook maar "bloot", oningepakt en beslist niet zoals we dat gewend zijn mee in de auto, maar alles beter dan lege handen. 

 

Bestellingen worden afgeleverd, droge wegwerpwashandjes die we altijd in de camper gebruiken heb ik eindelijk online gevonden en een matras, vacuüm verpakt wordt gewoon door de postbode gebracht.

Dit matras is voor de nieuwe bedbank in mijn werkkamer annex logeerkamer en waar dit weekend meteen een kleindochter gebruik van zal maken. Ik stuur haar alvast een foto en ik hoop dat ze er lekker op kan slapen zodra de vorm er weer ingezogen is!

De gastenkamers zijn verder allemaal zo goed als klaar en we zijn zelf ook bijna klaar om twee van onze kinderen met aanhang te verwelkomen voor hun vakantie. Tien man sterk zullen we de komende tijd zijn!

 

Het wordt prachtig weer - écht vakantieweer - en ik maak een plek klaar onder onze grote lindeboom, waar we heerlijk in de schaduw kunnen zitten.  Onze grote houten tuintafel zet ik neer, alvast gedekt met een veel te kort kleed, lampjes hangen we in de boom en plastic en houten tuinstoelen zetten we eromheen. Ken je die reclame waar een grote Italiaanse familie om een grote tafel in de tuin lekker zit te genieten van een traditionele Italiaanse maaltijd? NOU, zoiets dus...

Zo genieten wij hier ook! De eerste dag heeft dochter Ingrid gezorgd voor een pan heerlijk versgekookte groentensoep met balletjes en stokbrood met kruidenboter; heerlijk! 

De ingrediënten voor de komende Italiaanse maaltijd zijn in huis gehaald en zoon Erwin en vriendin Michelle hebben beloofd om het eten voor vanavond klaar te maken! Onder onze lindeboom en tropische temperaturen zal dat vast opnieuw zo'n fijn vakantiegevoel geven, ook voor onszelf en in eigen tuin, hoe heerlijk!

 

Vanwege dit prachtige warme weer besluiten we om nu tóch maar de luiken van ons huis te sluiten om de warmte wat buiten te houden. Het is een tijd geleden dat ze gesloten waren omdat wij ze liever open houden om het licht binnen te laten, wat betekent dat spinnen en insekten ongestoord hun gang kunnen gaan en hun nestjes bouwen. Schoonmaken van ramen en luiken is lastig vanwege de hoogte en de tuinslang erop is geen optie; door de verrotte kozijnen zouden de ramen er wel eens uit kunnen vallen, dus gaan we - tot de renovatie in oktober - de boel bij de ramen en luiken maar niet verstoren.

Nu dan dus de luiken.... Voorzichtig vouwen we de metalen luiken open, die in vier delen per luik inééngevouwen naar de buitenranden van de vensters geschoven zijn. Dochter Ingrid roept verschrikt dat ze een vleermuis ziet, waar zo te zien geen leven meer in zit... tot hij geschrokken van de nieuwe situatie wegfladdert....! 

Boven gebeurt hetzelfde als wij de luiken op een logeerkamer willen sluiten, echter vindt deze vleermuis de weg naar binnen! Ik roep dat de vleermuis een beschermde diersoort is en dat we deze helemaal niet zouden mogen storen, maar als dit beestje zijn vleugels uitspreidt en landt op het bed, dan vinden we tóch met elkaar dat hij of zij buiten béter af is! 

Erwin roept dat we er verder niet aan moeten komen vanwege een mogelijke besmetting met hondsdolheid en als de vleermuis zonder verdere problemen maar erg geschrokken eindelijk zijn weg naar buiten vindt, sluit Erwin snel de luiken, waarna we de familie die in de tuin zit horen roepen: "Dáár....nóg één, en nóg één....". 

Ach, ach, ik voel me er gewoon schuldig over, die kleine mooie beestjes zo te verdrijven. Vijf vleermuisjes verjaagd.... Gelukkig is er in de schuren in de buurt voldoende ruimte voor hen, maar het geeft me best een raar gevoel! Het gevolg van het verdwijnen van de vleermuisjes zal vast zijn dat muggen en spinnen nu hun kans grijpen en zich zullen vermeerderen... helaas!

 

Schoonzoon Anne houdt zich bezig in onze tuin. Hij is met bosmaaier en maaimachine in de weer om de tuin ietwat toegankelijker te maken voor onze - momenteel - tien man tellende familie. Met zijn camera loopt hij door de tuin op zoek naar allerlei macro-dingetjes die je in Fryslân toch minder vaak in je tuin tegenkomt. Aan hun geluid herkent hij vogels die hier voorkomen, maar je ziet ze bijna niet omdat ze zich - soms heftig kwetterend - verschuilen voor alles wat op hen jaagt, door de lucht of op de grond! 

 

Kleinkinderen spelen verstoppertje in ons - voor hen nog onbekende - huis en vinden allerlei goede verstopplekjes, die soms best eng zijn, vooral als het al wat donker wordt. Elien heeft vast de enorme spin uit een hoekje verjaagd, die Tije heldhaftig met een muggenklapper elektrificeert!  Anne moet het beest naar buiten brengen, want de grootte ervan weerhoudt Tije om hem verder aan te raken... We hopen dat er niet méér van deze joekels volgen, terwijl ik éigenlijk wel weet dat waar één spin is, zijn of haar eega op zoek zal gaan naar partner-spin. Afwachten maar, misschien was de eerste nog vrijgezel?

 

Kleindochter Fenna is bezig geweest met het voorbereiden van een spel met weerwolven, burgers en andere bijzondere karakters om die avond met elkaar te spelen. Zij is de kenner van het spel, waar wij mee beginnen als het al donker begint te worden en als een volleerd regisseuse leidt zij ons door het spel, wat we niet allemaal direct begrijpen. Het wordt al snel zo donker dat het lastig wordt om verder te spelen, maar het is erg gezellig en voor herhaling vatbaar!

 

De lezer van mijn blog zal begrijpen dat ik geen moment tijd heb genomen voor het schrijven van mijn blog. Nú, nu de kinderen met kleinkinderen op pad zijn gegaan om een bad te nemen bij een waterval in de buurt, trek ik me even terug in de kamer, verduisterd door de luiken en dus koel, om in alle rust mijn blog te schrijven. Naast mij zit kleindochter Fenna - in dezelfde rust - te tekenen in haar boek met mythen. Google legt ons uit dat het tafereel wat zij verder aan het inkleuren is, de mythe is over twee reuzen in Ierland.  De reus op het eiland wilde de reus op het vasteland een kopje kleiner maken en door middel van het gooien van kolossale stenen kolommen ontstond de Giant Causeway, zodat ze bij elkaar konden komen. De legende vertelt verder dat de grootste reus van al dat harde werken zo diep in slaap viel, zijn vrouw hem daarom maar als baby vermomde. De andere, kleinere reus vond de baby en sidderde bij de gedachte dat de vader nog wel vele malen groter zou zijn en maakte rechtsomkeert. Een mooi verhaal, in werkelijkheid ligt er een vulkanische uitbarsting aan ten grondslag en is het natuurspektakel - the Giant Causeway - nog steeds te bewonderen. 

 

Hier wonen we ook in een vulkanisch gebied, wat we nog aan het ontdekken zijn. Een keten aan vulkanen ligt hier vlakbij en deze week zullen we het treintje naar de top van de hoogste vulkaan, de "Puy de Dôme", nemen en kunnen we de keten eens van bovenaf aanschouwen!  

 

 

Na een heerlijke week samen met dochter Ingrid met man Anne en hun kinderen  en mijn zoon Erwin met vriendin Michelle en dochter is het weer tijd om ze uit te zwaaien. Wat gaat zo´n week toch snel voorbij!!

Nu daalt er weer stilte neer in onze woning, dat is even slikken, uitzwaaien is nooit mijn sterkste punt!

 

Onze grote, verlaten tuintafel waar zich op het verwaaide plastic tafelkleed plasjes regenwater vormen, staat stilletjes in de regen. Kale, lege stoelen om de tafel herinneren ons aan de afgelopen week die we doorbrachten met zijn tienen! 

Een week met een hittegolf en een temperatuur boven de 35 graden dwingt ons om rustig te blijven, zo weinig mogelijk te doen en zo veel mogelijk onder de grote lindeboom een schaduwrijk plekje te zoeken!

Kinderen en kleinkinderen die ons kleine zwembadje veelvuldig gebruiken om er in te spelen maar vooral ook om er in af te koelen. Zonaanbidders houden het in de zon niet heel lang uit, behalve Erwin, die met gebruind lichaam de hitte trotseert. We eten met zijn allen gezellig aan de grote gedekte tafel. 

We kletsen, drinken water, fris, biertjes en wijn en zitten tot het slapen gaan buiten onder de boom waar we lampjes in gehangen hebben, zodat we niet in het donker zitten. 

De tuin ritselt, wat zijn dat... egeltjes maken soms menselijke geluiden en ik zal een schaaltje kattenvoer neerzetten, dat schijnen ze lekker te vinden. Er struint van alles in de nachtelijke tuin en vleermuizen vliegen rond. Zouden dat de vleermuizen zijn die vorig weekend geschrokken gevlucht zijn toen we de luiken voor onze ramen sloten??  Muisjes scharrelen in de tuin en roofvogels cirkelen rond op zoek naar een lekker hapje. Mollen hebben blijkbaar een ander doel gevonden, er komen weinig nieuwe bulten. 

Hoornaars gloeien op in het licht van de straatlantaarn, we laten ze daar maar lekker, dan storen ze ons in ieder geval niet! Anne telt vele soorten vlinders en vogels.

 

Een waterval in de omgeving biedt koelte en de door de kinderen en kleinkinderen gebouwde dam in de rivier onder de waterval houdt geen stand door de sterke stroming, het is een uitdagende bezigheid, maar heerlijk met dit weer. 

Een bezoekje aan een winkelcentrum met airconditioning wordt ingelast, zodat er toch nog even normaal gewinkeld kan worden en waar van een gezamenlijke lunch in een normaal temperatuurtje kan worden genoten. 

We wandelen, we fotograferen, snijden toverstokjes, proberen wat te lezen, schilderen, bouwen dammen in riviertjes, doen spelletjes en nog veel meer!

Als je dan met tien mensen bent knijper je elke dag minimaal tien handdoeken aan de lijn, moeten er dagelijkse boodschappen gehaald worden, moet er worden schoongemaakt en er moeten natuurlijk maaltijden op tafel. De dagen vliegen dan ook om!

 

De omgeving wordt verkend, met de auto, te fiets of wandelend. De kleinkinderen spelen veel buiten, doen spelletjes, puzzelen in de kamer waar het koeler is door de gesloten luiken. Stiften, potloden en kleurboeken bedekken de tafels in de kamer.  

Anne leert de kleinkinderen figuren snijden in gevonden takken en in de geest van Harry Potter maken de meisjes hun eigen toverstafjes. De toverstokjes gaan - op één na - blijkbaar mee terug naar huis want we vinden er verder geen meer terug, behalve dan wat snippers. Gelukkig blijft het bij afgesneden snippers!

 

We houden een barbecue en eten patat met een aansluitende nostalgische activiteit; ouderwets elpees draaien op onze platenspeler die ik voor dit doel naar buiten heb gebracht. Fenna en ik hebben eerder die week alle elpees doorgespit en we hebben drie stapeltjes gemaakt. Een stapeltje elpees "wél draaien", muziek die kleindochter Fenna herkent zoals Queen en Fleetwood Mac, een stapeltje "misschien draaien", zoals de groep met de zussen Heart en een stapeltje "direct terugleggen", waaronder verzamelelpees uit de jaren 70 die ik al gedeeltelijk uit mijn geheugen gewist heb en waar ik zeker nog een keer voor ga zitten! 

Als ik later het eerste stapeltje ophaal ligt daar nog een elpee, alleen en aan de kant gelegd van Boudewijn de Groot met lang haar...  Nostalgie ten top en vroege herinneringen! Toch bijzonder dat mijn kleindochter uit dit stapeltje zoveel nummers kent, dus geen vergane glorie! Er wordt nog even gevraagd waar mijn album van de Cats is.... Ja, de Cats, ik was vroeger gek op de Cats! Het album heb ik echter niet meer op vinyl maar ooit opnieuw cadeau gekregen op CD, met DVD en deze heb ik eens uitgeleend en nooit weer teruggekregen! Mocht degene (ik weet niet meer wie...) die dit van mij heeft geleend, dit lezen, doe me even een seintje.... 

 

Die nacht nemen we afscheid van de hittegolf! Noodweer kondigt zich aan, onweer en storm houden ons allemaal uit de slaap.  Anne en Ingrid, die in de camper slapen schrikken wakker door de storm die de camper heen en weer doet schudden en die een raam uit de sponningen rukt. In de kletterende regen gaan ze met vuilniszakken en tape aan de slag om het ontstane gat provisorisch te dichten en gaan in het huis afwachten wat er verder gebeurt. 

Zoon Erwin probeert uit alle macht de ramen en de luiken te sluiten, wat bijna niet lukt door de tollende storm (een windhoos?). Hij kan in de tuin niets meer zien, het gaat enorm te keer. Bliksemschichten schieten voortdurend door de lucht en het gerommel houdt constant aan. 

Jappie moet er tweemaal uit om de elektriciteit weer in te schakelen, die met dit weer uit slaat. Tsjonge jonge, wát een weer!  Het houdt aan tot in de ochtend en we zijn dan ook allemaal wel een aantal uren slaap tekort gekomen. 

De tuinstoelen liggen overhoop door de tuin verspreid en we kunnen opgelucht ademhalen als we zien dat de pas afgeleverde deuren en ramen nog overeind staan, onbeschadigd! 

