We vertrekken vanuit onze woonplaats richting Frankrijk in onze camper, die de komende vier dagen weer ons onderkomen zal zijn. Een beetje spannend is het wél deze keer omdat de brandstof in Frankrijk door stakingen steeds minder voorradig zal zijn... We zullen echt ergens moeten tanken om weer terug naar - in ieder geval - België te kunnen komen.
Vlak voor de Franse grens wordt onze tank nog een keer flink volgegooid, en ik slik een paar keer als ik het bedrag op de teller zie stijgen...en stijgen... poeh! En dan zijn we ook nog de snelweg afgegaan om in een stadje een goedkoper tankstation te zoeken, want € 2,48.9 per litertje diesel is toch wel heel schandalig!
We hebben ook nog afgesproken dat we de péage voor de verandering maar eens nemen om het tempo wat op te krikken, vergeleken met onze vorige reizen. Tsja, het schiet wel wat op, maar een twee uur durend oponthoud in Parijs vanwege een ongeluk, doet die winst direct weer teniet.
Als we aankomen op onze plaats van bestemming in de Auvergne zijn we toch echt niets sneller dan binnendoor, maar wél 79 euro kwijt aan tol! We hoeven niet lang na te denken en besluiten de terugweg weer lekker door het mooie landschap binnendoor te banjeren.
Maar eerst huizen kijken! We zijn er kláár voor en hebben er zin in!
Ons eerste bezoekje is in Ménat en al rijdend daar naartoe worden we weer helemaal blij van het prachtige landschap. De eerste woning is in een hooggelegen gehucht wat uitkijkt op de bergen met daarbovenuit torenend de prachtige Puy de Dôme! Zou het huis daar op uitkijken???
Helaas niet, er staan andere huizen voor en het valt allemaal niet zo positief uit. De makelaar, een jonge meid nog, komt wandelend naar ons toe, ze heeft de auto thuisgelaten en heeft lekker een paar kilometer in de benen. Ze geeft ons een klavertje vier, wat ze onderweg heeft geplukt. Lief!! En ze spreekt Engels!
Dan naar onze afspraak, in het volgende stadje, met de volgende makelaar, naar het volgende huis... nu moet ik mijn beste Frans tevoorschijn halen. Het gesprek stokt nergens en ik ben natuurlijk trots dat we het gesprek konden voeren zonder onbegrip. Omdat dat goed gaat, wil meneer hier en daar ook best een engels woordje er tussendoor persen, ook hij doet zijn best! We mogen mee in meneer zijn bolide, een stevige Range Rover, en meneer houdt best van een flink tempo en trapt het gas tot aan het eind over de bochtige wegjes, naar het huis.
En helaas, de drukke weg, een rotonde, een in elkaar gezakt schuurtje, en een prachtig uitzicht. Daartussen een huis, wat we ook direct kunnen afvinken, een NEEN.
We komen veilig bij onze camper terug en zetten deze op de camperplaats in St. Eloy les Mines. Een heerlijk plekje aan het meer, waar we niet al te lang van zullen genieten omdat het al donker wordt.
De dag daarna staan er drie bezichtigingen op het program, iets verderop in de Creuse. Dit deel valt ook binnen de natuurlijke en culturele streek waar wij zo dol op zijn.
We bekijken met weer een andere makelaar een fermette. We mogen met deze meneer meerijden in zijn autootje. Door de voordeur plof ik op de achterbank, waar ik me direct afvraag hoe ik met mijn krakkemikkige rug hier ooit weer uit kom.... Maar we kunnen met de camper niet bij de boerderij komen, aldus meneer, wat natuurlijk al geen punten scoort! Na een kort ritje zet meneer de auto bij een pad, met hoog gras. Hierover lopen we een eindje en komen dan bij de fermette, gebouwd met granieten blokken, omringd door een heerlijke tuin, op zíjn beurt weer omringd door met bolstenen opgebouwde muren, die hier en daar afbrokkelen en waar rozen en hortensia tegenop groeien. En daaromheen zien we een uitzicht op de groene heuvels en bossen, de witte koeien grazen tevreden en ik ben bang dat ik dit droom...
