Miremont, een smal weggetje, steil - niet een beetje, maar érg steil naar boven, volgen wij het - hier nog goed begaanbare weggetje naar ons nieuwe tijdelijke verblijf; een tiny house. Dit is een verbouwd schuurtje in een groepje huizen en schuren in een gehuchtje in de middle of no-where.
We kunnen onze camper precies kwijt bij het kleine huisje waar we ons de komende maand nog kunnen douchen, koken, slapen en genieten van alles wat het platteland iemand kan bieden... het ultieme platteland, compleet met koeienvlaaien voor de deur!
De eerste avond moeten we leren hoe om te gaan met een ouderwetse houtkachel. Het is een kachel in de kleuren mokka verlopend naar bruin en deze kleuren doen me denken aan de oude BK-pannen en de Brabantia keukenspullen van mijn moeder die dezelfde kleuren hadden. Ik stel mij zo voor dat dit mode was in de jaren 70 van de vorige eeuw. Aannemend dat onze houtkachel uit diezelfde periode stamt, en nog steeds brandt als een zonnetje, kan ik zeggen dat die ouwe meuk van toen het nog best doet en dat warmte vanuit zo'n oude bron heerlijk is. Niks mis mee en je hebt mooi niets te maken met gasprijzen of elektra.... gewoon even een zondagmiddagwandeling en sprokkelen in het bos!
Nou is dát ook weer overdreven, want de gekloven stammetjes liggen gewoon opgestapeld naast de gîte en een paar meter rond het huisje wandelen is genoeg voor een avondje heerlijk haardvuur.
In ons huis in Montel de Gelat is het over het algemeen koud, niet gewoon koud, maar KOUD!
In twee kamers staat een elektrisch kacheltje constant aan om ervoor te zorgen dat de meubels niet ten prooi vallen aan vocht en schimmels. Dan staat er nog een ventilator warme lucht onze reeds opgeknapte WC in te blazen, zodat je daar niet met kippenvel op je billen op de bril zit te rillen...
Eenzelfde ventilator staat in de cuisine te blazen, een kwartiertje vóór onze koffie - of schafttijd.
Toch valt het allemaal wel een beetje mee, want winter is het niet! Het was koud, maar dan ook écht koud, toen we hier aankwamen, maar nu is het 's nachts drie graden en overdag soms zelfs zo warm dat een trui of vest buiten voldoende is. Dusss, waar hebben we het over... in huis is het trouwens vaak kouder dan buiten...!
En als je stevig aan de slag gaat met schoonmaken, opruimen, troep naar buiten sjouwen, behang scheuren, oude tegels van de wand verwijderen, of ander poetswerk, dan blijf je warm!
We hopen dat, zodra we hier gaan wonen, de temperatuur in huis wat aangenamer zal zijn als nu.
Deze week moet er ook gesjouwd worden, maar dan weer eens van buiten naar binnen! Ronald en Annelies, zoon en schoondochter, komen met een bakwagen vanuit Nederland naar ons toe om spullen te brengen. Beide boxen waar allerlei spullen in opgeslagen stonden en waar we maar geen afstand van kunnen doen, hebben ze leeg getrokken en in de bakwagen gezet.
Vier douaniers vinden het nodig om het stel van de weg te halen als ze nét Frankrijk inrijden en de boel maar eens grondig te controleren.... wellicht vinden ze nog smokkelwaar als drugs en sigaretten in de gehuurde verhuisbus.... Annelies vindt dat de mannen niet bijzonder vriendelijk naar hen toe komen en Ronald vindt de actie eigenlijk nogal lachwekkend, maar ja...wees maar eerlijk en normaal, het norse viertal kan je vriendelijkheid en glimlach zomaar verkeerd opvatten en dan vergaat je het lachen wel... Uiteraard vindt men niets van belang en Ronald en Annelies worden weer netjes de snelweg opgemanoeuvreerd, weer een (Franse) ervaring rijker.
Voordat de verhuisbus met zoon en schoondochter aankomt leggen Jappie en ik de - eerder in de kelder gevonden - jutezakken uit als pad van voor naar achter en naar de voordeur, zodat je schoon met de spullen naar binnen kunt. We zijn bijna trots op deze uitvinding, blij dat we die oude zakken nog niet weggedaan hebben. Jappie zijn "weggooien kan altijd nog" komt deze keer goed van pas!
Die dag halen we een frisse neus tijdens een wandeling in de buurt, naar een uitzichtpunt en een stuwmeertje, waar verder bijna geen mens te bekennen is. Wat een rust!
Een aantal nieuwsgierige koeien kijkt ons wat meewarig aan. Misschien hebben ze honger, want veel gras staat er niet meer in hun stukje land. De koeien staan overal gewoon buiten en worden bijgevoerd. Zij hebben blijkbaar geen last van de koudere dagen.
Als Ronald en Annelies vertrokken zijn, verlaten wij onze vakantiewoning nummer één en gaan richting huisje nummer twee.
En nu zitten we dus met ons knapperend haardvuur in ons tiny house, een blog typend onder begeleiding van een You-tube playlist met muziek uit de sixties. Bob Dylan, Jim Morrison, Joan Baez, Procol Harum, ZZ Top, the Doors en vele anderen komen voorbij. Die horen wel bij dit sfeertje met mokka-bruine kachel, geen internet, geen TV, geen CV, maar wél een wijntje met een stuk âlde mosterdtsiis uit Fryslân.
Kan het beter?
Reactie plaatsen
Reacties