We maken de volgende dag maar even tijd om met elkaar alles wat die week is afgeleverd netjes in de kelder te zetten, nu er nog mankracht voldoende is!

 

"Met de hulplijn" neem ik de telefoon op.... "Hoe heet gehakt in het Frans, we kunnen het niet vinden..?"  "We staan bij de supermarkt, maar die is niet open, waar moeten we nu naartoe..?" En...."help, we zijn verdwaald en staan nu midden in een maïsveld en er zat een kwaaie hond achter ons aan, we konden maar net op tijd over een hek klimmen....!"

De laatste melding komt als we met elkaar onder de lindeboom zitten, waar me zojuist een kaartspel is uitgelegd en we op het punt staan om te kijken of ik het heb begrepen. Ingrid, Tije en ik springen in de auto om het verdwaalde stel zo snel mogelijk te redden! 

Een appje leert ons waar de twee zich bevinden en het reddingsteam gaat op pad! Een klein weggetje brengt ons naar een gehuchtje waar vier zwaaiende armen ons tonen waar we heen moeten. Twee vermoeide mensen met verhitte gezichten stappen in en we krijgen hun verhaal te horen; een boer in het gehucht heeft het pad afgesloten met prikkeldraad en door over een hek te klimmen kwamen ze uit op het erf van de boer, die hen wegstuurde, terug over het hek, waardoor ze dus gelukkig zijn hond konden afschudden.

Andere mensen stuurden hen onder het prikkeldraad door, richting ons dorp, maar het prikkeldraad was te hoog en te dicht en de stekels die er omheen stonden nodigden ook niet uit....

Tsja, dan bel je je hulplijn toch? 

Het toeval wil dat we een paar dagen later nog een wandeling met elkaar rondom Etang Neuf maken, en wie komen we daar tegen?  Het stel wat onze dwalers onder het prikkeldraad door stuurde komt ons tegemoet lopen, terwijl ze lachend vragen of we hen teruggevonden hebben! Ze zullen vast wel even denken dat er nu begeleiding bij is, hahah!! Gekke avontuurlijke Nederlanders :-)

 

En nu is het maandag, tijd voor het blog en de foto's. De jeugd is allemaal onderweg naar huis, het ene gezin is zondag vertrokken en het andere gezin vanmorgen. 

We zijn nu weer saampjes en het huis voelt best groot! We zetten de wasmachine aan en nemen nog maar een bakkie koffie! Op tafel liggen een tekeningetje in geel en rood met een zon met stralen, beestjes met een big smile, ballonnen en hartjes van Amy en nog een achtergebleven toverstokje....

 

Sim sala bim!

 

 

Na een week van hemdjes, korte broeken en slippers halen we deze week de lange broeken, sokken en truien tevoorschijn! Wát een verschil: meer dan twintig graden, van 35-plus naar 14 graden overdag. In de nachtelijke uren word ik rillend wakker van de kou, mijn voeten voelen aan als blokken ijs en op mijn armen staat kippenvel! Er moet een deken bij! 

 

Dan is het zondag en zitten we weer in korte broek, hemdje en sandalen in de tuin, te genieten van de zon! Het waait hard en het doet me denken aan vroegere dagen met de mistral op de camping en het strand aan de Middellandse zee, in La Favière. Jongens, wat kan het dan hard waaien, je kunt niks, op het strand word je gezandstraald en op de camping kun je niks los laten liggen omdat het anders wegwaait! 

Hier is er geen Mistral. Ik zoek het even uit, zodat ik geen fantasieën verspreid, maar de Mistral komt hoofdzakelijk voor in de Provence en waait zijn weg door het Rhônedal. Niet hier in de Auvergne, hier waait het gewoon hard, vanuit het zuidoosten en het schijnt dat deze warme wind zich gaat verplaatsen naar Nederland zodat het ook daar warmer zal worden. Ik wil en kan geen meteorologische voorspellingen doen, dus beste familie, vrienden en kennissen daar in Fryslân, pin me er niet aan vast!

 

Jappie sjouwt de hele week met zijn kruiwagen met grind en zand door de tuin, hij maakt de ruimte naast het huis, waar ooit een oprit moet zijn geweest, weer echt een oprit. Daar kan nu weer met goed fatsoen een auto worden geparkeerd door eventuele gasten. Ook de camperplaats wordt verder opgehoogd, gevlakt en verhard. Onze familie met caravan of camper kan deze nu achter de schuur plaatsen met uitzicht op de vallei en er is een stroomaansluiting door de elektricien gemaakt! Hoe luxe wil je het hebben?

 

De - vorige week afgeleverde - vensters, ramen en deuren zijn met behulp van het toen nog aanwezige mannelijke bezoek in de kelder geplaatst en de pallets die bij de afleveringen hoorden, haalt Jappie volledig uit elkaar. Het hout gebruiken we later voor een vlonder in de kelder, daar waar geen betonnen vloer ligt! We hebben onder het huis drie kelder-delen. Jappie heeft de mancave, ik gebruik de womancave en het middelste stuk is opslag voor van alles en nog wat! 

Om een beeld te schetsen wat deze kelders betekenen geef ik hierbij een kleine uitleg!

De mancave bevat hoofdzakelijk materiaal wat gebruikt wordt voor het maken, vermaken en kapot maken van zaken waarbij gereedschap een belangrijke functie heeft. Er zijn nog andere functies, zoals parkeerplaats voor de aanhanger, maar dat moet tijdelijk zijn omdat er een andere optie is!

 

De womancave heeft meer een huishoudelijke functie; de wasmachine en de droger staan hier geparkeerd om hun werk te doen. Er hingen vorige week nog waslijnen, maar sinds de vensters, ramen en deuren hier een plekje vinden, hebben de waslijnen geen functie meer, erger nog, ze zijn door de mannen verwijderd en het drogen van was indoor is niet meer aan de orde, wat inhoudt dat de wasdroger zijn functie weer terugkrijgt! Gelukkig is het weer dermate goed, dat drogen van wasgerelateerde zaken buiten hun plekje kunnen vinden.

 

Om het middelste stuk van de kelders toch wat beter begaanbaar te maken, besluiten we een soort van plankier te maken van het pallethout, zodat je niet over de kale grond hoeft te lopen. Hier is geen beton gestort en we nemen aan dat dat een reden heeft. Toen we het huis kochten lagen hier dozen met zaagsel, wellicht om het vocht op te nemen wat uit de grond komt. Dit zaagsel is inmiddels weg en we lopen momenteel over de oude jute zakken die hier nog in grote aantallen in de kelder lagen. Later dit jaar wordt duidelijk waarom die zakken daar liggen; de vorige eigenaar heeft in zijn werkzaam leven gehandeld in jute zakken. Een metalen visitekaartje wat we in de kelder vinden, vertelt zijn naam, zijn beroep - Négociant - en de tekening erop toont een man met kind op de rug wat hij meedraagt. De tekst zegt: Kijk Sint Christoffel, stel jezelf gerust! 

We hopen ooit nog eens achter de betekenis hiervan te komen. Een bijzonder metalen kaartje om goed te bewaren!

 

Ik ben overal en nergens bezig met dingen die geen naam hebben, maar de dagen vliegen desalniettemin om! De kamerplanten, die al een tijdje wachten op aandacht, krijgen deze week wat ze verdienen! Na een halfjaar liefdevolle verzorging bij de zussen van Jappie, staan ze sinds juni hier en daar in de woning hun best te doen om te overleven. Ze krijgen hun water en voeding op tijd, maar tot nu toe heb ik ze nog niet echt verzorgd, niet liefdevol toegesproken of een aaitje over het blad gegeven. 

Elk realistisch denkend mens zal nu zeggen, wát nou, praten tegen planten...!?? Gek mens...

Nee, ze zeggen niks terug, maar ik denk altijd maar, baat het niet, het schaadt ook niet, en nu... nu ik het al een tijdje níet heb gedaan, zijn ze zo vrolijk tóch niet meer!! Dus ik ga ze weer wat meer aandacht schenken, een leuker plekje zoeken, wat nieuwe frisse aarde geven en hun kleintjes een apart potje bieden! Nu, na enkele dagen, zie ik dat de stekjes het oppakken en de (moeder-) planten zien er een stuk beter uit! Ik dacht vanmorgen even dat ze stonden te zingen, maar het bleek dat in het huis naast ons, wat tot nu toe leeg staat, een radio staat te spelen....  Mensen zijn bezig de laatste spulletjes op te ruimen.

Het openhaard hout wat daar opgestapeld stond hebben wij gekocht en de laatste weken werkt Jappie zich in het zweet (it swit jarret my fan'e kop) om de blokken opnieuw bij ons in de tuin en de hangar op te stapelen. 

 

Een grote maan komt voorbij in het donker! Wat een bijzonder schouwspel! Het blijkt inderdaad bijzonder te zijn, volgend jaar in september kunnen we er opnieuw naar kijken! Wat we nu zien, moeten we nú bekijken!!

 

We fietsen wat in de omgeving, gaan even langs bij de vorige eigenaar, waar we allerhartelijkst worden ontvangen. Ze nodigen ons nog net niet uit voor het eten, want wij willen even gaan fietsen, maar het zal er vast nog weleens van komen! De fietstocht leert ons wederom dat we niet te veel moeten vertrouwen op Google Maps. Zandpaden en rivierbeddingen worden aangemerkt als fietspad en de keren dat wij daar intrappen zijn te tellen, maar het is de laatste keer dat ons dit overkomt. Begint een weggetje onkruid te vertonen en liggen overal stenen? Dan gaan we terug! We willen fietsen! Niet lopen met de fiets aan de hand! KLAAR MEE!

 

Ons uitzicht is altijd mooi op het weiland met struiken eromheen, als het helder genoeg is, kunnen we de bergen rond de Puy de Sancy zien. Deze week zijn daar koeien bij gekomen, elf prachtige witte Auvergnate koeien, één vette, zeer stoere stier en een jong stiertje dat het vast nog moet leren...  De boer vult elke dag hun drinkbakken met water en zet er blokken zout neer. Een voerbak erbij en de koeien redden zich verder. Vredig grazen ze in het nogal dorre land, liggen tevreden te herkauwen of staan rond de drinkbakken om hun dorst te lessen. Met hun huid schuren ze langs de struiken een boompjes, het brengt extra leven in ons uitzicht, zolang het duurt!

 

Als een kind zo blij word ik deze week van de aflevering van mijn lang-gewenste objectief voor mijn nieuwe camera. De oude lenzen heb ik verkocht omdat ze niet op de nieuwe camera passen en nu mijn nieuwe lens er ein-de-lijk is, kan ik los! Inmiddels tientallen foto's verder weet ik dat er nog honderden zullen volgen, voordat ik handigheid krijg in het gebruik van dit objectief. Wat is het heerlijk om lekker buiten te kunnen zijn en met je camera op pad te gaan! 

 

Buiten zijn er nog veel werkzaamheden te doen, zo langzamerhand kijken we waar - en waarmee - we zullen beginnen. Stap voor stap - petit à petit - zullen we de tuin inrichten, gras zaaien, boompjes planten, kiezen waar we onze terrassen willen hebben. Als je zo bezig bent, kom je nog veel meer klussen tegen waar je mee aan de gang moet; de tuinstoelen voor het terras moeten nodig een verfbeurt, de planten in de potten moeten de grond in en we moeten de grond eerst egaliseren, vóórdat we beginnen met wélke andere klus dan ook! 

 

Dropjes! Daar kan ik een heel hoofdstuk aan wijden! Dropjes zijn zwart, dropjes zijn lekker, dropjes zijn zout, dropjes zijn zoet, dropjes zijn heerlijk, dropjes zijn Nederlands (helaas), dropjes zijn heerlijk, en mijn herinneringen aan dropjes zijn over het algemeen zoet, zout en heerlijk! Mijn beide lieve schoondochters vinden het een goed idee om mij te verblijden met dit heerlijke zwarte goedje en ze scoren hier beslist punten mee!

Een pot met dit overheerlijk zouts en zoets staat uitdagend op de tafel en niets... maar dan ook helemaal niets houdt mij tegen om hieruit een greep te doen, ter bevrediging van wat dan ook! Elke reden voor een greep uit de pot, groot, iets kleiner of juist groter, grijp ik aan om mezelf te goed te doen aan deze verslavende heerlijkheid, deze zwarte lekkernij, deze hollandse droom, deze verleidelijke superdiva!  Niets gaat boven dit zwarte, zoute of zoete genotsmiddeltje wat op elke hoek in dat kikkerlandje te krijgen is.... en verdikkeme........hier nergens!!! 

Hier moet je het doen met een Mars, een Bounty, een legio keuze chocola, een snoepje met duizend smaakjes en als je wilt, een gangpad vol keuzes! Maar niets, echt niets trekt mij, want er is niks zwarts te vinden!  

Dusss, daarvoor heb je schoondochters! Kilo's van die heerlijke zwarte verslavende zoete en zoute lekkernijen nemen zij mee als lief aandenken aan waar zijn wonen met mijn zonen! 

 

In het appartement waar de kinderen verblijven vind ik een mes! Een groot mes! Een bruikbaar mes! Een mes waarover ik even moet nadenken! Laat ik het in de la liggen in het gastenverblijf of verhuis ik het naar mijn eigen keukenla? 

Ik besluit dat het mes daar blijft waar het achtergelaten is, dus in het gastenverblijf! Zelf hebben wij een mes, minder scherp en minder mooi, maar wél van ons, dus het gastenmes is en blijft het gastenmes, met dank aan degene die het daar heeft neergelegd!

Een goed mes is onmisbaar om de eerder gezaaide worteltjes te bewerken. Ons eerste maaltje wortels is een feit! Hoe leuk is dat! 

