Een warme dag!

Een warme dag!

Een zachtroze-oranje hemel kondigt een warme zomerdag aan. Door de smalle, lichte baan tussen de, zojuist iets opengeschoven, donkergekleurde gordijnen voor ons slaapkamerraam is alleen het felle schijnsel van de opkomende zon te zien. De heuvels aan de andere kant van het dorp houden het licht nog enkele ogenblikken gescheiden van onze blik...

De contouren van de hoge bergen van het Massif Central schijnen zacht door het warme ochtendlicht. Vandaag zullen we geen heldere vergezichten beleven..

Beneden staan in de keuken de balkondeuren al open om de - nu nog - frisse ochtendlucht te verwelkomen. Bienvenue a la campagne. 

Grote ronde, gisteren geperste strobalen liggen stilletjes op het land te wachten om opgehaald te worden, zodra de boer de tijd rijp vindt en de temperatuur draaglijk zal zijn.

Franse les vandaag! Voorafgaand daaraan rijden we drie kwartier door het heerlijke landschap, waar landerijen zich in de zachte ochtend baden en dorpjes ontwaken, waar mensen - vaak slechts gekleed in hemdje en korte broek- de laatste baguette bij het bakkertje halen.

Trage tractoren verplaatsen zich al ploeterend over het glooiende land, een stofwolk opwerpend,  daar waar zij net vandaan komen.

Op een stoffig zebrapad laten bezwete kleuterjuffen- en meesters klassen zongebruinde  kindjes oversteken, die geen last lijken te hebben van de warmte... ze draven en dartelen net zo speels als in de winter....

De Franse les begint en tegelijkertijd beëindigt hij het zomerochtend schouwspel langs onze route. On-y-va!

Na een uur is de les ten einde, een door de zon verhitte auto staat ons geduldig op te wachten; zij brengt ons vandaag naar een stadje, gelegen aan de Sioule, waar we ons laten verwennen op een terrasje van een brasserie.

Gelukkig vinden we voor de auto een plekje in de schaduw onder de platanen tegenover het restaurant, waar wij mogen plaatsnemen aan een tafeltje onder een onmisbaar zonnescherm en in een aangenaam licht briesje.

"Andouillette" staat er op het menu-du-jour, drie gangen voor nog geen negentien euro... maar andouillette?? (Andouillette is een typisch Frans gerecht, een worst gevuld met ingewanden van varkens, uien en kruiden).

We bestellen het maar, niet moeilijk doen, gewoon proberen! 

Dan komt de vriendelijke serveerster melden dat er - helaas - nog maar één andouillette is en dat er eventueel varkenshaasjes zijn, zonder extra kosten.... Ik denk dat ik het niet heel erg vind om mijn keuze aan te passen en ik wordt merci-merci bedankt voor mijn flexibiliteit, terwijl ik onzichtbaar duimpjes opsteek en onhoorbaar Yesss roep!

Gelukkig krijg ik vier varkenshaasjes die ik ruimhartig deel met mijn lief, die de andouillette eens-maar-nooit-weer toch bijna weet weg te werken. 

Het is 33 graden als we het zinderende stadje inlopen, de lucht is zwaar en heet, de zon fel.

De oude kerk lokt. Zacht orgelspel klinkt door naar buiten, wij gaan naar binnen, waar onze ogen langzaam wennen aan het donker. Het diffuse, gekleurde licht valt door de bewerkte glas-in-loodramen en tovert een magisch lichtspel op de zware vloer..

De aangename koelte van het oude kerkgebouw houdt ons langer binnen dan verwacht. Het orgel wordt bespeeld door iemand die les krijgt, een belerende maar zachte stem onderbreekt het orgelspel, laat  herhalen en nog een keer herhalen... ik krijg herinneringen aan mijn jeugd, waarin ook ik mijn enthousiasme tijdens het oefenen van de kerkorgellessen moest onderbreken en weer opnieuw beginnen na een fout gekozen toets... niemand had het waarschijnlijk gehoord, behalve hij....en ik. 

We trotseren de hitte, lopen het straatje weer in,  waar enkele mensen lopen in de schaduw van de hoge huizen en onder een poortje door komen we terecht op een oud pleintje, waar werklui bezig zijn met het bewateren van keurige kleurige bloembedden en bakken. 

Het wijnmuseum is nog gesloten, ook het litho-museum houdt nog siësta, wat voor ons betekent dat we de bezoeken aan de musea uitstellen en langzaam wandelen we terug naar de auto, die nog steeds heerlijk onder de platanen rust. 

We komen door een landelijk en groen en geel landschap, waar graanvelden zich afwisselen met wijnvelden, waar luie koeien herkauwen in de schaduw van wat bomen en waar hitte de blauwe lucht zachtjes laat trillen rijden we een dorpje in, waar borden onze aandacht trekken voor een bezoek aan de abdij, er vlakbij.

Zou het er koel zijn? We gaan kijken en sturen de auto naar de parkeerplaats waar welgeteld drie auto's staan, die van ons kan er nog wel bij. 

Een onder lagen lange gewaden verstopte non heet ons vriendelijk welkom in haar winkeltje met abdij-gerelateerde souvenirs en lekkernijen, gekoeld door een hardwerkende airco. 

We bezoeken de kerk, waar een organist zijn handen handig en ervaren over de toetsen laat glijden, maar zijn beentjes zijn zo kort, dat hij met geen mogelijkheid de voetpedalen kan bereiken en bespelen...  Nadat we ook hier weer wat koelte opsnuiven, besluiten we terug naar huis te rijden en koelte te vinden onder de grote lindeboom, die vandaag besluit zijn prachtige bloei met ons te delen.

Vogels zingen en tsjilpen dat het een lieve lust is, insecten zoemen en er kwaken kikkers in de Raby, het riviertje dat door de vallei achter ons huis kronkelt. Verder is het stil, heel stil....

Als de middag overgaat in de avond komen de boeren met hun trekkers en wagens weer tevoorschijn, ze halen de grote stoffige hooibalen op om ze voor de winter op te slaan in hun schuren. Wij doen niks meer, drinken lui een verfrissend koel biertje, geven de planten in de potten ook wat vocht en de moestuin wordt bewaterd met water uit de steeds leger rakende regenton... 

Een paar stukjes baguette worden belegd met een stukje kaas, een laagje pesto en geitenkaas en buiten - onder de lindenboom genieten we van de naderende warme avond, de oranje zon gaat langzaam onder, het lijkt of hij gaat slapen, net zoals de vogels, de kikkers, de insecten.

De dag wordt nacht, de lucht glijdt langzaam van hemelsblauw, naar roze, oranje, donkerblauw en wordt dan een met flonkerende sterren bespikkeld zwart. Motjes en vliegjes sidderen nog even rond de brandende kaarsjes op het afgekoelde balkon, totdat we ze uitblazen en de nachtrust zoeken.

Welterusten!