Tour de France

Tetteretèèè tu-u-uut tetteretèè tututuut....

We zijn op de fiets naar Saint Avit gegaan en hebben onze krukjes aan de kant van de weg gezet in het dorpje. We gaan de Tour de France meemaken! Het is er nog redelijk rustig, de sfeer is goed en het zonnetje schijnt. De thermometer tikt net de dertig graden niet aan. 

De meeste mensen staan of zitten bij de rotonde, wij kiezen een wat rustiger plekje na een bocht vlak achter die rotonde en hebben een mooi vrij zicht op alles wat langsrijdt. 

Na een tijdje komen de eerste auto's en motoren de bocht om en na een halfuurtje komt er een auto met de tekst "la caravane arrive - 5 minutes"!  De camera en telefoon liggen klaar om te fotograferen en wat te filmen. Mijn telefoon geeft aan dat het apparaat eerst moet afkoelen, want het is te warm! Gelukkig duurt die karavaan wel even en filmen lukt dan ook, even later. 

We "vernuiveren" ons om de mensen naast ons; opa, oma, zoon en een met vlagje zwaaiende kleinzoon en ze willen alle prullaria verzamelen die naar ons toegeworpen wordt. Het is bijna hilarisch als er een petje naar óns wordt geworpen en Jappie pakt het op. Oma is niet snel genoeg en kijkt misprijzend naar mijn lief, die met een prachtig gebaar het knalgele petje in mijn rugzak laat glijden!  Ze krijgen echter voldoende aandacht, T-shirts, petjes, tasjes, bekertjes, kauwgum, vlagjes, snoepjes en wat al niet meer! Wij komen er maar karig af met ons petje, een pakje kauwgum en een bekertje... je zou er bijna jaloers en hebberig van worden!!!

Teleurgesteld stappen oma en consorten met een tas vol promotiemateriaal op als de karavaan is geweest. Zij wachten niet op de renners ... 

Wij wél! En dat duurt...en duurt...en duurt, op ons krukje in bijna dertig graden in de zon. Je moet er wat voor over hebben!

Ons geduld wordt beloond! Een kopgroep komt voorbij met alle belangrijke hotemetoten die bij hen horen. Voordat je het weet zijn ze voorbijgeflitst, richting Puy de Dôme, de vulkaan van 1465 meter hoog, waar de finish is. 

Na nog een tijdje wachten volgt het peloton. Wat een prachtig gezicht en wat gaan ze ontzettend snel! Eenlingen fietsen tussen twee auto's, het lijkt ons nogal gevaarlijk, maar we rekenen er maar op dat ze weten wat ze doen!

Dan is het voorbij, het getoeter klinkt nog na in de bergen en de helikopters kun je nog horen en zien in de verte. De rust in het dorp is nog niet teruggekeerd maar veel mensen keren alweer terug naar huis. Wij fietsen naar huis en dan is het tijd voor foto's, blog en een biertje in de schaduw van onze grote lindeboom! In Fryslân is het weer eens code oranje, zo lezen we.

Het weer in onze omgeving is deze week heerlijk. Buiten zijn, korte broek en hemdje aan en ja, er moet ook gewerkt worden. 

Jappie heeft het druk met het afmaken van diverse klusjes, de gastenkeuken komt af en de slaapkamers aan de gastenkant zijn bijna af en schoon. Ik maak de trappen schoon en behang hier en daar nog wat. 

Er is bezoek van een ex-collega met haar man die vakantie vieren in Frankrijk. Gezellig even bijkletsen! 

Onze elektricien neemt voorlopig afscheid. In oktober of november komt hij het allemaal afmaken, als wij ook zover zijn. 

De berg grind oftewel "gravier" wordt ook lager; Jappie loopt elke dag een keer of wat met een kruiwagen vol naar onze camperplaats. Volgende week komt er iemand met een machine om de vulkanen in onze tuin te reduceren naar bultjes, waar we volgend jaar bloeiend spul op willen laten groeien. Hopelijk kunnen we vóórdat Jappie wordt geopereerd aan zijn liesbreuk nog wat aan de tuin doen. Zo niet, nou, jammer dan. Gras-zaaien zal vast nog wel lukken, maar zwaar werk zal er een week of zes niet bij zijn! Zelfs fietsen mag niet en tillen is uit den boze. Over tien dagen is de operatie en we zullen blij zijn als dat achter de rug is!

Als je het maar wilt zien, dan zie je nu ook al heel veel bloeiend spul op ons vreselijk rommelig erf. Roze, geel, paars, wit wisselen elkaar af tussen plukken groen gras en wuivende korenaren die zich staande hebben weten te houden in de woestenij die onze tuin momenteel nog is. Bramenstruiken aan de rand van het erf bloeien roze en in - wat wij bedoeld hadden als moestuin - staan boven verwachting uien en wortelen te groeien. De aardappelstruiken die uit zichzelf zijn gegroeid uit - door ons weggegooide - veel te zachte aardappeltjes, hebben het moeilijk. Zij zullen het vast niet redden. 

Vlinders, vogels, duizend soorten insecten, wantzen en slakken bewegen zich in grote getale in onze tuin. Een hermelijn zien we lopen, nadat het gedrag van de vogels onze aandacht trekt. Een merel is onrustig aan het fluiten, waarna een kwetterend klein vogeltje daar op reageert. Verschillende vogels reageren op elkaar en ze vliegen van dak naar tak en weer terug. Zwaluwen vliegen in stelletjes onrustig heen en weer en het zingen van de vogels stopt. Zodra de hermelijn weg is, begint het gezang rustig aan weer op gang te komen. 

Dat wij tijd hebben voor dit soort theater is toch wel heerlijk. Als dat theater zich dan ook nog op ons eigen erf bevindt, nou....

Het is altijd weer lastig om vanuit de luie stoel aan de slag te gaan. Eten koken in onze mooie nieuwe rode keuken, was opvouwen en opruimen, administratie doen.

Dat laatste is helaas nog best een klus. Zorgverzekering, belastingzaken en bankpassen die het niet doen zoals wij gewend zijn en alle apps - die volgens alle Franse instellingen onontbeerlijk zijn - installeren (en dan merken dat ze niet willen werken op een nederlandse telefoon...grrr). Je blijft bezig met regelen en er gaat best veel tijd in zitten. Mails sturen heeft in Frankrijk zo goed als géén zin. Er komen geen reacties op! Telefoneren levert een waterval aan woorden op, waar we nog niet zo goed wijs uit worden. Post sturen genereert over het algemeen ook geen vlotte acties, het beste werkt een gang naar het betreffende kantoor in een stad, die meestal niet naast de deur ligt. Een bezoekje aan het belastingkantoor in Riom heeft deze week dan toch weer iets opgeleverd; wij mogen volgend jaar in mei terugkomen, verder hoeven wij niets te doen! Het wil ons bijna niet aan!! We wachten af en nemen de Franse modus maar aan!

Voor nu genieten we nog maar na van de Tour, kijken nog wat beelden van de spannende finish op de Puy de Dôme en gaan slapen.

Trusten!