Nog leuker: een dag later eten we weer van eigen tuin. De sla is ook klaar om te eten! Worteltjes, sla, tomaatjes... en een enorme courgette van vrienden in de buurt!  Lekker vers en vast gezonder dan de dropjes van hierboven!

 

Nu zitten we in de tuin en kijken eens in het rond. We hebben een groot huis waarin voorheen twee appartementen gevestigd waren. Wij wonen hoofdzakelijk in het ene deel en het andere deel kan gebruikt worden door familie of vrienden die komen. We overpeinzen toch nog eens of vakantieverhuur op termijn toch geen optie is.... 

 

Wie weet!

 

 

Een opvallend vreemde, grauw- en melkwitachtig getinte lucht hangt in het begin van de week boven ons, het lijkt wel smog! De hitte zindert over de velden en het voelt buiten heel ongezond!

Het zijn dagen dat je je rustig moet houden, de ogen prikken en ademhalen is plotseling niet meer zo vanzelfsprekend! De vreemde lucht blijkt vervuild en door Saharazand ontstaan deze vreemde grauwe luchten. Een wazig zonnetje prikt er maar amper doorheen! Ik kan me niet herinneren dit ooit eerder gezien te hebben en vanaf nu weet ik dat deze luchten voor mij een teken van binnenblijven betekenen.

We halen letterlijk opgelucht adem als na twee dagen weer blauw aan de hemel verschijnt en het zonnetje weer normaal begint te stralen; we halen in de namiddag dan ook gauw de fietsen weer van stal om van de nazomer te genieten. Jappie heeft in de kamers de luiken weer gesloten, zodat het binnen koel blijft. 

Ik doe deze week mee aan een foto-challenge waarbij je geprikkeld wordt om multi-exposure foto's te maken, waarbij je één foto samenstelt van meerdere foto's. Inspiratie haal ik rondom ons huis en ik vind de koeien in het weiland tegenover onze woning prachtig om te fotograferen. De beesten zijn nogal nieuwsgierig en kijken dan ook recht in de camera, ze komen naar me toe om eens goed te kijken wat ik aan het doen ben. Ze maken zachte bromgeluidjes die tevreden klinken. Soms hoor ik ze 's nachts niezen, vast van het stof in de lucht....

Gedurende een groot deel van de dag staan ze met z'n allen onder de schaduw van de grote boom in het weiland. Zij hebben het óók warm! Vroeg in de ochtend komt onze buurman met een tractor met watertank langs om hun drinkbak te vullen, hier zijn geen sloten rond het land waaruit ze kunnen drinken en het veld is erg droog aan het worden met deze hitte. 

In de middag is het in de kamer lekker koel om bezig te gaan met de challenge en ik vind het maken van dit soort foto's wel een uitdaging! Met een selfie - zonder bril - wat bewogen landschappen, de koeien en zelfs een foto van onze auto  ga ik aan de slag en ik begin er steeds meer lol in te krijgen. De meeste probeersels belanden in de  "delete-bak", maar een paar gebruik ik voor de challenge. Wat grapjes hou ik ook wel van, ik plaats twee koeien in onze auto, maak in de takken van een spar een koeienkop en laat een stier met koe zwemmen in Etang Neuf, en na het plaatsen van deze foto ontvang ik leuke reacties in mijn mailbox. Ach, een grapje hoort erbij, nietwaar?

 

In de avond wordt het buiten bijzonder aangenaam en we blijven tot laat in de tuin zitten. Meestal is het al donker als we naar binnen gaan. Nu het Saharazand weggewaaid is en de lucht weer helder en fris is, gaat de zon prachtig onder! 

Rood-oranje zonsondergangen zijn nooit hetzelfde en we kunnen ze vanuit eigen tuin bewonderen. Als het dan donker wordt, steken we kaarsjes aan en doen de lampjes aan die in de boom hangen. Ze geven wat gedempt licht, nu de zon iets minder kracht heeft om ze op te laden. 

 

Al wandelend door onze omgeving plukken we bramen, we zien mássa's hangen langs een pad hier dichtbij, maar helaas hebben andere mensen deze bramen óók ontdekt en zij zijn ons vóór geweest. Toch hangen er nog genoeg, iets hoger (ons voordeel dat wij Nederlanders toch iets groter zijn dan de gemiddelde Fransman), aan de struiken langs het pad.  Zelfs in onze eigen tuin, aan de struiken die de grens ervan aangeven hangen veel bramen. Aan de schrammen op onze paarsgekleurde handen kun je wel raden wat we hebben uitgevoerd! 

Nou heb ik nog nooit bramenjam gemaakt, maar ééns zal de eerste keer zijn! Dat is dus nú! 

Ik haal het laatste pak geleisuiker uit de Intermarché, genoeg voor ons emmertje bramen en na vijf minuten heb ik bramenjam voor de komende maand! Het smaakt ook nog eens heerlijk!!

 

Van de pallets waarop de geleverde kozijnen en deuren zijn afgeleverd, maakt Jappie een handig plankier in de kelder, zodat we niet meer over de stoffige jutezakken hoeven te stappen, die over de onbewerkte grond liggen. Het vocht kan er gewoon uit en wij houden schone voeten! Waar die pallets al niet goed voor zijn! Een kokosmatje bij de trap en er kan weer een klusje worden afgevinkt!

 

Nu zit ik mijn blog te schrijven, onder de grote lindeboom in de tuin. Er dwarrelen al geel-bruin gekleurde blaadjes naar beneden, aangespoord door een zacht verkoelend briesje en de krekels geven nog een nazomer-concertje. 

Jappie heeft het zwembadje dat er nog stond sinds de vakantie van de kinderen geleegd en het water opgevangen in bakken, van waaruit hij de planten in de tuin van water kan voorzien en waarin vogeltjes heerlijk badderen, spetteren en plenzen! 

Het badje is schoongemaakt en hangt te drogen, waarna het zal worden opgevouwen en opgeruimd, tot volgend jaar!

 

Volgende week een bijzondere week! Daarover later meer ;-) 

 

 

Nog steeds is de temperatuur méér dan behaaglijk!

Dat betekent dat we keuzes maken in de dingen die moeten gebeuren. Zware tuinklussen blijven maar even liggen, alhoewel Jappie toch behoorlijk aan de bak gaat met het onkruid wieden, stenen uit de grond zoeken en vooral distels verwijderen van plekken waar ze minder welkom staan te groeien en te bloeien. De bloemen van de distels vind ik prachtig en de pluisjes die tevoorschijn komen na de bloei zijn fotogeniek! De camera heeft een drukke week!

Toch halen we ze grotendeels weg, voordat we volgend jaar de hele tuin vol distels hebben.

Deze week komen broer Sytze met schoonzus Ria en hun dochter Samantha met vriend Renaldo. Ze komen niet zomaar! Sytze en Ria gaan getuigen bij ons huwelijk! Jawel! Op 14 september zullen we vanaf nu onze trouwdag vieren! 

Eerder die week ontwerp ik kaartjes, poseren we in de tuin, op ons hunebed en uiteindelijk op de marmeren trap om een foto voor het kaartje te maken. Dit valt nog niet mee, het licht is slecht en we zijn in de weer met paraplu's, plaids en lampjes. En weer de camera en statief.

De trouwringen komen door de brievenbus, net op tijd, gelukkig passen ze...

 

Woensdag in de loop van de dag komt de familie aan. We besluiten voor de eerste keer gebruik te maken van de pizza-machine in Merinchal. We downloaden de benodigde app, betalen, krijgen een code en rijden naar het pizza-afhaalpunt. We voeren de code in en de zes pizza's komen binnen vijf minuten één voor één uit het apparaat! Vers gebakken en ze geuren heerlijk! 

Aan de tuintafel eten we smakelijk van de pizza's! Goed gebakken en ruim belegd! Niks mis mee!

 

Dan breekt onze trouwdag aan. We houden er verder niets van, de formaliteit in de Mairie, het ringenmoment, een fotomoment en een afsluitend praatje.

Het formele karakter in de mairie krijgt nog iets feestelijks als we van de burgemeester een boeket met witte bloemen overhandigd krijgen. 

We ontvangen het trouwboekje waarin staat geschreven dat wij voor de wet nu getrouwd zijn, gezamenlijke kinderen kunnen erin geregistreerd worden. Als monsieur le maire ons vraagt of wij gezamenlijke kinderen hebben die nog in het boekje moeten, geven wij aan dat dat niet zo is en dat dat ook zo zal blijven, waarop hij aangeeft dat het niet verboden is, mochten wij er eventueel nog anders over gaan denken.... hmmm.! De grapjurk!

We genieten van een gezamenlijke lunch op een terras aan het Lac des Fades-Besserve en dan gaan we op vakantie! 

 

Zondagmiddag, harde wind, bijna dertig graden op Camping Du Grand Batailler in Bormes les Mimosas aan de Côte d'Azur.  Ik overdenk de voorbije week, de trouwerij, het samenzijn met de familie, de prachtige route's hier naartoe. 

 

Het is een leuke week! Op naar de vólgende!

 

 

Onze camper staat! 

 

De vijfde keer tijdens onze honeymoon dat we dat kunnen zeggen! 

 

Na een eerste overnachting in de Ardeche staan we boven op de heuvel op camping Du Grand Batailler in Bormes les Mimosas aan de Côte d'Azur.

Ja, je kunt ergere dingen bedenken!

Bovenop de heuvel staan betekent uitzicht op de baai, de bergen er tegenover met de huizen van Bormes en de daaropvolgende plaats Le Lavandou en de talloze lichtjes als het donker is, maar het houdt ook in dat de harde wind ons om en onder de camper door waait, wat een dag of wat niet heel erg is omdat de temperatuur heerlijk is, maar na drie dagen ben je wel klaar met die harde wind die voelt alsof het zand, stof en dennennaalden tot in je poriën zitten.

Dinsdagavond gaat eindelijk de wind liggen en we genieten met broer Sytze, schoonzus Ria met hun dochter en haar vriend van een avondje gezelligheid met drankjes en hapjes bij de camper. 

 

Wij besluiten donderdag te vertrekken, richting Grand Canyon du Verdon. 

Na een nacht met hevige regenval hebben we alle aanwezige, zes man sterk, kracht nodig om onze camper uit de zompige grond te duwen, wat na een halfuur lukt. Diepe sporen herinneren aan ons verblijf!

 

Een prachtige route voert ons langs de kust waar we genieten van fantastische uitzichten met dreigende regenwolken daarboven. We toeren door de Gorges du Verdon, stoppen bij uitzichtpunten om vervolgens te duizelen van de diepte van de kloof en de hoogte waarop wij ons bevinden. 

Een regenbui weerhoudt ons van een wandeling, die we na uitvoerig overleg nét zouden starten. Mijn hernia heeft nog steeds gevolgen, mijn ene been is zwak en niet altijd betrouwbaar. Toch wil je daar niet altijd aan toegeven en het tóch proberen, maar als dan een regenbui roet in het eten gooit, is dat waarschijnlijk het lot en dat moet je niet tarten!

 

Vanaf onze derde camping Saint Jean in Moustiers Sainte Marie aan het einde - of - als je wilt - het begin van de Grand Canyon maken we dan toch onze wandelingen, veilig over verharde paden. Ook stevig omhoog, maar zonder gladde trappen. 

We bezoeken de Provencaalse markt, kopen onzinnig dure olijven, goedkopere groenten en worst en place-mats uit een souvenirwinkel, waar de lavendelkleuren vanaf knallen!

We lunchen in Moustiers, waar we bediend worden door een dame die vandaag geen zin in werken heeft, wat haar hele uitdrukking en houding dan ook uitstralen! Ze staat ongeïnteresseerd, leunend tegen de deurpost te kauwen en bestudeert haar telefoon. Zonder wat te zeggen worden de kaarten voor ons op tafel neer ge.....

We blijven zitten en bestellen toch maar wat te eten, want het is best druk in Moustiers. Het dorp en onze camping worden overspoeld door busjes met Japanners, allen uitgerust met zwaar materiaal om te filmen en te fotograferen, enorme lenzen hebben ze op statieven geplaatst en ze gebruiken zelfs een drone voor hun bezigheden. Ook op de camping vinden ze het nodig om met de drone te spelen en als deze boven ons blijft hangen ga ik de drone maar terug filmen...hallo privacy??

 

We zijn onderweg. We willen via de markt in Apt doorrijden richting de Mont-Ventoux. Het doel is om onderweg hier en daar te stoppen, rustig aan te doen door La douce France, en maar kijken waar we de komende nacht uitkomen en slapen.

 

Bij de Leclerc in Apt haalt Jappie de fietsen van de camper, want op deze dag gaat heel Apt, half Duitsland, half Nederland en half Engeland naar de markt in Apt, er is in de hele stad dus geen parkeerplaats meer vrij, laat staan dat je een camper kwijt kunt. Het parkeerterrein bij de Leclerc is groot en we zijn hier niet de enige kamperaars! 

Na het bezoek aan de meest bijzondere markt in Zuid-Frankrijk (daterend van vóór de middeleeuwen) gaan de fietsen weer op de fietsendrager, halen we boodschappen en gaan door!

Onderweg stoppen we bij een oude windmolen, waar we bovenop een heuvel in - wederom - stormachtige wind een blik kunnen werpen op het dorp Saint-Saturnin-lès-Apt, wat veel lager ligt. Vanwege de harde wind is het niet heel veilig daar bovenop de rotsen en keren we terug naar de camper en gaan verder!