Ik wordt wakker als we de woning binnenstappen. Bah, vies en het stinkt er naar rook..., wat een ontnuchtering... Er ligt op de vloer een laagje vleermuizenpoep... Wat jammer dit! Want wat een leuke buitenkant, met serre, prachtig gebouwd, alles al in nieuw dubbel glas, zelfs glasvezelinternet, en dan valt het binnen zo tegen dat een positieve benadering van een eventuele opknapbeurt gewoon niet op gang komt. Als dan ook nog blijkt dat de camper niet bij het grondstuk kan komen, dan is het duidelijk; ook deze fermette valt af.
Volgende! Hier zijn we al eens eerder geweest, we zijn dus voorbereid. De tweede bezichtiging bevestigt dat we dit een hele leuke woning vinden, met zijn blauwgeverfde luikjes, prachtige bomen in een heerlijke tuin met atelier en het zo gewenste uitzicht! Een grote natuurstenen schuur met stal en garage en een stukje weiland completeren het geheel.
Hier voelen we ons erg op ons gemak en we besluiten ter plaatse dat dit tot nu toe de nummer één is op onze lijst. Het is echter ook meteen de duurste, mét hier en daar een plukje asbest en een fosse sceptic die, net zoals bij bijna alle andere huizen, niet op norm is. Er komen dus nog kosten, de komende jaren.
Bij een eventueel bod, zullen we daar zeker rekening mee houden.
Door naar de laatste bezichtiging van deze dag. We treffen een bekende meneer, die ons al eerder een woning heeft laten zien. Hij is nogal verbaasd dat wij deze woning willen zien, en wij zelf ook wel een beetje, maar misschien hebben we dit bezoekje aan een vervallen woning voor een kleine prijs nodig om een beslissing te nemen.
Maar, hoe verrassend, we raken, al dwalend door het huis steeds enthousiaster! De basis is zeer degelijk, het uitzicht weer geweldig en de marmeren vloeren en de mooie teakhouten deuren zijn heel mooi.
De ramen hangen losjes in hun verrotte kozijnen, waar vliegen massaal doorheen konden om de herfstkilte te ontvluchten. Ze hebben zich binnen enorm voortgeplant, waardoor de vloer zwart ziet van de beestjes.
Het lukt ons om daar doorheen te kijken. Meneer brengt ons over de marmeren trap naar de eerste verdieping en daarna naar de enorme zolder, de tweede verdieping. Dan weer naar beneden, en nog lager, naar de kelder. We kijken onze ogen uit! Wát een ruimte, wát een mogelijkheden. Hier zou je je eigen ideeën de ruimte kunnen bieden. Je eigen huis, zoals jíj het wilt. Voor zo'n prijs kan dat! Dit biedt zeker perspectief, en we gaan deze woning niet zomaar afvinken. Hij blijft erop!!
De makelaar vraagt of we nog mee willen naar een andere - ook laaggeprijsde - woning. De eigenaresse, een oud vrouwtje, is een tijdje terug overleden en de nabestaanden willen de woning verkopen.
De aanblik vinden we niet zo bijzonder. Luidruchtig loeiende koeien in het weiland naar de woning zijn nieuwsgierig aan komen lopen. De één loeit nog harder dan de ander en het is bijna komisch.
We stappen de woning binnen, en ik zie een paar pantoffeltjes van mevrouw staan. Ik slik. Dit soort dingen kan ik nooit zo goed tegen. Haar sfeer hangt vast nog helemaal in het huis en ik wil alleen maar naar buiten. Dit zal ons huis nooit worden.
Na een nachtje op een camperplaats even buiten onze geliefde Combrailles bekijken we nog twee huizen, beide krijgen ook een NEEN. De ene, in een vervuild en rommelig en brokkelig gehucht lijkt totaal niet op de foto's en de andere, die dan wél in een heerlijke omgeving met fantastisch uitzicht ligt, is het ook helemaal niet. Geen klik, dus geen koop.
Hierna rijden we richting huis. Wat hebben wij veel te bepraten onderweg, al rijdend over de doorgaande wegen door het heerlijk afwisselend Franse landschap.
Thuis aangekomen weten we het, er is een nummer één en er is een nummer twee. We gaan bieden!!
Reactie plaatsen
Reacties