 

Een jogger komt ons waarschuwen dat we beter niet buiten kunnen eten omdat er wilde zwijnen rondlopen. Hij heeft ze gespot bij de ingang van het recreatiegebied, waar we nu staan en we nemen graag zijn advies ter harte, mede omdat de temperatuur 's avonds snel daalt en de wind behoorlijk koud is. Ik kook uitgebreid in de camper, waar we dan ook maar gaan eten.... 

Gelukkig zit er nog voldoende stroom in de laptop om nog even te kijken naar "de beste zangers"! 

 

We worden wakker met het zonnetje door het camperraam en de wind, die gisteren weer uitdagend waaide, is vannacht gaan liggen.

Een appje van schoonzus Ria, die nog met broer Sytze op de camping in Bormes verblijft geeft aan dat het daar éin-de-lijk mooi weer is, zoals we gewend zijn in Zuid-Frankrijk. Bij ons is het beslist niet minder en we ontbijten en drinken koffie op de plek waar we gisteren onze camper neergezet hebben. Een heerlijk rustig plekje bij een recreatieplas, naast een weiland met paarse herfstkrokusjes. 

Dit voelt echt als leven als God in Frankrijk en het valt niet mee om op te staan, onze spullen op te pakken en te vertrekken richting Bédoin, aan de voet van de Mont-Ventoux. Liefst blijven we zitten waar we zitten en kijken wat om ons heen, niets moeten, alles mogen!

 

De route is best spannend, Gorges de la Nesque; onze routeplanner geeft aanhoudend door dat we moeten omkeren waar dat kan en terug rijden naar X. De camper zou te hoog zijn voor de tunnels.... Maar omkeren is nogal een dingetje, want het weggetje is smal en druk. 

Ik zeg tegen Jappie dat, wanneer we écht moeten omdraaien, ik uitstap. Jappie vindt dat prima, dan kan ik aanwijzingen geven....

De gorges zijn zo diep dat je de rivier niet eens kan zien!  Het is nogal een uitdaging om hier met een camper te keren, dus we gaan maar gewoon proberen om door te rijden en te kijken waar het schip strandt! 

Eén van de tunnels wordt aangegeven met een doorgangshoogte van 2.60 meter.... We stoppen om de camper nog eens na te meten.....2.57 aan de zijkanten en op het dak nog drie vensters en een kapje waar eens de antenne zat.... Jappie denkt dat het moet kunnen, ennn.... het kan!

Gelukkig komen we deze route af zonder krassen of deuken, maar de opgestoken middelvingers van tegemoetkomende motorrijders begrijp ik enigszins....

 

Nu zitten we in Bédoin te genieten op een camping, dus mét stroom, mét warme douches, in de schaduw tussen kurkeiken en pijnbomen die heerlijk ruiken en uitzicht op de bergen in de verte.

We zitten met een pastis aan de picknicktafel op onze plek te genieten als God in Frankrijk!

 

 

Zondag 1 oktober,  28 graden om zes uur s avonds en we zitten in de tuin te genieten van het prachtige weer. Twee weken vakantie sluiten we af met een zomers temperatuurtje in oktober! 

Drie wasmachines vol vakantiewas hebben buiten in het zonnetje gehangen en alles is weer schoon!

Gisteren zijn we thuisgekomen van onze honeymoon; twee weken lang met onze camper op stap door het prachtige zuiden van het land waar wij nu wonen.

Na een week aan de Côte d' Azur rijden we, na een paar dagen verblijf in de buurt van de Canyon du Verdon, over binnenwegen naar Bédoin, een leuk stadje aan de voet van de Mont- Ventoux.

We treffen het; het is markt....en wát voor één! We slenteren van kraampje naar kraampje, kopen wat olijven, een stukje Fromage de chèvre, een stukje nieuw geplastificeerd tafelkleed voor ons tafeltje.

Het oude kleed is versleten en aan vervanging toe. Een nieuw stukje kleed met een zuidelijk paars tintje kan het voor ons wel weer even doen! En - wonder boven wonder - slaagt Jappie eindelijk voor niet één, maar zelfs twéé korte broeken met zakken aan de zijkant (een MUST, volgens hem...). Een koopje; twee voor de prijs van één, die elders per stuk nog méér kosten!! Marktkoopman blij, Wij blij!!!

De Mont Ventoux rijden we - mét de fiets - over! Ja, écht!

Ongetwijfeld zullen jullie begrijpen dat die fietsen op de fietsendrager bevestigd waren en de klim was voor ons dan ook een makkie. 

Diep respect voor al die anderen, klein, groot, man of vrouw, grijsaards en zelfs hondjes in mandjes op de fiets die de zware helling omhoog trotseren!

Boven op de berg staan de parkeerplaatsen vol wat betekent dat we wat verder door moeten rijden.

Jappie gaat te voet terug, hij wil naar de top. Omdat ik daar al vaker ben geweest kies ik voor een wandeling de andere kant op, met mijn camera als metgezel, zoals voorheen! 

Door in te zoomen ontdek ik mijn man (! Jawel!) bovenop de top waar hij bezig is met het maken van selfies. Tsja ik ben er deze keer niet bij, dus moet ie zelf!!

We rollen via de andere kant van de Mont Ventoux vanzelf weer naar beneden, genieten van de geweldige uitzichten op de Alpen en - hoe simpel - eten een pannenkoek met ham, kaas en ei op een heerlijk terras in de zon! 

We dalen af naar de wijnstreek die zich uitstrekt rondom de Mont Ventoux en nestelen ons op de camping Municipal in Vinsobres, een bijzonder wijnstadje, bovenop een heuvel, waar we heerlijk kunnen wandelen tussen wijnvelden en olijfboomgaarden. Hier en daar zie je een boerderij met de kenmerkende oranje dakpannen. Ik spring aan de kant als ik een kleine slang zie kronkelen tussen mijn linker en rechter schoen.... hoe klein ook, je schrikt je toch een hoedje! Cypressen en ceders maken het plaatje af. Provençaalser kan het echt niet worden.

 

De druivenoogst is begonnen. Indrukwekkende druivenplukmachines schuiven rustig over de - in rechte lijnen geplante - druivenstokken, die volhangen met bewonderenswaardige trossen paarsgekleurde druiven.

Mensen met grote rieten manden op de rug plukken de druiventrossen die de machine heeft vergeten en op een enkel veld wordt zelfs álles met de hand geplukt.

Jappie weet inmiddels ook hoe dat moet. Kleinere trosjes in de buitenste struikjes zijn blijven hangen.... voor de toevallige passant? Hij plukt een zak vol en we eten ervan bij onze picknick tijdens een wandeling. Ze smaken heerlijk zoet!

 

Na een nachtje Le Puy en Velay zit het er op en gaan we richting huis!

 

Onder het genot van muziek van de jaren 60-70-80 band "the Cats" uit Volendam bewerk ik mijn foto's en schrijf ik het blog van deze week.

De Cats?? Ja, de Cats! Herinnert u zich deze nog??

Schreef ik laatst in mijn blog over deze band en de CD'S met CDrom en andere toebehoren, die iemand zeer langdurig en onbedoeld van mij "leent" ....  En nee, ik heb ze niet teruggekregen, maar ik werd door de getuigen bij onze trouwerij, broer Sytze en schoonzus Ria, enorm verblijd met drie oude elpees die ze ergens op de kop konden tikken! Top!! Dit is nog beter dan de CD's! 

 

Nu is de vakantie voorbij. We maken ons op voor de komst van de timmerlieden die vanaf morgen onze kozijnen en ramen zullen gaan vervangen. Ik zie enigszins op tegen opnieuw een lading stof en het afwerken van wéér zoveel renovaties... Opnieuw naar de bricomarché, opnieuw een emmer behangplaksel spatelen, verf roeren en wat al niet meer... Ben ik even blij dat de energie zojuist weer wat is opgeladen!!

 

Oh ja, Jappie heeft het tussendoor nog even over het vastzetten van de uitlaat van de camper, het vervangen van de remmerij, de bollen die deze week binnenkomen moeten de grond in, het kapotte  raam van de camper moet nog worden opgehaald en vervangen, de ziektekostenverzekering vraagt in het Frans om stukken, om de door ons voorgeschoten bedragen terug te ontvangen..... en wanneer doen we boodschappen en na het omdraaien van de kalender: er zijn kleinkinderen jarig deze maand (niet vergeten een kaartje te sturen), we willen nog wat afspreken met kennissen, ik wil behang snijden voor de gang en de auto moet nodig worden gepoetst! Duizend muggen moeten het huis uit en we willen graag Boer zoekt Vrouw zien!!!

Zullen we dát laatste dan nu eerst maar even doen?

 

We gaan ons de komende weken vast niet vervelen!

 

 

 

Het is me toch een kabaal in huis!! Er wordt geboord, gefreesd, geklopt, getimmerd en stof gemaakt....pfff.

Laat het duidelijk zijn, dit willen we zélf; de timmerlui hebben een begin gemaakt met het vervangen van de kozijnen en ramen van ons huis en het bijbehorende lawaai zullen we dan ook maar netjes accepteren. 

Ze zijn vandaag begonnen met de opening te maken in de muur van de gastenkeuken; hier komt een balkondeur in plaats van het hoge raam wat er nu zit. Ook in onze eigen keuken komt een balkondeur en het is de bedoeling dat we een balkon langs de achterkant van de woning maken, zodat we het langst van de ondergaande zon kunnen genieten. 

Voordat het zover is, zullen we waarschijnlijk wel 2024 kunnen schrijven, maar hoe erg is dat? We hebben ons al een beetje de Franse insteek aangemeten en maken ons niet druk. Komt het vandaag niet af, dan volgende week maar, en anders volgende maand of ergens daarna.... Maar dán mag het écht wel klaar, wat mij betreft!!

 

De timmerlui - en wij ook - treffen het enorm met het weer! Het waait bijna niet, de zon schijnt en we kunnen elke dag buiten zijn. We zitten elke avond na het werk in de tuin buiten naar de oranje-gekleurde zonsondergang te kijken en gaan daarna pas eten. Nou kan ik wel zeggen dat de zon elke dag merkbaar vroeger ondergaat..... 

De herfst klopt aan, onze grote lindeboom biedt voldoende schaduw - nog steeds - maar er dwarrelen steeds meer blaadjes naar beneden. Als we er zitten te koffiedrinken, moet je echt even opletten of er niet een blaadje in je kopje ligt, want hoe gek het ook is, ruimte genoeg, maar ze vallen uiteraard precies in je kopje! 

 

Rijdend door het landschap zie je ook steeds meer kleur ontstaan; rood, geel, bruin in alle nuances, elke dag is het weer anders. De koolmeesjes en pimpelmeesjes komen ook weer terug. Gedurende de zomer zijn ze op vakantie geweest, waarschijnlijk wat meer naar het noorden (?). Ook de uilen hoor en zie je weer meer. 

In het weiland naast onze woning staan zes mamakoeien met hun kroost. Een prachtig gezicht als de kleintjes spelenderwijs achter elkaar door het weiland rennen, de stiertjes die nú al met elkaar stoeien, de kopjes tegen elkaar aan stotend... Doerakjes zijn het! Als ze ons in de gaten krijgen staan ze plotseling stil en kijken enkele momenten naar ons, steeds korter want ze raken aan ons gewend maar beweeg je naar hen toe, dan draven ze als gekken naar hun MAMAAAA!!! We genieten elke keer weer van dit schouwspel en hopen dat ze nog even in dit weiland kunnen blijven. Het gras wordt wel steeds schraler en korter, dus binnenkort zullen ze vast verplaatst worden...

 

De bloembollen zijn vorige week afgeleverd, wat betekent dat we elke dag lekker bezig zijn in de tuin. Je plan trekken hoe we het pad zullen laten lopen, je ontwerp hier en daar zo aanpassen dat je van elke kant mooi door de toekomstige tuin kan kijken en ervan kunt genieten.

Voorlopig ligt het er nog maar verloren bij....hier en daar nu dus een bedje met bloembollen, een aantal fruitboompjes, tuinstoelen die we van A naar B zetten gedurende de dag en vanaf vandaag ligt er weer puin, veroorzaakt door de timmermannen.

De camperplaats is klaar! Deze kan worden gebruikt door wie daar zin in heeft en er is stroom! Dus, ben je in de buurt....be our guest!

 

Naast ons huis staat een woning, een soort van langwerpig, ondiep gebouw wat men hier een "longère" noemt, die sinds kort weer bewoond is. Deze woning is gebouwd in 1850 en staat leeg sinds 2010. Voor ons is het even wennen dat er weer leven is, anders dan uilen en vleermuizen die af en aan vliegen in de avonduren. We hebben kennisgemaakt met onze nieuwe buren, papa met twee dochters van dertien en tien jaar en we zijn bij elkaar op bezoek geweest. We hebben het voordeel dat zij graag beter Engels willen leren en wij graag beter Frans, dus zijn we begonnen met tweetalig communiceren met elkaar. Hun huis heeft veel schuren en weinig woongemak maar voor Franse begrippen is het acceptabel. 

We zijn toch wel blij dat ons huis ruimer van opzet is, veel lichter is en meer gemak en uitzicht biedt. 

 

Deze week kunnen we weer lekker aan het werk, de voordeur moet worden geschuurd, nieuw glaswerk komt er in en het hang- en sluitwerk gaan we opknappen. Het is een zware oude deur en eigenlijk zonde om te vervangen voor een modern lichter alternatief. De zijlichten houden we ook in de oude stijl, maar er komt wel dubbel glas in, zodat het in de winter iets minder koud zal zijn. De afgelopen winter vroor het in de gang maar toen hadden we natuurlijk ook geen verwarming in het hele huis.

 

De verwarming in onze zitkamer zetten we deze week voor het eerst aan, in de avonduren. Gedurende de nacht zakt het kwik soms onder nul, zelfs vier graden onder nul is gemeten! Overdag zoeken we de schaduw op omdat het nog te warm is in de zon.... Onze buurman (de boer van de koeien) klaagt hoofdschuddend, c'est pas normal! Pas normal, non non, jamais!

Tot zaterdag lijkt dit weer nog aan te houden, maar zaterdag verwachten we regen! Laten we maar hopen dat de raamopeningen dan weer gesloten zijn!

 

Ik ga mijn blog nog even afmaken en dan naar buiten! Aan het werk!

 

 

Sinds augustus staan onze nieuwe kozijnen met daarin de bijbehorende ramen al te wachten om de oude te vervangen. 

Deze week is het tijd om er mee te beginnen en nu, een week verder, zitten de meeste nieuwe ramen er al in. Het is een heel ander gezicht en we denken dat het waarschijnlijk een stuk warmer en stiller wordt in huis. 

Twee man sterk, een Belg en een Hollander gaan een week lang door ons huis met hout, met ramen, kozijnen, gereedschap, pur en kit! Ze werken energiek door en na deze week zijn ze voorlopig klaar.

Helaas hebben enkele kozijnen niet de juiste maten, waardoor in onze keukens, naast de nieuwe balkondeuren, de oude ramen weer provisorisch bevestigd worden, net zoals in de badkamers. 

De balkondeuren, bij bestelling één meter twintig breed, blijken zeven centimeter breder te zijn...wat betekent dat de zijramen te groot zijn. 

 

De voorbereiding voor de balkondeuren heeft trouwens nogal wat voeten in aarde! Er moet in beide keukens een stuk muur weggebroken worden onder het oude raam en als je muren meer dan een halve meter dik zijn..... Jappie heeft deze klus op zich genomen om de timmermannen tijd en onszelf geld te besparen. Met een gehuurde kango gaat hij los en je wilt niet weten hoeveel lawaai dat maakt!! Ik ontvlucht de woning en trek in onze camper of ik ga de natuur in met de camera! Lekker wandelen!

 

We treffen het; gedurende deze verbouwing is het nog steeds prachtig weer met zomerse temperaturen. Dat onze muren tijdelijk lege gaten zonder ramen vertonen is dan ook helemaal geen ramp! Kou is er niet, maar muggen des te meer! Tsjonge jonge, de vloer ligt bezaaid met muggen die de anti-mouche-spuitbus niet overleefd hebben. 

 

Na het breekwerk in huis vind ik een serieuze laag stof, wat inhoudt dat ik in het weekend begin met de GROTE SCHOONMAAK! Alle kastjes haal ik leeg, alles was ik af en zet ik terug in de schoongemaakte kastjes of ik zet het apart. 

Nu merk ik dat er na de verhuizing spullen op vreemde plekken terechtgekomen zijn. Hier en nu is het moment om deze dingetjes op een meer logische plaats op te ruimen of zelfs alsnog weg te gooien. 

 

Heb je ook vier van die rode glazen waxine-kaarshouders van de postcodeloterij gewonnen?? Nou, ik ook! In de keuken staan er twee, in de gangkast vind ik er één terug en de vierde staat bij de boeken in de werkkamer! Nu zijn ze weer happy together en heb ik ze opgeruimd in een doosje in een kast in de zitkamer! Waarschijnlijk blijven ze daar, in ieder geval tot kerst! Ze geven vast een warmrode gloed als je er een waxinekaarsje in laat branden. 

Misschien vergeet ik ook wel dat we ze hebben....

 

De komende week wordt er hier gepoetst, geboend of, zoals de Belgische timmerman zegt, gekuist. De laag stof zal in elke kamer grondig aangepakt worden. 

De gastenkamers ga ik in orde maken voor de komst van Jappie's dochter en mijn bonusdochter Femke met man Wouter en de kinderen, die de herfstvakantie bij ons zullen doorbrengen. 

 

Tussen de drukte door maken we tijd om te wandelen, even er uit en genieten van onze omgeving, wat dát kan hier heel goed, vooral nu de natuur zulke prachtige herfstkleuren krijgt! 

We zien dat de Etang de Chancelade wel een meter gedaald is, het lijkt of het meer leegloopt....het zand is nog nat dus het zal niet alleen maar verdamping zijn. Er bevinden zich rond het meer nu plotseling rondom stranden... Je kunt wandelen waar eerst het water kabbelde.

 

De oude ramen moeten nog naar buiten. Jappie zoekt een touw, bindt dat om de ramen en laat ze vervolgens door het nieuwe raam naar beneden zakken, waar ik ze opvang! Dan trekt Jappie het touw weer omhoog en begint het ritueel van voren af aan! 

Als alle ramen netjes tegen elkaar aan in de tuin staan, maak ik foto's. Wellicht is er nog iemand die ze kan gebruiken voor zijn of haar klushuis of schuur.... Het zijn natuurlijk best bijzondere jaren zestig ramen met aparte raamverdeling. We zetten ze in ons hok, weggooien kan altijd nog, vindt mijn man!

 

We horen gerommel bij de voordeur! Als het geluid tot ons doordringt lopen we naar de deur en het blijkt dat er een pakketje in de brievenbus gelegd is. Een doosje van vijftien bij twintig bij twintig, wat onmogelijk door de gleuf past! Toch ligt het ín de brievenbus die toch écht op slot zit, rara, hoe kan dat? 

Eerder heb ik me ook al een keer verwonderd over een aflevering die - naar ik aanneem - door de gleuf is gepropt.... Het lijkt wel of de bezorger een loper heeft om pakketjes in de brievenbus te zetten..? 

Als iemand het weet, dan hoor ik het graag!

 

 

Een jaar geleden zetten we onze handtekening onder het voorlopig koopcontract van de woning in Montel de Gelat in Frankrijk! Wat is zo´n moment gedenkwaardig! De besluiten en beslissingen die je neemt hebben nogal wat impact! 

Frankrijk, emigratie, besluiten te stoppen met werken (een zeer betrekkelijk begrip wat mij betreft want stoppen op kantoor en beginnen met huis en tuin renoveren is eigenlijk het uitbreiden van taken en alleen de inhoud ervan verandert...!), afscheid nemen van collega's en niet onbelangrijk.... afscheid nemen van je huis waar Jappie en ik vier jaar lang hebben gewoond en geklust en "dag zwaaien" naar familie en vrienden! 

Dat dat laatste maar tijdelijk is bewijst het afgelopen jaar zeker! We zijn een maand terug geweest naar Fryslân om iedereen weer te zien en familie en kennissen zijn bij ons langsgekomen, op vakantie of gewoon om een bak koffie of thee te drinken of even dag te zeggen! 

Inmiddels hebben we kennisgemaakt met onze nieuwe woonomgeving en hebben we nieuwe vrienden gemaakt. Verveeld hebben we ons geen moment! Er is altijd wel werk; we zijn nog niet klaar met de renovatie en in de tuin moeten we min of meer nog beginnen met inrichten. 

Deze maand zijn bijna alle kozijnen en ramen vervangen en de afgelopen week stond nogal in het teken van opruimen, maar voorál schoonmaken! 

Deadlines hebben we eigenlijk niet, maar als er gasten komen, dan vinden we wél dat het schoon moet zijn vóórdat ze er zijn. Deze week betekent dat, dat ik de energie krijg om alle rommelige en stoffige gevolgen van de recente verbouwings-activiteiten aan te pakken en schoon te maken. Voorlopig dan, want hier en daar moeten de oude ramen nog vervangen worden. In de keukens beslaat het oude raam wat uitnodigt om er in te schrijven of te tekenen....

 

Dan zit ik op zaterdagochtend te genieten van een bak koffie in onze schone kamer, waar het zonnetje vriendelijk naar binnen koekeloert en waar gewoonlijk stofjes door de zonnestralen dansen. Alles schoon, opgeruimd, meubels verplaatst, deuren op hun plaats gehangen, kacheltjes en koelkast aangezet in het gastenverblijf voor het gezinnetje wat straks komt voor de herfstvakantie. 

 

Ik doe een rondje "huis" en maak hier en daar wat sfeerfoto's van plekjes die we aangepakt hebben.

Voor de nieuwe ramen en op de nieuwe vensterbanken staan stekjes van de planten die best een soort van opdonder gekregen hebben van de reis, de verhuizing en het wennen aan de nieuwe omgeving. Ze hebben het stuk voor stuk overleefd en de stekjes doen hun best! 

De oude buffetkast heeft een kleurtje gekregen en we hebben er een rekje in gehangen met allerlei soorten en maten glazen, de toekomstige inhoud ervan staat erboven!

Een - door de oude eigenaren - achtergelaten dressoir heb ik opgeknapt en voorzien van kleurige laden en deurtjes. 

Het hout wat we bij de buren uit de schuur hebben mogen halen staat gezellig in een mand bij de houtkachel te wachten tot het onze kamer warm en gezellig maakt. 

Het huis wordt een thuis!

Jappie heeft deze week de vensterbanken voor de grotere ramen gezaagd, geverfd en geplaatst. De planten staan voor het raam en het ziet er best een beetje "Hollands" uit, want in Franse huizen zie je bijna geen planten voor de ramen, ook omdat vensterbanken hier geen standaard begrip zijn. Ik vind het echter best gezellig en de postbode wijst er naar en steekt haar duim op! 

Een paar herfstchrysanten buiten op de trap maken het sfeertje voorlopig even af. 

 

Dan komen onze gasten - Jappie's dochter Femke met man Wouter en kids Marrit en Thieme en pup Silke - aan. We vinden het altijd fijn dat er kinderen en kleinkinderen komen om vakantie te vieren. We zullen ervan genieten en hopelijk zij ook!

 

Met de kinderen toeren we door onze omgeving en hier en daar stappen we uit om te kijken naar prachtige vergezichten, struinen we rond een kasteel met een watermolen, wandelen we door de tuinen langs kleurige kunst bij een kloosterruïne, duizelen we op hoogten en kijken we omhoog naar het viaduct waar vroeger treinen overheen stoomden en nu vierwielige fietsen heen en weer ratelen. We kijken naar stroomversnellingen in de Sioule en kijken uit over het lac des Fades bovenop de stuwdam. 

Met elkaar genieten we van onze middag en het heerlijke herfstweer, een toegift van de zomerse tijd die lang duurt!

Maar nu komt de herfst er aan, het houtkacheltje knapt en de kaarsjes branden. We kunnen er tegenaan!

 

 

 

Tijdens het maandelijkse netwerketentje proosten we met 29 mede-eters bij een restaurant op het feit dat we vorige maand getrouwd zijn op een "slokje", een glaasje Beerenburg en dat in Frankrijk! Tsjoch, proost en santé door elkaar! 

Drie flessen van dit Fryske brouwsel heeft Jappie's dochter Femke in Fryslân gekocht en meegenomen naar Frankrijk; deze week verblijven Femke, Wouter met de kinderen en hond bij ons op vakantie!

 

Gezellig samen een dagje in onze omgeving rondtoeren, een dagje naar Clermont-Ferrand, boodschappen doen, even borrelen en daarna warm eten en wandelen dichtbij huis, waar ook genoeg te zien is! 

In een weiland waar koeien met hun jonge kalfjes rustig grazen zien we één van hen bijna bevallen, de pootjes zijn al zichtbaar en we wachten een tijdje af om te zien of er verder nog wat gebeurt maar als de boer langskomt, kijkt hoe het met zijn kalvende koe gaat en vervolgens weer doorrijdt, lopen wij ook maar door. Deze geboorte kan nog wel een tijdje duren!

 

We banjeren over zandpaden waar de regen van de afgelopen dagen en diepe modderige plassen in de trekkersporen onze schoenen van kleur en structuur doen veranderen.... Thuisgekomen hebben alle schoenen dezelfde grijze modderige kleur en we trekken ze dan ook maar bij de deur al uit!

Dat wordt poetsen!!

 

Het is herfst en dat betekent dat de kacheltjes aan kunnen en het donker nodigt Jappie uit om nu eerst maar eens wat lampen op te hangen omdat we toch graag zien wat er zoal in ons bord ligt te wachten om van te worden genoten!

Brandhout wordt in beide appartementen rond de houtkachels opgestapeld zodat er voor een paar dagen voorraad is om het vuur lekker op te laten laaien! Warmte en gezelligheid troef!

 

Donderdag zwaaien we Femke, Wouter, Marrit, Thieme en pup Silke weer uit, hun vakantie zit er op!

Het is weer stil in huis! Ik draai wat aan de volumeknop van de radio en schenk ons nog maar een bak koffie in! 

Als al het beddengoed lekker buiten hangt te wapperen ga ik verder met het opruimen en schoonmaken van mijn "womancave", één van de kelders waar wasmachine en droger een plekje hebben en waar nog steeds allerlei zaken liggen of staan die nog moeten worden uitgepakt na de verhuizing... 

Voorzichtig zet ik dozen en plasticzakken op een tafel en met handschoenen aan haal ik de dozen en zakken - vol met verrassingen, heul veel spinnen en ander ongedierte - leeg en maak ik na het verwijderen van het ergste stof en de engste beestjes nieuwe stapeltjes. 

Een stapeltje "wassen" gooi ik direct in de wasmachine waarna later knuffels en kussentjes en oude lakens van mijn ouders ook aan de droogmolen belanden. Het droogt nu nog heerlijk in de wind!

Een stapeltje speelgoed zet ik aan de kant om schoon te maken. 

Blikken verf komen overal en nergens vandaan en ik herken kleurtjes uit Leeuwarden, Tijnje en Nij Beets en wellicht van nóg eerder... We houden blijkbaar wel van grijs en blauw.... Een paar kleine blikjes wit en blanke lak completeren de bak waarin ik alles bij elkaar verzamel. 

De kwasten en verfrollers in vele maten liggen vanaf nu op één plek en ik verbaas mij erover dat ik deze zaken de afgelopen maanden meermaals heb lopen zoeken en nooit heb gevonden!

Een stapel schoonmaakmiddelen krijgt een doek over de dop en de bussen en potten  belanden in een bak die ik een verdieping hoger in de daarvoor bestemde kast zet.

Rollen en losse vuilniszakken die ik her en der vind, verzamel ik bij elkaar in een lade, op een paar na die ik per direct kan gebruiken!

Oud papier in de doos bij de deur, oude restanten gordijnen en wat resten skai waarmee ik de vintage-stoeltjes van mijn moeder heb bekleed in een vuilniszak voor de kledingbak en ik vind twee rollen lijndraad waar Jappie mee aan de slag gaat! De meters waslijn in mijn womancave bieden nu voldoende mogelijkheid voor als het weer het laat afweten!

 

Vanwege deze acties in de kelders is de vloer bezaaid met dode beestjes, snippers papier, plastic, stukjes ijzer, steentjes en stof! Jappie biedt aan om de vloer te stofzuigen, wat ik dankbaar accepteer!

Helaas, als ik terugkom in de kelder hangt er een vieze stoffige mist die uit de achterkant van de stofzuiger komt....!! Alles wat er vooraan ingezogen wordt, blaast er aan de achterkant net zo hard weer uit en Jappie staat er met de rug naartoe en heeft niks in de gaten!

Daar gáát mijn werk, alles is nét opgeruimd en afgesopt......  

 

Nu hangt de was op de nieuwe lijnen in mijn womancave; het regent zo nu en dan en tussen de buien door zet Jappie de pas geleverde boompjes in de tuin. 

De bollen die ik eerder deze maand plantte koekeloeren hier en daar al boven de grond uit. 

Maar afwachten wat er volgend jaar in onze tuin opkomt! Voorlopig bloeit het wilde bloemenmengsel, wat ik van de zomer strooide, nog steeds en ook het onkruid doet zijn best.

 

We maken plannen voor winterklussen, de kozijnen moeten worden afgewerkt aan de binnenkant, we hebben het over een WC boven en ook een schutting met wilde wingerd en passiebloem komt in onze plannetjes voor. 

De oude ramen willen we niet weggooien, maken we er een kas van of een serre achter het kippen/duivenhok? Of zullen we ze eenvoudigweg op Le bon coin - de Franse marktplaats - te koop zetten?

Volgende week gaan we eerst de oude gastenbadkamer aanpakken, Jappie gaat een muurtje slopen, waarna de installateur zal komen om de leidingen aan te passen en de nieuwe douchebak te plaatsen. Zodra hij klaar is, worden in de gang alle buizen en afvoeren achter een verlaagd plafond verstopt en kan ik de gang verven en behangen. 

Een nieuw vloertje in de badkamer en hier en daar zal er een tegeltje moeten worden vervangen, maar het 65 jaar oude blauwe druppeltegeltje blijft! Nadat onze kinderen stuk voor stuk vonden dat er met die tegeltjes niks mis is, hebben we besloten dat ze blijven! Op de zolder vinden we onder een laag stof nog een voorraadje van deze tegeltjes en er is dus wat te vervangen, zo nodig!

De voordeur is door Wouter gladgeschuurd en we willen de deur helemaal opknappen. 

Dubbel glas is besteld en om onszelf honderd euro afleveringskosten te besparen plannen we een paar dagen in de camper in of bij Lyon waar we dan de laatste dag de ramen ophalen! Zo combineren we het aangename dan maar met het noodzakelijke en zijn die afleveringskosten aan iets leuks besteed!

 

Voorlopig hoeven we ons dus niet te vervelen!

 

 

Een beetje een rare week! 

 

Vol energie begint Jappie aan zijn klus deze week; het afbreken van de gastenbadkamer en de voorbereiding van het renoveren ervan. Er is nog een stapeltje nieuwe oude blauwe druppeltegeltjes dat hij inspecteert of ze heel zijn en of het er voldoende zijn, maar dat aantal houdt helaas niet over, óf we moeten besluiten hier en daar eenzelfde róód tegeltje ertussen te voegen, maar die gedachte schuiven we direct met een glimlach aan de kant. Deze rode tegeltjes zijn ook in dit huis gebruikt en ook daarvan ligt er een stapeltje op de zolder. Jappie ontdekt ook nog een stapel oude witjes, die we eventueel wél kunnen gebruiken. Het is toch eigenlijk zonde om dat oude goede spul niet te gebruiken in dit huis!

 

Terwijl manlief lawaai maakt; een muurtje moet worden afgebroken, hou ik me bezig met opruimen in mijn kelder! Onder de tafel staan en liggen nog best wat dozen en zakken en bij het uitpakken daarvan komen nog steeds tastbare herinneringen op tafel; wat zakdoekjes met een geborduurde herinnering, schoolspullen van de handwerkles, niet alleen van mij maar zelfs ook van mijn moeder! Alle stoffen spullen gooi ik in wasmachine, tuinkussens die we van de zomer gebruikt hebben gaan ook mee en mijn stoffig vest van vorige week gooi ik er ook maar even bij. Een flinke strook vitrage past er nog best bij en als alles frisgewassen op mijn nieuw gespannen waslijnen in de kelder hangt, besluit ik toch maar even toe te geven aan mijn grieperig gevoel wat al sinds vanmorgen vroeg aan mij staat te trekken. 

 

Tussen de middag staat het eten mij tegen en kan de kachel niet hoog genoeg! Jappie vindt mij in de keuken met mijn hoofd op mijn armen en het zweet op mijn voorhoofd.....

Je snapt het wel.... ik beland rillerig in bed, met mijn zachtflanellen "Rudolf the reindeer pyama" aan, extra dekens en later zelfs een kruikje aan mijn ijskoude voeten. 

Zo kabbelt de week wat door, ik heb de griep, zoveel is mij wel duidelijk en als later blijkt dat meer mensen die we vorige week getroffen hebben met dezelfde klachten op bed liggen is twijfelen helemaal niet meer nodig.

 

Jappie gaat lekker door, begint na de werkzaamheden aan de badkamer met het aanleggen van paadjes in onze tuin. Met de frees maakt hij de grond los, die nu nat genoeg is om er gemakkelijker doorheen te graven, vervolgens haalt hij de losse grond weg, legt er worteldoek in en een eerste dun laagje grind. 

Vanuit de keuken kun je er mooi van bovenaf op neerkijken en door de paadjes lijkt het al heel anders! De tuin wordt op deze manier verdeeld in vlakken, die we volgend jaar dan stuk voor stuk verder kunnen aanpakken.

 

Na een dag of vier stap ik ook weer wat rond, stop het beddengoed en Rudolf in de wasmachine en plof daarna weer met knikkende knieën en een dekbed in mijn luie stoel; ik vertik het om weer in bed te gaan liggen maar aan het eind van de middag word ik wakker in de stoel als Jappie de houtkachel aan zet. Door de rare houding in de stoel voel ik me een bos hout wat in stukken kan breken bij het opstaan, maar na een kop hete thee stroomt langzaam het gevoel in me terug en ben ik zelfs in staat om de was nog op te hangen! 

 

Een kilometer of vijftig zuidelijker beginnen de hogere bergen waar we vanaf hier op uitkijken als het helder is. Daar is vrijdag sneeuw gevallen! Niet nátte sneeuw, zoals we Nederland dan wel gewend zijn, maar echte sneeuw die wel even blijft liggen bij deze temperaturen op die hoogte. Vanaf het plekje waar ik nu zit te typen kijk ik naar donkere sneeuwluchten, die kant op, er komt vast nog meer sneeuw! Foto´s van FB-groepen in deze regio tonen witte bergen, witte landerijen, met sneeuw bedekte daken en wegen waar nog geen sneeuwschuiver geweest is. Mensen met kinderen met felgekleurde jasjes en met snowboots, mutsen, sjaals en handschoenen genieten van de eerste sneeuw! Drie weken geleden zaten we nog van de zonsondergang in de tuin te genieten in de korte broek!

Per 1 november ben je hier verplicht om met winterbanden te rijden, sneeuwkettingen bij je te hebben of de zogenaamde "sneeuwsokken". Onze afspraak bij de garage staat al; de zomerbanden moeten worden omgewisseld naar de winterexemplaren! Vorig jaar hebben we sneeuwsokken aangeschaft voor eventuele dikke sneeuwbuien, maar het heeft mijn voorkeur om dan maar lekker van de weg te blijven en binnen te blijven! Dat begrijp je wel!

Hier is het groen en regent het. Het houtkacheltje snort. 

 

Gisteren heb ik eindelijk alle rariteiten bij elkaar gezocht die ik het vorige weekend in mijn kelder bijeengesprokkeld heb. Ik kijk naar de subtiele verschillen tussen de merklappen, door mijn moeder gemaakt in 1938 en de merklap van mij, gemaakt in 1968... Zij maakte de lap op achtjarige leeftijd, ik was negen of tien en ben er láng mee bezig geweest, herinner ik me. 

De cijfers en letters zijn op dezelfde manier geborduurd en ook de geborduurde regels hebben dezelfde motiefjes. 

Er zijn ook van mij en van mijn moeder een maaslap. Een grote rood met witte van háár met veel meer oefensteken dan die blauw met rood en wit van mij met simpele steken waar je geen thumps-up voor zou geven....

Een setje met handgemaakte, witkatoenen, bewerkte en versierde poppenkleertjes voor een - ongetwijfeld porceleinen - pop vind ik ook tussen de spullen. Deze zijn vast ooit van mijn moeder geweest en deze minikleertjes lijst ik misschien weleens in! Ze zijn zó mooi!

 

Zondagsschoolboekjes van Jappie komen tevoorschijn! Van hem is er niet zoveel van vroeger bewaard gebleven en hij heeft zeker niet veel meer dan zijn herinneringen van vroeger. 

De boekjes geef ik mooi plekje in de boekenkast! 

Het boekje "Chrisje" van Max de Lange-Praamsma staat er tussen! Zo grappig, want datzelfde boekje heb ik óók op de zondagschool gekregen met kerst! Bovendien was de schrijfster een juf op de school waar mijn moeder op zat! Een rood lijntje en het rondje is gesloten!

 

 

In een stapeltje zakdoekjes - stóffen zakdoekjes - vind ik het mintgroene kleine exemplaartje wat ik zelf kocht toen ik begin deze eeuw naar Albanië reisde. Hand-geborduurd in rood en groen door een ijverige Albanese moeder en door haar kindjes op straat aan mij verkocht! Een beter souvenir kan je je toch niet wensen?

Albanië had destijds nét zijn grenzen geopend na de val van het communisme eind vorige eeuw en ik was best nieuwsgierig. Je kwam er vanuit Corfu vrij gemakkelijk het land in, maar je moest je paspoort inleveren.... daar moet je toch nu niet meer aan denken!!! De reis door een deel van het land werd begeleid door een twaalftal maffia-achtig uitziende gasten, stuk voor stuk in zwart pak gestoken, waarmee je liever geen contact zocht, die zich voortbewogen in vier zwarte Mercedessen waarvan de ramen ondoorzichtig waren... Twee Mercedessen vóór ons, twee áchter ons.... elk met drie van die niet te peilen types... de zogenaamde bewakers!

Een hotel met uitzicht op zee, een marmeren trap herinner ik me en gouden kranen (of in ieder geval die kleur!) Drinken uit kristal en eten van porseleinen borden en zilveren bestek. 

De kamer kostte destijds nog geen veertig gulden!! Mijn paspoort kreeg ik netjes terug na mijn bezoek en ik zou best nog eens terug willen! Het is er nu een stuk vrijer; een prachtig bergachtig land!

Dit was even een zijstapje...

 

Inmiddels ligt ook Jappie met een dekentje in zijn luie stoel, zere keel, wat koortsig en futloos. 

We geven er maar even aan toe, we moeten niks en het weer nodigt niet uit om buiten wát dan ook te verzinnen! Lekker thuis, kacheltje aan luisteren naar de wind!

Deze keer een beetje een "anders dan anders-blog", wat sentiment zo hier en daar en vind je dat nou helemaal niks? Volgende week wéér een blog, vást met een meer Frans getint sfeertje!

Tot dan!

Blijf gezond!

 

 

De bergen zijn aan het zicht onttrokken door een dikke laag bewolking. Ligt er nog sneeuw op, of toch niet meer?

Deze week heeft van alles in de aanbieding, storm, harde regenbuien, lichte buitjes, vergezeld door een zacht windje, een uitnodigend zonnetje, wat je doet besluiten om er eens even lekker op uit te gaan....  

 

We werken nog wat in de tuin, ik iets minder omdat de griep me nog steeds wat in de macht heeft. Energie en zin om naar buiten is momenteel ver te zoeken, maar soms moet je gewoon maar even doorzetten! Jappie daarentegen is niet te stoppen! Hij trotseert elke dag het weer, en houdt zich warm met hout hakken voor de houtkachel, het maken van een schutting waar wilde wingerd tegenaan moet gaan groeien en hij rijdt met kruiwagens met "gravier" door de tuin.

Het houtkacheltje snort elke middag weer heerlijk en het verwarmt en verlicht onze zitkamer met haar speelse vlammen. We kijken graag naar het spel van de vlammen. Als tussendoor de TV weer eens even uitvalt, hebben we in ieder geval de vlammen nog!

 

We gaan een dagje naar de stad en brengen een bezoekje aan de grote bouwmarkten, de zogenaamde Brico's, waar geen nee te koop is. Wat hout en gaas voor de schutting, een ijzeren pen om de oude knop van de voordeur te repareren, wat spuitbussen kit en pur en wat je verder zoal voor bruikbaars tegenkomt. 

Dit soort dagjes combineren we meestal met een bezoek aan één van grotere supermarkten in Clermont, Riom of Mozac. In de Leclerc in Mozac hangt al een pakkende kerstsfeer, compleet met een groot wit-rood gekleurd tafereel met beren, St. Bernardhonden, enorme knuffels en marktkramen. En alles beweegt!  Het doet wel wat Amerikaans aan!

Dat het hier in Frankrijk schijnbaar normaal is, blijkt wel als iedereen er zonder op of om te kijken aan voorbij loopt. Het kind in mij laat me even stilstaan bij deze enorme opstelling en ik maak wat foto's. Dit is toch echt heel wat anders dan de sfeervolle gezellige kersttaferelen in de Nederlandse tuincentra! 

 

Een lunch in een restaurant is dan ook altijd vaste prik! 

We worden steevast verrast door een "plat du jour", wat we meestal uitproberen. Deze keer kunnen we kiezen en Jappie krijgt een bord vol varkensvlees met aardappeltjes, terwijl ik op mijn bord een groot stuk vis en prei met saus vind. Ik dus de groente en Jappie de aardappeltjes! Er ligt zoveel prei op mijn bord, dit is makkelijk te delen! Zo is het gemis op het ene bord weer aangevuld met het overschot op het andere bord! Altijd weer een verrassing!

 

Een zonnig en rustig herfstdagje nodigt uit om te wandelen! We kiezen voor een wandeling bij Etang Neuf, een klein stukje met de auto en dan heerlijk rond het water, door het bos en open plekken wandelen, over bruggetjes en aangelegde houten paden die wel wat doen denken aan de Deelen. 

Het water spiegelt de langs de waterkant staande bomen zachtjes in de wind en een kort, licht regenbuitje verrast ons enigszins, maar het veroorzaakt wel een prachtige regenboog! 

Grote groepen paddenstoelen trekken mijn aandacht. Een enorm rood met witte stippen-exemplaar staat eenzaam aan de rand van het pad. Een nóg grotere witte paddenstoel groeit middenin het groen tussen de bomen, gevallen bladeren en takjes kriskras er omheen gedrapeerd. 

Prachtig gekleurde zwammen groeien op een omgevallen boom en gladde gele paddenstoelen glimmen in het natte gras. 

 

We halen een pakketje uit het verderop gelegen dorp Merinchal. Hier en daar zijn afhaalpunten voor pakketjes waarvoor je dan geen afleverkosten voor hoeft te betalen. Als je dan elke keer een ander punt uitzoekt, heb je nog eens een ritje hier en daar naartoe. 

Vlakbij dit dorp is de bron van de rivier de Cher, "la Source du Cher". Hier rijden we naartoe nadat we het pakketje hebben opgehaald. Het is niet heel toeristisch, niet heel bijzonder, maar de gemeente heeft er een mooi infobord geplaatst, en staat een fraaie picknickbank en de bron stuwt het water omhoog uit de grond tussen rotsblokken en varens. Toch wel weer interessant als je weet hoe groot de rivier verderop in haar loop wordt!

De Cher begint vanaf dit punt haar bochtige loop en de rivier stroomt stevig door en wordt steeds breder en dieper, een echte rivier waar ook een stuwdam in gebouwd is en waar de rivier zich een echt meer mag noemen! Leuk om de Cher een keer helemaal te volgen tot hij na 365 kilometer uitmondt in de Loire.

 

Dan is het zaterdag en de zon schijnt! Tijd om de schutting te plaatsen en een plekje te zoeken voor wat plantjes die we nog hebben staan. Terwijl Jappie de schutting plaatst sprokkel ik de takken die de storm van vorige week uit onze lindeboom heeft doen vallen van de grond, breek ze en ik verzamel ze in een oude ton zodat ze verder kunnen drogen. Ze zijn geschikt als aanmaakhout voor ons kacheltje!

 

We moeten onze plannen voor de badkamer in de gastenkant gaan aanpassen! Na een drietal mails aan het sanitairbedrijf gestuurd te hebben,  helaas zonder reactie, raap ik mijn moed bij elkaar om het bedrijf die onze badkamers zou aanleggen maar eens te bellen. Ik vind dit soms lastig, ik kan mijn zegje wel doen, maar de waterval aan Frans die daarna vanaf de andere kant komt is soms maar lastig te "verhapstukken"!

Zo ook deze keer, ik wordt gewaar dat ze geen personeel meer kunnen vinden, hun enige goeie kracht is met pensioen en er is geen tijd om bij ons een tweede badkamer aan te leggen... Mevrouw laat weten dat voor de chauffage - de verwarming - in ons eigen dorp wel iemand zit, maar de badkamer wordt een probleem.... Ennuh...laat ze weten... we hébben toch een badkamer die klaar is? Ik begin nog even met uitleggen dat we toch ook graag de tweede badkamer klaar willen hebben, helemaal nu Jappie deze heeft afgebroken en die nu dus niet gebruikt kan worden!! Daarnaast kunnen we het plafond in de gang niet plaatsen en kan de elektricien zijn werk ook niet afmaken....

Ik snap best dat ze geen mankracht hebben en ik bedank haar netjes voor de uitleg, al snap ik niet waarom ze dit niet even als antwoord op mijn mails had kunnen sturen.... Maar ja, c'est la France!!

We vinden vast een oplossing! 

 

 

Ter voorbereiding voor de komende winter hebben we deze week een afspraak staan bij Vulco, onze bandenspecialist in Pontaumur. Ze weten inmiddels wie we zijn en spreken langzaam en duidelijk en er werkt zelfs een engelsman. Iemand die erg plat Engels spreekt en of dat nou beter is dan Frans, betwijfel ik. Fourty minutes duurt zijn klus, dan zitten onze winterbanden op de camper. De zomerbanden liggen in de camper, ze kunnen nog een `petit été` mee! 

Thuis haalt Jappie gevaarlijke capriolen uit om het dak van de camper te ontdoen van een flinke laag uilenpoep. Een uil heeft zich de balk boven de camper in de hangar toegeëigend en doet daar zijn of haar behoefte ook. Een stuk gaas moet voorkomen dat de uil daar weer gaat zitten. We hebben een hok, waar voldoende ruimte is, want een uil om huis heeft ook wel weer wat!

De camper is vanaf nu weer winterklaar en na het vervangen van wat water, het opmaken van het bed en het vullen van de kastjes met wat kleding en etenswaar zijn we bijna klaar voor ons geplande lang-weekend Lyon!

De planten in huis krijgen nog een laatste keer een drup water, een praatje en ik zie dat de lidcactus weer begint te bloeien! Ze kunnen er wel weer even tegen!

 

Via een onbegrijpelijk lange omweg - aangegeven door de routeplanner in de camper en gecontroleerd door google-maps - gaan wij richting Lyon. We nemen nooit snel- of tolwegen en dachten zo door de bergen te kunnen rijden, maar dat is een droom! We rijden langs prachtig gekleurde herfstlanen richting Vichy, een stuk noordelijker dan dat we zelf zouden bedenken. Vervolgens krijgen we een serieus goed aangelegd stuk vierbaansweg waar we een tijdlang snel en zonder tol overheen kunnen suizen. 

Daarna nog een stuk door een mooi natuurgebied ten noorden van Lyon en als laatste nog een klein en gratis stukje Route de Soleil, voordat we afslaan naar Dardilly, waar onze camping ligt, aan de noordkant van Lyon. 

 

De camping is redelijk bezet, er zijn chalets, pipowagens en de camping dus. Hier komen veel mensen een nachtje staan die onderweg zijn naar hun overwintering in Spanje of Portugal. Veel Duitsers, Nederlanders, Zweden, Zwitsers en Polen. De Fransen zijn er ook, maar die komen meer voor het bezichtigen en beleven van de stad Lyon, net zoals wij!

De reden voor ons weekend Lyon is overigens wel even anders, waarschijnlijk.... Wij zijn hier om dinsdag, voordat we de terugweg aanvaarden, onze bestelling met ramen op te halen in Limonest, hier vlakbij. 

Een bezoek aan de stad Lyon is nu onvermijdelijk! Hoe snel mogelijk je deze stad op je reis richting zuiden ook achter je wilt laten, het is wel zonde, want het is een prachtige stad! En één dag is ook echt te weinig om de stad te bezoeken! We hebben gelukkig drie volle dagen voor de stad en de omgeving ervan!

 

Tegenover de uitgang van onze camping staat een bushalte waar we lijn 89 pakken naar het eerstvolgende metrostation. Daar zijn alle loketten gesloten en het is dan ook even zoeken hoe we nu verder moeten. Een overzicht met allerlei gekleurde lijnen en twee verschillende betaalautomaten vragen even tijd van ons - oudjes - maar we komen eruit! 

Twee kaartjes en dertien euro verder kunnen we de hele dag met het OV door Lyon reizen en overal uitstappen, waar we willen. 

We struinen door Vieux Lyon, de oude stad, hoge huizen, smalle winkelstraatjes met keitjes (hakken zijn hier echt uit den boze!), pleintjes met fonteinen en overal de zogenaamde "Bouchons", restaurantjes waar je voortreffelijk kunt eten. 

Wij zijn inmiddels op de hoogte van het feit dat je vóór half één een plekje moet hebben, anders sta je buiten in de rij je aperitief te drinken!

We vinden een plekje in een bouchon, die nog bijna leeg is, maar binnen no-time vol zit met gasten!

Na het eten vind ik het toilet in een steegje buiten, naast de keuken, waar de spinnenwebben van maanden nog hangen en waar bedienend personeel met acrobatische toeren hun wiebelende - met heerlijkheden gevulde - bordjes op de blote armen laten balanceren en door klapdeurtjes snellen, in de hoop dat er aan de andere kant niet net iemand met lege bordjes terug-snelt! Zolang ik het kan bekijken gaat het allemaal nét goed! 

Het is maar goed dat ik pas ná het eten het toilet opzocht!

 

We wandelen door Lyon, langs de rivier de Saône, waar door de sterke stroming de rondvaarten zijn geannuleerd. Niet, dat we dat nu vandaag willen gaan doen, maar zo kun je zien dat een annulering door "te sterke stroming" nou niet direct een voor de hand liggende reden is, tenminste niet voor ons!

Wij gaan eigenlijk voor de "Hop on Hop off bus", maar waar het startpunt nou is?? Waarschijnlijker is dat we de hele route zo'n beetje lopen, zonder dat we de beginhalte vinden! 

Gelukkig is het heerlijk weer! Wandelen langs de kades van de Saône en de Rhone is echt geen straf!

Hier en daar steek je via wandelbruggen de snel stromende rivieren over, je loopt door winkelstraten zonder te winkelen, bewondert de prachtige oude gebouwen, monumenten en fonteinen, die soms zó groot zijn dat je ze niet zomaar in zijn geheel op de foto krijgt! Bijzonder mooi geschilderde muren lijken zo natuurgetrouw, dat het écht lijkt. Een vlakke kale muur krijgt op die manier een heel verhaal, waar je van onder naar boven en van links naar rechts kijkt. 

En dan zijn er in die wijk méér gebouwen beschilderd! Je kijkt je ogen uit!

 

Op één van de loopbruggen zitten op de kabels veel aalscholvers te genieten van het zonnetje. Er onderdoor lopen brengt enig risico met zich mee, maar je hebt geen keus.... Je hoopt maar gewoon dat de aalscholvers daar boven je zich even inhouden als jij er onderdoor loopt.... Een groepje jeugd heeft de meeste lol om één van hen die net de volle laag heeft ontvangen, hoofd en schouders, trui en tas zitten er onder, maar wat doe je eraan? Omlopen kan niet, de brug is hoog en niet al te breed! 

 

Je kunt in de stad overal leenfietsen gebruiken. Een app biedt je de mogelijkheid om tegen betaling een fiets te nemen - waar je maar wilt - en terug te zetten - eveneens waar je maar wilt! Je zet ze op een lader, dus waarschijnlijk zijn het elektrische fietsen. Aangezien de stad redelijk vlak is, is dit echt een goed alternatief voor het openbaar vervoer. Nou is deze stad enorm! Wij zaten al een halfuur in de bus, daarna nog een minuut of tien in de metro en dan ben je nog maar in de eerste oude wijk! 

De metro heeft zo zijn voor-, maar ook zeker zijn nádelen! Het gaat snel, elke vier minuten is er een trein, je kunt op veel plekken in - of uit - stappen, maar het is ook onpersoonlijk. Mensen draven elkaar voorbij in de hallen, op de lange roltrappen en hangjeugd zorgt voor onrust. Nee, het is niet zo onze manier van reizen, maar alles went!

Ik heb zo de indruk dat we precies weten hoe alles werkt, zodra we weer vertrekken! ONLY LYON!

 

De omgeving van Lyon heeft ook het één en ander te bieden. Hier wordt ook vaak aan voorbij geracet, maar dat is toch wel jammer! Ben je ooit in de buurt, en heb je geen haast, neem dan de tijd om een dagje in "Les Dombes" door te brengen. 

Wij bekijken in de ochtend het middeleeuwse stadje Pérouges. Dat is wel echt de moeite waard! Een prima parkeerterrein ligt op nog geen 250 meter van het stadje, waar je wandelt door middeleeuwse straatjes, langs middeleeuwse huizen waar nog mensen in wonen en werken, stadsmuren met uitzicht op het dal van de Ain en daarboven uitrijzend de Alpen!

Dit is wel treffen, want als we er naartoe rijden, schijnt de zon op de eeuwige sneeuw en steken de contouren van de hoge bergen scherp af, maar later hangen er wolken boven en is het uitzicht niet meer zo spectaculair. 

Het stadje daarentegen is zeer de moeite waard, niet al te groot en in één - à anderhalf uur kun je alles goed bekijken. Mocht je ooit gaan.... trek dan geen hoge hakken aan, want je verkneukelt je om dames op hun zondagse stiletto's, maar ook blokhakken met centimeters hoge zolen, die zich aan dergelijke middeleeuwse straatjes durven te wagen!

 

Les Dombes, een redelijk vlak gebied, net ten noordoosten van Lyon met meer dan duizend meertjes. Dit zijn eeuwenoude étangs, gegraven vijvers of meertjes, die men vroeger heeft aangelegd om vis te kweken.

De meertjes lokten later malariamuggen, met alle gevolgen van dien. Veel mensen kregen malaria en de meesten werden niet ouder dan vijfentwintig jaar! Uiteraard een ongezonde situatie, die monniken in het jaar 1863 een klooster deed stichten om de slechte gezondheid te keren. De monniken legden de vijvers droog en begonnen het land te bewerken, de malariamug legde het loodje en men werd weer wat gezonder en ouder!

 

De abdij is nog steeds actief, er worden (zang)diensten gehouden en veel vrijwilligers van over de hele wereld komen er samen om al het werk te doen. De abdij heeft natuurlijk zijn onderhoud nodig, maar ook de tuinen zijn nog in bedrijf. Veel appelrassen worden geteeld, naast allerlei ander fruit, groenten en noten. Er is tevens een kaasmakerij. De producten zijn te koop in het winkeltje. Er wordt geen entree geheven, de abdij is vrij te bezichtigen. 

Wij lopen er een drie kwartier rond, bekijken de abdijkerk en de gangen ernaast. De rest van de gebouwen is nog actief en dus gesloten voor publiek. Voordat we vertrekken kopen we een fles abdij-appelsap van de appelbomen uit de kloostertuin. 

 

Les Dombes, ook een prachtig fietsgebied omdat het redelijk vlak is. Er zijn veel routes uitgezet die door bordjes zijn aangegeven. Mooie natuur en uiteraard al die meertjes! Want er zijn er nog steeds enorm veel! Hier en daar staat met bordjes aangegeven dat men er nog vis kweekt. 

Jappie en ik vinden het wel wat van Gaasterland hebben, of de Achterhoek, omdat het toch niet helemaal vlak is. Het woord Dombe komt zelfs bijna overeen met het woord Dobbe, al heeft een dobbe in Fryslân toch waarschijnlijk een wat andere oorsprong. 

Nou, genoeg gefantaseerd, nog een dagje cultuur snuiven in Lyon, dan is het alweer voorbij en kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat het dan ook weer genoeg stadse fratsen zijn voor ons!

 

Dan maar weer terug naar "la campagne"!

 

 

 

Een flinke tegenvaller valt ons ten deel als wij de bestelde ramen willen afhalen op de afgesproken plaats in Lionest bij Lyon. Vier van de acht ramen zijn gebroken en de chauffeur baalt als een stekker; "c'est pas normal", mompelt hij achter elkaar door, maar we schieten er niets mee op, uiteraard.

Hij maakt foto's en belt met het kantoor om direct nieuwe te laten bestellen en is in ieder geval heel behulpzaam. Hij moet het kapotte glas nu weer in zijn bestelwagen mee terugnemen, met alle glasrommel die dat natuurlijk oplevert. 

We slikken een keer en denken dan maar aan het gezegde "scherven brengen geluk", de rest van de bestelling zal nu in januari klaar zijn voor aflevering, wederom af te halen nabij Lyon. 

Vanwege de aflevering bij Lyon zagen we destijds een reden om die stad met een bezoek te vereren en hebben we een lang weekend op de stadscamping geboekt in Lyon, maar deze stad hebben we nu wel bekeken. Om nu weer iets te bedenken in januari?? We wachten maar even af. 

 

Voordat we dinsdag met deze tegenvaller te maken krijgen, hebben we maandag nog een stadstoer door Lyon. We weten nu bijna helemaal hoe het openbaar vervoer werkt en wat de goedkoopste manier is.

We bekijken de buitenkant van het Museum des Confluences, de binnenkant is gesloten maar het gebouw is op zich al een bezienswaardigheid en de omgeving ervan is ook niet verkeerd. Er is een samenvloeiing van de Rhône en de Saône, waardoor er aan verschillende kanten oude bruggen liggen waar auto's over zoeven, trams, bussen en treinen een halte hebben en waar tunnels en dergelijke vrolijk zijn beschilderd. 

Zwervers hebben deze overdekkingen ook gevonden als slaapplek, waarvan je overdag de bewijzen ziet liggen op diverse plekken in en rond de beschilderde tunnels. Zou het niet zo erg zijn dat mensen een noodgedwongen een plek buiten moeten zoeken voor de nacht, dan kun je bedenken dat het wel een heel fleurige plek is, zo met al die kleuren! Heel dubbel allemaal!

Na een heerlijke lunch midden in de stad bij een soort van oud bruin café pakken we een bus naar het bekende Parc de la Tête d'Or. Door een prachtig entreehek betreden we het park.

Wát een geweldig park is dit! Er bevindt zich een Aziatisch dierenpark, een botanische tuin, een rosarium, een tunnel naar een eiland, midden in het meer met een plek waar je kunt stilstaan bij alle oorlogen die ooit waren, zijn of komen, maar bovenal kun je er kilometers wandelen of fietsen! 

Er zijn restaurants die nu gesloten zijn, maar dat maakt het beslist niet minder mooi! Er is een prachtig meer midden in het park, waarin zich vele soorten bomen spiegelen en waar we omheen wandelen. In de zomer kun je hier een bootje of waterfiets huren.

Overal staan bankjes om even te kijken naar al dit moois of even te rusten als je moe bent van dit struinen! Dit alles kost bovendien helemaal niets! 

Er is nog veel meer te zien, maar voor een middag is dit mooi genoeg.. Als we op de camping terugkomen is het bijna donker! 

 

Thuis in Montel de Gelat kunnen we weer aan de slag in de tuin. Door de storm van vorige week is onze kas gedeeltelijk losgewaaid en met grind - gravier - en grond zet Jappie hem weer vast, terwijl ik ondertussen de laatste bollen in de tuin verstop. Onze grote lindeboom is nu helemaal kaal en de blauwe lucht steekt mooi af tegen de witberijpte takken. 

Binnen staat mijn lidcactus in volle bloei! Terwijl ik dit typ, dwalen mijn ogen regelmatig naar de grote rode bloemen en er komen nog meer knoppen aan! 

Het houtkacheltje is heerlijk warm en als we 's avonds heerlijk in ons luie fauteuiltje zitten kunnen we genieten van het speelse vlammenspel, of van NL-Ziet, wat hier ook best vertier kan bieden. We volgen wat van de verkiezingen in Nederland, maar kijken ook naar Boer zoekt Vrouw en het Perfecte Plaatje wil ik ook niet missen! Voor nu redden we ons prima met de 240 gig die ik elke maand op mijn Franse mobiele tegoed heb.

We missen daarentegen wél het Franse nieuws op tv. Binnenkort maar eens kijken, of dat ook lukt via ons mobiele abonnement!

 

De nachten zijn kouder aan het worden. Thuis in Montel zijn de weilanden wit bevroren als je 's ochtends de gordijnen open doet. Dat betekent ook meestal dat de lucht blauw is en dat het droog blijft.

Wanneer we op de vrijdag naar Clermont Ferrand rijden is het zicht over de bergen verder naar het zuiden door wolken erg beperkt. Vanuit dalen zie je de wolken als mistflarden optrekken, wat weer een heel mooi beeld oplevert, zo over de ontdooiende velden. Elke keer als je er naartoe rijdt is het uitzicht weer anders! De vulkanenketen, de "Chaîne des Puys" is helemaal onttrokken aan het zicht op de heenweg, maar op de terugweg is het helder en kun je zien dat er op de toppen sneeuw ligt. 

 

Dan is er vandaag nog even tijd om een zondagmiddagwandeling rond onze eigen woonplaats te maken. Het is heel stil buiten, je hoort wat vogels scharrelen, een beekje stromen en de kerkklokken elk uur slaan.

We kiezen wat nieuwe paden en zien weer nieuwe dingen; een boom die nog volhangt met appels, een kale boom vol met maretakken, we lopen langs verstopte étangs en vinden paddestoelen van meer dan twintig centimeter hoog! In een weiland, achter wat open struikgewas en prikkeldraad zien we een heel houten boerenwagenpark staan van vervlogen tijden. 

De lucht is blauw totdat de zon oranje ondergaat. 

 

 

We vertrekken onder een stralend zonnige dag met helderblauwe luchten vanuit de Auvergne richting Fryslân om familie en vrienden te bezoeken. 

 

We gaan op de koffie naar één van de kinderen met zijn gezin in Heerenveen en in de middag nemen we een heerlijke douche bij de dochter met haar gezin in Nieuwehorne, waar we ook blijven eten! Lekker een "bijkletsdagje"!!

Tussen beide bezoekjes door parkeren we de camper in het bos bij Oranjewoud, waar we in de camper lekker lunchen. 

Het is druk op de parkeerplaats en we volgen met aandacht een man met twee dochters die na een ritje met hun paard in het bos het paard in de paardentrailer proberen te leiden. Het dier heeft he-le-maal geen zin om de trailer in te stappen en het zet zich schrap. De man kan praten als brugman, trekt en duwt aan het dier, maar er komt alleen beweging in als de gang de andere kant  - weg van de trailer - op gaat. Uiteindelijk, na een kwartiertje schouwspel lukt het om het paard de trailer in te krijgen, nadat het voldoende is afgeleid... 

 

 

 

Buiten wordt het nu rustiger, het is droog geworden, het nieuws vertelt ons dat het morgen minimaal 10 graden wordt.... Ik hoop dat het klimaat er rekening mee houdt dat we geen korte broeken hebben meegenomen! 

 

 

 

Het is alweer een week geleden dat we begonnen zijn aan ons familiebezoek in Fryslân. 

We verblijven in onze camper en toeren zo wat door de provincie waarbij we - zoals verwacht - niet overal op camperplaatsen of campings terecht kunnen omdat ze in de winter gesloten zijn. 

We kunnen gelukkig op voldoende camperplaatsen met verharde ondergrond wél terecht. We staan een aantal nachten op de daarvoor bestemde plaats in Gorredijk, we vinden een mooie levendige plek in Harlingen aan de haven en we staan bij een particulier op zijn mooi aangelegde camperplaats bij Wijnjewoude. 

 

Zó leuk om iedereen weer even te zien en bij te praten. We bellen niet heel veel vanuit Frankrijk, hebben we daar iets te delen dan doen we dat via het blog, of willen we weten hoe het gaat, dan wordt er vaak geappt. Soms bellen we wél, of gaan we beeldbellen zodat je elkaar ook even kan zien! Zo blijven we op de hoogte van het wel en wee van onze familie en vrienden. 

Zo nu en dan rijden we dan naar Nederland, wat de wereld nou ook weer uit is!

 

We rijden deze week zo veel mogelijk binnendoor en vermijden snelwegen. Op deze manier kom je door leuke Fryske dorpjes, over kleine weggetjes en brugjes, waar de camper maar nét over kan. Met dit weer is een route door deze dorpjes vaak veel leuker dan met de ruitenwissers op vol aan tussen de vrachtwagens rijden! 

Kerstverlichting is al aan in de meeste dorpjes waar we doorheen rijden, wat de sfeer verhoogt! Het ziet er gezellig en uitnodigend uit. 

Het weer is niet best! Donker, zwaar bewolkt, het regent vaak en soms is het nogal mistig. Een enkele keer laat het zonnetje zich zien en gaan we naar buiten, maar die dagen zijn op een paar vingers te tellen. 

 

We bezoeken de afgelopen week kinderen, broers, zussen en vrienden, genieten hier en daar van een warme maaltijd, wat betekent dat ik niet zelf hoef te koken in de camper! Lekker en makkelijk!

De tandarts staat voor ons beiden op de agenda en ik heb me voorbereid op het vullen van een gaatje, wat er niet blijkt te zijn! Een meevaller dus, dat geboor en gedoe in mijn mond vind ik maar niks, ook al doet het niet zeer (soms kietelt het zelfs, maar wat is erger...?), ik ben altijd blij dat ik weer kan opstaan uit die hernia-onvriendelijke stoel!

 

Een bezoekje aan mijn oude werkplek, even bijkletsen met vroegere collega's, voor zover ze aanwezig zijn. Verder komen we deze keer niet toe aan aparte afspraakjes, dus collega, mocht je ons hebben uitgenodigd; we komen een volgende keer graag weer even langs, maar deze weken is de agenda proppievol! Sorryyyy!

 

Het raam van de camperdeur is weer gemaakt en het gaat weer open en dicht met één druk op de knop! De camper heeft een vochtmeting gehad en we krijgen nieuwe strips om lekkage vóór te zijn. Nu alles weer gecheckt, gerepareerd en zelfs gepoetst is, kan ons knausje er weer tegenaan!

Jappie heeft dus inderdaad de camper een poetsbeurt gegeven, wel heel noodzakelijk als je over kleine weggetjes rijdt, waar trekkers de klei uit landerijen in dikke vette lagen op het asfalt achterlaten. Doordat het zo geregend heeft, zijn de weggetjes vreselijk vies. 

Helaas is de voorspelling niet best. We moeten maar genieten van elk zonnestraaltje wat door het raam schijnt. 

 

Voor nu zitten we echt in de donkere dagen voor kerst, zoals altijd!

Gelukkig hebben we de top 4000, een minikerstboompje met lichtjes en kaarsjes op tafel als we ergens staan. 

Hoeft echt niet anders ;-)